บทที่9 นายเล่นบ้าอะไร

บ๗ที่9 นายเล่นบ้าอะไร ผลของการดื่มเหล้าทำให้เมาค้างและปวดหัว เจียนเจียหรูลุกขึ้นมาแบบมึนๆ งงๆ บนเตียงรกไปหมด เธอสงสัย ตัวเองนอนหลับยังไม่เป็นความจริง ชัดเจนว่าเมื่อคืนเกิดเรื่องอะไรขึ้น แต่เธอนึกไม่ออก พยายามจะคิด แต่คิดไปคิดมาก็มีอยู่เรื่องเดียว ก็คือเรื่องที่รับปากพวกรูมเมทว่าจะไปกินข้าวด้วย เธออาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ไปโรงเรียนไปหาพวกเขา นำคนกลุ่มนึงไปที่โรงแรมตี้เหา พอเข้าประตูไปก็มีคนรอรับ ยิ้มแย้มแจ่มใส ในความคิดอยากจะดึงกระเป๋าของคุณไม่ต้องพูดถึงมีคนรอรับ ที่นั่งก็ไม่ใช่ที่นั่งธรรมดา แต่เป็นห้อง VIP เจียนเจียหรูหน้าเหมือนโดนบังคับ ตัวเองโดนบีบบังคับแล้วหรือเปล่า? แต่วันนี้ชีวิตเหมือนอยู่บนเส้นด้าย จะหล่นไม่หล่น แต่ยังไงก็ต้องไม่ขายหน้าต่อหน้าพวกนี้เด็ดขาด! “แฟนเธอนี่ใจดีสุดๆ ไปเลย” หลินถิงตื้นตัน แก่แต่ก็ใจกว้างละกัน เจียนเจียหรูยังคงยิ้ม แต่ในใจมีเลือดออก พูดในใจ ฉันเป็นออกเงินเอง ผ่านไปครึ่งชั่วโมง ถังโม่งยังไม่มา เจียนเจียหรูถอดใจกับถังโม่งที่พึ่งพาไม่ได้แล้ว “แฟนเธอทำไมยังไม่มาละ คงจะไม่ได้ถูกขัดขาไม่ให้มานะ?” หลินถิงถามอย่างสงสัย คนที่เหลืออยู่มองหน้ากัน ในใจก็ไม่เท่าพูดเรื่องตลกขึ้นมา คนแก่อายุห้าสิงกว่า อย่าพูดว่ามีเมียเลย หลานก็มีแล้ว จะไม่ถูกขัดขาให้ไม่มาได้ไง เจียนเจียหรูเริ่มใจไม่ดี ตื่นตระหนก แต่สีหน้ายังยิ้มอยู่ เดินออกไปโทรศัพท์ข้างนอก ดุจนเขี้ยวออกมา : “ถังโม่ง ฉันขอร้องละมาช่วยฉันสักครั้งนะ ฉันไม่ได้ให้เธอเห็นเรื่องของฉันเป็นเรื่องตลกนะ อยู่หรือเปล่า?” ถังโม่งพูดแบบไม่มีแรง : “อยู่โรงพยาบาล” เจียนเจียหรูตกใจแปบนึง : “เป็นอะไร?” ขนาดในโทรศัพท์ยังรู้สึกถึงความรู้สึกแย่ของอีกฝั่งถังโม่งบอกว่าวันนี้แต่งตัวหล่อเตรียมตัวจะไปแล้ว สุดท้ายรับโทรศัพท์ของลู่จื่อเชินม “ยังไงพวกเราก็เป็นคู่หมั้นกัน ก็ถือว่ายกเลิกงานแต่ง ต้องไปคุยต่อหน้าเลยหรอ?” ลู่จื่อเชินที่กำลังคุยโทรศัพท์เหล่ตา ใช้ชีวิตแบบสุนัขจิ้งจอก เรียกคนออกมา ที่เหลือก็เป็นคนที่ช่วยไม่ได้ ถังโม่งไม่ได้คิดมาก แค่คิดว่าไม่ได้ต้องรีบไปโรงแรม งั้นก็ไปเจอสักนิดแล้วกัน เพราะเธอจะช่วยเหลือเจียนเจียหรู แต่งตัวซะหล่อเหลา จากที่ตัดผมสั้นอยู่แล้วก็ตัดสั้นไปอีก หล่อและเรียบร้อย สวมเจ็คเก็ต ลงมาจากรถHummer แล้วเดินเข้าไปในร้านกาแฟ ร้านกาแฟร้านนี้เป็นของลู่จื่อเชิน ก็ไม่เปิดกว้าง ถือเป็นงานอดิเรกที่ได้ช่วยคนอื่น เพราะอยากจะคุยกับถังโม่ง ก็เลยให้คนในร้านออกไปหมด ใบหน้าของเขายิ้มแย้ม เตรียมตัวใช้เสน่ห์มัดใจผู้หญิง ถีงแม้ คู่หมั้นของเขาจะจัดการเรื่องไร้สาระเยอะแยะมากมาย ใครจะคิดถึงผู้ชายคนนั้นได้ ลู่จื่อเชินรักษาเสน่ห์ของตัวเองไว้ มันง่ายและไม่เคยเขินอาย แต่ครั้งนี้ทำให้รู้สึกละอายใจ เพราะเสน่ห์ของตัวเองเหมือนจะมีคำถาม คิดก็ไม่ได้คิดไปตรงๆ กำปั้นต่อยไปที่ประตู: “ไอ้ชู้ เรียกถังโม่งมาคุยกับฉัน” แต่เขาก็มีด้านที่อ่อนโยน แต่ด้านนั้นจะใช้ได้กับผู้หญิง เมื่อเขาสนใจเขาจะไม่สนเลยว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใครมาจากไหนแต่ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า แล้วแก่นแท้ของเขาก็ถูกเปิดเผย ถังโม่งถูกเขาทุบตี โกรธมากๆ และตื่นตระหนก ใช้เท้าแตะไปที่เขา สุดท้ายไม่ต้องพูดถึง