ตอนที่ 4 เมื่อคืนที่ร้องตะโกนต้องการผม ไม่ใช่คุณหรอ

ต๭นที่ 4 เมื่อคืนที่ร้องตะโกนต้องการผม ไม่ใช่คุณหรอ เพียงแบกความหวังครั้งสุดท้ายไว้ และโทรหาแม่ ยังไม่ทันที่จะได้เอ่ยปากขอยืมเงิน แม่ก็เริ่มร้องไห้และบอกเธอเกี่ยวกับความยากลำบากในการใช้ชีวิตในครอบครัวตอนนี้ ความยากลำบากของแม่เลี้ยง ทำให้เธอไม่สามารถที่จะเอ่ยปากออกมาได้เลย จนกระทั่งจะวางสาย เธอก็ไม่ได้พูดออกไป เธอถอนหายใจเฮือกหนึ่ง ในตอนนี้เธอมีหนทางเดียวที่จะเดินต่อไป เพียงแค่คืนนี้ไปออกไปดื่มด้วยอีกครั้ง เธอก็จะได้เงินห้าหมื่นหยวน ถึงแม้ว่าจะเป็นเงินที่น้อยมากเมื่อเทียบกับค่ารักษาของยายแล้วนั้น แต่มันก็ยังสามารถอยู่ได้ชั่วขณะหนึ่ง เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่ง และพยายามคิดว่าจะก้าวขาไหน เมื่อเธอนึกถึงสิ่งต่างๆข้างใน ที่ในความเป็นจริงทุกคนต่างก็สกปรก เธอก็ไม่อยากจะอยู่ที่นี่แม้แต่สักนาทีเดียว สิ่งที่สำคัญที่สุด คือซูฉิงกลัวที่จะได้เจอกับคนนั้น ถึงแม้ว่าเธอจะไม่เห็นรูปลักษณ์ของบุคคลนั้นตั้งแต่หัวจรดเท้า แต่เป็นเพราะการมีอยู่ของคนนั้น มันทำให้เธอรู้สึกว่าสองขาของเธอนั้นหนักจนก้าวไม่ออก ในตอนที่เธอลังเลอยู่นั้น ทันใดนั้นเธอก็เห็นเงาผ่านไปภายในประตูโดยไม่ได้หยุด ซูฉิงรีบก้าวเท้าขึ้นและวิ่งตามเงาของคนนั้นไป “ พี่ลี่ลี่ ” ผู้หญิงที่ถูกเรียกว่าพี่ลี่ลี่นั้นหยุดเดิน และตอนที่หันกลับมามองที่ซูฉิงนั้น คิ้วที่แต่งมาอย่างสวยงามนั้นก็ขมวดชิดติดกัน จากนั้นก็พูดขึ้นมาเบาๆว่า “ ที่ฉันพูดนั่นหมายถึงใครกัน จริงๆแล้วก็คือคุณซูฉิง เมื่อวานเธอวิ่งออกจากห้องของแขกของฉันไป วันนี้ยังจะกลับมาทำไมอีก ? ” ตอนแรกซูฉิงต้องการที่จะอธิบาย เธออ้าปาก แต่กลับไม่ได้พูด เพียงแค่ถามออกไปว่า “ พี่ลี่ลี่ ถ้าฉันดื่มด้วยอีกคืนหนึ่ง ก็จะได้เงินห้าหมื่นใช่ไหม ? ” “ ตอนแรกก็ใช่ แต่ว่าเมื่อวานเธอวิ่งหนีฉันไป ทำให้ฉันเสียหายมาก อยากจะได้เงิน มันก็จะไม่ใช่แค่ไปนั่งดื่มด้วยง่ายๆแบบนี้แล้ว ” เธอหัวเราะขึ้นเบาๆ แล้วมองขึ้นลงไปที่ซูฉิง “ เธอยอมไหม ? ” ซูฉิงเข้าใจว่าสิ่งที่เธอพูดนั้นหมายถึงอะไร คำพูดในวันนี้สองคนนั้นได้บอกกับเธอต่อหน้าแล้ว เธอเพียงรู้สึกว่าศักดิ์ศรีของตัวเองนั้นถูกเหยียบย่ำจนหมดสิ้น เธอกัดริมฝีปากอย่างเงียบๆ “ หึ ! นักศึกษาอย่างพวกเธอนี้ ดูภายนอกเหมือนว่าจะใสซื่อบริสุทธิ์อย่างนั้น คนไหนไม่คุ้มกับเงิน