ตอนที่ 13 เปรียบเทียบลึกลงไป

ต๭นที่ 13 เปรียบเทียบลึกลงไป ความเจ็บที่แล่นเข้ามาในข้อมือทำให้ฉินเหมียนขมวดคิ้วเล็กน้อย เห็นทีคนในตระกูลหวีที่เมิ่งเวยหยูนได้ใจแล้วนั้น ไม่ได้รวมคุณหนูรองแห่งตระกูลหวีคนนี้ด้วยนิหน่า เมื่อเผชิญหน้าคนที่จงใจหาเรื่องแบบนี้ เธอตัดสินใจฟังและทำตาม เพราะอย่างไรข้างหลังเธอยังมีไพ่คิงคนหนึ่งที่สามารถแก้ไขปัญหาทุกอย่างให้เธอได้ ฉะนั้นไม่จำเป็นต้องถึงมือเธอด้วยซ้ำ นี่คือข้อควรระวังที่เมิ่งเวยหยูนย้ำเธอนักหนา “ไปบ้านตระกูลหวี ถ้าพบหวีเจียวเจียวก็ให้หลบ หากหลบไม่ได้จริงๆ ก็รีบไปยืนข้างแม่หวี แกล้งใบ้ คุณหนูใหญ่คนนั้น เธอรับมือไม่ไหวหรอก” “เจียวเจียว”ลู่เซี่ยวหย่ารีบมาช่วยฉินเหมียนไว้ดึงมือเธอออก มองลูกสาวของตนด้วยท่าทีต่อว่านิดๆ“ยังงอนคุณย่าอยู่อีกหรือ” หวีเจียวเจียวเห็นแม่ของตนออกหน้าแทน ก็ทำให้เธอเสียหน้าต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้ไม่ลง ทำได้เพียงเขม่นตาใส่ฉินเหมียนระบายความโกรธ ทุกครั้งก็ได้แค่หลบอยู่หลังคนในครอบครัวของเธอทำท่าน่าสงสาร นิสัยของคนชั้นต่ำ น่าสมเพชยิ่งนัก เธอหยิบแชมเปญขึ้นจากถาดในมือบาร์เทนเดอร์ เอ่ยพูด“หนูจะกล้างอนคุณย่าได้อย่างไรคะ ต้องโทษที่หนูตาต่ำ ไปชอบผู้ชายคนหนึ่งที่คุณย่าท่านไม่ชอบ” แฟนเก่าของเธอ เพราะขับรถ บูกัตติ เวย์รอนมาบ้านเธอแทบจะวันเว้นวัน จนทำให้คุณย่าของเธอรำคาญ จึงสั่งให้คนนำตัวออกไป วัยรุ่นใจร้อน จะทนต่อการปฏิบัติเช่นนี้ได้อย่างไร สุดท้ายก็เลิกกับเธอไป การเลิกราเป็นเรื่องเล็ก ทว่าคนที่ปฏิบัติไม่เหมาะสมในเรื่องนี้คือเธอคุณหนูรองแห่งตระกูลหวี หากแพร่งพรายไป เธอก็จะเสื่อมเสียชื่อเสียง เพราะเธอแคร์เรื่องนี้มาก เห็นได้ชัดว่าเป็นคำพูดของคนโกรธ หวีโย่วถิงยื่นมือไปเคาะหัวเธอเบามือทีหนึ่ง“คุณย่าไม่ได้บอกว่าไม่ชอบ คุณย่าท่านรู้สึกว่าเธอดีเกินไป ไอ้หมอนั่นไม่คู่ควรกับเธอ” หวีเจียวเจียวสะบัดมือเขาออกอย่างไม่ใยดี“ก็ใช่น่ะสิ ผู้ชายบนโลกนี้คนที่จะเข้าตาคุณย่าได้ คงมีแค่พี่ใหญ่คนเดียวมั้ง”พี่น้องทั้งคู่ต่างชมกัน อย่างไม่รู้สึกเบื่อหน่าย “ฮ่าๆๆๆๆ......ถูก”เสียงหัวเราะของคุณท่านตระกูลหวีดังขึ้นด้านข้าง แขกเหรื่อรอบข้างต่างทยอยเปิดทางออก ให้คุณย่าท่านนี้เดินได้สะดวก “โย่วถิงของฉันเก่งตั้งแต่เด็ก เรื่องนี้ทุกคนต่างรู้กันดี” หวีโย่วถิง อ่านหนังสือได้ตั้งแต่อายุหนึ่งขวบ เว้นวรรคคำได้ตอนสามขวบ ตอนห้าขวบสามารถคิดเลขคณิตต่างๆได้ หนังสือที่คนอื่นต้องเรียนราวยี่สิบกว่าปี เขาใช้เวลาไม่ถึงครึ่งก็เรียนหมดแล้ว และที่สำคัญยังยอดเยี่ยมทุกวิชาด้วย ตอนเขาอายุสิบห้าปีถูกส่งไปเรียนการแพทย์ที่มหาวิทยาลัยเยล หลังกลับประเทศก็สามารถก่อตั้งโรงพยาบาลชั้นนำรุ่นแรกแห่งเมือง A ขึ้นเพียงลำพัง