ตอนที่ 16 เขาไม่ชอบเธอ เพราะว่าเธอน่าเกลียดเกินไป

ต๭นที่ 16 เขาไม่ชอบเธอ เพราะว่าเธอน่าเกลียดเกินไป ซูฉิงตบมาอย่างกะทันหัน ทำให้ส้งจื่อฉิงอึ้งอยู่ที่เดิม ขณะที่ตอบสนองกลับมา หน้าก็แดงและซีดทันที ตะโกนด้วยเสียงแหลม “ยัยบ้านี่ กล้าตบฉันเหรอ! ฉันจะตบแกให้ตาย!” “หยุด” ก่อนที่ส้งจื่อฉิงจะตบไป มือเธอก็มีมือคนด้านหลังคว้าไว้ ตามมาด้วยเสียงผู้ชายเย็นชาทุ้มต่ำ เพียงวินาทีเดียว ส้งจื่อฉิงก็อึ้งไป และเปลี่ยนสีหน้าทันทีเป็นท่าทางน่ารักยั่วยวน หันศีรษะกลับไปมองเชียวจิ่งเห้าตาปริบๆ ปากก็พูดอย่างนุ่มนวล “คุณชายเซียว คุณมาแล้ว ถ้าคุณไม่มา เสี่ยวฉิงต้องถูกยัยบ้านี่รังแกจนตายแน่ๆ เลย!” ส้งจื่อฉิงที่แยกเขี้ยวยิงฟัน ท่าทางถือตัวและเด็ดขาดเมื่อวินาทีก่อน หลังจากได้ยินเสียงเชียวจิ่งเห้าแล้ว ก็เปลี่ยนท่าทางทันที หมุนตัวกลับไปทั้งร่าง พุ่งเข้าไปหาเชียวจิ่งเห้าอย่างน่ารักเรียบร้อย ใบหน้าเต็มไปด้วยความเสียใจ เพียงแต่แววตาที่มองซูฉิงนั้นมีความเอาชนะอย่างมาก เฮอะ! กล้ามาสู้กับฉัน! ไม่ดูเลยนะ ฉันกับคุณชายเซียวน่ะเป็นอะไรกัน?! และไม่ดูเลยนะว่าครอบครัวฉันมีฐานะอะไร?! ตอนนี้ให้แกดูความสุดยอดของฉันซะ! ในใจส้งจื่อฉิงพึมพำอย่างไม่แยแส มองซูฉิงด้วยสายตายั่วโมโห เคลื่อนมือเข้าใกล้ร่างกายชายหนุ่ม สองมือโอบรอบคอเชียวจิ่งเห้าเหมือนปลาหมึก เพียงแต่ ขณะที่มือเธอยังไม่ทันแตะถูกตัวเขา ก็ถูกเขาดึงเหวี่ยงทิ้งไปทางข้างหลัง ทิ้งส้งจื่อฉิงให้กับฟางเจี๋ยที่เข้ามาช้ากว่าเขาก้าวหนึ่งทันที “เฮ้อๆ ——” ฟางเจี๋ยเห็นส้งจื่อฉิงถูกทิ้งมาทางตัวเอง ก็รีบเอียงหลบ มองเธอล้มลงไปต่อหน้าตัวเอง สองมือยกขึ้นสูงไปด้านหน้า ไม่แม้แต่ช่วยพยุง ทำสีหน้าไม่สนใจไม่ใช่เรื่องของฉัน “คุณชายเซียว คุณทำฉันเจ็บนะ!” ส้งจื่อฉิงโดนเชียวจิ่งเห้ากระทำอย่างฉับพลัน ทำมานานแล้วยังไม่ได้ตอบสนองกลับ จนกระทั่งล้มลงพื้น เธอถึงได้พึมพำ นั่งบนพื้นลูบแขน เอ่ยบ่นด้วยความขุ่นเคือง น้ำเสียงออดอ้อนนั้นฟังแล้วน่าขนลุกจนล้มลงพื้น “คุณหนูส้ง เมื่อคืนพี่ชายเธอส้่งหมิงไม่ได้บอกเธอเหรอว่าเขารับปากอะไรคุณชายเซียวไว้?” ฟางเจี๋ยพูดพลางมองส้งจื่อฉิงที่ยังคงนั่งอยู่ที่พื้นกำลังลูบแขนไม่ยอมลุกขึ้นด้วยสายตาขบขัน ผู้หญิงคนนี้พากเพียรจริงๆ ไปที่ลานบ้านเหอฝู่อยู่บ่อยๆ ขึ้นไปหาคุณย่าตระกูลเซียวอายุเก้าสิบกว่า