ตอนที่ 17 ข่มขู่กลับ

ต๭นที่ 17 ข่มขู่กลับ 　 　 คืนนั้นฉินเหมียนหลับไม่ดีนัก เธอฝันถึงหนานมู่ครั้งแล้วครั้งเล่า ล้วนแต่เป็นเรื่องราวในวัยเด็กของพวกเธอ เธอสะดุ้งตื่นตอนตีห้า เหงื่อท่วมหน้าจนเปียกไปถึงหมอนที่หนุนนอน สิ่งที่อบอวลอยู่บนปลายจมูกของเธอ คือกลิ่นอับเฉพาะของห้องใต้ดิน นับตั้งแต่ที่เธอตกลงเรื่องข้อแลกเปลี่ยนนั้นของเมิ่งจงเหลียน เธอก็ถูกนำตัวมาที่ตระกูลเมิ่ง ในนามคือเพื่อให้เธอปลอมตัวเป็นเมิ่งเวยหยูนยังไร้ที่ติ แต่ในความเป็นจริง คนตระกูลเมิ่งกลัวว่าเธอจะใช้ใบหน้าใบนี้ไปยุ่งเกี่ยวกับหวีโย่วถิง ฉินเหมียนกำผ้าห่มไว้ ห่อตัวเองเข้าไปจนเป็นก้อน จู่ๆความทรงจำเกี่ยวกับหวีโย่วถิงก็ถาโถมเข้ามาในหัวของเธออย่างควบคุมไม่ได้ ไม่น่าเชื่อเลย ว่าการพบกันครั้งแรกของพวกเขา ก็ทำในสิ่งที่ลึกซึ้งที่สุดกันแล้ว หวีโย่วถิงมีดวงตาที่น่าหลงใหล ทว่ากลับถูกคิ้วคมกริชคู่นั้นของเขาทำให้ไม่น่าเข้าไปยุ่ง ริมฝีปากของเขาหยักส่อสวยได้รูปสุดๆ เหมือนคันธนูน้อยในมือคิวปิดกามเทพแห่งรักไม่มีผิด ฉินเหมียนจำได้ ริมฝีปากแบบนี้เหมาะแก่การจูบที่สุด นิ้วมือของเธอขึ้นแตะบนริมฝีปากของตนโดยไม่รู้ตัว เมื่อวาน การจูบที่ดุเดือดนั้นในรถทำให้หัวใจของเธอสั่นเครือ จนตอนนี้ก็ยังสามารถทำให้เธอหน้าแดงก่ำได้ ตระกูลหวีอยู่ในตำแหน่งไหนในเมือง A แม้แต่เด็กบ้านนอกที่โตในชนบทอย่างเธอยังรู้เลย สินค้าในนามตระกูลหวีครอบคลุมไปทั่วแทบทุกสาขาอาชีพ และหวีโย่วถิงก็เป็นผู้ก่อตั้งโรงพยาบาลและสถานศึกษาหลังกลับจากต่างประเทศ ทำให้ชื่อเสียงของตระกูลหวียิ่งโด่งดังไปทั่วเมือง A อีก คุณชายแห่งตระกูลที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้ กลับแตกต่างจากพวกคุณชายทั่วไปในความคิดฉินเหมียนอย่างสิ้นเชิง เมื่อวานเป็นงานเลี้ยงครบรอบแปดสิบปีของคุณย่าแห่งตระกูลหวี หวีโย่วถิงปฏิบัติต่อหน้าทุกคนได้สมบูรณ์แบบมาก ไม่ว่าจะเป็นการกล่าวทักทายพูดคุยกับแขกเหรื่อ หรือจะเป็นการเคารพให้เกียรติผู้อาวุโส ทำให้ฉินเหมียนได้เห็นความสุภาพมีมารยาทของตระกูลผู้ดีอย่างแท้จริง สำหรับน้องสาวที่เอาแต่ใจไม่รู้จักกาลเทศะคนนั้น เขาก็เป็นพี่ชายคนหนึ่งที่อดทนและเข้าใจ และสำหรับคู่หมั้นกำมะลอคนนี้อย่างเธอ เขาได้มอบความห่วงใยและความรักมากมาย ผู้ชายคนหนึ่งที่สมบูรณ์แบบเพียงนี้ ทำไมถึงคิดสั้นไปชอบเมิ่งเวยหยูนนะ เมื่อฉินเหมียนรู้สึกตัวขึ้นมาได้ว่ากำลังโกรธแทนหวีโย่วถิง เธอรีบลุกขึ้นและกระโดดลงจากเตียงทันที เธอว่างมากนักหรือไง ทั้งๆที่มีเรื่องมากมายให้เธอต้องจัดการ ยังมีจะเวลาไปสนใจเรื่องนิสัยของคู่หมั้นคนนั้นของคุณชายใหญ่แห่งตระกูลหวีอีก โง่สิ้นดี เธอรีบอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้า และเมื่อคว้ามือถือมาดูข้อความ ก็พบว่าเมิ่งจงเหลียนได้ส่งเวลาและสถานที่นัดพบมาแล้ว สวนหนานเฉิง? ฉินเหมียนหัวเราะเยาะออกมา