ตอนที่ 9 ทั้งหมดนี้คือเกมที่เขาตั้งไว้

ต๭นที่ 9 ทั้งหมดนี้คือเกมที่เขาตั้งไว้ ชีพจรของซูฉิงทั้งหมดนั้นสั่นอยู่ที่ลำคอ ในใจคิดเพียงว่าจะทำยังไงถึงจะหนีออกจากห้องนี้ได้ เพียงแค่สามารถหนีออกไปได้ เธอก็จะปลอดภัย เธอจ้องมองไปที่การเคลื่อนไหวของส้่งหมิง และเมื่อเห็นว่าเขาเดินมาข้างหน้า เธอก็รีบคว้าของต่างๆที่อยู่รอบตัวนั้นโยนไปทางเขา แต่ส้่งหมิงก็สามารถ一一หลบได้ เธอคำนวณระยะห่างในใจ ในขณะที่หลบส้่งหมิงอยู่ภายใต้โคมไฟ เธออดทนจากความเจ็บปวดที่เท้า จากนั้นก็วิ่งไปที่อีกฝั่งของเตียง และเห็นว่ามือของเธอนั้นอีกนิดก็จะจับลูกบิดประตูไว้ได้แล้ว แต่กลับถูกดึงหัวจากด้านหลัง “ นังโสเภณี คิดจะหนีหรอ ? ! รอให้ฉันเล่นเบ่อก่อนเถอะค่อยว่ากัน ! ” ซูฉิงรู้สึกมึนหัว และก็ถูกจับโยนลงบนเตียง จากนั้นเธอก็ถูกเขากดทับไว้แล้ว “ ปล่อยฉัน ! อย่ามาโดนตัวฉัน ! ” ซูฉิงพยายามดิ้นรน สองขาก็ถีบไปที่เขาอย่างไม่หยุด อยากจะเตะเขาให้ออกไป แต่ว่าแรงของผู้ชายนั้นมากกว่า เธอถูกเขาจับไว้ไม่หลุด ซูฉิงรู้สึกเพียงว่าหัวใจทั้งหมดของเธอกำลังจะจมลง เธอจะถูกไอ้สารเลวนี้ทำลายจริงๆหรอ ? ! ไม่มีทาง ! เธอยอมตาย ดีกว่าถูกเขาทำอะไรโดยไม่เต็มใจ ! ซูฉิงหันหัวไปและคิดที่จะกัดแขนของส้่งหมิง แต่เขากลับรู้ตัวก่อนแล้ว จึงถอดเนกไทของตัวเองแล้วยัดลงไปที่ปากของซูฉิง จากนั้นก็ผูกปมไว้ที่ข้างหลังหัวของเธอ “ นังโสเภณี ยังคิดจะกัดฉันอีก ! กัดสิ ! เธอลองกัดอีกทีดู ! ” ส้่งหมิงกดร่างของซูฉิงไว้ใต้เขา จากนั้นก็ตบเข้าที่เธออีกครั้ง ครั้งนี้ทำให้ดวงตาของซูฉิงงั้นแดงก่ำ เธอไม่เคยต้องได้รับความอัปยศอดสูเพียงนี้ ถึงแม้ว่าจะยากจน ถึงแม้ว่าจะลำบากขนาดไหน เธอก็ยังคงเป็นเจ้าหญิงตัวน้อยที่ยายรัก เธอพยายามกลั้นน้ำตา ไม่ให้มันไหลออกมา ถึงแม้ว่าปากจะถูกมัดไว้ แต่เธอก็ยังมีแขนมีขา เธอยังพยายามไม่หยุด ที่จะผลักส้่งหมิงออกไป ทันใดนั้น เมื่อได้ยินเสียงของเสื้อผ้าที่ฉีกขาด ซูฉิงก็รู้สึกเย็นวูบที่หน้าอก เธอตัวแข็งทื่อในทันที ส้่งหมิงฉีกเสื้อผ้าของเธอขาดออกแล้ว ทันทีที่ชุดชั้นในสีเหลืองสดใสนั้นถูกเปิดเผย ทำให้ดวงตาของส้่งหมิงกะพริบเป็นประกาย จากนั้นก็พูดขึ้นอย่างหยาบคายว่า “ มันดีจริงๆแบบนี้ รูปร่างแบบนี้มันชวนให้ผู้ชายอยากลองจริงๆ ” หลังจากพูดจบ เขาก็ก้มหัวลง และลูบไล้ไปบนไหล่และร่างกายของซูฉิงอย่างไม่หยุดหย่อน ความอับอายและความเจ็บปวดนี้ทำให้ซูฉิงนั้นสั่นไปทั้งตัว ไม่คิดเลย ว่าในที่สุดเธอจะยังทำให้เขาสำเร็จได้ เธอหลับตาลง กัดเนกไทอย่างแรง ราวกับว่ามันเป็นเนื้อหนังของส้่งหมิง เธอเกลียด ! เธอเกลียดผู้ชายคนนี้ที่นอนอยู่บนร่างของเธอและทำสิ่งที่ต้องการ ! เธอต้องยอมรับชะตากรรมจริงๆเหรอ? สายตาเธอมองไปยังรอบๆ และไปเห็นที่เขี่ยบุหรี่ที่หัวเตียงพอดี เธอคว้ามันมาอย่างไม่ลังเล และตีมันเข้าไปที่หัวของส้่งหมิง “ โอ๊ย —— ” ส้่งหมิงลุกคลานออกจากเธอด้วยความเจ็บปวด เขาใช้มือลูบไปที่ข้างหลังหัว และเอามาดู ก็พบว่ามันมีเลือดสีแดงสด ในจังหวะนี้ซูฉิงจึงรีบลุกขึ้น และพยายามคลานไปที่หัวเตียง มือหนึ่งก็ถือที่เขี่ยบุหรี่ไว้อย่างแน่นหนา อีกมือหนึ่งก็คว้าเสื้อผ้าที่ฉีกขาดมาปิดไว้บนหน้าอกของตัวเอง “ อีโสเภณี ! วันนี้ฉันไม่ได้เธอ ก็ไม่ต้องมาเรียกฉัน ! ” ทันทีที่เขาพูดจบ ก็ได้ยินเสียงเปิดประตูห้องเข้ามาจากด้านหลัง ในตอนที่ทั้งสองกำลังทะเลาะกันนั้น ประตูด้านหลังก็ถูกคนผลักเข้ามา ซูฉิงมองดูชายสองคนที่เดินเข้ามาในห้องอย่างกระวนกระวาย คนที่เดินเข้ามาคนแรกไม่ใช่ใครอื่น เชียวจิ่งเห้า เขาสวมใส่เสื้อเชิ้ตสีดำ รูปร่างสูงตรง จ้องมองมา โดยไม่ยิ้ม และไม่สามารถรับรู้ได้ว่าเขากำลังรู้สึกอะไรในตอนนี้ และผู้ชายที่ตามหลังเขามา ตั้งแต่เข้าห้องมา เขาก็ถือโทรศัพท์และถ่ายรูปไม่หยุด จึงมีเสียง ‘ คลิ้ก ’ อย่างต่อเนื่อง เชียวจิ่งเห้าเดินไปนั่งที่โซฟาตรงข้ามเตียง มือหนึ่งก็วางอยู่บนหลังโซฟาอย่างสบายใจ เขาไม่ได้พูดอะไร นั่งอยู่ตรงนั้นอย่างเงียบๆ เพียงแต่ดวงตาที่แหลมคมนั้นจ้องมองมาที่คนสองคนบนเตียงอย่างไม่ละสายตา ส้่งหมิงที่กำลังตกตะลึงกับเหตุการณ์ที่ฉับพลัน หลังจากที่เขาเห็นสถานการณ์นี้ ก็ใช้มือหนึ่งกุมหัวด้านหลังไว้ หายใจเข้าออก และเมื่อเห็นไฟที่กะพริบๆ เขาถึงดูเหมือนว่าจะจำขึ้นได้ “ อีโสเณี ! นี่กล้าทำกับฉันหรอ ! ” ใบหน้าของส้่งหมิงเต็มไปด้วยความโกรธ เขาก้าวลงจากเตียง มองไปที่เชียวจิ่งเห้าที่นั่งสีหน้าเรียบเฉยอยู่หน้าเขา