ตอนที่ 18 เอาคืนเท่าตัว

ต๭นที่ 18 เอาคืนเท่าตัว ตามที่เธอก้าวเข้ามาใกล้ เมิ่งเวยหยูนกดดันขึ้นเรื่อยๆ ก่อนที่จะเลือกให้ฉินเหมียนมาเล่นเกมส์รักนั้นแทนเธอ เธอได้เคยให้คนหาข้อมูลมา และทำความรู้จักกับพี่สาวที่ไม่เคยเจอกันมาก่อนคนนี้ของเธอ ตั้งแต่วันที่เข้าเรียน ผลการเรียนของเธอก็ยอดเยี่ยมมาก ตั้งแต่เด็กจนโต ก็เป็นเด็กเรียนดีอันดับหนึ่งของระดับชั้นในโรงเรียนทุกปี ได้รับทุนการศึกษามาโดยตลอด สามารถช่วยแม่ผู้ยากจนนั้นของเธอประหยัดเงินได้ไม่น้อย โดยความสามารถเช่นนี้ อันที่จริงควรจะเป็นนักเรียนหัวกระทิที่ผู้คนต่างแย่งกันเอาใจและชื่นชมถึงจะถูก ทว่าสิ่งที่คาดไม่ถึงก็คือ ฉินเหมียนไม่เคยมีเพื่อนข้างกายเลย เธอใช้ความเป็นคนดีและไม่อ่อนข้อของเธอปฏิเสธทุกคนที่เข้ามาประจบประแจงเธอ นอกจากอานซีซีคนนี้ ครอบครัวเปิดซุปเปอร์มาร์เก็ตขนาดเล็ก ผู้หญิงที่ดูโง่ทั้งภายในและภายนอก จะถูกฉินเหมียนที่เย่อหยิ่งยอมรับได้อย่างไร เมิ่งเวยหยูนรู้สึกประหลาดใจในข้อนี้มาก เมื่อการปรากฏตัวขึ้นของคนๆหนึ่งแตกต่างจากคนอื่นสิ้นเชิง ก็จะทำให้เราจะอยากลองดู ว่าความแตกต่างเฉพาะตัวนี้จะทำให้อีกฝ่ายสนใจได้มากแค่ไหน เมิ่งเวยหยูนลุกขึ้น และวินาทีที่ฉินเหมียนเข้ามาใกล้ รองเท้าส้นสูงใต้ขาเธอก็เหยียบลงบนขาที่เป็นแผลกว้างของอานซีซีอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย “พี่คิดว่า คนที่แม้แต่ตัวเองยังเอาไม่รอด มีสิทธิ์มาข่มขู่ฉันหรือ” เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดปกคลุมไปทั่วโรงเก็บของอีกครั้ง สร้างความสั่นสะเทือนไปทั่วหูฉินเหมียน และสั่นสะเทือนไปทั่วใจเธอเช่นกัน เธอมองอานซีซีที่กองอยู่บนพื้นด้วยสีหน้าเจ็บปวดสุดๆ น้ำตาในตาเธอก็ทะลักออกมาทันที คำโบราณได้กล่าวไว้ว่า บุญคุณต้องทบแทน แค้นต้องชำระ และเมื่อผู้มีพระคุณของเธอถูกศัตรูของเธอย่ำยี สิ่งที่เธอทำได้ก็คือ สู้ไม่คิดชีวิต ซึ่งแน่นอน การสู้สุดชีวิตไม่ใช่การสู้แบบไม่คิดชีวิต เพราะทำแบบนั้นจะได้ผลลัพธ์ที่ไม่สำเร็จอะไรเลย คนฉลาด ควรจะใช้ทุกอย่างที่มีในมือ เอาอาวุธออกมาสู้ยิบตา ฉินเหมียนหยิบมือถือออกมา กดโทรออกไปยังหมายเลขหนึ่งด้วยดวงตาพร่ามัว เมิ่งเวยหยูนมองการกระทำของเธอ เป็นเรื่องตลกเท่านั้น“หาตัวช่วยเหรอ ฉินเหมียน เธอตื่นสักเถอะ นี่คือถิ่นของตระกูลเมิ่ง ส่วนเธอมีอะไรเท่าไหร่ ฉันรู้ดี” ฉินเหมียนก็แค่เด็กกำพร้าคนหนึ่ง คนเดียวที่ติดต่อกับเธอก็คือแม่ขี้โรคของเธอคนนั้น และเพื่อนที่ใกล้จะตายคนนี้ เธอจะมีใครที่มีกำลังช่วยเธอได้อีก ตลกสิ้นดี “งั้นหรือ”ฉินเหมียนหยุดน้ำตาและโทรศัพท์“งั้นขอเชิญคุณหนูเมิ่งตั้งตารอดูละกัน” ทั้งๆที่เธอตกอยู่ในสถานการณ์ที่ต้องแพ้อยู่แล้วแท้ๆ ทว่าสีหน้าของเธอกลับไม่มีความหวาดกลัวใดๆเลย