ตอนที่ 19 คุณไม่ควรชอบฉันไหม

ต๭นที่ 19 คุณไม่ควรชอบฉันไหม ซูเสี่ยวย่าเหมือนไม่อยากปล่อยเธอไป จากนั้นก็จงใจดึงชุดกระโปรงสีขาวบนร่างเธอ พูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ยแกมแดกดัน “ชุดบนตัวเธอนี่ก็พ่อแม่เพื่อนคนนั้นให้มาเหรอ? บ้านเพื่อนเธอนี่รวยจริงนะ ให้ของคนง่ายๆ เป็นชุดที่ราคาเก้าหมื่นกว่าหยวนซะด้วย” หลังจากพูดประโยคนี้จบ ซูเสี่ยวย่าก็เห็นสีหน้าของซูฉิงกลายเป็นผิดปกติขึ้นมา เธอยกมุมปากยิ้มเยาะ มองเธออย่างลึกซึ้ง ไม่ได้พูดอะไรอีก หมุนตัวออกไปจากห้องเติมน้ำร้อน ทิ้งซูฉิงที่นิ่งอยู่กับที่เพราะคำพูดของเธอ ซูฉิงกัดปากอย่างหงุดหงิดนิดหน่อย เธอลืมนึกไปเลยว่าซูเสี่ยวย่าต้องสงสัยเสื้อผ้าบนร่างกายเธอ เธอแค่รู้ว่าเสื้อผ้าแบรนด์นี้อาจจะค่อนข้างแพง แต่ไม่คิดเลยว่าชุดกระโปรงตัวนิดเดี๋ยวจะราคาถึงเก้าหมื่นหยวน! ถ้ารู้ว่าชุดนี้จะทำให้เธอเกิดความสงสัย เธอต้องกลับบ้านไปเปลี่ยนชุดก่อนค่อยมาโรงพยาบาลเยี่ยมคุณย่า ตอนนั้นเพราะว่ารถมาจอดหน้าประตูโรงพยาบาลแล้ว และเธอก็เป็นห่วงอาการคุณย่ามาก เลยไม่ได้คิดอะไรมาก เข้ามาทันที สุดท้ายก็ทำให้ซูเสี่ยวย่าเกิดความสงสัยจนได้ พอนึกถึงตอนที่ซูเสี่ยวย่าออกไป รอยยิ้มและแววตาลับลมคมในนั้น เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในสองวันนี้เหมือนตบหน้าเธอ ทำให้เธอเจ็บจนอยากร้องไห้ออกมา บังคับความชื้นที่เอ่อล้นในดวงตากลับเข้าไป เธอบังคับตัวเองให้เข้มแข็ง เธอทำแบบนี้ก็เพื่อช่วยชีวิตคุณย่า ถ้าให้เธอเลือกใหม่อีกครั้ง เธอก็จะไปเมือง S กับเชียวจิ่งเห้าอย่างไม่ถอยหลังกลับเหมือนเดิม สงบสติอารมณ์แล้ว เธอถึงถือกระติกน้ำร้อนเข้าไปในห้องผู้ป่วย เข้าไปในห้องทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น จากนั้นก็เทน้ำร้อนใส่ขวด และเติมน้ำเย็นไปนิดหน่อย หยิบผ้าขนหนูมาเช็ดทำความสะอาดแขนให้คุณย่า แอบเตือนตัวเองในใจว่าห้ามแสดงอารมณ์ออกไปชัดเกิน เธอหวังว่าเรื่องนี้จะจบลงเงียบๆ ได้ ฝังลงในก้นบึ้งหัวใจตลอดกาล ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เชียวจิ่งเห้ากับเธอก็ไม่มีความเกี่ยวข้องใดๆ กันแล้ว ความไม่สมเหตุสมผลเมื่อสองสามวันนี้ห้ามให้ใครรู้ ถึงซูเสี่ยวย่าจะรู้ เธอก็แค่คาดเดาเท่านั้น แค่ตัวเองไม่ยอมรับ เรื่องนี้มันก็จบลงได้ เหมือนจัดการความคิดได้แล้ว ซูฉิงค่อยๆ ผ่อนคลายอารมณ์ เช็ดทำความสะอาดให้คุณย่าอย่างตั้งใจพิถีพิถัน หลีกเลี่ยงเครื่องมือที่เสียบอยู่บนตัวคุณย่าอย่างระมัดระวัง เพิกเฉยสายตาสงสัยที่มาจากซูเสี่ยวย่าสองแม่ลูกอย่างสิ้นเชิง ตกดึก