บทที่ 1 น่าอับอาย

บ๗ที่1 น่าอับอาย “เป็นเด็กผู้หญิงถ้าตัวเองยังไม่รัก ก็คงไม่มีใครมารักเธอ” ครูประจำชั้นพูดหนึ่งประโยคก่อนเลิกเรียน เจียนเจียหรูนั่งอยู่แถวหลังสุด เพื่อนทั้งห้องก็ต่างหันกลับมามองที่เธอ “เมียน้อยเมื่อโดนจับได้ก็คือความน่าอับอาย นี่จะเป็นราคีไปตลอดชีวิต พ่อแม่ให้กำเนิดพวกเธอมา ไม่ใช่ให้พวกเธอมาเหยียบย้ำตัวเอง” เพื่อนๆ ร่วมชั้นก็หันไปมองเธออีกครั้งพร้อมๆ กัน “เข้าไปแทรกครอบครัวคนอื่น หรือเพราะเงินจึงสามารถไปอยู่ในอ้อมอกของผู้ชายที่อายุมากจนเป็นพ่อของตัวเองได้ เงินที่ได้มาจากอะไรแบบนี้ใช้แล้วจะมีความสุขไหม?” เจียนเจียหรูเริ่มไตร่ตรอง ในถุงใหญ่ที่ตัวเองหิ้วอยู่มีของที่ฟุ่มเฟือยมากเกินไปไหม? “ฉันหวังว่าเพื่อนๆ จะสามารถปรับทัศนคติทั้งสามได้ การเป็นคนต้องมีคุณธรรม ชีวิตวัยรุ่นนั้นสั้น เราจะใช้ชีวิตวัยรุ่นมาแลกกับสิ่งของก็เหมือนดอกไม้ไฟ พอหมดความสวย ก็ไม่มีอะไรเหลือ ครูประจำชั้นมองไปที่เจียนเจียหรู ก็บอกเลิกเรียน” ของแบรนด์เนมในถุงใหญ่ที่เจียนเจียหรูหิ้วอยู่ ก็หอบหิ้วกลับมาที่ห้องนนอน พอกำลังจะเรียบจบ เพื่อนในห้องต่างก็วุ่นวายกับการหางานทำ แม่แต่เธอที่ช๊อปปิ้งแต่ของแบรนด์เนมร้านนู้นร้านนี้ เรียกได้ว่าเก๋ไก๋ไม่ธรรมดาเลยทีเดียว เพราะเธอหางานทำได้แล้ว เป็นองค์กรระดับโลก 500 อันดับแรก ตอนที่ฝึกงานอยู่ก็ได้เงินเดือนของพนักงานปกติ ยังมีงานพิเศษให้รับทำได้อีก หลินถิงแต่งรูปอยู่ในคอมพิวเตอร์ ทำให้รูปในประวัติส่วนตัวสวนขึ้นอีกหน่อย แล้วพูดว่า : เจียนเจียหรู เธอคนเดียวที่จำให้ทุกอย่างดีขึ้น แฟนของเธอออกจะเจ๋ง เป็นเจ้าของร้าน รู้จักคนก็เยอะ เส้นสายก็เยอะ ช่วยพวกเราบ้างสิ ในห้องนอนมีกันอยู่ 6 คน ทุกคนก็พยักหน้าเห็นด้วย จ้องมองไปที่เจียนเจียหรู เจียนเจียหรูใส่ชุดสีขาว ใส่สร้อยไข่มุกที่พึ่งซื้อมา ส่องกระจกเห็นตัวเองสวยราวกับดอกบัวขาว ยิ้มแล้วพูดว่า : “กลับไปฉันจะลองดู” ตั้งใจแต่งตัวดีเป็นธรรมดาที่ต้องมีนัดเดท ดูเวลาก็ใกล้ถึงเวลาแล้ว รีบถือกระเป๋าออกไปจากหอพัก เดินไปครึ่งทาง ก็กลับไปเอาของ พอถึงหน้าประตูก็บังเอิญได้ยินเสียงข้างใน “หญิงสาวอายุ 20 กว่าหาผู้ชายอายุ 50 กว่ามาเป็นแฟน นี่ช่างเป็นปัญหาของโลก” “ไม่ว่าจะมองยังไง ก็ธรรมดาไม่ได้สวยมาก ถ้าเกิดว่าไม่ได้เป็นตาแก่อายุ 50 กว่า ใครจะมาชอบเธอ?” “คนทั้งห้องเข้าก็รู้ทั้งนั้นว่าคำที่ครูประจำชั้นพูดอ่ะ พูดให้ใครฟัง? แต่ทุกคนเป็นคนดี ทำแกล้งเป็นไม่รู้ เหอะๆ ความละลายใจสักนิดก็ไม่มี” “ถ้าหากมีความละอายทำไมถึงไปเป็นเมียน้อยคนอื่นละ?” เจียนเจียหรูหันกลับไป ไปเดินที่สนามหญ้ารอบแล้วรอบเล่า รับไม่ได้ เธอรู้สึกแย่มาก โทรศัพท์ที่หยิบออกมาจากกระเป๋า ตรึกตรองอยู่นาน สุดท้ายก็โทรหาเจ้านาย : “วันนี้ฉันไม่อยากไปแล้ว” “ทำไมละ?” “เด็กคนอื่นก็มีคนมารับกันหมด” คนในโทรศัพท์ “อืม” คำเดียว แล้วก็วางสายไป ดูสิ , ความรู้สึกในการทำธุรกิจก็เย็นชาแบบนี้ เจียนเจียหรูถอนหายใจ สมองส่วนลึกมึนตึบไปหมด ถ้าครอบครัวพัง ถ้าเธอไม่เป็นแค่นางสาวเจียน ถ้าหาก…..ในขณะที่เธอกำลังคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย โทรศัพท์ก็ดังขึ้น “ออกมา รถจอดอยู่ที่หน้าโรงเรียนของเธอ” ไม่ต้องสงสัยเลย นี่เป็นสายของเจ้านาย พอพูดจบก็ไม่มีโอกาสให้เจียนเจียหรูพูดอะไรเลยก็วางสายไป