ตอนที่ 16 ใจดีสู้เสือ

ต๭นที่ 16 ใจดีสู้เสือ การข่มขู่ ก็คือหาจุดอ่อนของอีกฝ่ายไว้ สำหรับฉินเหมียน จุดอ่อนเดียวของเธอก็คือมารดาของเธอ แต่สำหรับตระกูลเมิ่ง หวีโย่วถิงคือจุดอ่อนที่สุดของพวกเขา เมื่อถูกเธอพูดขึ้นเช่นนี้ เมิ่งเวยหยูนโมโหจนคิดจะฟาดฝ่ามือลงบนใบหน้าของฉินเหมียนทันที ทว่าขณะที่เธอง้างมือขึ้น ข้อมือของเธอก็ถูกฉินเหมียนจับไว้อย่างแรง“ฉันไม่เข้าใจจริงๆว่าหวีโย่วถิงชอบอะไรในตัวเธอ” หวีโย่วถิงได้ชื่อว่าเป็นอัจฉริยะตั้งแต่เด็ก ผู้หญิงที่จิตใจชั่วร้ายขนาดนี้อย่างเมิ่งเวยหยูน เขาไม่รู้เลยหรือ ทันใดนั้น ในหัวของเธอก็ปรากฏคำพูดที่หวีเจียวเจียวและหวีโย่วถิงคุยกันตรงระเบียงหน้าห้องขึ้น จากคำพูดของพวกเขา เหมือนว่าในตัวของเมิ่งเวยหยูนมีหัวใจของใครบางคน ถือโอกาสขณะที่เธอเหม่ออยู่นั้น เมิ่งเวยหยูนกระชากมือของตนออก จากนั้นผลักฉินเหมียนล้มลงไปกับพื้นสุดแรง“ฉันกับหวีโย่วถิงจะเป็นอย่างไร ไม่ใช่เรื่องของผู้หญิงชั้นต่ำอย่างเธอ” ในฝ่ามือของฉินเหมียนเต็มไปด้วยเศษเซรามิคที่เมิ่งเวยหยูนขว้างแตกเมื่อกี้ ทิ่มแทงจนเธอปวดร้าวเหลือเกิน ทว่าเธอกลับยิ้มโดยไม่โกรธ“ชั้นต่ำ ใช่ ฉันยอมรับ แต่ฉันว่าน้องสาวอย่างเธอก็ไม่ได้ดีไปกว่าหรอก ไม่อย่างนั้นคงไม่ต้องกลัวว่าคุณชายใหญ่แห่งตระกูลหวีที่เธอรักนักหนาจะรู้ว่าเธอไม่ใช่ผู้หญิงบริสุทธิ์ และต้องคิดหาทุกวิถีทางให้ฉันไปทำแทนมั้ง” “แก.......”เมิ่งเวยหยูนโกรธจนลมออกหู “ฉินเหมียน ฉันจะฆ่าแก” “พอได้แล้ว”เมิ่งจงเหลียนร้องขัดขึ้น เมื่อเห็นเสาหลักของบ้านโกรธ หลี่ซิ่วเจินรีบฉุกมือเมิ่งเวยหยูนไว้ พลางส่ายหน้าให้เธอเบาๆ เป็นการบอกเธอว่าอย่าทำอะไรวู่วาม ไม่ว่าอย่างไร สถานการณ์ตอนนี้ก็ถือว่าเป็นผลดีต่อตระกูลเมิ่งของพวกเขา เพราะอย่างไรฉินเหมียนก็เป็นคนนอก ถึงจะมีความสัมพันธ์ทางสายเลือดก็ตาม แต่ท้ายที่สุดแล้ว เมิ่งจงเหลียนก็ต้องเข้าข้างพวกเธอสองแม่ลูก เพราะอย่างไรก็อยู่ด้วยกันมายี่สิบกว่าปี มันไม่ใช่สิ่งที่ฉินเหมียนที่ถูกทอดทิ้งมานานจะทำให้สั่นคลอนได้ เมิ่งจงเหลียนมองดูฉินเหมียนที่ค่อยๆลุกขึ้นยืน บนใบหน้าไม่มีรอยยิ้มที่แสร้งยิ้มอย่างก่อนหน้านี้อีก“เสี่ยวเหมียน คืนนั้น เธอกับคุณชายหวีได้ทำเรื่องอะไรที่พวกเราไม่รู้หรือ” เมื่อกี้ที่ฉินเหมียนกล้าต่อล้อต่อเถียงและข่มขู่พวกเขาขนาดนั้น แสดงว่าในมือของเธอต้องกำอะไรบางอย่างที่สำคัญมากไว้แน่นอน ไม่แน่ คราวนั้นที่หวีโย่วถิงและฉินเหมียนบังเอิญเจอกันในโรงพยาบาล ก็อาจจะเป็นแผนการที่ยัยเด็กนี้สร้างขึ้นก็ได้ เหตุผลก็เพื่อแก้แค้นพ่อคนนี้ที่หายไปยี่สิบกว่าปี แก้แค้นตระกูลเมิ่งของพวกเขา เขาคือคนที่จะทำการใหญ่ ตระกูลเมิ่งเป็นตระกูลที่เขาสร้างมากับมือ ตอนนี้ภายในบริษัทกำลังประสบปัญหาทางการเงิน ซึ่งต้องการความช่วยเหลือและปกป้องจากต้นไม้ใหญ่ต้นนี้อย่างตระกูลหวี การแต่งงานเป็นวิธีที่รวดเร็วที่สุดที่เขาคิดได้ ในช่วงเวลาสำคัญเช่นนี้ เขาไม่มีทางให้ยัยเด็กกะโปโลมาทำลายแผนการของเขาได้ ฉินเหมียนก้มหน้ามองฝ่ามือที่เต็มไปด้วยเลือดของตน และไม่ได้เอ่ยตอบแต่อย่างใด เธอค่อยๆดึงเศษเซรามิคออกจากผิวเนื้ออย่างระมัดระวัง ทำเป็นมองไม่เห็นพวกเขา เรื่องการแสดง ช่วงนี้เธอแสดงเก่งขึ้นเรื่อยๆ ในเมื่อเมิ่งจงเหลียนมุดเข้ามาในทางตันเอง แล้วเธอจะเตือนเขาลงได้อย่างไร เพราะอย่างไรเธอก็เป็นคนบริสุทธิ์ เธอและหวีโย่วถิงคืนนั้นก็เร่งรีบขนาดนั้น เธอเองก็ตกที่นั่งลำบาก จะมีกะจิตกะใจไปทำอะไรกัน คำพูดเหล่านั้นที่เธอพูดไปเมื่อกี้นี้ก็เพื่อหลอกให้พวกเขากลัวก็เท่านั้น เหตุผลก็เพื่อแก้แค้นที่พวกเขารังแกคนเกินไป เธอไม่เข้าใจเลยจริงๆ ทั้งๆที่เธอกับเมิ่งเวยหยูนเป็นฝาแฝดกัน แต่ตอนนั้นทำไมเมิ่งจงเหลียนจึงเอาตัวเมิ่งเวยหยูนไปคนเดียว และทิ้งเธอกับแม่ไว้แค่สองคน ไหนจะหลี่ซิ่วเจินคนนี้อีก เป็นถึงลูกสาวคนเดียวของตระกูลหลี่ เป็นคุณหนูตระกูลใหญ่โต ในวัยที่ดีที่สุดของชีวิตทำไมถึงได้ไปชอบวิศวกรกระจอกๆคนหนึ่งอย่างเมิ่งจงเหลียนได้ แถมยังช่วยเลี้ยงลูกสาวอย่างใจกว้างอีก คนบ้านนี้ ทั้งน้อยใหญ่ ต่างพิลึกอย่างบอกไม่ถูก และสิ่งที่ฉินเหมียนทำได้ ก็คือรีบนำตัวมารดาของตนจากไปให้เร็วที่สุด ส่วนเรื่องวิธีการเอาตัวรอด เธอคิดว่า คุณชายใหญ่แห่งตระกูลหวีคนนั้นจะเป็นข้อแลกเปลี่ยนที่ไม่เลวเหมือนกัน นิ่งเงียบจนเหมือนประตูบานหนึ่งที่ปิดสนิท ในเมื่อใช้ไม้แข็งไม่ได้ ก็ใช้ไม้อ่อนละกัน ก็เหมือนในสนามธุรกิจ หลังพูดคุยกันอย่างเอาเป็นเอาตายแล้ว ก็ลงมือเก็บเกี่ยวผลประโยชน์ก่อน โยนเหยื่อไปให้อีกฝ่าย และพออีกฝ่ายติดกับ ค่อยเอาคืนทั้งต้นทั้งดอกอีกที เมิ่งจงเหลียนสงบสติอารมณ์ของตนลง ผุดรอยยิ้มแห่งความเมตตาของพ่อขึ้นบนใบหน้าอีกครั้ง“เสี่ยวเหมียน เพื่อนของเธอที่ชื่ออานซีซี อยากเจอไหม” ฉินเหมียนเงยหน้าขึ้นมอง สบสายตาเข้ากับเขา“ทั้งเพื่อนและแม่ ฉันเอาหมด” “ได้”เมิ่งจงเหลียนยิ้มพลางก้าวไปข้างหน้าก้าวหนึ่ง“ไปพบเพื่อนก่อน แล้วค่อยพบแม่ แบบนี้ดีไหม” ความใจกว้างขึ้นมาอย่างกะทันหัน ทำให้ฉินเหมียนรู้สึกระวังตัวขึ้น“เท่าที่ฉันจำได้ คุณเมิ่งไม่เหมือนคนที่จะยอมทำธุรกิจเสียผลประโยชน์นิ ” น้ำเสียงประชดประชัน เมิ่งจงเหลียนยิ้มเล็กน้อยอย่างไม่ใส่ใจนัก“อย่างไรเสียเธอก็เป็นลูกสาวของฉัน ใจกว้างกับคนในครอบครัวหน่อยก็ไม่ได้เสียหายอะไร” “ก็ดี”ฉินเหมียนตัดสินใจเดินหนึ่งก้าวนับหนึ่งก้าว อย่างน้อยช่วยอานซีซีได้ก็ยังดี“เวลาและสถานที่ หากคุณเมิ่งนัดเรียบร้อยแล้วก็ส่งมาในมือถือของฉัน” พูดจบ เธอไม่หันไปมองเมิ่งเวยหยูนที่ใบหน้าบูดเบี้ยวด้วยซ้ำ เดินผ่านห้องรับแขกไปยังห้องใต้ดินของตระกูลเมิ่งทันที ที่นั่นคือที่พักของเธอ หลังยืนมองจนเธอหายลับไปแล้ว เมิ่งจงเหลียนก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นกดโทรออก“ยัยเด็กที่จับตัวมา จัดการได้เลย”