ซูฉิงก็เก็บกวาดเปลือกผลไม้ที่ซูเสี่ยวย่าสองแม่ลูกทิ้งไว้เต็มโต๊ะ อยากจะไปอาบน้ำแปรงฟันแล้วมานอนเฝ้าพักผ่อนเสียหน่อย ซูเสี่ยวย่าสองแม่ลูกทานอาหารเย็นที่โรงพยาบาลเสร็จแล้วถึงจะออกไปอยู่เสมอ ห้องผู้ป่วย VIP นี้จะส่งกระเช้าผลไม้และอาหารมาให้สามมื้อทุกวัน ดังนั้นสองวันนี้สองแม่ลูกไม่มีอะไรทำก็จะตากแอร์ทานอาหารอยู่ที่นี่ ดึกแล้วทานเสร็จถึงจะกลับบ้าน เดิมทีโรงพยาบาลจะจัดเตรียมคนมาดูแลห้องผู้ป่วย VIP อยู่แล้ว แต่ซูฉิงไม่อยากกลับบ้านไปเจอซูเสี่ยวย่าสองแม่ลูกจริงๆ เธอจึงเฝ้าไข้อยู่ที่โรงพยาบาล เพิ่งนอนบนเตียง โทรศัพท์ที่วางบนโต๊ะก็ดังขึ้น เธอลุกขึ้นกดปิดเสียงริงโทนอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็เดินออกไประเบียงข้างนอกเบาๆ ถึงได้เห็นชื่อที่ปรากฏขึ้นบนหน้าจอชัดเจน ชื่อกู้เส้าตง ทันใดนั้นหัวใจก็หยุดเต้น ลังเลนิดหน่อย เธอถึงค่อยๆ กดรับสาย “ฮัลโหล——รุ่นพี่” เธอเพิ่งพูดออกไป อีกฝ่ายก็หัวเราะเบาๆ ออกมา เสียงดังเหมือนไวโอลินใหญ่มีความดึงดูดเล็กน้อยดังผ่านลำโพงออกมา “ทำไมทุกครั้งที่รับสายพี่เธอต้องกระวนกระวายใจแบบนี้” มือซูฉิงที่ถือโทรศัพท์อยู่กำแน่นโดยไม่รู้ตัว น้ำเสียงผสมความไม่เป็นธรรมชาติเล็กน้อย “เปล่านะคะ” “พี่ยังคิดว่า——เธออบพี่” คนในโทรศัพท์พูดอย่างอ่อนโยน เพียงแต่คำพูดที่พูดออกมา ทำให้คนฟังหน้าแดงใจเต้น ใช่ ซูฉิงยอมรับว่าเมื่อก่อนเธอรู้สึกดีกับเขานิดหน่อย แต่——เธอในตอนนี้ ไม่เหมาะสมกับคนที่โดดเด่นอย่างเขาเลย ซูฉิงเงียบไปไม่รู้ว่าควรตอบว่าอย่างไร กลัวว่าเผลอพูดความในใจตัวเองออกไป อีกฝ่ายเห็นว่าเธอเงียบไปไม่พูดอะไร จึงขำออกมา “เอาล่ะ ไม่แกล้งเธอแล้ว ที่โทรมาหาเธอเพราะอยากถามว่าเธอสนใจทำงานพาร์ทไทม์ไหม?” “สนค่ะ!” แทบจะไม่คิดเลย ซูฉิงเปิดปากตอบทันที วันหยุดฤดูร้อนของทุกปีเป็นช่วงที่ดีที่สุดในการทำงานพาร์ทไทม์ของเธอ เธอรวบรวมค่าเทอมของเทอมหน้าผ่านช่วงวันหยุดฤดูร้อน วันหยุดฤดูร้อนในปีนี้ อาการป่วยของคุณย่าจู่ๆ ก็เป็นหนักขึ้น เธอต้องดูแลคุณย่า ไม่มีเวลาไปทำงานพาร์ทไทม์เลย และก่อนหน้านี้ก็จัดการตัวเองไม่ได้เพื่อรวบรวมเงินค่ายาและค่าผ่าตัด เห็นว่าอีกเดือนหนึ่งก็เปิดเทอมแล้ว เธอรีบรวบรวมเงินจ่ายค่าเทอมของเทอมหน้า “เธออยู่ไหน? ตอนนี้พี่มาหาเธอ จะคุยรายละเอียดเรื่องงานพาร์ทไทม์กับเธอหน่อย” คนในโทรศัพท์ได้ยินเธอตอบรับแล้วก็เอ่ยถาม ซูฉิงหันศีรษะกลับไปมองคุณย่าที่นอนบนเตียงผู้ป่วย คิดว่าที่นี่ไม่ใช่สถานที่ที่ดีในการพูดคุยได้ ดังนั้นเธอจึงพูดออกไป “รุ่นพี่ คืนนี้ไม่ค่อยสะดวก พรุ่งนี้เช้าพี่โอเคไหม?”