ตอนที่ 20 เงินหนึ่งล้านเข้าบัญชีแล้วจริงๆ

ต๭นที่ 20 เงินหนึ่งล้านเข้าบัญชีแล้วจริงๆ ลังเลสักพักหนึ่ง อีกฝ่ายก็ตอบ ‘อืม’ เบาๆ “โอเค พรุ่งนี้แปดโมงเช้า พี่รอเธอที่สนามจัตุรัสว่านต๋านะ ไม่เจอไม่กลับ” “ค่ะ” วางสายไปแล้ว ระหว่างที่ซูฉิงค่อยๆ เดินกลับเข้าห้องผู้ป่วย เห็นคุณย่าที่กำลังหลับลึกอยู่ เธอถอนหายใจ กลับไปนอนข้างเตียง ขณะที่เธอกำลังจะหลับ จู่ๆ โทรศัพท์ก็มีเสียงข้อความเข้า ซูฉิงขมวดคิ้วเล็กน้อย กดเปิดข้อความ เห็นทีเดียวก็ทำให้เธอตื่นทั้งร่างเลย 【บัญชีบัตรเดบิตของท่านที่ลงท้ายด้วย 0886 มีเงินโอนเข้า 1000000.00 หยวน วันที่ x เดือน 8 เวลา 20 นาฬิกา 42 นาที 25 วินาที (ธนาคารออนไลน์) 】 …… เช้าตรู่วันต่อมา ฟ้ายังไม่ทันสว่าง คุณลุงก็มาเยี่ยมคุณย่าที่โรงพยาบาล จากนั้นก็รีบไปทำงาน ซูฉิงเห็นว่าใกล้เวลาแล้ว ก็ไปกำชับกับพยาบาลที่ดูแล แล้วออกไปที่สนามจัตุรัสว่านต๋า เห็นชายร่างสูงหนึ่งยืนอยู่ที่สนามจัตุรัสจากที่ไกลๆ คนเดินผ่านไปผ่านมารอบๆ มองเขาทุกคน อย่าว่าแต่สาวน้อยวัยแรกแย้มอายุสิบกว่าขวบ มีท่าทางเขินอายเดินผ่านไปตั้งไกลแล้วยังอดหันศีรษะกลับมาแอบเหลือบมองเขาไม่ได้ สวมเสื้อยืดลำลองธรรมดา กางเกงสีเบจ รองเท้ากีฬาเท่และวัยรุ่น ทั้งร่างเหมือนพระอาทิตย์อบอุ่นยามต้นฤดูหนาว ทำให้รู้สึกถึงความอบอุ่นของแสงอาทิตย์อันเป็นเอกลักษณ์ และเป็นรังสีที่ไม่มีสิ้นสุด เขา ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนก็จะดึงดูดสายตาคนเสมอ ซูฉิงค่อยๆ เดินเข้าไปทางกู้เส้าตง ใครจะไปรู้ว่าตัวเองก็กลายเป็นจุดสนใจท่ามกลางผู้คนอีกคนไปเรียบร้อยแล้ว “รุ่นพี่” เสียงนุ่มนวลของซูฉิงดึงสติกู้เส้าตงให้กลับมา เขายิ้มเล็กน้อยมองเธอ ดวงตาเผยความอ่อนโยนอย่างเคย “มาแล้วเหรอ” พยักหน้า ซูฉิงทำลายความเงียบระหว่างทั้งสองก่อน “รุ่นพี่ พี่อยากแนะนำงานพาร์ทไทม์อะไรให้ฉันเหรอ?” “อยู่ข้างใน ตามฉันมา” เขาพูดพลางเบนศีรษะไปมองตึกออฟฟิศตึกหนึ่งข้างหลัง พวกเขาเข้าไปในลิฟต์ กู้เส้าตงเริ่มแนะนำคร่าวๆ ให้กับซูฉิง “ที่นี่คือบริษัทสอนเด็กอนุบาล ช่วงฤดูร้อนพวกเขาขาดครูสอนพูดภาษาอังกฤษ พี่จำได้ว่าภาษาอังกฤษเธอไม่เลวเลย เลยช่วยเธอติดต่อก่อน” “ขอบคุณค่ะรุ่นพี่” ระหว่างที่ทั้งสองคุยกัน ก็มาถึงนอกประตูบริษัทสอนเด็กอนุบาล ซูฉิงรู้ดีว่าเรื่องนี้สำเร็จได้อย่างเหมาะสมเพราะได้การช่วยเหลือจากกู้เส้าตง จึงรู้สึกขอบคุณเขามากขึ้น พอเดินออกมาจากตึกออฟฟิศ ซูฉิงก็อดเอ่ยปากไม่ได้ “รุ่นพี่ วันนี้ขอบคุณพี่มากๆ เลยนะคะ ถ้าพี่ไม่มีธุระ ฉันขอเลี้ยงข้าวพี่นะคะ!” ดวงตาสุกใสของเธอเหมือนลูกกวางน้อยปราดเปรื่อง ใสซื่อน่ารัก ทำให้กู้เส้าตงอดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นไปลูบศีรษะเธอเบาๆ และตอบกลับ “เธอขอบคุณพี่ตลอดทางมากี่ครั้งแล้วเนี่ย วันนี้ยังพี่เลี้ยงเธอก่อน พอเธอได้ค่าจ้างแล้วค่อยเลี้ยงพี่คืนแล้วกัน!” “โอเคค่ะ” ซูฉิงพยักหน้าอย่างว่าง่าย สบสายตาอ่อนโยนของเขา ยิ้มเบาๆ “เธออยากกินอาหารจีนหรืออาหารฝรั่ง?” กู้เส้าตงเอียงศีรษะเล็กน้อยมองเธอ ถามความเห็นจากเธอ “ได้หมดค่ะ พี่เลือกเลย” ซูฉิงทานอาหารเหมือนกับใส่เสื้อผ้านั่นแหละ ไม่ได้มีเงื่อนไขอะไร สำหรับเธอ ได้ทานอิ่ม สวมชุดอุ่นก็พอแล้ว “แถวนี้มีร้านอาหารเวียดนามค่อนข้างดีร้านหนึ่ง เราไปลองกันเถอะ!” กู้เส้าตงพาซูฉิงเข้าไปในซอยด้านหลังสนามจัตุรัส เดินไปประมาณร้อยกว่าเมตรก็เห็นมีรถหลายคันมากจอดอยู่นอกประตู ราวกับล้อมรอบซอยนี้ไว้ไม่ให้อะไรเล็ดลอดออกไปเลย กู้เส้าตงเดินไปพลางอธิบายให้ซูฉิงฟัง “ที่นี่น่ะ พี่เคยมาครั้งหนึ่งกับคุณอา อย่าคิดว่ามันเปิดในซอยเล็กๆ ลึกๆ แต่มีคนมาเยอะมากทุกวันเลยนะ คนต่างถิ่นมากมายมาที่นี่โดยเฉพาะ เพื่อจะชิมอาหารพิเศษของที่นี่” ซูฉิงฟังไปพลางพยักหน้า เธอไม่ค่อยเข้าใจสิ่งเหล่านี้ที่เขาพูด อย่างไรแล้วโลกที่เธอรู้จักแต่ก่อน อาหารก็แค่แก้ปัญหาปากท้อง อาหารที่บ้านกับโรงอาหารในโรงเรียนรสชาติก็ไม่ต่างกันเท่าไร ไม่ได้มีอะไรพิเศษ ได้ยินกู้เส้าตงพูดแบบนี้ เธอก็เริ่มคาดหวังขึ้นมานิดหน่อย สไตล์การตกแต่งทำให้ซูฉิงค่อนข้างชอบ เป็นเอกลักษณ์มาก และไม่ได้เป็นที่รู้จักมาก เป็นสถานที่ที่ค่อนข้างดีเลยทีเดียว เพียงแต่ที่นี่คนไม่น้อยจริงๆ นี่เพิ่งจะสิบเอ็ดโมง ยังไม่ถึงเวลาอาหารกลางวันเลย ที่นี่ก็ไม่มีที่ว่างเสียแล้ว พอพนักงานเห็นพวกเขาเข้ามาก็นำพวกเขาไปที่นั่งริมหน้าต่าง พอซูฉิงนั่งลงแล้ว ก็เริ่มสำรวจบรรยากาศรอบๆ อย่างอดไม่ได้ ข้างกายกรอบรูปตกแต่งมีเครื่องประดับเล็กๆ ติดอยู่นิดหน่อย มีลักษณะเล็กๆ และสวยวิจิตร มีรูปภาพเด็กน้อยสองสามรูปที่ดึงดูดสายตาเป็นพิเศษ “เธออยากกินอะไร?” เงยศีรษะถามเธอ พบว่ากรอบรูปตกแต่งบนผนังกำลังดึงดูดความสนใจของซูฉิงอยู่ “ยังไงก็ได้ค่ะ ฉันได้หมด” ซูฉิงหันศีรษะมายิ้มให้เขา จากนั้นก็มองรูปภาพสองสามใบนั้นอีกครั้ง สั่งอาหารไปไม่กี่อย่างอย่างรวดเร็ว ปิดเมนูอาหารแล้วส่งคืนพนักงานบริการ กู้เส้าตงก็วางสองมือไว้บนโต๊ะ มองซูฉิงที่อมยิ้มเล็กน้อยตรงหน้าอย่างอ่อนโยน ไม่ว่าจะตอนไหน เธอก็สุภาพเรียบร้อยสวยงามแบบนั้นเสมอ ทำให้เขาอยากมองเธอตลอดเวลาอย่างควบคุมไม่ได้ เหมือนรู้สึกถึงสายตาตรงไปตรงมาของเขา ซูฉิงจึงละสายตากลับมาอย่างเขินอายเล็กน้อย พอละสายตามาก็หยิบแก้วน้ำมะนาวบนโต๊ะขึ้นมาจิบเบาๆ เพื่อให้บรรยากาศกำกวมระหว่างทั้งสองจางหายไป “พี่ไปเข้าห้องน้ำแป๊บนะ” กู้เส้าตงลุกขึ้นจากที่นั่ง ซูฉิงยิ้มให้เขาแล้วพยักหน้าตอบ ‘ค่ะ’ จู่ๆ เธอก็เห็นเงาคุ้นเคยหนึ่งอย่างไม่ได้ตั้งใจ…… นั่นมัน——