ตอนที่ 15 ตบนี้สำหรับที่ชายของคุณ

ต๭นที่ 15 ตบนี้สำหรับที่ชายของคุณ เสียงรอสายดังขึ้นสักพัก ก็ยังไม่มีคนรับสาย เสียงเท้าเดินและเสียงพูดคุยด้านนอกประตูเริ่มดังขึ้นมาอีกครั้ง ภายในใจของซูฉิงก็ยิ่งร้อนรนขึ้นไปอีก ในที่สุดก็สิ้นสุดการฟังเสียงรอสาย มีคนรับสายแล้ว “ฮัลโหล.........” เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นผ่านสายโทรศัพท์ มันช่างน่าฟัง แต่ทว่าซูฉิงไม่มีความคิดที่จะชื่นชมกับมันเลยแม้แต่น้อย บอกกับเชียวจิ่งเห้าเสียงต่ำว่า “ฉันให้เวลาคุณหนึ่งนาที รีบจัดการพาผู้หญิงที่อยู่ด้านนอกประตูออกไป ไม่อย่างนั้นก็เตรียมจ่ายค่ารักษาพยาบาลของพวกเธอไว้ได้เลย!” ทันทีที่เธอพูดจบก็ได้ยินเสียงคนใช้คีย์การ์ดเปิดประตูเข้ามา ผู้หญิงที่แต่งตัวทันสมัยสองคนดันประตูเข้ามา เมื่อเห็นซูฉิงในห้องอาบน้ำ ทั้งสองฝ่ายต่างก็ตกตะลึง จากนั้นก็ตามมาด้วยเสียงกรี๊ดดังลั่น “อ๊า.......นางจิ้งจอกนี่มาจากไหนกัน? ทำไมถึงมาอยู่ในห้องของคุณชายเชียวได้? !” ผู้หญิงที่ใส่ชุดสีชมพู จ้องตาเขม็งมา นิ้วที่ทาเล็บสีแดงสดชี้ตรงมายังซูฉิง ใบหน้าเต็มไปด้วยความตกใจ ดวงตาที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวนั้นคล้ายจะเผาซูฉิงให้มอดไหม้ ช้าไปก้าวหนึ่งจนได้! ได้แต่ถอนหายใจเงียบๆ ในใจ ซูฉิงวางแผนว่าจะแกล้งโง่ไปก่อน เธอกะพริบตาแล้วใช้ใบหน้าที่ไร้เดียงสาถามไปว่า “คุณผู้หญิงทั้งสองท่าน ไม่ใช่ว่าพวกคุณเข้าผิดห้องและมาหาผิดคนหรือเปล่าคะ? !” เธอยิ้มแย้มคล้ายดอกไม้บาน ริมฝีปากที่ยกขึ้นทำให้เธอดูสวยงามมาก ถึงกับทำให้ผู้หญิงด้วยกันอย่างส้งจื่อฉิงอิจฉาแทบตาย ผู้หญิงคนนี้ดูใสซื่อบริสุทธิ์ ในความเป็นจริงแล้วเธอถูกเสน่ห์ที่แผ่ออกมาจากร่างกายนี้ดึงดูดความสนใจไปในทันที แม้แต่เธอยังอดไม่ได้ที่จะมองไปหลายรอบ แล้วนับประสาอะไรกับผู้ชายล่ะ ผู้หญิงคนนี้สวยมาก หรือว่าเธอจะไม่ใช่ผู้หญิงของคุณชายเชียว คิดได้ดังนั้นเธอก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก แต่ถ้าเธอเป็นผู้หญิงของคุณชายเชียวจริง ก็ถือว่าเป็นคู่แข่งที่แข็งแกร่งมากไม่ควรที่จะประมาท เมื่อได้ยินที่ซูฉิงพูด เธอก็หันกลับไปมองผู้หญิงชุดสีเหลืองที่อยู่ด้านหลัง “เธอแน่ใจนะว่าคุณชายเชียวอยู่ห้องนี้? ทำไม่ใช่?” ผู้หญิงที่อยู่ด้านหลังชี้มาที่ซูฉิง ขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “ฉันรู้จักเธอ เธอคือผู้หญิงที่คุณชายเชียวพามาจากเมืองB ห้องนี้ต้องเป็นห้องที่คุณชายเชียวเตรียมไว้ให้เธอแน่!” ตั้งแต่ก่อนที่ผู้หญิงชุดสีเหลืองจะเปิดปากพูด ซูฉิงก็เห็นเธอแล้ว เธอคือคนที่อยู่ริมสระน้ำในวันนั้น เป็นคนที่นั่งอยู่บนที่เท้าแขนของเชียวจิ่งเห้า ชื่อฉุนเอ๋อร์ ไม่คิดว่าเธอจะจำตัวเองได้ ดูท่าแล้ววันนั้นเธอคงสร้างความประทับใจให้กับพวกเขาไว้มากเป็นแน่ รอยยิ้มดูถูกตัวเองปรากฏขึ้น สมองของซูฉิงคิดหาวิธีตอบโต้กลับไป แต่ยังไม่ทันที่จะคิดวิธีออกก็กลับโล่งใจ เธอจำเป็นต้องกลัวอะไรล่ะ? พวกเธอมาตามหาเชียวจิ่งเห้า ต้องการตามหาก็เป็นปัญหาของผู้หญิงของเชียวจิ่งเห้า ส่วนเธอนั้นไม่ใช่ ความสัมพันธ์ของเธอกับเขียวจิ่งเห้าเป็นแค่ผู้ซื้อกับผู้ขายเท่านั้น ยิ่งคิดเท่าไร เธอก็ยิ่งรู้สึกว่าดูถูกตัวเองมากเท่านั้น จ้องมองผู้หญิงที่อยู่ตรงข้ามอย่างสงบ ส้งจื่อฉิงหลังจากฟังฉุนเอ๋อร์ พูดจบ ก็มองซูฉิงที่ไม่ได้ปฏิเสธอะไร จึงตัดสินใจได้ว่าซูฉิงเป็นนางจิ้งจอกน้อยที่มาล่อลวงเชียวจิ่งเห้า ทันใดนั้นสีหน้าก็เยือกเย็นลง พูดกับซูฉิงด้วยน้ำเสียงรุนแรง “ที่คุณชายเชียวมายุ่งเกี่ยวเธอเขาก็แค่เล่นๆ เท่านั้นแหละ เธออย่าได้คิดฝันไปว่าจะสามารถพัฒนาความสัมพันธ์กับคุณชายเชียวได้ คุณชายเชียวเป็นของฉันส้งจื่อฉิง” เมื่อได้ยินชื่อส้งจื่อฉิง ซูฉิงก็จำได้ว่าเมื่อคืนเชียวจิ่งเห้าเคยเอ่ยถึงชื่อนี้ แท้จริงแล้วเธอเป็นน้องสาวของเดนมนุษย์อย่างส้่งหมิง เมื่อมองอย่างละเอียด ก็พบว่ามีส่วนคล้ายกันอยู่มากทีเดียว ซูฉิงมองเธออย่างใจเย็น รอให้เธอพูด ไม่ตอบ ไม่สนใจ ทำเพียงแค่ยืนอยู่ตรงนั้นอย่างสงบ การเมินเฉยและไม่สนใจของเธอ ยิ่งทำให้ส้งจื่อฉิงถลึงตามอง และทนไม่ไหวจนยกฝ่ามือขึ้นตบออกไป “เพี๊ยะ.......” เธอลงมือไวกว่าที่เธอคิด แต่ทว่าก็ยังมีคนที่ไวยิ่งกว่าเธอ ส้งจื่อฉิงที่อยู่ข้างหน้าห่างไปไม่กี่ก้าว มือของเธอยังไม่ทันได้ยกขึ้น แต่ก็โดนซูฉิงจับไว้ แล้วหลังมือขวาก็ตบเข้าที่หน้าของส้งจื่อฉิงอย่างจัง ปากก็พูดว่า “ตบนี้สำหรับพี่ชายของเธอ”