ช่างเป็นสถานที่ทำลายหลักฐานได้ดีเหลือเกิน สวนหนานเฉิงตั้งอยู่ในเขตนอกเมือง เดิมทีเป็นสถานที่ๆตระกูลเมิ่งลงทุนสร้างสวนสนุก แต่ทว่ามีเงินทุนไม่พอ จึงต้องหยุดลง ตอนนี้จึงเป็นเพียงสถานที่รกร้างที่ยังไม่ได้ทำอะไรเลย ตระกูลเมิ่งทำอะไรไม่เคยปล่อยให้พลาด ทุกครั้งที่เธอเข้าออกจะมีคนคอยรับส่งเสมอ ครั้งนี้ก็เช่นกัน ขณะที่เธอเตรียมเปิดประตูรถลงไป สายตารังเกียจและเสียงที่เยือกเย็นก็ได้ส่งมาจากที่นั่งคนขับพร้อมกัน“คุณหนูฉิน อย่าลืมหน้ากากและหมวกด้วย หวังว่าคุณจะไม่ต้องให้ผมเตือนทุกครั้ง” ฉินเหมียนตะโกนด่าทอคนขับรถคนนั้นอยู่ในใจ แต่ในขณะเดียวกัน เธอก็ยอมทำตามแต่โดยดี เธอใช้ใบหน้านี้ ใช้ชีวิตอย่างเปิดเผยมานานกว่ายี่สิบปี ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย แต่ดูตอนนี้สิ เพราะมีเมิ่งเวยหยูน ทำให้เธอต้องมาอยู่อย่างหลบๆซ่อนๆ พบหน้าใครไม่ได้ บางทีเธอก็ไม่ชินกับการต้องปกปิดแล้วอย่างไงล่ะ เธอถอนหายใจด้วยความโมโห รีบมุ่งตรงไปยังตำแหน่งนัดหมายทันที ต้นไม้ต้นหญ้าขึ้นเต็มสวนอย่างไม่เป็นระเบียบ ทำให้ฉินเหมียนเดินไม่สะดวกเท่าไหร่นัก หลังเดินผ่านผู้เขาปลอมลูกหนึ่ง เธอก็ได้ยินเสียงกรีดร้องปนสะอื้นไห้ดังขึ้นจากเบื้องหน้าที่ไม่ไกลนัก อานซีซี ฉินเหมียนวิ่งไปข้างหน้าอย่างไม่สนอะไรทั้งสิ้น กิ่งไม้ไม่ได้ผ่านการตัดแต่งเกี่ยวเข้าที่ผิวหนังเธอ ทว่าเธอกลับไม่มีทีท่าจะลดความเร็วลงเลยสักนิด เป็นไปตามคาด คนอย่างเมิ่งจงเหลียนไม่มีทางใจกว้างแบบนั้น ที่ให้เธอได้เจอเพื่อน ความจริงคือให้เธอเจอศพของเขามั้ง เธอหายใจหอบหืด ในที่สุดก็มาถึงสถานที่ๆหนึ่งที่คล้ายโรงเก็บของ ประตูเหล็กที่เต็มไปด้วยสนิมทำให้สถานที่นี้ดูประหลาดมาก เขาไม่รีรอสักนิด รีบดันประตูพุ่งเข้าไปทันที ก่อนที่ตระกูลเมิ่งจะรู้เรื่องความลับระหว่างเธอกับหวีโย่วถิง พวกเขาไม่กล้าทำอะไรเธอหรอก และนี่ก็คือเหตุผลที่ว่าทำไมเธอกล้าพุ่งเข้าไปโดยไม่เกรงกลัวอะไรเลย แต่ไม่ทำอะไรเธอ ไม่ได้หมายความว่าจะไม่ทำอะไรเพื่อนและมารดาของเธอ วินาทีที่เธอเห็นอานซีซีนอนจมกองเลือดอยู่บนพื้น ฝ่ามือที่พันด้วยผ้าพันแผลก็มีเลือดสดซึมออกมาเพราะแรงบีบของเธอ เมิ่งเวยหยูนถือกระบองไม้ไว้ในมือ มองเธอด้วยหน้าตาไร้เดียงสา“ว๊าย พี่มาช้าไปหน่อย เลยไม่ได้เห็นฉากเพื่อนคนนี้ของพี่ถูกหักขาเลย” เธอย่อตัวลง กระชากผมอานซีซีขึ้น“งั้นเรามาดูฉากหักแขนหน่อยเป็นไง ฉันไม่ว่าอะไรนะถ้าจะให้แสดงอีกครั้ง” “เมิ่งเวยหยูน”ฉินเหมียนคำรามอย่างเกรี้ยวโกรธ“หากเธอกล้าแตะต้องเพื่อนฉันอีกแม้แต่นิดเดียว ฉันจะทำให้ชื่อเสียงของตระกูลเธอย่อยยับทั้งตระกูล” เมิ่งเวยหยูนหรี่ตาลง ปล่อยมือออกจากหัวของอานซีซีอย่างแรง“ฉินเหมียน เธอกล้าเหรอ” “ถ้าไม่เชื่อ เรามาลองดูไหมล่ะ”ฉินเหมียนค่อยๆก้าวไปข้างนะ ใบหน้าเยือกเย็น“เมิ่งเวยหยูน มองใบหน้านี้ของฉันให้ดี เธอก็รู้ว่าฉันทำอะไรได้บ้างไม่ใช่หรือ”