ตอนที่ 13 หนึ่งล้านต่อหนึ่งครั้ง

ต๭นที่ 13 หนึ่งล้านต่อหนึ่งครั้ง หูได้ยินเสียงสวบสาบ(ที่นอนยุบ)ดังมาจากด้านข้าง ซูฉิงหลับตาแน่นขึ้นไปอีก ไม่กล้าที่จะมองไปที่เขา เธอหวังให้ตัวเองจะเป็นลมไปเสีย แล้วรู้สึกตัวอีกทีตอนเช้าพรุ่งนี้เลย แต่ทว่า ความเป็นจริงมักไม่เป็นอย่างที่หวังเสมอไป เธอรู้สึกถึงที่นอนที่ยุบลงไปเพราะการเข้ามาของเชียวจิ่งเห้า เธอเม้มริมฝีปากตัวเอง หลับตาแน่น และเอียงศีรษะไปด้านข้าง ซูฉิงรู้สึกว่ามีสายตาร้อนแรงกำลังมองสำรวจร่างกายของเธออยู่ เธอเปิดตามองอย่างรุนแรง เธอมองจ้องเข้าไปในดวงตาคู่หนึ่ง ตาคู่นั้นร้อนแรงจนเธอตกใจต้องเบนสายตาหนี ไม่กล้าที่จะสบตาอีกต่อไป เขายื่นมือข้างที่ว่างออกมา จับหน้าของเธอให้หันกลับไป เสียงทุ้มต่ำกระซิบข้างหูเธอ “มองฉัน” คำพูดของคนหน้าไม่อายทำให้ทั่วทั้งตัวของเธอตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าเห่อแดงขึ้นมา เธอได้แต่ทำปากขมุบขมิบ(ฮึดฮัด)ไม่ต้องถามเลยว่าเธออายสักแค่ไหน จู่ๆ ซูฉิงก็คล้ายจะนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ ดวงตาจ้องมองไปทางกล้องวิดิโออยู่บนตู้เสื้อผ้า ขมวดคิ้วพูด “คุณปิดมันไปหรือยัง” มองตามสายตาของเธอไป เชียวจิ่งเห้ามองเลนส์สีดำของกล้องวิดิโอ แล้วหันกลับมามองเธอ “นั่นไม่มีไฟ เอาไว้หลอกส้่งหมิงเฉยๆ” ซูฉิงตะลึงงัน ขณะหนึ่งคิดไปว่าเชียวจิ่งเห้านั้นเป็นจิ้งจอกเฒ่าที่เต็มไปด้วยความดุร้ายของสัตว์ป่า “สนใจให้ถูกเรื่องหน่อย” เขาก้มลงมาพูด อุณหภูมิรอบๆ เริ่มสูงขึ้นช้าๆ ทั่วทั้งห้องอบอวลไปด้วยบรรยากาศหวานเลี่ยนเจือความเก้อเขิน เช้าตรู่ในฤดูร้อนแสงของดวงอาทิตย์ไม่ได้แรงมากนัก แต่ก็ยังคงนำพาความร้อนเข้ามา เครื่องปรับอากาศภายในห้องค่อยๆ พัดลมเย็นออกมาอย่างนุ่มนวล นำพาให้รู้สึกสบายและผ่อนคลาย คนที่นอนสบายอยู่บนเตียงส่งเสียงร้องออกมา ก่อนจะเปลี่ยนท่าทาง ขยับเข้าไปด้านในมากขึ้น เพียงแค่ขยับเล็กน้อย ความรู้เจ็บปวดที่ร่างกายแสดงออกมาก็ทำให้เธออดไม่ไหวที่จะขมวดคิ้วขึ้น ลืมตาขึ้นมาด้วยความสับสนงุนงง รอสักพักก็สามารถมองสภาพแวดล้อมได้อย่างชัดเจน ซูฉิงเพิ่งตระหนักได้ว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ในโรงแรมของรีสอร์ตที่เมืองเอส และเมื่อคืนนี้เธอหมดสติไปอีกแล้ว เมื่อค่อยๆ นึกความทรงจำของเมื่อคืนได้ทีละเล็กทีละน้อย ใบหน้าที่อ่อนหวานของเธอก็แดงจากความอับอาย รู้สึกโกรธตัวเองขึ้นมาเสียไม่ได้ อยากจะตีตัวเองหลายทีจริงๆ ภายในห้องพักที่เงียบสงบ เห็นได้ชัดว่าเหลือเธออยู่เพียงคนเดียว นาฬิกาลูกตุ้มโบราณที่แขวนอยู่บนผนังส่งเสียงตีตาเวลามันเดิน ภายในห้องที่เงียบเหงานี้เสียงมันเด่นชัดเป็นพิเศษ ดูท่าเชียวจิ่งเห้าคงออกไปจากที่นี่ตั้งแต่เช้าแล้ว ทอดสายตาไปตรงเตียง ก็เห็นกล่องไม่กี่ใบวางอยู่บนหัวเตียงสไตล์ยุโรปสีขาว และด้านบนของกล่องนั้นมีกระดาษวางทับไว้อยู่ ซูฉิงหยิบกระดาษขึ้นมาดูอย่างสงสัย เมื่อตรวจสอบดูมันคือตั๋วแลกเงินจำนวนหนึ่งล้านหนึ่งใบ นี่ถือว่าเป็นค่าตอบแทนของการแสดงของเธอเมื่อคืนใช่หรือเปล่า？ ได้แต่เย้ยหยันตัวเอง ซูฉิงวางตั๋วไว้ด้านข้าง หลังจากนั้นก็เอื้อมมือไปหยิบกล่องไม่กี่ใบนั้นมาเปิด ข้างในกล่องมีเสื้อผ้าผู้หญิงไม่กี่ชุด เป็นชุดสไตล์เรียบง่าย ช่างใจกว้างดีจริงๆ ซูฉิงรู้จักเสื้อผ้าของแบรนด์นี้ เธอเคยเห็นครั้งหนึ่งผ่านทางนิตยสารเสื้อผ้าแฟชั่นในห้องของถังเค่อซิน ถังเค่อซินอยากได้เสื้อผ้าแบรนด์นี้มานานแล้ว แต่เพราะราคาสูงถึงห้าหลักจึงทำได้เพียงคร่ำครวญ นายจ้างคนนี้ช่างเงินหนาจริงๆ คิดจะซื้อเสื้อผ้าราคาห้าหลักก็ซื้อได้อย่างง่ายดาย