ตอนที่ 12 ผู้หญิงของผม ใครก็ไม่สามารถแตะต้องได้

ต๭นที่ 12 ผู้หญิงของผม ใครก็ไม่สามารถแตะต้องได้ พวกเขาทั้งสองคนต่างจ้องมองกันอย่างไม่ยอมอ่อนข้อให้ฝ่ายตรงข้าม ในตอนที่ซูฉิงคิดว่าเขาจะต้องทนไม่ไหวและฆ่าเธอแน่ ทันใดนั้นเชียวจิ่งเห้าก็ผ่อนแรงที่มือลง และคลายแรงที่บีบคอของเธอออก ทันทีที่ได้รับอิสรภาพคืน ซูฉิงก็อดไม่ได้ที่จะเอามือไปลูบคอของตัวเอง จากนั้นเธอก็หันไปมองเชียวจิ่งเห้าที่ยืนอยู่ข้างเตียงด้วยความระมัดระวัง เชียวจิ่งเห้าเลิกคิ้วมองเธอ เพราะแรงดึงเมื่อครู่นี้ของทั้งสองคนส่งผลให้ผ้าห่มร่วงลงพื้น พาให้คนตกอยู่ในภวังค์ เพราะความโกรธใบหน้าที่สวยงามของเธอจึงแดงขึ้นเล็กน้อย ยังมีรอยฟกช้ำ ผมยุ่งเหยิงไม่เป็นทรง สภาพแบบนี้ที่จริงแล้วค่อนข้างกระอักกระอ่วน แต่ทว่าก็ไม่ได้มีผลต่อความงามของเธอเลย ดูเธอเต็มไปด้วยความโกรธแต่ก็ยังน่ารักและอ่อนโยน เขาก็นึกเรื่องเมื่อคืนนั้นขึ้นมาได้ เธอคล้ายกับแมวน้อยตัวหนึ่งที่สามารถสร้างแรงสั่นสะเทือนในใจเขาได้! เพื่อที่เขาจะซ่อนใบหน้าที่เขินอายของตัวเอง เชียวจิ่งเห้าจึงทำหน้านิ่ง พูดเสียงเรียบ “คุณคงไม่ได้คิดอย่างไร้เดียงสาว่า ผมจ่ายให้คุณมานอนคุยใต้ผ้าห่มกับผมเฉยๆ หรอกนะ?!” แน่นอนว่าซูฉิงเข้าใจดีว่าสามวันนี้จะต้องเจอกับอะไร แต่เมื่อเขายกเรื่องแบบนี้ขึ้นพูดขณะย้ายตัวเองไปที่เคาน์เตอร์ แต่ก็ทำให้เธอก็รู้สึกละอายได้ ใบหน้าปรากฏรอยสีแดงพาดผ่าน คล้ายว่าจะมีเลือดหยดออกมาได้ “หน้าไม่อาย” ซูฉิงเบือนหน้าหนี ไม่ยอมให้เขามองเห็น ปากก็พูด “ถึงแม้ว่าฉันตกลงจะอยู่กับคุณสามวัน แต่ก็ไม่ได้แสดงว่าฉันตกลงที่จะให้เพื่อนจิ้งจอกของคุณตามมาด้วย” เมื่อนึกถึงสายตาที่ส้่งหมิงใช้มองตัวเอง ซูฉิงก็รู้สึกสะอิดสะเอียนแทบตาย ไม่ต้องพูดถึงบริเวณที่เขาเคยสัมผัสเลย เธอแทบอยากจะลอกผิวของตัวเองออก “สบายใจได้ ผมชอบความสะอาด” จู่ๆ เชียวจิ่งเห้าก็พูดประโยคอ้อม ๆ ออกมา ทำให้ซูฉิงงุนงง และเธอก็มองเขาอย่างสงสัย ไม่เข้าความหมายของประโยคที่เขาพูด จึงรอประโยคต่อไปของเขา เชียวจิ่งเห้าเหลือบมองเธอ หมุนตัวเดินไปที่ชั้นวางไวน์แดง เทไวน์แดงลงแก้วก่อนจะพูดต่อ “ผู้หญิงที่ถูกคนอื่นสัมผัสมาก่อน ผมไม่แตะต้องอย่างแน่นอน เช่นเดียวกันผู้หญิงของผม คนอื่นก็ห้ามแตะต้อง” ซูฉิงครางออกมาหนึ่งเสียง และยังคงเบือนหน้าหนีต่อไป จ้องมองไปที่แสงสว่างจากตลาดด้านล่าง แล้วพูดว่า “ฉันอยากกลับเมืองB” เธออยากรีบจบความสัมพันธ์กับเขาให้เร็วที่สุด ยิ่งอยู่ข้างกายเขานานเท่าไร เธอก็ไม่รู้ว่าจะอดทนรับรู้เรื่องราวต่างๆ ได้มากสักแค่ไหน เรื่องในวันนี้เป็นสิ่งที่เขาวางแผนไว้แล้ว ถ้าหากไม่ใช่ เธอไม่กล้าที่จะคิด และเธอก็ไม่รู้ว่าเขาคิดจะใช้ให้เธอทำตามแผนการอะไรต่อไป “ได้” ฟ้าจะถล่มหรือเปล่า เขาตอบตกลงกับเธอ นี่ทำให้ซูฉิงอดประหลาดใจไม่ได้ จนต้องหันกลับมามองเขา ก็พบว่าเขาเพียงแค่พยักหน้าเบาๆ แล้วจิบไวน์แดงในแก้ว ภายใต้แสงไฟสลัว ทำให้เธอเห็นได้ไม่ชัดว่าเขาแสดงสีหน้าแบบไหน “เงินที่เหลืออีกสองล้านแปดแสนฉันไม่ต้องการแล้ว ส่วนเงินสองแสนก็ถือว่าเป็นค่าตอบแทนที่ฉันมากับคุณวันนี้” หลังจากพูดจบซูฉิง รู้สึกเหมือนว่าตัวเองผ่อนคลายขึ้นนิดหน่อย ไปจากที่นี่ ไปจากเมืองเอส เธอก็สามารถกลับไปใช้ชีวิตที่สงบสุขเหมือนก่อนที่จะพบเขาได้แล้ว เชียวจิ่งเห้าเลิกคิ้วมองเธอ จิบไวน์แดงหนึ่งอึกแล้วพูด “เงินที่ผมเชียวจิ่งเห้าจ่ายออกไปแล้ว ไม่คิดที่จะรับกลับคืน” “ถ้าอย่างนั้นคุณต้องการอะไร?!” ได้ฟังประโยคที่เขาพูด คิ้วเรียวของซูฉิงก็ย่นขึ้น ดวงตาฉ่ำวาวทั้งคู่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ “ทำให้ผมพอใจสิ แล้วพรุ่งนี้เช้าจะส่งคุณกลับเมืองB” เขาเอนกายลงบนโซฟาอย่างเกียจคร้าน หน้าของเขาคล้ายยิ้มแต่ก็ไม่ได้ยิ้ม มองมาที่ซูฉิงที่ตัวแข็งทื่อ “ฝันไปเถอะ!” อย่างไม่ต้องเสียเวลาคิด ซูฉิงปฏิเสธเสียงแข็ง “ดี ถ้าอย่างนั้นก็อยู่ที่นี่ไปอีกสองวัน” เชียวจิ่งเห้าไม่โกรธ เพียงพูดคุยตามปกติ แต่ทว่ากลับทำให้ซูฉิงโกรธจนต้องกัดฟัน เธอกัดริมฝีปากแน่น นั่งจ้องเขาอยู่บนเตียง แทบจะเอาดึงความเกลียดทั้งหมดมาอยู่ที่เขาแล้ว แต่ถ้าตกลงกับเขา พรุ่งนี้เช้าเธอก็สามารถหนีไปให้ไกลจากปีศาจตนนี้ได้ กลับไปดูแลคุณยาย ถ้าหากไม่ตกลงก็ต้องอยู่ที่นี่อีกสองวัน ไม่ต้องพูดถึงอารมณ์ที่เปลี่ยนแปลงอย่างฉับพลันของเขาในสองวันนี้เลย ยังต้องใช้เตียงนอนและหมอนร่วมกับเขา เพียงแค่นี้ซูฉิงก็รู้แล้วว่าจะต้องเกิดเรื่องขึ้นอย่างแน่นอน มันเป็นไปไม่ได้ที่จะนอนในผ้าห่มผืนเดียวกันเพียงอย่างเดียว ไม่ช้าก็เร็วต้องถึงเวลาที่ต้องเข้านอนกับเขาแน่ แน่นอนว่าแบบไหนที่เป็นประโยชน์กับเธอมากที่สุดก็ต้องเลือกแบบนั้น ทำใจสักพัก ซูฉิงกัดริมฝีปากตัวเองแน่น มองดูคล้ายนอนรอความตายอยู่บนเตียง หลับตาแล้วพูด “ตามที่คุณพูด พรุ่งนี้เช้าไปส่งฉันที่เมืองBด้วย”