ตอนที่ 2 ใครกันแน่ที่ไม่รับผิดชอบ

ต๭นที่ 2 ใครกันแน่ที่ไม่รับผิดชอบ ซูฉิงรู้สึกแค่ว่าโลกมันหมุน แม้แต่สติสุดท้ายของเธอก็จมหายไป ใบหน้าแดงที่สวยงาม มองไปที่ใบหน้าของผู้ชายรูปหล่อที่อยู่ข้างหน้า จากนั้นเธอก็ถอนหายใจ มือเล็กๆของเธอคลำไปคลำมาที่ผู้ชายคนนั้นอย่างกระสับกระส่าย ปากก็พูดขึ้นอย่างไม่หยุดว่า : “ เย็นจัง สบายจัง ” “ เธอ อย่าขยับ ไม่อย่างนั้นมันจะอันตราย ! ” เขาที่ถูกผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมแขนของเขานั้นยั่วยุซ้ำๆ ดวงตาที่มืดดำของเชียวจิ่งเห้าก็ยิ่งลึก อ้อมแขนที่กอดเธอไว้อยู่ก็ยิ่งแน่นขึ้น ในตอนนี้ซูฉิงไม่รู้ตัวว่าตัวเองกำลังทำอะไร เธอไม่ได้ยินอะไรเลย อีกทั้งยังใช้ริมฝีปากของตัวเองนั้นจูบไปด้วยความซน “ เธอ นี่เธอบังคับผมเองนะ ! ” เชียวจิ่งเห้าพูดขึ้นด้วยความโกรธ จากนั้นเขาก็ตอบสนองกลับไป โดยโน้มตัวลงแล้วจูบไปที่ซูฉิง เสียงอู้อี้ของเขากระซิบที่ข้างหูเธอว่า : “ ช่างเป็นนางฟ้าน้อยที่น่ารำคาญจริงๆ ” ฉากที่เร้าอารมณ์ มีเสน่ห์อย่างไม่สิ้นสุด พระอาทิตย์ยามเช้าสาดแสงมาบนหน้าต่าง ส่องผ่านม่านเข้ามาภายในห้อง ทำให้บางครั้งภายในห้องจะสว่างขึ้น ชุดสูทของผู้ชาย และกระโปรงของผู้หญิง กองอยู่บนพื้นห้องยุ่งเหยิง ทั้งหมดบ่งบอกถึงความเข้มข้นของเมื่อคืนที่ผ่านมา และเมื่อซูฉิงตื่นขึ้นมา เธอยังคงเจ็บที่หัวอยู่ ฝ่ามือใหญ่ที่กดอยู่บนหน้าอกของเธอ ทำให้เธอหายใจลำบากเล็กน้อย เธอขมวดคิ้ว และกำลังที่จะยกมือนั้นออกไป กลับเห็นใบหน้าของเชียวจิ่งเห้าพอดี ซูฉิงตกใจ และกำลังที่จะร้องออกมา แต่กลับรู้สึกเจ็บ เหงื่อออก และเธอเพิ่งจะรู้ว่าเมื่อคืนนั้นเกิดอะไรขึ้น เธอรีบลุกขึ้นด้วยความหวาดกลัว ยังไม่ทันจะได้ใส่เสื้อผ้า ก็รีบวิ่งไปที่ตรงประตู แต่ตอนที่เธอกำลังจะปิดลูกบิดประตูนั้น กลับได้ยินเสียงของผู้ชายมาจากด้านหลัง “ ทำอะไรลงไปแล้วไม่รับผิดชอบก็จะหนี ? เธอคิดว่าผมเชียวจิ่งเห้าเป็นอะไรหรอ ? ” เป็นเพราะเสียงของผู้ชายที่ด้านหลังนั้นทำให้ซูฉิงตัวแข็งขึ้นมาทันที เธอไม่กล้ามองย้อนกลับไปที่เสียงนั้น เธอไม่รู้ว่าผู้ชายข้างหลังคนนั้นคือใคร และเธอก็ไม่ต้องการที่จะมีส่วนเกี่ยวข้องอะไรมากเกินไปกับเขา “ ขอโทษที ฉันเข้าห้องผิด ” พูดจบเท่านี้ ซูฉิงก็รีบเปิดประตู และออกไปอย่างรวดเร็ว ผู้ชายที่เอนตัวอยู่บนเตียงมองดูแผ่นหลังของซูฉิงที่หวาดกลัวหายออกไป เขายิ้มขึ้นที่มุมปาก มันน่าสนใจ น่าสนใจมากยิ่งขึ้นเรื่อยๆแล้ว หลังจากที่วิ่งออกจากบาร์เย่เซ่อ ซูฉิงก็วิ่งตรงไปข้างหน้าด้วยลมหายใจเฮือกเดียว เธอกลัวว่าผู้ชายที่อยู่ข้างหลังเธอนั้นจะตามออกมา และยิ่งไปกว่านั้นเธอกลัวว่าผู้ชายคนนั้นจะเป็นคุณชายเชียวอย่างที่ทุกคนได้พูดไว้ เธอวิ่งไปจนจะหายใจไม่ออก และรู้สึกว่าในตอนนี้เธอน่าจะปลอดภัยแล้ว เธอหายใจเข้าลึกๆ และหยุดพิงที่กระจกหน้าต่างและอ้าปากค้างหอบ คิ้วที่บอบบางของเธอติดชิดสนิทกัน ทำยังไงดี ? เรื่องมันดูเหมือนจะแย่ลงเรื่อยๆแล้ว ! ไม่เพียงแต่แค่ไม่ได้เงิน ในตอนนี้ตัวเองยังเข้าไปเกี่ยวข้องอีก จะทำยังไงกับอาการป่วยของยาย ?