ตอนที่ 14 บังอาจเกิดเหตุ

ต๭นที่ 14 บังอาจเกิดเหตุ ฉินเหมียนที่เข้าใจในความหมายแฝงของเขาใจเต้นแรงขึ้นทันที ทั้งอายทั้งโมโห ทำให้ใบหน้าของเธอแดงก่ำขึ้น ผู้ชายคนหนึ่งถามผู้หญิงคนหนึ่งว่าจะกลับไปค้างคืนด้วยกันกับเขาไหม คำพูดนี้จะยังตรงไม่พออีกหรือ ก่อนหน้านี้ พ่อบังเกิดเกล้ากับน้องสาวแท้ๆของเธอใช้แม่และเพื่อนสนิทของเธอมาข่มขู่ให้เธอมางานเลี้ยงวันเกิดตระกูลหวี เคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อนหรือเปล่านะ ด้วยหน้าที่ เธอจำต้องปลอมตัว หลอกลวงทุกคน ด้วยส่วนตัว เธอยังต้องขายร่างกายของเธออีกครั้งอย่างนั้นหรือ นึกถึงตรงนี้ เธอนึกหัวเราะเยาะในความโง่เชลาของตนขึ้นในใจ บางทีสำหรับคนตระกูลเมิ่งแล้ว นักตั้งแต่วินาทีที่เธอรับปากเรื่องการปลอมตัวแทนแลกกับค่ารักษาพยาบาลของแม่ นักตั้งแต่วินาทีที่เธอขึ้นไปบนเตียงในโรงแรมแห่งนั้น ไม่ว่าเธอจะเสียอะไรไปต่อหน้าหวีโย่วถิงก็คงเป็นเรื่องสมเหตุสมผลแล้วมั้ง ก็แค่ข้อแลกเปลี่ยนอย่างหนึ่ง ส่วนเรื่องวิญญาณและร่างกาย ก็ไม่มีอะไรแตกต่าง เมื่อไม่ได้ยินคำตอบจากเธอ หวีโย่วถิงยื่นหน้าไปข้างหน้าเล็กน้อย“เป็นอะไร วันนี้เวยหยูนไม่สะดวกหรือ” สายลมพัดผ่านจากช่องกระจก ไม่เพียงนำเข้าสู่ความดื่มด่ำของต้นฤดูร้อน อีกทั้งยังนำความเยือกเย็นของบุคคลด้านข้างมาด้วย ฉินเหมียนกำลังจะอ้าปากอธิบาย ทว่าทันใดนั้นคางของเธอก็ถูกเชยขึ้นโดยไม่ทันตั้งตัว ตามด้วยการสัมผัสของริมฝีปากและหลังหัวของเธอได้เกิดขึ้นพร้อมๆกัน ทำให้เธอชะงักถลึงตากว้าง หวีโย่วถิงกำลังจูบเธอ มือของเธอขยับเล็กน้อย คิดจะดันไหล่ของหวีโย่วถิงออก แต่ทว่าอีกฝ่ายกลับครอบครองเธอไว้ก่อนแล้ว “ปั้ง”หวีโย่วถิงดันเธอพิงไปยังผนักที่นั่ง และคู่นั้นที่คิดจะต่อต้านของเธอถูกจับไปไว้ด้านหลังอย่างง่ายดาย ไม่มีแรงต่อต้านใดๆอีก การเคลื่อนไหวของปลายลิ้นทำให้ฉินเหมียนหายใจติดขัด สติที่ยังพอหลงเหลืออยู่ทำให้เธอตัดสินใจต่อต้านอีกครั้ง วินาทีที่มืออุ่นข้างหนึ่งวางลงบนหน้าอกของเธอ มือข้างหนึ่งที่เธอยันร่างตัวเองไว้ก็ยกขึ้นมาทันที ทันใดนั้น เสียงฝ่ามือดังขึ้นทำลายภาพความสวยงามในรถลง อาจเพราะบรรลุเป้าหมายแล้ว รถของพวกเขาค่อยๆนิ่งลง คนขับรถที่อยู่ด้านหน้าเปิดในรถขึ้น ทว่าไม่ได้เอ่ยปากพูดอะไร คนขับรถที่รู้หน้าที่ก็รีบเปิดประตูเดินลงไปทันที ทิ้งไว้เพียงพวกเขาสองคนที่อยู่หลังรถ บริเวณหน้าอกของฉินเหมียนพองยุบขึ้นลงไม่หยุด ด้วยแสงไฟสลัวภายในรถ เธอมองเห็นรอยนิ้วที่ตบไปไม่ยั้งนั้นบนใบหน้าขาวเนียนของหวีโย่วถิง คือผลงานชั้นยอดของเธอนั่นเอง เธอนึกไม่ถึงว่าเธอจะกล้าทำร้ายเขา เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายก็คิดไม่ถึงเช่นกัน หวีโย่วถิงคายเอวเธอออก กลับมานั่งตัวตรง มือของเธอแตะเบาๆบนใบหน้าที่ถูกฉินเหมียนตบนั้น จู่ๆก็หัวเราะขึ้น เขากับเมิ่งเวยหยูนรู้จักกันมาสามปี