บทที่5 เพื่อนรักช่วยฉันหน่อย!

บ๗ที่5 เพื่อนรักช่วยฉันหน่อย! ในหอพัก สาวๆ เธอมองฉัน ฉันมองเธอ สายตามองเห็นถึงความยุงยง สุดท้ายก็มีคนยืนขึ้น “เจียนเจียหรู เสาร์อาทิตย์นี้ชวนแฟนเธอมากินข้าวด้วยกันสักมื้อสิ ก็นานแล้วนะ เธอควรพาแฟนเธอมาให้พวกเราดูตัวได้แล้วนะ” หลินถิงยืนยิ้มอยู่ข้างเตียง พูดกับเจียนเจียหรูที่นอนอยู่บนเตียง เจียนเจียหรูลังเลมาก ไม่ต้องพูดถึงกินข้าว เฮ่อหยินกินเธอเข้าไปยังมีโอกาสมากกว่า ที่ตัวเองไปหลอกเขาไว้ ยังไม่หายโกรธเลย คนนึงมีหน้าที่พูด คนที่เหลือก็ล้อมรอบไว้ ทั้งหมดก็พูดแต่เรื่องนี้ “จะเรียนจบแล้ว ต่อไปจะทำอะไรด้วยกัน จะมาใช้เวลาร่วมกันโอกาสก็น้อยลง มาเถอะนะ สุดสัปดาห์มารวมตัวกันเถอะ!” “เธอคงไม่ได้กลัวว่าผู้ชายจะถูกพวกเราแย่งไปนะ พวกเราไม่ได้เป็นพวกโสเภณีที่ชอบแย่งผู้ชายของคนอื่น” พวกเธอพูดจาแปลกๆ เจียนเจียหรูยกมุมปากขึ้น ผู้หญิงพวกนี้กำลังด่าเธออ้อมๆ! เธอกัดฟันโทรหาเฮ่อหยิน พูดอย่างอบอุ่น : “สุดสัปดาห์นี้มีเวลาไหม?” “ไปดูงาน” เฮ่อหยินพูดสั้นๆ ก็วางสายไปง่ายๆ เจียนเจียหรูยังพูดไม่จบ เธอต้องเผชิญหน้ากับความจริงที่เฮ่อหยินไม่สนใจเขา “เขาไม่สะดวกหรอ?” หลินถิงพูดยิ้มๆ ดูๆ แล้วอ่อนโยน แต่ความจริงก็แค่รอดูเรื่องตลก คนอื่นก็พูดมาประโยคนึง เยาะเย้ยเล็กน้อย : “คนแก่อายุหน้าสิบกว่าสุดสัปดาห์คงจะพาหลานไปเที่ยว ต้องไม่สะดวกออกมาแน่ๆ เลย” พอพูดจบ รู้สึกว่าจะล่วงเกินเกินไป ยังพูดเสริมมาอีก : “ฮ่าฮ่าฮ่า ฉัยพูดเล่น” หลินถิงคอยเสริม : “พวกเราคนกันเอง พูดเล่นเฉยๆ เธออย่าโกรธนะ อีกอย่างเธอไม่ได้เป็นคนคิดเล็กคิดน้อยใช่ไหม” เจียนเจียหรูเกลียดจนเข็ดฟัน : “ใช่!” เธอไม่อยากให้เสียบรรยากาศ มองไปรอบๆ มีจุดสนใจ เลยก่อหวอดสักนิด พูดอย่างใจเย็น “ใครบอกว่าไม่สะดวก? สะดวกสิ! สุดสัปดาห์นี้ละกัน เดี๋ยวฉันไปจองโต๊ะเอง” ความเป็นเพื่อนของผู้หญิงก็เหมือนดอกไม้พลาสติก มองดูสวยแต่มันปลอม ในขณะที่มองยังต้องเปรียบอันไหนสูงอันต่ำ ตอนกลางคืน เจียนเจียหรูโทรหาเพื่อนสนิทของตัวเองถังโม่ง พูดอย่างน่าสมเพช : “เจ้าหญิงไท่ผิง แม่น้ำทะเลสาบแย่แล้ว ฉันโดนนังผู้หญิงพวกนั้นดูถูก เธอต้องช่วยฉันนะ! รีบมาแกล้งเป็นแฟนฉันหน่อย ทำให้พวกนั้นตาบอดไปเลย!” ที่บ้านเธอมีคนหน้าตาดีอยู่ไม่ใช่หรอ? เจียนเจียหรูเบะปาก : “เขาพึ่งไม่ได้ ฉันเลยมาหาเธอไง” “ฉันเป็นผู้หญิง!” “ส่องกระจกดูสิ มั่นใจในตัวเองหน่อย! เธอกล้าอยู่แล้ว แต่งตัวก็บอยๆ ยังเป็นเจ้าหญิงไท่ผิงอีก แมนสุดๆ ไปเลย！” “……” ถังโม่งอยากจะฉีกปากเธอจริงๆ “เจียนเจียหรู” นี่เธอมาขอความช่วยเหลือหรือหาที่ตาย?!” ทั้งสองคนนัดเจอกันวันเสาร์ ถังโม่งมาถึงร้านกาแฟ หาเธอเจอแล้ว ขยิบตา : “เจียนเจียหรู เธอต้องช่วยฉัน” เจียนเจียหรูลูบผมตัวเอง แอบคิดว่าวันนี้เราขอให้เธอมานิ ผิดคิวแล้วอ่ะ ถังโม่งสั่งกาแฟสองแก้ว เจียนเจียหรูเกือบจะสำลักกาแฟ แล้วมองบน: “บอกเลิกแทนกันได้ด้วยหรอ?” ถังโม่งโบกมือไม่เห็นด้วย: “ฉันแต่งงานกับเขาเพราะเงิน ไม่ค่อยจะพูดคุยเจอหน้ากันหรอก เขาแทบจะได้ยินเสียงฉันไม่ได้เลย”