ลงไปหาแม่บ้านคนใช้ที่เหอฝู่ ส่งของไปเอาอกเอาใจ คุณชายเซียวเพิ่งมาถึงเมือง S ไม่ถึงสองวัน เธอก็รีบตามมาแล้ว เกาะติดยิ่งกว่าปลาสเตอร์หนังหมาอีก ส้งจื่อฉิงกะพริบดวงตาโตใสซื่อมองฟางเจี๋ย จากนั้นสายตาก็มองไปที่เชียวจิ่งเห้าที่กำลังหันหลังให้เธออยู่ ส่ายศีรษะพูด “ไม่รู้” โชคดีจริงๆ ที่ผู้หญิงคนนี้ไม่แสดงละคร ฟางเจี๋ยเหลือบมองเธอหนึ่งที เอ่ยอย่างช้าๆ “เมื่อคืนพี่ชายเธอรับปากคุณชายเซียวว่าตั้งแต่นี้เป็นต้นไป ส้งจื่อฉิงอย่างเธอห้ามไปคุกคามคุณชายเซียวอีก” เขาพูดไปหยุดไป ไม่ปล่อยสายตาเกลียดชังของส้งจื่อฉิงที่แวบผ่านเข้ามา ใบหน้าเธอแสร้งทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่รายละเอียดสีหน้าท่าทางเธอได้เผยไต๋เธอแล้ว “พี่ชายฉันก็คือพี่ชายฉัน ฉันก็คือฉัน เขาตัดสินใจแทนฉันไม่ได้” ส้งจื่อฉิงพูดอย่าน่าสงสาร มองเชียวจิ่งเห้าด้วยใบหน้าที่เสียใจเพิ่มขึ้น แต่ไม่ว่าเธอจะแสดงละครอย่างไรอยู่ด้านหลัง เชียวจิ่งเห้ายังคงไม่มองเธอเลยสักครั้ง เอาแต่มองซูฉิงตาไม่กะพริบ หลังจากเห็นใบหน้าเธอไม่มีรอยบวมแดงที่ชัดเจน ถึงหันศีรษะกลับไปมองส้งจื่อฉิงที่นั่งบนพื้นหนึ่งที เห็นเชียวจิ่งเห้ามองซูฉิงอยู่ตลอดเวลา ส้งจื่อฉิงก็อยากกัดฟันให้แตกไปเลย แต่เธอไม่แสดงออกไปเลยสักนิด แต่มองเชียวจิ่งเห้าด้วยสายตาน่าสงสารตั้งแต่ต้นจนจบ ฟางเจี๋ยย่อตัวลงมาทางส้งจื่อฉิงด้วยระยะห่างครึ่งก้าว “เธอรู้ไหมว่าทำไมเธอไปวอแวคุณชายเซียวทุกวี่ทุกวัน คุณชายเซียวก็ยังไม่ชอบเธอ แต่ดันไปชอบเธอที่เจอหน้าเพียงไม่กี่ครั้ง?” เขาเบ้ปากไปทางซูฉิง คำถามนี้ทำให้ซูฉิงเบนหน้าหนีอย่างกระอักกระอ่วน แอบหัวเราะเยาะตัวเองอยู่ในใจ เชียวจิ่งเห้าทำกับเธอแบบนี้เพราะจ่ายเงินแล้ว ไม่ยอมทิ้งเธอไปง่ายๆ สินค้าที่ตัวเองซื้อมาก็ต้องชอบอยู่แล้ว ไม่รอให้ส้งจื่อฉิงตอบ ฟางเจี๋ยก็กระตุกยิ้มพูด “ถ้าเป็นฉัน ฉันก็ไม่เลือกแบบนี้หรอก ยังไงคนหนึ่งสวยคนหนึ่งไม่สวย และที่สำคัญที่สุดก็คือคุณหนูส้ง เธอไม่ใช่ของแท้แบบเธอ” คำพูดตรงไปตรงมาของฟางเจี๋ยทำให้ส้งจื่อฉิงอับอายจนโกรธ แต่เพราะอยู่ต่อหน้าเชียวจิ่งเห้า จึงไม่แสดงออกมา ถ้าเป็นคนอื่นละก็เธอตบไปนานแล้ว คำพูดของเขามันชัดเจนเหลือเกิน เขาบอกว่าเธอน่าเกลียด! บอกว่าเธอปลอม! เขากล้าบอกว่าคุณหนูของบริษัทหมิงเหยี่ยนอันมีเกียรติน่าเกลียด! ปลอม!