ตอนที่ 24 ย้ายมาอยู่ด้วยกันกับเขา

ต๭นที่ 24 ย้ายมาอยู่ด้วยกันกับเขา ซูฉิงขมวดคิ้วเบาๆ ยื่นมือไปผลักเชียวจิ่งเห้า ปากก็พูดตอบ “นายลุกขึ้นมาก่อนค่อยพูด แบบนี้ฉันอึดอัดมาก” “ฉันคิดว่าแบบนี้มันสบายมาก” เขานิ่งไม่ไหวติง เพิกเฉยแรงอันน้อยนิดของเธอไปเลย สำหรับเขาแล้ว เขาไม่รู้สึกอะไรสักนิด ซูฉิงหงุดหงิดขึ้นมานิดหน่อย มองแววตาเขาที่มีความโกรธเคือง ผลักเขาด้วยแรงที่เพิ่มขึ้น ปากก็พูดต่อ “นายเป็นพลาสเตอร์หนังหมาหรือไง?” เห็นท่าทางน่ารักของเธออับอายจนโกรธ เชียวจิ่งเห้ายิ้มร้ายกาจ ยื่นมือออกไปบีบกรามเธอ ลมหายใจอุ่นร้อนรดใบหน้าเธอ “ย้ายมาอยู่ที่นี่” “ไม่เอา!” แทบจะไม่ต้องคิด ซูฉิงตอบปฏิเสธเขา เธออยากจะอยู่ห่างๆ เขา พอเห็นเขาเธอก็คิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดในช่วงเวลานั้นอย่างควบคุมไม่ได้ สำหรับเธอแล้ว เขาอันตรายมากเกินไป เธอไม่อยากเจอเขาอีกตลอดชีวิต ไม่อยากเกี่ยวข้องใดๆ อย่าว่าแต่ให้เธอย้ายมาอยู่กับเขา ยิ่งไม่อยากเลย มือที่จับกรามเธออยู่ก็ค่อยๆ บีบแน่นขึ้นเพราะได้ยินคำพูดของเธอ ทำให้เธอเจ็บจนขมวดคิ้ว ใบหน้าเล็กขาวเนียนเต็มไปด้วยความโกรธ เธอรู้สึกได้ว่าเชียวจิ่งเห้าโกรธเพราะคำพูดของเธออย่างเห็นได้ชัด แต่เธอไม่ได้มีนิสัยนั่งรอความตาย ให้คนอื่นมาเอาเปรียบ เธอใช้มือแกะนิ้วเขา แต่แรงผู้ชายกับผู้หญิงต่างกันมากเกินไปอย่างเห็นได้ชัด มันไม่ได้ช่วยอะไรเลย “พูดมา จะย้ายหรือไม่ย้าย?!” เขาจ้องเธออย่างเกรี้ยวกราด น้ำเสียงไม่ดีเลย “ไม่ย้าย!” เธอจ้องเขากลับรุนแรงเช่นกัน ทั้งคู่มองหน้ากันสองนาที ไม่มีใครยอมใครก่อน บางครั้งซูฉิงก็มีนิสัยดื้อรั้น เธอไม่ยอมในอำนาจ ไม่ก้มหัวเชื่อฟัง ไม่อย่างนั้นคงไม่ให้ซูเสี่ยวย่าสองแม่ลูกรังแกมาหลายปีในบ้านของคุณลุงหรอก และเชียวจิ่งเห้าผู้โชคดี ทำอะไรราบรื่นตั้งแต่เกิดมา ไม่มีใครเคยมาต่อต้านความคิดเขา แค่เขาอยากทำอะไร ไม่มีอะไรที่เขาทำไม่ได้ แต่ตั้งแต่เขาเจอกับซูฉิงสาวน้อยคนนี้ เขาก็รู้สึกว่าทุกอย่างมันเริ่มไม่ดำเนินตามแผนของเขาแล้ว เขาเริ่มควบคุมชีวิตเขาไม่ได้แล้ว ซูฉิงรู้สึกว่าสายตาตัวเองมองเขาจนเริ่มแสบขึ้นมาแล้ว แต่ความดื้อรั้นในกระดูกไม่ย่อท้อ โดยเฉพาะตอนเผชิญหน้ากับเชียวจิ่งเห้า ไม่รู้ว่าทำไม เธอไม่อยากทำตามเขา ถึงแม้เธอจะติดเงินเขาและมีความสัมพันธ์คลุมเครือกับเขาจริงๆ “เธอเก่งจริง คนที่กล้าพูดแบบนี้กับฉัน นอกจากเธอก็ไม่มีใครแล้วล่ะ” จู่ๆ เชียวจิ่งเห้าก็หายอารมณ์เสีย มือที่บีบกรามของซูฉิงก็ปล่อย พลิกตัวปีนลงมา ซูฉิงยืนขึ้นตามทันที ถอยออกห่างเขาหลายก้าว ให้ตัวเองปลอดภัยชั่วคราว แล้วลูบกรามตัวเองที่โดนเขาบีบจนเจ็บ ปากก็ตอบกลับอย่างไม่ยินยอม “ขอบคุณที่ชม แต่ฉันก็ไม่เคยเจอคนที่อวดดีทะนงตัวแบบนายเหมือนกัน” ประโยคเดียวทำให้เชียวจิ่งเห้าโมโหอีกครั้ง เขาดึงเธอมาตีก้น สุดท้ายก็พูดออกไปหนึ่งประโยค “ไม่ย้ายก็ต้องย้าย” “ทำไม?” ซูฉิงร้อนรนใจแล้ว นี่มันกักขังชัดๆ เธอติดเขาอยู่สองวัน แต่สองวันนี้เธอใช้เงินคืนได้ เธอไม่เข้าใจว่าทำไมเชียวจิ่งเห้าถึงไม่เห็นด้วย ที่เขามายุ่งกับเธอ บังคับให้เธอย้ายเข้ามาอยู่ด้วย เธอคิดไม่ออกจริงๆ ว่าเขามีจุดประสงค์อะไร?