บทที่11 เสน่ห์ของเจ้านาย

บ๗ที่11 เสน่ห์ของเจ้านาย เจียนเจียหรูมองไปที่ผู้ชายที่เดินเข้ามา ตกใจจนยืนขึ้นเลย เจ้านายมาได้ยังไง? เฮ่อหยินก่อนหน้านี้ไปคุยธุรกิจที่ต่างประเทศ นั่งเครื่องบินส่วนตัวรีบกลับ แล้วรีบเข้ามา แว่นตากรอบสีทองบนหน้าก็ไม่ได้หล่นไป ในสายตาที่เย็นชานั้นมีความอ่อนโยนอยู่ข้างใน ปากของเขาเหมือนว่าจะยิ้มก็ไม่ยิ้ม เจียนเจียหรูก็ทำตัวดีทันที มองต่ำๆ อย่างอบอุ่น เป็นเด็กดีมาก คิดในใจ คำพูดเมื่อกี้เค้าจะคงไม่ได้ยินนะ เป็นเด็กดีเหมือนดอกบัวที่พับไว้เลย หลินถิงมองอย่างไม่ละสายตา น้ำลายแทบหก แล้วพูด : “เจียนเจียหรู เขาเป็นใครอะ?” เฮ่อหยินเดินเข้าไป ยืนมือไปโอบเอวเจียนเจียหรู หล่อจนทำให้คนหายใจไม่ออกอยากจะเงยหน้ามามองตลอด ริมฝีปากสามารถสะกดจิตคนได้ทุกระเบียดนิ้ว เขาก้มหัวไปจูบริมฝีปากสีแดงของเธอ ในตอนท้ายเข้าก็พูดออกมาอย่างจริงจัง : “ผมเป็นผู้ชายของเธอ” “เจียนเจียหรู เธอก็ไม่แนะนำให้ฉันรู้จักสักหน่อย” หลินถิงเดินไปข้างเจียนเจียหรู ก้มลงไปตบที่ไหล่ของเธอ โชว์ความเซ็กซี่ แล้วพูดอย่างมีเสน่ห์ “นี่แฟนของฉัน เฮ่อหยิน” เจียนเจียหรูถูกเจ้านายจูบจนเขินหน้าแดง “คุณเฮ่อหยิน สวัสดีค่ะ ฉันเป็นเพื่อนสนิทของเจียนเจียหรูหลินถิง” หลินถิงยื่นมือมาอยากจับมือกับเฮ่อหยิน เฮ่อหยินไม่ได้พูดอะไร ขนาดตายังไม่ไปชายตามองเลย มือของหลินถิงก็ยืนอยู่บนอากาศ ไม่ขึ้นไม่ลง สุดท้ายก็ดึงมือกลับไปอย่างเขินๆ เจียนเจียหรูอย่างเหยียดหยาม เจ้านายทำท่าทีไม่หยิ่งและสง่างามออกมา นี่ไม่ใช่คนธรรมดาจะแซวได้ เพื่อแก้เขิน ทุกคนก็ต่างแนะนำตัว แต่ก็ต่างไม่มีสติ เพราะว่าสติของผู้หญิงพวกนี้ถูกเฮ่อหยินสะกดไว้หมดแล้ว หลังจากสั่งอาหาร อาหารขึ้นโต๊ะต้องรอสักพักนึง ทุกคนก็คุยกันอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ หลินถิงก็เปลี่ยนเรื่อง พูดถึงผู้ชายอายุห้าสิบกว่าของเธอ “เจียนเจียหรูมีลุงคนหนึ่ง ดีกับเธอ ขับรถหรูๆ มารับเธอบ่อยๆ ซื้อนู่นซื้อนี่ให้เธอ ฉันอิจฉามากๆ เลย” คนอื่นๆ ก็ล้อยตามไปด้วย บางคนที่ไม่พูดอะไร ก็พูดกันขึ้นมาทั้งหมด ผู้หญิงตอแหลที่เป็นเพื่อนสนิทสมัยมัธยมรู้เรื่องที่บ้านของเธอเป็นอย่างดี ก็รีบพูดขึ้นมา : “เจียนเจียหรูมีลุงที่ไหนกัน? เป็นลุงบุญธรรมหรือเปล่า?” “เอ่อ……” หลินถิงปิดปากตัวเอง มีบางอย่างไม่กล้าพูดออกมา “ไม่ใช่ลุงแท้ๆ ทำไมถึงทำดีกับเธอจัง?” “เหอะๆ ต้องเป็นเสี่ยเลี้ยงแน่ๆ เธอหลอกเงินคนอื่น เขาหลอกเอาเธอ ไม่งั้นจะมีเงินมากินข้าวที่นี่หรอ?” เธอมองไปที่เฮ่อหยิน “ดีจริงๆ เอาเงินที่ตัวเองขายตัวมาเลี้ยงไอ้หนุ่มหน้าขาว” เจียนเจียหรูหน้าซีด ก้มหน้า ตาแดงๆ มือที่ถูกเฮ่อหยินจับไว้ก็ดึงกลับมา กำไว้ที่เสื้อ “ไปให้พ้น!” เฮ่อหยินพูดด้วยเสียงนิ่งๆ แต่ใครก็ได้ยิน ในน้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น เพื่อนรักตอแหลหันกลับไป จะไปจากที่นี่ แต่ก็ไม่กล้า พูดอย่างหน้าด้านๆ “นายเป็นใครมาไล่ฉัน?” เฮ่อหยินมองหน้าผู้หญิงพวกนั้นด้วยความเยือกเย็น สายตาราวกับมีด หยิบโทรศัพท์ออกมา : “ซื้อโรงแรมตี้เหานี้ภายในสามนาที”