ตอนที่ 11 เดนมนุษย์ ชาติชั่ว คนระยำ

ต๭นที่ 11 เดนมนุษย์ ชาติชั่ว คนระยำ การตบในครั้งนี้ของซูฉิงคล้ายว่าเธอจะต้องออกแรงอย่างมาก แรงตบทำให้ฝ่ามือของตัวเองทั้งชาและร้อน ดวงตาฉ่ำน้ำทั้งคู่เหมือนจะยิ่งมีน้ำตาเอ่อคลอ จ้องเขม็งไปยังชายหนุ่มที่อยู่ด้านหน้าโดยไม่กะพริบ เชียวจิ่งเห้าโดนการตบครั้งนี้ทำให้ตะลึงงัน ไม่นานหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยเมฆครึ้ม ดวงตาคมดุจตาเหยี่ยวของเขาก็ค่อยๆ หรี่ลงทำให้ดูอันตรายขึ้น บรรยากาศโดยรอบเยียบเย็นลงไปกว่าเดิม ทำให้ผู้คนไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง “รนหาที่ตาย!” คล้ายมีเสียงลอดไรฟันออกมาสองคำ เชียวจิ่งเห้าบีบคอที่บอบบางของซูฉิง แขนที่แข็งแรงเหมือนเหล็กกล้าแทบจะไม่ต้องออกแรง ก็สามารถทำให้ลำคอขาวนวลของเธอหักได้แล้ว “คุณมันคนระยำ! เชียวจิ่งเห้าคุณมันเดนมนุษย์ เป็นขยะสังคม!” ซูฉิงตีแขนที่บีบคอเธอแน่น เป็นเพราะโดนเขารัดไว้ เธอรู้สึกตัวเองเริ่มที่จะหายใจไม่ออก แต่ก็ยังไม่ยอมแพ้ที่จะด่าเขา สีหน้าของเชียวจิ่งเห้ายิ่งดูไม่ได้มากขึ้นไปอีก และมือที่บีบคอเธออยู่ก็บีบแน่นขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ แม้ฝ่ายตรงข้ามเป็นผู้หญิงแต่ก็ไม่แม้แต่จะขอร้องอ้อนวอนเลยสักนิด ยิ่งเขาบีบเธอแน่นขึ้น เธอก็ยิ่งถลึงตาใส่และจ้องเขม็งมาที่เขาอย่างดุร้าย กล้าดีนี่! ผู้หญิงคนนี้จะกล้าเกินไปแล้ว! ฟางเจี๋ยเดาะลิ้นในใจ เริ่มที่จะชื่นชมเธอขึ้นมาเล็กน้อย แต่ในขณะเดียวกันก็ค่อนข้างกังวลกับสถานการณ์ของเธอนิดหน่อย ใครบ้างไม่รู้ว่าเชียวจิ่งเห้าถูกทุกคนเลี้ยงดูมาแบบมังกรแค่ไหน อย่าว่าแต่จะมีใครตีเขาเลย แค่ดุด่าก็ยังไม่เคยโดนมาก่อน ใครก็ตามที่เข้ามาประจบเขาล้วนแล้วแต่ไม่ใช่เป็นเพราะเคารพ เช่นเดียวกับที่ส้่งหมิงทำไปเมื่อครู่นี้ แม้ว่าภายในใจเกลียดชังมากสักแค่ไหน แต่ภายนอกก็ต้องเห็นด้วยและแสดงออกต่อเขาอย่างสุภาพ สาวน้อยคนนี้มีความกล้ามากเกินไปแล้ว ฟางเจี๋ยที่นั่งชมการแสดงอยู่ข้างเงียบๆ ก็ได้ยกนิ้วโป้งให้เธอ แต่เหมือนกลัวว่าเรื่องจะไม่วุ่นวายพอจึงเปิดปากพูดว่า “น้องสาว เธอนี่กล้าดีจริงๆ คุณหนูน้อยฉันนับถือเลยที่คุณเข้มแข็งขนาดนี้ ” คำพูดพวกนี้ยิ่งทำให้เชียวจิ่งเห้ามีสีหน้ามืดครึ้มลงไปอีกขั้น พูดขึ้นโดยที่ไม่หันกลับมา “ออกไป” “ได้ได้ได้ ฉันจะไป ฉันจะไป พวกคุณคุยกันเลย พวกคุณคุยกันเลย” เมื่อเห็นลักษณะท่าทางของเชียวจิ่งเห้า ฟางเจี๋ยรู้ว่าควรจะทำตัวอย่างไรก็เดินออกไป เพราะกลัวว่าตัวเองจะเจอกับเหตุการณ์วิกฤต เมื่อเดินไปถึงประตู ขณะที่กำลังจะออกไปจู่ๆ เขาก็หยุดเท้าลง หันกลับมาเตือนสติเชียวจิ่งเห้า “คุณชายเชียว มีเรื่องอะไรก็ค่อยๆ พูด ค่อยๆ คุยกัน อย่าไปขู่น้องสาวคนนั้น เรื่องนี้ไม่มีอะไรที่การขึ้นเตียงแก้ไขไม่ได้ แต่ถึงแม้จะมี แต่มันก็ไม่มีครั้งที่สอง” “ออกไป!” ตามมาด้วยเสียงคำรามต่ำ และเสียง‘ปัง’ของประตูห้องที่ถูกปิด เหลือไว้เพียงชายหญิงที่ถกเถียงกันอยู่ภายในห้อง “คุณปล่อยฉันนะ!” ซูฉิงตีไปที่แขนของเขา เธอดิ้นรน และจ้องเขม็งไปที่เขาด้วยความโกรธทั้งหมด “เมื่อกี้เธอด่าฉันว่าอะไร?” ตาของเขาหรี่ลงฉายแววอันตรายขึ้นมา จ้องเธอตาไม่กะพริบ อาจเป็นเพราะทั้งห้องเหลืออยู่เพียงแค่สองคน อุณหภูมิจึงลดลงอย่างมาก ถึงแม้ว่าภายในใจจะเต้นตุบตุบคล้ายมีคนตีกลองตลอดเวลา แต่ซูฉิงก็ยังคงจ้องเขม็งไปที่เขาอย่างไม่ยอมอ่อนข้อ เน้นคำที่เพิ่งพูดไปทีละคำ “เดนมนุษย์ ชาติชั่ว ระยำ!” “คุณยังจะกล้าพูดออกมาอีกนะ คุณไม่กลัวผมฆ่าคุณทิ้งตอนนี้อย่างนั้นสิ” เชียวจิ่งเห้ากัดฟันพูดออกมา มือก็เพิ่มแรงมากขึ้นตามที่เขาพูด “โดนคุณฆ่าตายก็ยังดีกว่าต้องกลายเป็นคนที่น่าสะอิดสะเอียนอย่างพวกคุณ!” เมื่อนึกถึงการกระทำเมื่อครู่ของส้่งหมิงที่มีต่อเธอ และเชียวจิ่งเห้าที่เพื่อจะบรรลุเป้าหมายถึงกับยอมใช้ตัวเองเป็นหมาก เธอก็โกรธไม่ลง ฉับพลันก็แสดงสีหน้าที่ไม่ดีนัก “คุณ!” เป็นครั้งแรกที่เชียวจิ่งเห้าโดนคนอื่นทำให้พูดไม่ออก เส้นเลือดปรากฏบนหน้าผากของเขา ทั่วทั้งร่างเกิดการต่อต้านขึ้นอย่างน่าสะพรึงกลัว อาการของคนคล้ายกับมังกรที่กำลังโกรธเกรี้ยว