ตอนที่ 17 ส้งจื่อฉิงอย่างฉันไม่ปรองดองกับแก

ต๭นที่ 17 ส้งจื่อฉิงอย่างฉันไม่ปรองดองกับแก เธอยอมรับว่าผู้หญิงตรงหน้านั้นสวย เป็นประเภทที่ทำให้คนลืมไม่ลง เธอส้งจื่อฉิงอย่างเธอก็เป็นสาวสวยชื่อดังในแวดวงคุณหนูเหมือนกัน โดนว่าน่าเกลียดได้อย่างไร! เธอเต็มไปด้วยความโกรธ ใบหน้าที่แต่งมาสวยวิจิตรก็หน้าแดงและซีด เธอมองฟางเจี๋ยอย่างเกรี้ยวกราด อยากใช้สายตาฉีกเขาเป็นชิ้นๆ เธอมองกู้ฉุนเอ๋อร์ที่ดูความครื้นเครงอยู่ข้างๆ ตลอดอย่างเกรี้ยวกราด พูดอย่างน้ำเสียงไม่ค่อยดี “ยังเหม่ออยู่ทำไม ยังไม่รีบมาพยุงฉันขึ้นอีก!” ตั้งแต่ต้นจนจบ เชียวจิ่งเห้าไม่ได้พูดเลย เขาพูดไม่ค่อยเยอะ ถ้าตอนอารมณ์เสียล่ะก็คำพูดจะเหมือนทองเลยทีเดียว เขาดึงแขนเรียวเล็กข้างๆ มา เพิกเฉยคนอื่นสามคนภายในห้อง ลากซูฉิงออกไปต่อหน้าพวกเขาทันที ขณะที่ส้งจื่อฉิงเห็นภาพเหตุการณ์นี้ก็โกรธจนทิ้งการเสแสร้งอันสมบูรณ์แบบไปเลย เธอหยิบแจกันดอกไม้บนโต๊ะขว้างออกไปทางตู้เสื้อผ้า ปากก็ตะโกนสบถ “อ่า——ยัยบ้า! ส้งจื่อฉิงอย่างฉันไม่ปรองดองกับแก!” ฟางเจี๋ยพิงอยู่ข้างประตู มองไปทางที่ทั้งสองออกไป พูดอย่างไม่แยแส “เขาออกกันไปไกลแล้ว เธอไม่มีโอกาสแล้ว” เขาเหลือบมองเธอหนึ่งที แล้วผิวปาก จากนั้นกระตุกมุมปาก แล้วเดินไปทางที่ทั้งสองคนออกไป เหลือเพียงส้งจื่อฉิงที่โกรธจนสติแตกไม่หยุด “ฉันฉุนแล้วนะ! ฉันฉุนแล้ว! ยัยบ้านี่กล้าแย่งคุณชายเซียวไปจากฉัน! แกเบื่อชีวิตแล้วใช่ไหม! แล้วนายนี่อีก มันเป็นใคร?! ถ้ามันไม่ได้ตามคุณชายเซียวมา ฉันตีมันไปนานแล้ว!” เธอหันศีรษะกลับไปจ้องกู้ฉุนเอ๋อร์ พูดอย่างเกรี้ยวกราด “นาย รีบไปสืบให้ฉันสิว่าผู้หญิงคนนี้มันเป็นใคร?! ฉันอยากจะรู้ว่าคราวนี้คุณชายเซียวจะเอาอกเอาใจมันนานแค่ไหน!” ซูฉิงโดนเชียวจิ่งเห้าลากไปข้างหน้าตลอดทาง เขาก้าวเท้าค่อนข้างกว้าง และขาเขาก็ค่อนข้างยาว เขาก้าวหนึ่งก้าว ซูฉิงต้องเดินตามเร็วๆ สองสามก้าว ผ่านไปไม่นาน เธอก็เริ่มหายใจหอบขึ้นมา ทันใดนั้นเธอก็หยุดฝีเท้า ไม่ก้าวไปข้างหน้าอีก สะบัดเขาที่ดึงแขนตัวเองอยู่ พูดด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยดี “นายจะพาฉันไปไหน?!” เหมือนกับว่าตั้งแต่ได้เจอเขา ชีวิตเธอก็เริ่มเปลี่ยนแปลงอย่างกลับตาลปัตร เรื่องราวที่เกิดขึ้นในสองวันนี้มันสุดยอดกว่าประสบการณ์ 19 ปีนี้ของเธออีก