ตอนที่ 22 เธออยากให้ตระกูลเซียวไม่มีทายาทเหรอ

ต๭นที่ 22 เธออยากให้ตระกูลเซียวไม่มีทายาทเหรอ “คืนนั้นนายตกลงมาส่งฉันกลับวันต่อมานี่” ซูฉิงกอดกระเป๋าเป้ในมือไว้ในอ้อมอก หันศีรษะไปมองเขา ผู้ชายคนนี้สมองเสื่อมหรือไง? คืนนั้นพวกเขาตกลงกันแล้ว วันต่อมาพาเธอส่งกลับเมือง B ตอนนี้จู่ๆ เขาก็มาปรากฏตัวต่อหน้าเธอมันหมายความว่าอย่างไร? จะกลับคำเหรอ? “ใช่ ฉันรับปากเธอแล้ว และให้ลุงจงไปส่งเธอที่โรงพยาบาลด้วย” เขาจ้องถนนด้านหน้าต่อ ตอบโดยไม่หันศีรษะกลับมา “แล้วตอนนี้มันหมายความว่าไง?!” ซูฉิงพบว่าเชียวจิ่งเห้ามีความสามารถจริงๆ ไม่ต้องพูดสักประโยคเดียว แค่ปรากฏตัวต่อหน้าเธอ ก็ทำให้เธอโกรธได้ทันที เธอเป็นคนที่มีชื่อเสียงด้านนิสัยใจเย็น เพื่อนนักเรียนสมัยก่อนก็บอกว่าไม่เคยเห็นเธอโกรธใครมาก่อน ไม่คิดว่าทุกครั้งที่ได้เจอเขา ความใจเย็นของเธอก็หายไปหมดเลย “ไม่ได้หมายความว่าไง สินค้าของฉันคิดจะหนีไปพร้อมเงิน ฉันก็เลยมาตามกลับเท่านั้น” เขาพูดอย่างสบายๆ เหมือนกำลังพูดดินฟ้าอากาศ แต่คำพูดที่พูดออกมาทำให้ซูฉิงไม่พอใจ “นาย!” ซูฉิงเบิกดวงตาโตขุ่นมัวคู่นั้น ราวกับจะจ้องจนกระดูกเชียวจิ่งเห้าหลุดออกมา ซูฉิงคิดว่าทะเลาะกับเขาต่อไป ตัวเองก็ไม่ได้ประโยชน์อะไร เลยเงียบปากไม่สนใจเขาอีก ดวงตามองวิวทิวทัศน์ที่เปลี่ยนไปอย่างต่อเนื่องนอกหน้าต่างรถ ความเงียบครั้งนี้ผ่านไปครึ่งชั่วโมงแล้ว เมื่อซูฉิงพบว่ามันแปลกๆ รถก็ออกจากเมืองมาแล้ว ขับไปทางเขตคฤหาสน์ปั้นซาน ซูฉิงมองวิวทิวทัศน์ที่หายไปอย่างต่อเนื่องนอกหน้าต่างรถ นั่งยืดตัวเอ่ยปากถาม “นายจะพาฉันไปไหนเนี่ย?!” “ที่ที่เธอควรไป!” เขาพูดจบ รถก็เลี้ยวซ้ายทันที ขึ้นไปทางภูเขาไกลขึ้นเรื่อยๆ ซูฉิงก็คิดฉากน่ากลัวล่วงละเมิดฆาตกรรมมากมายขึ้นมาในหัวทันที ที่นี่ภูเขาสูงห่างไกล ถ้าเขาคิดแผนการร้าย เธอเกรงว่าจะร้องไปก็ไม่ได้รับความช่วยเหลือ ขณะที่เธอคิดเพ้อเจ้อ รถก็ขับเข้ามาในลานจอดรถที่แยกออกจากตัวคฤหาสน์ รถยังไม่ทันจอดนิ่ง ซูฉิงก็ปลดเข็มขัด เปิดประตูรถวิ่งไปทางลงเขา แต่เธอยังวิ่งออกไปไม่ถึงสองก้าว ก็ถูกดึงกลับมา พอพลิกตัวไปก็ถูกเชียวจิ่งเห้าแบกขึ้นบ่าไป “ไอ้บ้า! ปล่อยฉัน!” ซูฉิงที่ถูกแบกขึ้นบ่าก็ดิ้นไม่หยุด ศีรษะเธอห้อยลงพื้น