已经是第一章了
ตอนที่ 11ไล่ต้อน
ตนที่ 11ไล่ต้อน
สิ้นคำพูดของคุณย่า สายตาของทุกคนต่างตกไปอยู่บนตัวคุณชายใหญ่แห่งตระกูลหวีด้วยรอยยิ้ม นอกจาก......ฉินเหมียน
หวีโย่วถิงแสยกมุมปากขึ้นยิ้มเล็กน้อย เขาดึงมือฉินเหมียนมาจูงไว้อย่างอัตโนมัติ มองหน้าเธอ“คุณย่าวางใจเถอะครับ ขอเพียงเป็นคนที่ตระกูลหวีของเราเห็นชอบ ไม่มีทางรอดไปแน่”
เมิ่งเวยหยูนกำลังหน้าแดง เพราะอายอย่างนั้นหรือ ช่างน่าเหลือเชื่อจริงๆ
น้ำเสียงที่เอาแต่ใจและควรเป็นอย่างนั้นอยู่แล้วของเขา ทำให้แขกเหรื่อต่างหัวเราะสนุกขึ้นทันที
ฉินเหมียนหลุบตาลง จ้องมองชายกระโปรงของตนนิ่ง กระโปรงตาข่ายรูปขอบใบบัวปกคลุมปานสีเขียวอ่อนไว้ ทว่าก็ไม่สามารถทำให้เขามองข้ามความอบอุ่นที่ส่งผ่านไปมาในฝ่ามือได้
มือของหวีโย่วถิง หัวแม่โป้งของเขาวางไว้บนหลังมือของเธออย่างสบาย ท่าทางของเขาดูคลุมเครือกว่าตอนที่เธอคล้องแขนเขาเพื่อหลบหนานมู่เสียอีก
ทั้งๆที่การพบกันครั้งแรกของเขาทั้งคู่ก็เปิดเผยมากพอแล้ว ทว่าอยู่ต่อหน้าผู้คนมากมายขนาดนี้ ความสนิทสนมขนาดนี้ก็ทำให้เธอเขินอายตามสัญชาตญาณของผู้หญิงเช่นกัน
“ขอให้คุณท่านหวีสุขภาพแข็งแรง มีความสุขมากๆนะครับ”น้ำเสียงที่อ่อนโยนตามมารยาทของเด็กรุ่นหลัง ทำให้ฉินเหมียนที่กดดันอยู่แล้วยิ่งกังวลยิ่งขึ้น
หนานมู่ นายตั้งใจจะกัดไม่ปล่อยใช่ไหม
หลัวซีเอินมองชายหนุ่มสูงใหญ่หล่อเหลาผู้นี้ด้วยความเมตตา แม้จะไม่เคยเห็นมาก่อน ทว่ากลับเกิดถูกชะตาเข้าเสียแล้ว
ใบหน้าที่สดใสนี้ แค่ได้มองก็รู้สึกสบายตาสบายใจอย่างบอกไม่ถูกแล้ว
“คนนี้คือ.........”
ผู้จัดการบ้านที่อยู่ด้านข้างรีบก้มลงกระซิบข้างหูคุณท่าน“คุณชายใหญ่แห่งตระกูลหนาน หนานมู่ค่ะ เป็นญาติห่างๆฝ่ายคุณย่าน้องค่ะ”
หลัวซีเอินพอจำได้ลางๆแล้ว ยิ้มพลางตบบ่าหนานมู่เบามือ“โตแล้ว”
“คุณย่าคุยกันไปก่อนนะคะ หนู............ขอตัวไปดูก่อนว่าคุณน้ามีอะไรให้ช่วยไหม”
ฉินเหมียนรีบดึงมือของตนออกจากมือของหวีโย่วถิง เธอก้มคำนับผู้คนรอบข้างเล็กน้อย ก่อนจะจากออกไปจากที่นั่น
การทำร้ายหนานมู่หนึ่งครั้งถือเป็นขีดจำกัดของเธอแล้ว ให้ทำอีกครั้ง เธอทำไม่ลงจริงๆ
ยังดีที่คุณท่านหวีไม่ได้รั้งเธอไว้ หวีโย่วถิงก็ปล่อยให้เธอทำใจชอบอย่างใจกว้าง เมื่อได้รับความอิสระนี้ ฉินเหมียนวิ่งไปยังชั้นสองของคฤหาสน์ตระกูลหวีทันที
เธอต้องการช่องว่างในการอยู่คนเดียว ให้หัวใจที่กำลังวุ่นวายนี้สงบลงก่อน
บนประตูห้องรับรองแขกติดป้ายเฉพาะญาติไว้ ฉินเหมียนเลือกห้องที่อยู่ใกล้ที่สุด เข้าไปและล็อคตนเองไว้ในห้องทันที
เธอพิงประตูไว้ ค่อยๆนั่งลงกับพื้น ทันทีที่ละการแสดงทั้งหมดลง น้ำตาที่เธอกลั้นไว้ก็ไหลทะลักออกมาทันที
