บทที่6 สวมเขา

บ๗ที่6 สวมเขา “เลิกกันก็แค่สองคำ ทำไมต้องเป็นฉันพูดละ?” เจียนเจียหรูไม่เข้าใจ ถังโม่งที่แมนใบหน้าก็เริ่มล่อกแล่ก : “ที่จริงแล้ว พอฉันได้ยินเสียงเขาแล้วฉันพูดไม่ออก” ผู้ชายคนนั้นเป็นมือปราบเธอ “โอเค” ที่สโมสรคึกคักมาก ทุกคนต่างกำลังชิมไวน์ ลู่จื่อเชินพิงอยู่ที่โซฟา เขย่าแก้วไวน์ในมือไปมา โทรศัพท์ก็ดังขึ้น คนรอบๆ ก็ต่างยิ้มออกมา คนนึงในนั้นพูดออกมา : “การพนันเริ่มขึ้นแล้ว มามามา เดินพันเลย!” “ฮ่าฮ่า ฉันพนันห้าแสน เป็นผู้หญิงให้ลู่จื่อเชินซื้อของขวัญให้” “ฉันหนึ่งล้าน เป็นผู้หญิงขอเงินทำแท้ง” “ห้าแสน ฉันเดาว่าขอให้ลู่จื่อเชินหางานให้……” ทุกๆ คนต่างหัวเราะ เอาเรื่องรักๆ ใคร่ๆ ของเขามาเป็นเรื่องสนุก นิสัยผู้ชายชอบสนใจนู่นนี่ ภูมิใจในตัวเอง ลู่จื่อเชินยิ้มอย่างไม่เห็นด้วย รับโทรศัพท์ จากนั้นเปิดลำโพงแล้ววางลงบนโต๊ะ “เลิกกัน” เสียงในโทรศัพท์พูดมาอย่างชัดเจน บรรยากาศเงียบสงบ ไม่มีใครนึกถึงว่าลู่จื่อเชินจะโดนผู้หญิงบอกเลิก เฮ่อหยินที่นั่งอยู่ตรงกลางที่พักสายตาอยู่ก็ลืมตาขึ้นมา ยักคิ้วขึ้นมา เสียงนี้มันคุ้นๆ ลู่จื่อเชินตกใจ แล้วหัวเราะต่อ : “ถังโม่ง ทำไมละ?” คนรอบๆ ขมวดคิ้วตาโต ที่แท้ก็คู่หมั้นของลู่จื่อเชินที่ไม่มีความเป็นผู้หญิงนั่นเอง “นายยังมีหน้ามาถามฉันว่าทำไมงั้นหรอ?” ก่อนหน้านี้เจียนเจียหรูฟังถังโม่งระบายปัญหาให้ฟัง อยากจะตำหนิเขาให้เพื่อนรักตั้งนานแล้ว หัวเราะแห้งๆ : “นี่นายสวมเขาให้ฉัน บนหัวฉันนี่เขางอกขึ้นมาละ ฉันไม่เลิกกับนายจะปล่อยให้นายสวมเขาฉันต่อไปหรือไง?” ทำงานต้องรู้จักแสดงละคร “นายไม่ใช่แมงดาซะหน่อย บ้านนายก็ไม่ใช่ซื้อถุงยางที่ต้องตรวจสอบสินค้า งานของนายก็ต้องเจอผู้หญิงมากมาย? ยังต้องไปให้ความบันเทิงบนเตียง?” เจียนเจียหรูยิ่งพูดยิ่งโกรธ นายนี่ไม่เลวเลยนะ กำลังผลิตดีจริงๆ ถ้าให้ผู้หญิงนายไปคนนึงนายคงจะสามารถทำให้เป็นเผ่าได้เลยใช่ไหม? “ถังโม่ง พวกเราเซ็นต์ข้อตกลงกันไว้แล้ว หมั้นกันก็เพราะธุรกิจ ต่างคนต่างได้ผลประโยชน์” “เรื่องวุ่นวายที่นายก่อฉันไม่อยากสนใจ แต่ผู้หญิงพวกนั้นมาหาฉันนั่นมันเรื่องอะไรกัน? มาหาฉันต้องการเงินที่จะให้เลิกกับนาย มาหาต้องการเงินไปทำแท้ง มาหาฉันจะเงินปลอบขวัญ…… ฉันเป็นควายให้นายสวมเขาก็แย่เกินพอแล้ว ตอนนี้ยังต้องมาจัดการเรื่องแบบนี้อีก ที่สำคัญฉันยังไม่มีเงินเดือน!” ถังโม่งไอเบาๆ เจียนเจียหรูเรียกสติกลับมา : “เลิกเลิก！” คนในเหตุการณ์ทนไม่ไหว หัวเราะปลอบใจ มีคนหัวเราะแล้วพูดว่า : “ลู่จื่อเชิน ยัยถังโม่งนี่ไม่เบาเลยนะ” ลู่จื่อเชินก็รู้สึกว่าคู่หมั้นตัวเองน่าสนใจมาก เฮ่อหยินเหล่ตา ยืนมือไปหยิบโทรศัพท์มา เสียงนิ่งเย็นๆ พูดด้วยเสียงเย็นๆ : “เจียนเจียหรู” ที่แท้เจียนเจียที่มาดเยอะ ก็พูดอย่างอ่อนแอ : “เฮ่อหยิน ฉันยอมรับผิดแล้ว” พูดจบแล้ว พึ่งรู้ว่าตัวเองโง่ เจียนเจียหรูกลัวเลยรีบวางโทรศัพท์ ในร้านกาแฟ สองคนจ้องหน้ากัน เจียนเจียหรูพูดไปร้องไห้ไป : “จบกันๆ ช่วยเธอก่อไฟ ฉันจะเข้าไปในกองไฟเองแล้วเนี่ย” ถังโม่งลูบคางเธอ ลูบขึ้นรูปลง : “เธอก็กลัวเป็นเหมือนกันหรอ?” “เธอไม่รู้ว่าเขาน่ากลัวแค่ไหน!” แค่คิดถึงเขาก็กลัวแล้ว เจียนเจียหรูบ่นพึมพำ “ฉันรีบกลับแล้ว เจอกับพรุ่งนี้”