เพราะว่าเขา ทำให้พี่น้องตระกูลส้งสองคนมาไม่พอใจเธอโดยสมบูรณ์ แค่หวังว่าหลังจากกลับไปที่เมือง B แล้วจะไม่เจอกับพวกเขาอีก เธอยังคงเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยธรรมดาคนหนึ่ง และพวกเขาก็ยังเป็นคุณหนูคุณชายบ้านรวยต่อไป ไม่มีความเกี่ยวข้องใดๆ อีก เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย ลองสะบัดโซ่ตรวนเขาออก แต่มือเขาจับกุมเธอแน่นมาก แต่เป็นระดับที่ควบคุมไว้ ไม่ได้จับจนเธอเจ็บ แต่ทำให้เธอสะบัดไม่ออก ดึงไม่ออก “ส่งเธอกลับเมือง B” น้ำเสียงเขาไม่มีความสั่นไหวใดๆ แต่สายตาแหลมคมมองเธออย่างลุ่มลึกหนึ่งครั้ง กุมมือเธออีกครั้งแล้วเดินไปทางลานจอดรถต่อ ได้ยินคำพูดเขาแล้ว ซูฉิงก็ไม่ดิ้นอีก ดูเหมือนเขายังจำคำพูดที่รับปากตัวเองเมื่อคืนได้ ซูฉิงตามหลังเขาไปโดยไม่พูดอะไร ถูกเขาพามาถึงหน้ารถบลิงเคนคันดำ มีคนขับรถรออยู่ข้างๆ แล้ว เห็นทั้งคู่เดินเข้ามาก็เรียก ‘คุณชายเซียว’ อย่างเคารพนับถือ จากนั้นก็รีบไปเปิดประตูรถด้านหลัง ซูฉิงขึ้นรถแล้ว พบว่าคนขับรถก็ขึ้นรถตามทันที แต่เชียวจิ่งเห้ายืนมองตัวเองอยู่นอกรถ ไม่ได้ตามขึ้นมาด้วย ดูเหมือนเขาจะให้คนขับรถไปส่งตนที่เมือง B โดยเฉพาะ เขาไม่ได้กลับไปด้วย พอคิดว่าไม่ต้องเผชิญหน้ากับเขาตลอดทางแล้ว ซูฉิงก็โล่งใจทันที รถค่อยๆ ขึ้นทางด่วนไป ซูฉิงนั่งอยู่ภายในรถ ดวงตาสองข้างเริ่มอ่อนล้าขึ้นมา เมื่อคืนถูกเขาทรมานอย่างมึนงงตั้งนาน เพื่อกลับเมือง B ในตอนเช้า เธอยังไม่ทันตื่นเลย ตอนนี้ค่อยๆ ง่วงขึ้นมาอย่างน่าตกใจ ทำให้เธอหลับตาลงอย่างช่วยไม่ได้ ตอนที่เธอตื่นขึ้นมาอีกครั้ง พบว่ารถก็จอดแล้ว มองออกไปนอกหน้าต่างรถ ตรงหน้าคือประตูทางเข้าโรงพยาบาลที่คุณย่าพักอยู่ในเมือง B เธอหลับลึกเป็นพิเศษตลอดทาง ไม่รู้จริงๆ ว่าหลับมาสามสี่ชั่วโมงแล้ว โดยที่ไม่รู้สึกตัวเลยสักนิด และเธอก็ไม่รู้ว่าพวกเขามาถึงนานแค่ไหนแล้ว คนขับรถก็ไม่ได้ปลุกเธอ แต่นั่งอยู่ที่นั่งคนขับรอเธอตื่นอย่างเงียบๆ อุณหภูมิในรถก็ถูกปรับให้สูงขึ้นนิดหน่อย ซูฉิงยิ้มให้คนขับรถอย่างรู้สึกผิดนิดหน่อย จากนั้นเอ่ยขอบคุณแล้วรีบลงจากรถไป เดินไปทางห้องผู้ป่วยที่คุณย่าอยู่ แต่ห้องผู้ป่วยแต่เดิมนั้นถูกจัดเตรียมให้ผู้ป่วยคนอื่นไปแล้ว เธอมองไปมองมาอยู่หลายรอบก็ไม่เห็นเงาคุณย่า เริ่มรู้สึกกระวนกระวายใจขึ้นมาอย่างอดไม่ได้