หนานมู่กลับมาแล้ว กลับมาเพื่อเธอโดยเฉพาะอย่างนั้นหรือ แต่ทำไมถึงเป็นตอนนี้
เสียงรองเท้าส้นสูงที่ดังมาแต่ไกลได้ทำลายความเจ็บปวดเพียงลำพังของเธอลง ฝีเท้าของคนที่กำลังมาดูลนลานเล็กน้อย ทว่ากลับมุ่งตรงมายังห้องที่เธออยู่
“ทำไม.....เปิดไม่ออก”เสียงบ่นอย่างไม่พอใจดังขึ้น ฉินเหมียนรีบนำมือขึ้นปิดปากตัวเองไว้ เพื่อกลบเสียงสะอื้น ไม่ให้คนข้างนอกรับรู้การอยู่ของเธอ
“ปั้ง”เตะเข้าบานประตูอย่างแรงด้วยความโมโห คนที่กล้าทำอะไรก้าวร้าวขนาดนี้ในงานเลี้ยงวันเกิดครบรอบแปดสิบปีของคุณท่านตระกูลหวี ฉินเหมียนพอจะเดาได้แล้ว
“ข้างในมีคนอยู่หรือเปล่า”เสียงพูดที่ปนไปด้วยอารมณ์โกรธยังคงพูดต่อ ราวกับหากวันนี้เปิดประตูบานนี้ไม่ออก คนข้างนอกจะไม่ยอมรามือเด็ดขาด
ขณะที่ฉินเหมียนเตรียมแข็งใจเปิดประตูนั้น เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นช่วยเธอไว้
“เจียวเจียว วันนี้วันเกิดคุณย่า อย่าก่อเรื่อง เสียหน้าตระกูลหวี”
หวีโย่วถิงเดินมาตรงหน้าน้องสาวของตน กลิ่นเหล้าที่ฉุนเตะจมูกทำให้เขาขมวดคิ้วขึ้น“อย่าบอกนะว่าดื่มจนถึงตอนนี้ แล้วค่อยกลับมา”
อารมณ์โกรธของหวีเจียวเจียวถูกรอยยิ้มอ้อนขึ้นมาแทนที เธอเงยหน้าขึ้น ฉีกยิ้มกอดคอพี่ชายของตนไว้“พี่ พี่ก็รู้ว่าฉันก่อเรื่องจนชิน เทียบกับคู่หมั้นที่แสนจะรู้เรื่องคนนั้นขอพี่ไม่ได้หรอก แฮร่ๆ.......”
“ยืนดีๆ”หวีโย่วถิงถอนหายใจอย่างจนใจ เขากุมไหล่หวีเจียวเจียวไว้ ให้เธอยืนตรง“ฉันจะให้ป้าหวังจัดการเธอเดี๋ยวนี้”
อีกเดี๋ยวยังต้องถ่ายรูปครอบครัว อย่างน้อยให้ยัยเด็กนี้พอรับมือให้มันผ่านไป มิเช่นนั้นต้องมีปัญหาตามมามากมายแน่
หวีเจียวเจียวกลับไม่ให้ร่วมมือในความหวังดีของเขาเลย เธอห้อยอยู่บนตัวหวีโย่วถิงราวกับสลอธ แถมยังเรอออกมาทีหนึ่งอย่างน่าเกียจ
“พี่......พี่ระวังเมิ่งเวยหยูนคนนั้นหน่อย อย่าหาว่าฉันไม่เตือนพี่นะ ผู้หญิงคนนั้นใช่ย่อยเลยล่ะ”
ผู้หญิงที่สามารถทำให้คนทั้งตระกูลหวีน้อยใหญ่รวมไปถึงคนขับรถต่างชมไม่ขาดปากได้ ดูยังไงก็ไม่ธรรมดา
“ต่อให้มีหัวใจดวงเดียวกัน แต่เธอไม่มีทางเป็นพี่หยวนฟาง”ในแววตาของหวีเจียวเจียวเต็มความเสียใจที่ไม่สามารถปกปิดได้“คุณแม่โง่ พี่ไม่ต้องโง่ตามด้วย อย่างน้อยอย่าฝังความสุขของตนทั้งชีวิตลงไปเพราะเหตุผลน่าขันเหล่านั้น”
แววตาของหวีโย่วถิงมืดจนมองไม่เห็นข้างใน“เจียวเจียว เธอเมามากแล้ว”
หวีเจียวเจียวหัวเราะขำหัวเอง เธอออกแรงผลักหวีโย่วถิงที่ประคองเธอไว้ออกไปทันที “ใช่สิ ฉันเมาแล้ว งั้นฝากพี่ชายใหญ่ช่วยอวยพรคุณย่าแทนฉันด้วยนะ ฉันไม่ออกไปแล้ว”
สิ้นคำเธอหันหลังเตรียมตัวเดินจากไป ทว่ากลับได้ยินเสียงของหล่นลงพื้นดังลั่นขึ้นจากประตูด้านข้าง
已经是最新一章了
加载中