คบหากันมาเป็นเวลาหนึ่งปีครึ่งแล้ว ในระยะห้าปีมานี้ นี่คือเป็นครั้งแรกที่เขาโดนกระทำแบบนี้ ประสบการณ์ที่ยากจะมีเช่นนี้ทำให้เขาเกิดนึกสนุกขึ้นมา ปฏิกิริยาของคนๆหนึ่งแตกต่างกันราวหน้ามือเป็นหลังมือขนาดนี้ โดยที่ไม่มีปี่มีขลุ่ย มันช่างน่าสงสัยเหลือเกิด อะไรกันนะที่ทำให้เมิ่งเวยหยูนที่แสดงความรักต่อตนขนาดนั้นกลายเป็นต่อต้านและห่างเหินแบบนี้ เป็นเพราะผู้ชายคนนั้นที่ชื่อหนานมู่งั้นหรือ “ขอ......ขอโทษ” เสียงอ่อนเบาที่กำลังเอ่ยคำขอโทษปนไปด้วยความรู้สึกผิดอย่างมาก หวีโย่วถิงเอียงหน้ามอง หญิงสาวด้านข้างก้มหน้านิ่ง มือทั้งสองข้ามประสานกันไว้แน่น ราวกับเด็กน้อยที่กระทำความผิดมา เกิดความรู้สึกสงสารขึ้นในเขาอย่างไม่รู้ตัว ความเลือกเห็นใจคนเป็นสิ่งที่ไม่ได้ปรากฏขึ้นในความเลือกของเขาตั้งนานแล้ว ประการแรก ตั้งแต่เล็กจนโต ยังไม่เคยมีใครทำอะไรบังอาจจนทำให้ยอมแพ้ได้มาก่อน ประการที่สอง ในพจนานุกรมของเขา คนๆหนึ่งเมื่อทำผิด ก็ควรจะได้รับบทลงโทษที่เหมาะสมกับมัน ไม่ใช่คำขอโทษที่ไร้ประโยชน์ ทว่าเมื่อเผชิญต่อหญิงสาวข้างกายที่น้ำเสียงเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด เขากลับอยากยิ้มรับและให้อภัย เขานึกขำในความใจกว้างอย่างน่าเหลือเชื่อนั้นของตน“ฉันส่งเธอกลับตระกูลเมิ่ง” รถของพวกเขาแล่นขึ้นไปอีกครั้ง ทว่าครั้งนี้ คนขับรถกลับเปลี่ยนเป็นหวีโย่วถิง ในฝ่ามือของฉินเหมียนท่วมไปด้วยเหงื่อ เธอเงยหน้าขึ้นมองเล็กน้อย เห็นดวงตาของหวีโย่วถิงผ่านกระจกหลัง อีกฝ่ายไม่ได้สัมผัสถึงการมองของเธอ แต่กำลังมองตรงไปยังถนนเบื้องหน้าอย่างตั้งใจ ไม่ว่าอย่างไรภาพที่เห็นก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ ในวันเดียวกัน ผู้ชายที่ชื่อหวีโย่วถิงคนนี้ให้เธอจบเรื่องลงอย่างเหมาะสมถึงสองครั้ง ไม่เพียงทำให้เธอไม่ต้องเสียเวลาไปคิดคำอธิบายมากมาย ยังทำให้ความลนลานและการทำตัวไม่ถูกของเธอจบลงอย่างสมเหตุสมผล เรื่องนี้ ทำให้เธอเกิดความอิจฉาในตัวเมิ่งเวยหยูนตัวจริงขึ้น ผู้ชายคนหนึ่งใจกว้างได้ขนาดนี้ นอกจากชอบผู้หญิงคนนี้แล้ว ไม่มีความเป็นไปได้อย่างอื่นอีก ความรักทำให้คนตาบอด ถึงแม้ว่านิสัยของเมิ่งเวยหยูนไม่คู่ควรต่อการจะได้รับความรักที่ซื่อตรงเช่นนี้ ทว่าในสายตาของหวีโย่วถิง ความรักอ่อนโยนที่มอบให้นั้นเป็นเรื่องปกติ ไม่มีคำพูดใดๆตลอดเส้นทาง หลังจากที่รถของพวกเขามาถึงตระกูลเมิ่ง หวีโย่วถิงไม่ได้ลงจากรถ เขาหนุนมือข้างหนึ่งไว้บนกระจกรถ เงยหน้าขึ้นมองฉินเหมียน ความรักใคร่ที่เต็มเปี่ยมในแววตาของเขาสามารถให้หญิงสาวทั้งโลกจมดิ่งลงไปได้ “ดึกมากแล้ว ฉันไม่รบกวนคุณลุงคุณป้าล่ะ ช่วยถามไถ่แทนฉันด้วย วันนี้เธอเองก็คงเหนื่อยมากแล้ว อาบน้ำแล้วรีบพักผ่อนนะ” สายตาของฉินเหมียนปะทะเข้ากับใบหน้ายิ้มแย้มของเขา เห็นรอยนิ้วเขียวช้ำยังคงชัดเจนอยู่บนใบหน้าของเขา เธอจึงเข้าใจในเหตุผลที่หวีโย่วถิงปฏิเสธไม่ลงจากรถทันที