ฉันก็ไม่ส่งไปบนเตียงของคนรวยหรอก พอแล้ว เธอก็ไม่ต้องมาเสแสร้งต่อหน้าฉันอีก ถ้าเต็มใจล่ะ ก็รอตรงนี้ให้ฉันจัดการ ไม่เต็มใจก็รีบไปซะ ไม่ต้องมาวุ่นวายกับกิจการของฉันอีก ! ” พี่ลี่ลี่พูดขึ้นด้วยความเย็นชา มีของที่ดีอยู่กับตัวอย่างนี้แล้วแท้ๆ แต่กลับไม่รู้จักใช้ประโยชน์จากมันให้ดีๆ สองวันมานี้ เมื่อแขกเห็นลักษณะของเธอแล้ว มีใครที่ไม่หลงจนหัวปักหัวปำ เธอไม่ได้แย่ แต่ดื้อรั้น และไม่มีเทคนิค ! “ นี่คือเธอกำลังจะเอาผู้หญิงของฉันส่งไปที่เตียงใครหรอ ? ” รู้สึกถึงแรงตบที่ไหล่ เสียงข้างหูเป็นเสียงของผู้ชาย ประกอบกับกลิ่นที่ชัดเจนของผู้ชายนั้นทำให้ซูฉิงตัวแข็งทื่ออีกครั้ง “ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับ…… คุณ คุณชายเซียว ! ” พี่ลี่ลี่มองดูความสนิทสนมใกล้ชิดของเชียวจิ่งเห้ากับซูฉิง เมื่อกี้ที่กำลังจะด่าออกมาก็เก็บกลืนไปในทันที เธอคิดไม่ถึงจริงๆว่าผู้หญิงอย่างซูฉิงนั้น จะสามารถรับมือกับคุณชายเซียวได้ เชียวจิ่งเห้ามองไปที่เขาแวบหนึ่ง จากนั้นก็พูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า : “ ไปให้พ้น ! ” พี่ลี่ลี่ไม่กล้าจะพูดมากอะไรอีก จากนั้นก็รีบเขยิบออกไป ไม่กล้าที่จะหายใจเสียงดัง ซูฉิงเริ่มรู้สึกไม่สงบแล้ว เธอรู้สึกว่าไหล่ของเธอนั้นหนักมาก กดหนักจนเกือบจะยืนไม่อยู่ ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้มองไปที่หน้าของเขา แต่เธอก็ได้ยินเสียงนี้อย่างชัดเจน มันเหมือนกับเสียงผู้ชายในคืนนั้นเลย เพียงแต่เธอเห็นว่าพี่ลี่ลี่ก็เดินจากไปอย่างนี้แล้ว ซูฉิงก็รู้สึกกังวลอยู่พักหนึ่ง ความหวังของยายทั้งหมดนั้นอยู่ที่นี่แล้ว ถ้าหากว่าไม่ได้เงินห้าหมื่นนั้น ยายก็อาจจะ … … “ พี่ลี่ลี่ รอด้วย …… ” ซูฉิงก้าวเท้าขึ้นเพื่อจะตามไป ยังไม่ทันจะถึงครึ่งทางกลับโดนดึงกลับอย่างแรง เนื่องจากว่าเธอนั้นยังไม่ทันได้ตั้งตัว ทำให้หัวของเธอนั้นชนเข้ากับหน้าอกกว้าง เธอเงยหน้าขึ้นมองเห็นดวงตาที่ดำราวกับหยกคู่หนึ่ง ดวงตานั้นดำเข้ม ลึกไม่อาจหยั่งรู้ได้ จ้องมาที่เธอ และยังมีรอยยิ้มชั่วร้ายที่มุมปากอีกด้วย ซูฉิงตัวหดกลับไปราวกับกวางตัวน้อย ถึงแม้ว่าผู้ชายคนนี้นั้นจะมีผิวพรรณที่ดี แต่เขาก็เป็นสัตว์ร้ายในคราบมนุษย์ ไม่ใช่คนดีแน่นอน “ ทำไม ? ไม่อยากเจอผมหรอ ? เมื่อคืนที่ร้องตะโกนต้องการผม ไม่ใช่คุณหรอ ? ” เชียวจิ่งเห้าเลิกคิ้วขึ้น คำพูดที่ไม่แยแสนั้นไม่สามารถรู้สึกได้ถึงอารมณ์ใดๆเลย