บทที่7 เอาชีวิต

บ๗ที่7 เอาชีวิต เจียนเจียหรูพูดจบ เฮ่อหยินโทรออกไป เธอตอบอย่างเสียงสั่น น้ำเสียงของอีกฝั่งพูดอย่างน้ำเสียงเยือกเย็น : ไปรอฉันที่บ้านพักตากอากาศ เธอยืนแข็งทื่อ ถังโม่งดึงเธอนั่งลง “ไหนไหนไหน เล่าให้ฉันดีใจหน่อยสิ” เจียนเจียหรูนั่งลง : ไท่ผิง คืนนี้ฉันตายแน่ ทุกครั้งที่ช่วยเพื่อนก็มักจะโดนทำร้ายตลอด สงสัยยิ่งช่วยจะยิ่งแย่ เธอก็เดือดร้อนเช่นกัน! เห็นรูมเมทร้องไห้ขี้มูกโป่งจากการที่โดนผู้ชายทำชั่วใส่ ไม่เพียงแค่ตบเธอ ยังเอาเงินไปเปิดห้องกับผู้หญิงคนอื่น เสี่ยวเชี่ยนอยากเลิก ไอ้สารเลวคนนั้นก็ทำร้ายเธอโดยวิธีต่างๆ เจียนเจียหรูคนที่เกียดผู้ชายสารเลวแบบนี้ตีอกรับประกันว่า เรื่องนี้เธอจะจัดการเอง เธอไปหาผู้ชายแต่งหญิงคนนึงมาอ่อยไอ้สารเลวนั่น ไอ้สารเลวก็ติดเบ็ดเร็วมาก รอไม่ไหวจึงรอเลิกด้วยตัวเอง ตอนแรกเรื่องจะจบอย่างแฮปปี้เอ็นดิ้งอยู่แล้ว แต่ผู้ชายแต่งหญิงที่ให้ไปแสดงละครเล่นดีสุดๆ ตอนที่มีความสัมพันธ์กันไอ้สารเลวนั้นกลับซ่อนอะไรบ้างอย่างไว้ ความสำเร็จก็เลยพังลง ผู้ชายเหี้ยๆ กลายเป็นเกย์เปิดโลกใหม่ เที่ยวอย่างสนุกสนาน สุดท้ายเวรกรรมก็มาถึง เที่ยวจนเป็นเอดส์ซะแล้ว ไอ้สาระเลวก็มาหาเจียนเจียหรู บอกว่าเธอเป็นคนเริ่ม อยากจะแก้แค้นเธอ เจียนเจียหรูก็กลัว ตอนนั้นร้องไห้โทรไปหาเฮ่อหยิน พอเฮ่อหยินรับโทรศัพท์ไอ้สารเลวนั่นก็หายไป “เขาใจร้ายมาก!” ด้วยเรื่องนี้ฉันก็เลยไม่ลงจากเตียงเป็นเวลาสามวัน! “เจียนเจียหรูเกลียดจนกัดฟัน” ถังโม่งลูกไปที่คาง : “เขาทำได้นานขนาดนั้นเลย?” เจียนเจียหรูมองบน : “เขาไม่เหนื่อย คนเหนื่อยคือฉันต่างหาก” เธอถูกห้อยอยู่บนเตียง เขานั่งมอง เขาจะเหนื่อยได้ไง ถังโม่งจินตนาการสักพัก ทนไม่ไหวปิดหน้า : “สามวันนะ เธอจัดการยังไง?” เจียนเจียหรูมองไปที่เธอ เรื่องที่หาเจอยาก : “ต้องล้างสมองตัวเองไม่หยุดแน่ๆ ” คิดเกี่ยวกับการเดินขบวนยาวสองหมื่นห้าพันและคิดเกี่ยวกับเรื่องเก่าแก่ " “ไอ้นั่นของเขาใหญ่อ่ะสิ?” “คือ…...” เจียนเจียหรูขมวดคิ้ว “อยู่ดีๆ ก็ลืมชื่อแล้ว” เธอว่าเขาโรคจิตไหม เอาเรื่องแบบนี้มาตีฉัน “เพื่อที่จะประณามเฮ่อหยิน เจียนเจียหรูพยายามเปรียบเทียบ” นี่มันจะเอาชีวิตเลยอ่ะ! “คิดไม่ถึงว่าเฮ่อหยินมีพรสวรรค์จริงๆ ” พระเจ้า! นั่นสามารถใช้เป็นแส้ได้ งั้นต้องยาวแค่ไหน? “หะ?” “บอกฉันสิว่าเขาซาดิสม์มาก!” เจียนเจียหรูหยักหน้า : “ถูกต้อง! ซาดิสม์! บ้าไปแล้ว! วันนึง ฉันจะกลับตัวเป็นใหญ่ เหอะๆ ถึงตอนนั้นนะ......” ในโทรศัพท์มีเสียงที่เย็นชาของเฮ่อหยินดังออกมา : “ถึงเวลานั้นแล้วยังไง?” เจียนเจียหรูก้มหน้า มองโทรศัพท์ มือสั่นแล้ววางสาย แล้วเงยหน้ามองถังโม่ง : “ฉันจินตนาการถูกไหม?” ถังโม่งทำหน้าแบบมีความคิดเดียวกัน : “ใช่” เจียนเจียหรูพยักหัว เธอก็พูดสิ ปกติเจ้านายวางโทรศัพท์เรียกว่าเป็นระเบียบ คำพูดก็เป็นคำสั่ง ปกติไม่เปิดโอกาสเธอได้พูด “หือหือ ถังโม่ง ฉันตาขาวไปไหม ขนาดตัวเองยังโกหก” เจียนเจียหรูทำหน้าเศร้าเหมือนร้องไห้ “ฉันคิดชะตาชีวิตในวันนี้ไม่ออกเลย” “ฉันก็คิดไม่ออกว่าคุณเฮ่อหยินหยิบ…..คิคิ บรรยากาศที่เอาชนะเธอ” ทั้งดีทั้งตื่นเต้นเกินไปแล้ว