เลือดทั้งตัวเหมือนจะไหลลงไปที่ศีรษะ ขาสองข้างเธอถีบมั่วไม่หยุด สองมือก็กำลังทุบหลังเชียวจิ่งเห้าสุดแรง แต่เชียวจิ่งเห้าไม่ได้รับผลกระทบใดๆ แบกเธอเข้าประตูใหญ่คฤหาสน์ไปอย่างสบายๆ “นายปล่อยฉันลงนะ ปล่อยฉันลง!” ขาเธอเตะไปมาอยู่ข้างหน้าเขา ทันใดนั้นก็ถูกฝ่ามืออุ่นจับข้อเท้าไว้ เชียวจิ่งเห้าใช้มือซ้ายที่แบกเธอไว้ตีก้นเธออย่างแรง แล้วเอ่ยเตือน “อย่าเตะซี้ซั้ว เธออยากให้ตระกูลเซียวไม่มีทายาทเหรอ?” ประโยคเดียวทำให้ซูฉิงรู้สึกได้ว่าเมื่อครู่นี้ที่ขาตนสัมผัสอะไรบางอย่างนิ่มๆ ทันใดนั้นหน้าก็แดงก่ำเขินอาย ศีรษะที่ห้อยลงมาก็ยิ่งมึน แต่ปากก็ยังพูดคำหยาบไม่หยุด “ใครใช้ให้นายไม่ปล่อยฉันลงล่ะ สมควรแล้ว!” ทันใดนั้นข้างหูก็มีเสียงหัวเราะไม่แยแสดังขึ้นเบาๆ ซูฉิงถึงได้พบว่าพวกเขาเข้ามาในห้องโถงหลักของคฤหาสน์ตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ และประตูทางเข้าสองข้างทางมีคนยืนอยู่ข้างละสี่คน ตอนนี้แปดคนนี้กำลังจ้องเธออย่างเงียบๆ มุมปากเผยรอยยิ้ม ทำให้ซูฉิงรู้สึกอับอายจนไม่สู้หน้า อยากจะหารูหนีเข้าไป เสียหน้าต่อหน้าทุกคนจริงๆ แล้ว! เธอพึมพำอย่างเซ็งๆ พิงหลังเชียวจิ่งเห้าอย่างว่าง่าย เอาหน้าซุกไว้ ตอนนี้เธออยากแกล้งตายจริงๆ และเธอก็ทำอย่างนั้นจริงๆ หลับตาปี๋ ทำเป็นไม่รู้อะไรทั้งนั้น ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น ได้ยินแค่ฝีเท้าเขาขึ้นข้างบน และเสียงเปิดปิดประตู จากนั้นเธอก็รู้สึกว่าเวียนศีรษะ เธอถูกโยนลงบนเตียง หลังสัมผัสถึงความนุ่ม เธอแอบหรี่ตามองสำรวจรอบๆ พอลืมตาก็เห็นเชียวจิ่งเห้ายืนกอดอกข้างเตียงมองเธอด้วยใบหน้าหยอกล้อ น้ำเสียงมีความเยาะเย้ย “คิดว่าเธอจะแกล้งทำไปถึงพรุ่งนี้เช้าซะอีก” เห็นในห้องเหลือเพียงพวกเขาสองคน ซูฉิงก็รีบปีนลงมาจากเตียง มองเชียวจิ่งเห้าอย่างหวาดระแวง ใบหน้าสวยยังคงแดงก่ำเพราะถูกทรมานเมื่อครู่นี้ เธอมองเขาอย่างเกรี้ยวกราด ท่าทางแบบนั้นไม่ต้องบอกว่าน่ารักน่าหลงใหลแค่ไหน “แซ่เซียว นายพาฉันมาที่นี่ คิดจะทำอะไรกันแน่?!” “เธอว่าไงล่ะ? แน่นอนว่า——ทำ——” จู่ๆ เขาก็แกล้งเข้ามาใกล้ พูดชัดถ้อยชัดคำต่อหน้าเธอ เห็นเธอหน้าแดงหูแดง ก็รู้สึกสนุกมากๆ ในชั่วขณะหนึ่ง อยากแกล้งเธออย่างอดไม่ได้