รวมถึงมหาวิทยาลัยทางการแพทย์ด้วย ทำให้มรดกของตระกูลหวีขยายจากการเงินเป็นการแพทย์ กลายเป็นตระกูลธุรกิจยิ่งใหญ่ที่มีชื่อเสียงอย่างยิ่งในเมือง A ประสบการณ์และความสำเร็จเช่นนี้ ไม่ใช่สิ่งที่ใครจะเทียบหรือลอกเลียนแบบได้ เธอเดินไปข้างกายหลานของตน มองเขาด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะหันไปจูงมือฉินเหมียน“เวยหยูน หนูดูสิโย่วถิงยอดเยี่ยมขนาดนี้ เมื่อไหร่หนูจะแต่งเข้ามาล่ะ” ฉินเหมียนใบหน้าเปื้อนยิ้ม ไม่ได้เอ่ยตอบอะไร เพราะถึงอย่างไรตนก็ไม่ใช่ตัวจริง เห็นความรักมากมายของคุณย่า เธอแทบจะรับมือไม่ไหวเลย หวีเจียวเจียวได้แต่มองบน “คุณย่าคะ วันนี้คือวันเกิดของคุณย่า อย่าพูดเรื่องไร้สาระได้ไหมคะ” “เธอยังรู้อีกหรือว่าวันนี้เป็นวันเกิดของคนแก่อย่างฉัน”หลัวซีเอินมองหลานสาวแสนซนคนนี้ของตน“ยัยหนู ของขวัญของย่าล่ะ” หวีเจียวเจียวถอยหลังไปก้าวหนึ่ง ดึงแขนเสื้อพ่อก่อนจะหลบไปอยู่ข้างหลัง“วันเกิดของผู้ใหณ่อย่างท่าน มาขอของขวัญอะไรจากเด็กอย่างหนูคะ คุณย่าน่าจะขอจากลูกชายของคุณย่านะคะ” เธอพูดพลางดันหลังหวีติ่งหัวพ่อของตน“พ่อคะ ของขวัญของคุณย่าล่ะคะ” การถามคำถามที่ปนไปด้วยการทดลองนี้ทำให้แขกเหรื่อในงานต่างพากันหัวเราะขำขึ้นมา หวีติ่งหัวเองก็กลืนไม่ได้คายไม่ออกเช่นกัน“ยัยเด็กบ้า คุณย่าไม่ได้คิดเล็กคิดน้อยอย่างหนูหรอก รีบกล่าวคำอวยพรท่านเร็ว” คำอวยพรมากมายออกมาจากปากคุณหนูรองแห่งตระกูลหวี คุณย่าหวียิ้มจนหน้าบาน เห็นครอบครัวที่สุกสันต์นี้ ในใจของฉินเหมียนเกิดความรู้สึกขมขื่นที่ยากจะบรรยายขึ้น ใช่แล้วล่ะ คนในครอบครัวควรจะรักใคร่ปรองดองกันแบบนี้ถึงจะถูก ทว่าเมื่อนึกถึงครอบครัวของเธอ เธอกับมารดาอยู่เคียงข้างกันมาตั้งแต่เด็ก ใช้ชีวิตกันอย่างยากลำบาก ทว่ากลับถูกพ่อแท้ๆที่หาเจออย่างยากลำบากหลอกใช้ครั้งแล้วครั้งเล่า เมื่อคนในครอบครัวเหลือเพียงความสัมพันธ์ทางสายเลือดที่ไม่มีความรัก ก็คงเป็นเรื่องที่น่าขันสินะ “เวยหยูน...........เวยหยูน” เสียงที่ดังขึ้นเบาๆข้างกายทำให้เธอดึงสติที่หลุดลอยของตนกลับมา สายลมเย็นพัดเข้ามาจากกระจกรถที่เปิดครึ่งบาน ทำให้เธอหันมามองใบหน้าหวีโย่วถิงในความมืดยามราตรีนิ่ง“ขอโทษค่ะ เมื่อกี้ฉันไม่ได้ฟัง คุณว่าอะไรนะ” ขอโทษ? หวีโย่วถิงขมวดคิ้วขึ้นจากความรู้สึกผิดนี้ของเธอ ต้องรู้ไว้ว่า เมิ่งเวยหยูนไม่เคยขอโทษ เธอจะใช้การกระทำของเธอมาแสดงความรู้สึกของเธอเท่านั้น ดีใจ เสียใจ โกรธ แค่พูดออกมามันไม่พอ ก็ใช้การกระทำแสดงออกมา เขายื่นมือไปกุมมือฉินเหมียนที่วางไว้บนตัก ทั้งๆที่เป็นสัมผัสที่ไม่แตกต่างจากเมื่อก่อนนัก ทว่ากลับทำให้เขาเกิดความรู้สึกตื่นเต้นที่แตกต่างกับครั้งก่อนๆ “เมื่อกี้ฉันถามว่า วันนี้เวยหยูนจะกลับบ้านกับฉันไหม”