ตอนที่ 23 ในข้อตกลงยังขาดอีกสองวัน

ต๭นที่ 23 ในข้อตกลงยังขาดอีกสองวัน “กล้าดียังไง! ใจร้าย! หน้าไม่อาย!” ซูฉิงคิดว่าคำหลังเขาอาจจะพูดคำว่า ‘เธอ’ เขายังไม่ทันพูดจบก็รีบเอ่ยปากแทรกคำพูดเขาทันที เชียวจิ่งเห้าจงใจเลิกคิ้วมองเธอ พูดขึ้นอย่างไม่รู้สึกผิด “ฉันพูดอะไรเหรอ ถึงได้ใจร้ายหน้าไม่อาย? ทำอะไรเหรอที่ใจร้ายหน้าไม่อาย? หรือว่าเธอคิดไปไกล?” ผู้ชายคนนี้ไม่ได้ถูกเรียกว่าหวงคำพูดเหมือนทองหรอกเหรอ? ทำไมอยู่ต่อหน้าเธอถึงได้พูดเยอะแบบนี้ล่ะ ดูเหมือนข่าวลือจะเชื่อถือไม่ได้ทั้งหมด! ซูฉิงมองใบหน้าหล่อตรงหน้าอย่างอับอายและหงุดหงิด อยากจะเอื้อมมือไปดึงรอยยิ้มน่ารำคาญบนใบหน้าเขาออกมาซะ “การเจรจาเราสิ้นสุดแล้ว ฉันไม่ได้ติดหนี้อะไรนายแล้วนี่” ซูฉิงเริ่มกระวนกระวายขึ้นมาในใจรางๆ ใช้สองมือกอดตัวเองไว้โดยไม่รู้ตัว มองเชียวจิ่งเห้าด้วยใบหน้าหวาดระแวง อย่าว่าแต่ที่นี่คือเขตคฤหาสน์ปั้นซานในป่าในเขา ตอนนี้เขตนี้เป็นพื้นที่ของเขา คนใช้ข้างล่างพวกนั้นก็ฟังคำสั่งของเขา ยิ่งไปกว่านั้นชายหญิงโสดอยู่ในห้องเดียวกันสองต่อสอง ถ้าเขาจะทำอะไรชั่วร้ายกับเธอริงๆ มั่นใจว่าคนข้างล่างพวกนั้นจะต้องทำเป็นหูทวนลมแน่! ดังนั้นการใช้ไม้แข็ง เธอไม่ได้ประโยชน์อะไรสักนิด ในใจก็แอบคิดวิธีโต้ตอบอย่างช้าๆ “งั้นเหรอ? ฉันจำได้ว่าเราตกลงกันว่าหนึ่งล้านต้องอยู่กับฉันสามวัน เธอยังติดฉันสองวัน ไม่ผิดใช่ไหม?” เชียวจิ่งเห้ายกมุมปาก กักขังเธอไว้ระหว่างตัวเองกับเตียง สายตาเป็นประกายไฟ หลังซูฉิงสัมผัสถึงความนุ่ม ถึงได้รู้ว่าพวกเขาอยู่ในท่าที่กำกวมตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ เธอไม่รู้เลยสักนิดว่าตัวเองถูกเขากดลงบนเตียง เธอตัวแข็งทื่อ ใจสั่นอย่างอดไม่ได้ เชียวจิ่งเห้าพูดไม่ผิด เธอรับปากจริงๆ ว่าจะอยู่กับเขาสามวัน เพราะว่ากระวนกระวายใจมากเกินไป จึงพูดออกไปอย่างติดๆ ขัดๆ อย่างควบคุมไม่ได้ เหมือนพูดตะกุกตะกักนิดหน่อย “คุณ คุณรวยขนาดนี้ สนใจด้วยเหรอว่าจะหนึ่งวันหรือว่าสามวัน” ลมหายใจอุ่นร้อนและคุ้นเคยของชายหนุ่มตีเข้าหน้า ซูฉิงรู้สึกว่าตัวเองจะโดนทับจนตายแล้ว ถ้าเขายังไม่ลุกขึ้น เกรงว่าตัวเองจะหายใจไม่ออกตายอยู่ที่นี่ “ฉันเป็นนักธุรกิจ ไม่เคยทำธุรกิจขาดทุน” ราวกับมองความกระวนกระวายใจของเธอออก เชียวจิ่งเห้าจึงรู้สึกอารมณ์ดีมากทันที หลังจากพาเธอกลับมาที่เมือง S เขาก็เริ่มประชุมเรื่องการซื้อสิทธิการใช้ที่ดินของส้่งหมิงมาอย่างต่อเนื่องเป็นเวลาสิบกว่าวัน อ่านแบบฟอร์มรายงานโต้รุ่งถึงตีสองตีสามทุกวัน ทำงานไม่หยุดสิบกว่าวัน เพื่อลดการเดินทางลง กลับเมือง B เร็วขึ้นหน่อย ใครจะไปรู้ว่าพอกลับมาก็พบว่าเธอไม่อยู่บ้าน ไม่ได้อยู่ที่โรงพยาบาล ก็ใช้วิธีสืบหาตำแหน่งของเธอ สิบกว่าวันนี้ เธอดูใช้ชีวิตอย่างสบายๆ สบายจนแทบลืมการมีอยู่ของเขา! ซูฉิงกลืนน้ำลายอย่างกระวนกระวายใจ ดวงตาสุกใสมองเขาตาปริบๆ ท่าทางใสซื่อบริสุทธิ์อย่างมาก “งั้นฉันคืนหนึ่งล้านให้คุณแล้วกัน ฉันไม่ได้ทำอะไรกับมัน” “ยังไงนะ? ได้ไปแล้วคิดจะถีบหัวส่งเหรอ?” ได้ยินคำพูดของซูฉิง เขาที่อารมณ์เพิ่งดีก็เริ่มไม่พอใจขึ้นมาทันที แสยะยิ้ม ในดวงตานั้นมีความเย็นชา ซูฉิงก็รู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงของผู้ชายตรงหน้า เมื่อครู่นี้ดูท่าทางอารมณ์ดีมาก ทำไมผ่านไปไม่กี่วินาทีก็เริ่มไม่พอใจอีกแล้ว? ว่ากันว่าผู้หญิงเอาใจยาก ดูเหมือนผู้ชายก็เป็นเหมือนกัน เอาแน่เอานอนไม่ได้!