ราวกับบนโลกใบนี้ไม่มีอะไรที่สามารถทำให้ฉินเหมียนยอมแพ้ร้องขอชีวิต เมิ่งเวยหยูนเกลียดท่าทีที่มั่นใจและไม่กลัวอะไรนี้ของเธอเต็มทนแล้ว ทันใดนั้น เธอก็นึกถึงคนๆหนึ่งขึ้นมา และวินาทีที่เธอยื่นมือขึ้นคิดจะไปแย่งมือถือของฉินเหมียน เสียงของคนปลายสายก็ดังขึ้น“สวัสดีครับ คุณคือ.....” “หวีโย่วถิง ฉันอยากพบคุณ เดี๋ยวนี้”ประโยคสั้นๆนั้น พูดออกมาโดยฉินเหมียนด้วยน้ำเสียงโกรธ ทำให้หยุดทุกการกระทำของเมิ่งเวยหยูนลง หวีโย่วถิงวางปากกาในมือลง เขานำมือถือที่แนบหูอยู่ออกมาดูหน้าผู้โทรแวปหนึ่ง หมายเลขที่ไม่รู้จัก จู่ๆก็บอกว่าจะขอพบ ทว่า......กลับเป็นเสียงที่เขาคุ้นเคยดี “เวยหยูน” ฉินเหมียนหัวเราะขึ้นเล็กน้อย เธอจ้องมองเมิ่งเวยหยูนที่ตกใจจนเบิกตากว้าง รู้สึกสะใจเหลือเกิน“ทำไมถึงคิดว่าฉันเป็นเมิ่งเวยหยูนล่ะ” ขาของเมิ่งเวยหยูนได้ยกออกจากขาของอานซีซีแล้ว เพื่อไม่ให้ผู้หญิงคนนี้ส่งเสียงอื่นแทรกขึ้น เธอส่งสายตาให้บอดี้การ์ดปิดปากอานซีซีไว้ เธอจ้องฉินเหมียนแน่น เริ่มเหงื่อตก นังผู้หญิงบ้า มันคิดจะทำอะไรนะ คำถามประหลาดนี้ของฉินเหมียนทำให้หวีโย่วถิงเด้งลุกขึ้นจากเก้าอี้ เสียงนี้ เขาจะฟังผิดได้อย่างไร “เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า เธออยู่ที่ไหน” “ฉันอยู่ที่.....”ฉินเหมียนเพิ่งจะเอ่ยปาก ก็เห็นเมิ่งเวยหยูนส่ายหัวจนแทบบ้า เธอชูมือทั้งสองข้างขึ้น พร้อมกับถอยหลังก้าวหนึ่ง แสดงออกอย่างชัดเจน ว่าเธอคิดจะปล่อยอานซีซีไป เพราะหากหวีโย่วถิงมาที่นี่ ก็จะรู้เรื่องที่มีเมิ่งเวยหยูนสองคนบนโลกใบนี้ทันที และต่อให้ตอนนี้เธอใครลูกน้องจับตัวฉินเหมียน เธอก็ไม่แน่ใจว่าหวีโย่วถิงจะแยกเธอกับฉินเหมียนออกไหม คืนนั้น บนเตียงในโรงแรม มีความลับอะไรระหว่างฉินเหมียนกับหวีโย่วถิงที่ตระกูลเมิ่งไม่รู้กันแน่นะ ก่อนที่จะชัดเจนในเรื่องนี้ เธอก็จะแตะต้องฉินเหมียนไม่ได้ ดังนั้น การถอยคือทางเลือกเดียวของเธอในตอนนี้ ฉินเหมียนพอใจในการถอยหลังของเธอมาก “ฉันอยู่ที่โรงแรมข่ายเยี่ย รอทานข้าวเที่ยวกับคุณ”เมื่อบอกตำแหน่งนี้เสร็จ ฉินเหมียนก็กดตัดสายทันที ทันใดนั้น ฝ่ามือหนึ่งก็ฟาดลงบนหน้าเธออย่างจัง“ฉินเหมียน แกแน่มาก” ฉินเหมียนไม่มองเมิ่งเวยหยูนเลยด้วยซ้ำ เธอเดินผ่านร่างเธอไป ตรงไปข้างกายอานซีซี ค่อยๆพยุงเธอลุกขึ้นจากพื้น “แทนที่คุณหนูเมิ่งจะเสียเวลาอยู่กับฉันที่นี่ สู้รีบนั่งรถไปตามนัดที่โรงแรมข่ายเยี่ยดีกว่า เธอก็คงไม่อยากให้คุณชายใหญ่ตระกูลหวีรอนานหรอกมั้ง” อานซีซีพิงอยู่ในอ้อมอกของเธอ เลือดท่วมตัว หายใจรวยริน ในปากก็พึมพำไม่หยุด“เจ็บเหลือเกิน”ทำให้ฉินเหมียนปวดใจเหลือเกิน แค้นนี้เธอต้องชำระให้สาสม เมิ่งเวยหยูนกำหมัดแน่น โกรธจนตัวสั่นไปหมด“เธอรู้เบอร์โทรของหวีโย่วถิงได้ไง”