ตอนที่ 7 ความอัปยศอดสูต่อสาธารณะ

ต๭นที่ 7 ความอัปยศอดสูต่อสาธารณะ คำพูดที่น่ารังเกียจมาพร้อมกับเสียงหัวเราะเยาะหยัน ทำให้ซูฉิงผลักส้่งหมิงออกไปและลุกขึ้นยืน สีหน้าเปลี่ยนเป็นแดงเพราะความโกรธ “ กรุณาให้เกียรติกันด้วย ! ” “ เอ๋ ? เป็นโสเภณีแล้วยังอยากจะถือพรหมจรรย์ ? ไม่ใช่ว่าผู้หญิงแบบพวกเธอนี่แค่ให้เงินก็นอนด้วยได้แล้วหรอ ? ” หลังจากที่เสียหน้า ส้่งหมิงก็โกรธทันที ใบหน้าที่แสนหวานของซูฉิงนั้นซีดเผือดขึ้นมาทันที เธอคว้าเครื่องดื่มบนโต๊ะ แล้วสาดไปที่ส้่งหมิง ทันใดนั้น น้ำผลไม้สีเหลืองก็ไหลลงมาบนหน้าของเขา ด้วยเหตุนี้จึงทำให้ส้่งหมิงโกรธอย่างสมบูรณ์ “ นังโสเภณี ! หน้าไม่อาย ! ” “ เพียะ — — ” เขายกมือขึ้นและเหวี่ยงไปตบหน้าของซูฉิง ฝ่ามือของเขานั้นแรงมาก จนทำให้ซูฉิงเวียนหัว และล้มลงกับพื้น แม้แต่เสียงวุ่นวายรอบๆก็ฟังไม่ค่อยได้ยินแล้ว เมื่อส้่งหมิงยกมือขึ้นอีกครั้ง และกำลังจะตบเป็นรอบที่สอง แต่มือของเขาก็ถูกจับไว้จากด้านข้าง มันทรงพลัง จนเขาไม่สามารถขยับได้ ทันใดนั้นเชียวจิ่งเห้าก็มองไปยังซูฉิงที่นั่งอยู่บนพื้นด้วยใบหน้าที่เย็นชา และพูดขึ้นอย่างเยือกเย็นว่า “ ยังไม่รีบกลับไปที่ห้องอีก ยังจะอยู่ต่อให้อายคนอื่นหรอ ? ! ” ซูฉิงเอามือปิดแก้มของเธอที่โดนตบ และจ้องมองไปที่เขา ไอ้สารเลวนี่ ถ้าไม่ใช่ว่าเขาให้เธอมา เธอก็จะไม่ต้องมาถูกทำให้อับอาย และยังถูกตบต่อหน้าสาธารณะอีก ในตอนนี้ยังรู้สึกละอายใจกับเธอ ซูฉิงกัดริมฝีปากล่างของเธออย่างรุนแรง เพื่อทนความเจ็บปวดที่ส่งมาจากข้อเท้า ยืดหลังตรง และเดินออกจากสระน้ำไปในขณะที่สายตาของทุกคนมองมา อย่างน้อยก็อย่าร้องไห้ต่อหน้าคนอื่น ! และไม่รู้ว่าร้องไห้ไปนานแค่ไหนแล้ว ซูฉิงรู้สึกว่าคอของตัวเองนั้นเจ็บเล็กน้อย เธอเงยหน้าจากผ้าห่มและมองออกไปข้างนอก ไม่รู้ว่าท้องฟ้านั้นมืดไปตอนไหน ความเจ็บปวดจากข้อเท้าก็ยิ่งหนักขึ้น แต่ก็ไม่มีอะไร ที่เทียบกับความเจ็บปวดในใจได้ “ ก๊อก ก๊อก ก๊อก —— ” ทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น ทำให้ซูฉิงรู้สึกตื่นเต้น และลุกขึ้นนั่งบนเตียง การเคลื่อนไหวครั้งใหญ่นี้ ทำให้ข้อเท้าของเธอรู้สึกเจ็บจี๊ดเล็กน้อย เธอขวดขาของตัวเอง และนั่งกอดเขาอยู่บนเตียง ไม่ส่งเสียง และสองตาก็จ้องมองไปที่ประตูที่ยังคงถูกเคาะเรียกอยู่ ดวงตาที่สวยงามคู่นั้นมีสีแดงและบวมเป็นเพราะร้องไห้ เธอกัดริมฝีปากของเธอแน่นและนิ่งเงียบ ไม่พูดอะไรสักคำ ปล่อยให้เสียงเคาะประตูนั้นมาอย่างต่อเนื่อง เมื่อนึกถึงสิ่งที่เขาทำที่สระว่ายน้ำนั้น ซูฉิงก็รู้สึกบูดบึ้งอยู่พักหนึ่ง และเธอก็ยิ่งไม่ต้องการจะสนใจเข้าด้วย ถึงแม้ว่าเขาจะซื้อเธอมาด้วยเงิน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะทำให้อับอายต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้ได้ ? ! พวกกลุ่มคนที่ร่ำรวยมีเงินมีอำนาจแบบนี้ ไม่เพียงแค่ไม่ปฏิบัติอย่างมนุษย์ต่อคนอื่น เพียงให้ตัวเองมีความสุข เลยอยากจะทำอะไรก็ทำ ซูฉิงเริ่มรู้สึกเสียใจกับสิ่งที่ตัวเองตัดสินใจทำลงไปเล็กน้อย เพื่อเงิน เธอจะยอมเสียศักดิ์ศรีไปเลยจริงๆใช่ไหม ? ดูเหมือนว่า เธอจะทำไม่ค่อยได้ และคนที่อยู่นอกประตูนั้นก็ดูเหมือนว่าจะมีความเพียรพยายาม เคาะประตูอย่างไม่หยุดหย่อน ทำให้มีเสียงที่ไม่พอใจของห้องรอบข้างส่งมา “ ดึกแล้ว ยังทำไม่เสร็จกันอีกหรอ ? ! เคาะเคาะเคาะ เคาะหาผีหรอ ? ! ” คนที่อยู่ข้างนอกนั้นก็ไม่ได้หยุดเคาะเพราะเสียงด่า แต่กลับยิ่งเคาะแรงขึ้น เคาะแล้วเคาะอีก และก็ทำให้ซูฉิงอารมณ์เสียด้วย ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีคีย์การ์ดเข้าห้อง จะเคาะให้มันมีเสียงทำไม ? ! ซูฉิงลากเท้าที่เจ็บปวดของเธอ ลุกขึ้นจากเตียง เดินไปตรงประตู ค่อยๆกัดริมฝีปากเบาๆ แล้วคลายออกเล็กน้อย อย่างนี้จึงทำให้เธอมีแรงเปิดประตูออก เมื่อเห็นผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างนอกประตูนั้น ซูฉิงก็อยากจะปิดประตูอีกครั้งโดยอัตโนมัติ เพียงแต่การเคลื่อนไหวของเธอนั้นก็ไม่ได้เร็วเท่ากับอีกฝ่าย ผู้ชายคนนั้นผลักประตูด้วยฝ่ามือขนาดใหญ่ และประตูก็เปิดเข้ามาด้านในทันที ทำให้ซูฉิงที่อยู่ข้างในนั้นต้องถอยหลังไปหลายกี่ก้าว และสะดุด ล้มลงไปกับพื้น ซูฉิงมองไปที่ผู้ชายข้างหน้าด้วยความกังวลเล็กน้อย แม้แต่ตอนที่เธอพูด เธอก็ไม่รู้สึกตัวด้วยซ้ำ ว่าเธอกระวนกระวายแค่ไหนในเวลานี้ “ ทำไมถึงเป็นคุณ ? ! ” รอยยิ้มของส้่งหมิงบนใบหน้าที่แดงก่ำเนื่องจากดื่มจนเมา เขาก้าวขาเข้ามาในห้อง ในเวลาเดียวกันก็เอามือปิดประตูที่ด้านหลังและล็อกมัน เสียง ‘ คลิ้ก ’ ที่ดังชัดเจนนั้น ทำให้ซูฉิงยิ่งรู้สึกหวาดกลัวมากยิ่งขึ้น