ตอนที่ 14 จับเธอไปไว้บนเตียง

ต๭นที่ 14 จับเธอไปไว้บนเตียง ซูฉิงเม้มริมฝีปาก มือก็เลือกหยิบเสื้อที่อยู่บนสุดขึ้นมา และลุกขึ้นเดินไปห้องน้ำ เมื่อก่อนเสื้อผ้าสำหรับเธอแล้วขอแค่ตัวที่ใส่สบายก็พอแล้ว ทั้งรูปแบบและสีสันล้วนไม่ได้ใส่ใจเลือกนัก โดยเนื้อแท้แล้ว ตั้งแต่เด็กเธอไม่มีสิทธิ์ที่จะได้เลือก เดิมทีมักได้เสื้อผ้าที่ตัวเล็กแล้วของพี่สาวที่เป็นครอบครัวของคุณลุงเสมอ เสื้อผ้าที่ใส่ไม่ได้ก็จะเอามาให้เธอใส่ต่อ บางตัวที่พี่สาวไม่ชอบใส่แล้ว หรือบ้างก็เป็นตัวที่มีคราบหมึกเปื้อนก็จะโยนมันมาให้เธอ เธอแทบจะไม่เคยได้สวมใส่เสื้อผ้าใหม่ๆ เลย มีเพียงครั้งแรกและครั้งเดียวเท่านั้น ในตอนวันเกิดอายุสิบหกปีของเธอ คุณยายซื้อกระโปรงตัวใหม่ให้เธอ แต่ทว่าเมื่อโดนป้ากับพี่สาวรู้เข้า พี่สาวก็ร้องไห้ไปหลายวัน สุดท้ายก็ต้องฉีกกระโปรงทิ้งเพื่อให้เรื่องนี้จบลง หลังจากนั้น เธอก็แอบกอดกระโปรงตัวนั้นร้องไห้ตลอดทั้งคืน ตั้งแต่นั้นมา เธอก็ไม่กล้าที่จะสวมใส่เสื้อผ้าที่ดูดีอีกเลย เธอกลัวที่จะทำให้คุณยายกับคุณลุงต้องลำบากใจ กลัวที่จะได้ยินเสียงทะเลาะของคุณป้า กลัวที่จะเห็นพี่สาวของเธอร้องไห้ ได้แต่หัวเราะเยาะตัวเองที่เป็นแบบนี้ในภายหลัง กระทั่งหลังจากที่เธอเรียนมัธยมปลาย เริ่มทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย และไม่เคยใช้เงินของที่บ้านแม้แต่นิดเดียว แม้กระทั่งซื้อเสื้อผ้าก็ยังเลือกตัวที่เรียบที่สุด เพราะกลัวว่าจะทำให้ที่บ้านเกิดความขัดแย้งขึ้นมาอีก หลังออกมาจากห้องน้ำ ซูฉิงใช้ผ้าขนหนูเช็ดผมที่เปียกชื้น และก้มมองเสื้อผ้าที่ตัวเองสวมใส่อยู่ ชุดเดรสสีขาวล้วน เป็นสไตล์แบบไม่เปิดเผยผิวหนัง(ชุดเดรสแบบปิดทุกอย่าง) เนื้อสัมผัสก็สวมใส่สบาย ไม่น่าเชื่อว่าน่ารำคาญอย่างเชียวจิ่งเห้า จะตาถึงเลือกเสื้อผ้าได้ดี และยังขนาดพอดีตัวเธอเลยด้วย มันเหมือนกับถูกตัดมาเพื่อเธอโดยเฉพาะ เขารู้ขนาดรูปร่างของเธอได้เป็นอย่างดี เมื่อส่องกระจกดูเธอก็ต้องย่นจมูก ซูฉิงตัดสินใจว่าจะต้องทำให้ผมที่เปียกชื้นของตัวเองแห้งให้เร็วขึ้น เธอยังจำข้อตกลงเมื่อคืนระหว่างเธอกับเชียวจิ่งเห้าได้ เช้าวันนี้จะต้องไปส่งเธอกลับเมืองB เธอไม่อยากจะอยู่ที่นี่นานขึ้นแม้แต่เพียงนาทีเดียว ขณะที่หาเครื่องเป่าผมไปทั่วห้อง เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นหนึ่งครั้ง ทันใดนั้นซูฉิงก็ต้องประหลาดใจ อดคิดไม่ได้ว่าเมื่อคืนส้่งหมิงเข้ามาภายในห้องได้อย่างไร ราวกับว่าภาพนั้นก็ยังอยู่ตรงหน้า ทำให้มือทั้งคู่ของเธอรู้สึกเกร็ง เธอหยิบแจกันที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมา ถือเอาไว้ระดับอก ดวงตาทั้งคู่จับจ้องไปที่ทิศทางของประตู ถ้าหากด้านนอกประตูคือเชียวจิ่งเห้า เขาจะต้องใช้คีย์การ์ดเปิดเข้ามาแล้ว การที่ต้องมาเคาะประตูแบบจะต้องไม่ใช่เขาอย่างแน่นอน เพราะว่ามีบทเรียนเรื่องของส้่งหมิงมาก่อน ดังนั้นครั้งนี้เธอจึงระมัดระวังเป็นพิเศษ ตราบใดที่อีกฝ่ายไม่พูดออกมา เธอก็จะทำเหมือนไม่มีคนอยู่ในห้อง เสียงเคาะดังขึ้นไม่กี่ครั้ง คนที่อยู่ด้านนอกก็เริ่มร้อนใจ เสียงคุยกันดังขึ้นมา “เธอแน่ใจใช่ไหมว่าคุณชายเชียวอยู่ในนี้?” “อืม ฉันให้ทิปกับพนักงานของโรงแรมไว้แล้ว เขาบอกว่าเมื่อคืนเห็นกับตาเลยว่าคุณชายเชียวเข้าไปในห้องนี้” ผู้หญิงที่อยู่ด้านนอกของประตูพูดอย่างมั่นใจ “ทำไมคุณชายเชียวถึงตกต่ำขนาดนี้ ถึงได้อยู่ในห้องพักที่ใกล้จะพังแบบนี้” ผู้หญิงที่ร้อนใจเป็นเปิดปากพูด แรงเคาะที่ประตูยิ่งเพิ่มขึ้นอีก คนที่อยู่ด้านนอกประตูเป็นผู้หญิง ? ! เมื่อได้ยินบทสนทนาด้านนอกประตู ซูฉิงก็ผ่อนการระวังลงช้าๆ วางแจกันดอกไม้ในมือลงบนโต๊ะ โดยที่พยายามไม่ให้เกิดเสียง “เคาะตั้งนานแล้ว ทำไมถึงไม่มีคนมาเปิดประตูล่ะ? !” หญิงสาวหยุดที่จะเคาะประตู แล้วเริ่มบ่นด้วยความไม่พอใจ “ถ้าอย่างนั้นฉันว่าไปหาพนักงานแล้วขอคีย์การ์ดห้องมาน่าจะดีกว่า” คล้ายว่าเธอเพิ่งจะนึกได้ น้ำเสียงของหญิงสาวแสดงออกมาว่าดีใจอย่างมาก “ทำไมไม่รีบบอก รีบไปเร็ว!” คิ้วเรียวสวยของซูฉิงค่อยๆ เลิกขึ้น ดูแล้วถ้าหากสองคนนี้ไม่ได้เข้ามาดูในห้องเองด้วยตัวเอง ก็คงจะดึงดันอยู่ต่อแน่ แล้วแบบนี้กำหนดการก็จะยิ่งล่าช้าออกไป กลัวว่าพอกลับถึงเมืองBก็คงมืดค่ำไปแล้ว เธอกัดริมฝีปากอีกครั้ง จ้องไปที่นาฬิกาบนฝาผนัง จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์มือถือบนโต๊ะ แล้วพุ่งเข้าไปในห้องน้ำ ค้นหาหมายเลขโทรศัพท์ของเชียวจิ่งเห้า หมายเลขนี้โดนเขาบังคับให้เมมไว้ตั้งแต่ตอนที่อยู่ในรถวันนั้น ไม่เคยกดโทรไปเลย ไม่คาดคิดว่าวันนี้จะถึงเวลาที่ต้องพึ่งมันแล้ว