บทที่12 ไม่เป็นไร ฉันมีเงิน

บ๗ที่12 ไม่เป็นไร ฉันมีเงิน ไม่ถึงสามนาที เฮ่อหยินรับโทรศัพท์ ตอบมาคำเดียวก็วางสาย มองไปที่เพื่อนสนิทตอแหลพวกนั้น พูดเสียงเย็นๆ : “ตอนนี้ฉันเป็นเจ้าของที่นี่ มีอำนาจที่จะไล่เธอออกไปแล้วหล่ะ” “ไม่ เป็นไปไม่ได้” โรงแรมเจ็ดดาวแบบนี้ คิดจะซื้อก็ซื้อได้งั้นหรอ? เฮ่อหยินไม่พูดจาไร้สาระ ติดต่อคนดูแลโรงแรม หลังจากนั้นไม่นาน รปภ ก็เขามาลากพวกเพื่อนตอแหลออกไป เพื่อนตอแหลสองมือต่างดึงประตู ตะโกนอย่างบ้าคลั่ง : “ไม่ ไม่ พวกแกจะมาทำอย่างนี้กับฉันไม่ได้! พวกแกรู้ไหมว่าฉันพยายามแค่ไหน? ฉันไข้ขึ้น……” “พวกฉันไม่ได้อยากรู้ว่าเธอพยายามแค่ไหน เธอออกไปได้ละ” เฮ่อหยินพูดออกมาประโยคนึง “ฉันเป็นแค่ผู้หญิงอ่อนแอคนนึงอ่ะ…..” เฮ่อหยินโบกมือ รปภสองคนยังดึงไว้ไม่อยู่ ทำลายมือของเธอด้วยกำลังดุร้ายลากคนออกไปช่วยดวงตาของหัวหน้าใหญ่ เจียนเจียหรูตั้งแต่เริ่มจนจบก็ก้มหน้าตลอด แม่จะพยายามยั้ง แต่ไหล่ก็สั่นตลอด เฮ่อหยินไม่เคยเห็นเธอเวลาอ่อนแอมาก่อน ยืนขึ้นแล้วกอดเธอมาไว้ที่อก พูดอย่างเป็นห่วง : “เป็นเด็กดีนะ ไม่ร้องไห้แล้ว” เขาปลอบใจเธอแต่ร่างกายเธอยิ่งสั่นขึ้น เฮ่อหยินเอามือมายกคางเธอขึ้น ตะลึง นี่ร้องไห้ที่ไหนฝืนยิ้มอยู่ต่างหาก! น่าเล็กๆ นี่บู้บี้ไปหมดแล้ว! “ฉันขอโทษ ที่ไม่อดทน…….” เจ้านายทำให้เธอตื้นตันมาก เธอก็อยากจะมีน้ำตาไหลออกมาแสดงความรู้สึกตื้นตันนี้ แต่พอคิดถึงเพื่อนตอแหลพวกนั้นประโยคที่ว่าฉันเป็นแค่ผู้หญิงอ่อนแอคนนึง เธอก็อยากยิ้มขึ้นมา “วู้……” เฮ่อหยินยิ้ม ก้มหัวไปจูบเธออย่างโรแมนติก เสียงช่างดูดดื่ม “เธอไม่ร้องไห้ก็ดีแล้ว” “โห นายซื้อโรงแรมจริงๆ หรอ?” เจียนเจียหรูไม่สบายใจนิดหน่อย “เธอคิดว่าไง?” เฮ่อหยินหยิกไปที่หน้าสีชมพูเล็กของเธอ ทำเสียงหัวเราะ เสียงโรแมติกทำให้คนอิจฉา “ไม่เป็นไร ฉันมีเงิน” การที่เฮ่อหยินใช้เงินฟาดพวกผู้หญิงตอแหลพวกนั้นทำให้ใจของผู้หญิงพวกนั้นเต้นไม่เป็นจังหวะ พวกนั้นอิจฉาเจียนเจีนหรูจะตายอยู่แล้ว ฉันไม่ได้สนใจเรื่องกินข้าว วุ่นวายกับการหาเรื่องคุยกับเฮ่อหยิน มีแต่พวกนั้นพูดถึงเจียนเจียหรู เฮ่อหยินสนใจแล้วถามสองสามประโยค พวกนั้นเล่าเรื่องน่าอายของเจียนเจียหรูออกมา เจียนเจียหรูเกลียดมากๆ อยากจะฆ่านังพวกตอแหลนั่นให้ตายจริง! ก่อนจะฆ่านังพวกนั้น คงจะโดนเจ้านายไล่ออกไปก่อนแล้ว! เปลี่ยนจากความโกรธเป็นซึมเหม่อ ขนาดโทรศัพท์ดังยังไม่รู้สึกเลย เฮ่อหยินที่นั่งอยู่ข้างๆ เธอรับสาย ได้ยินเสียงหื่นๆ ของผู้ชายคนนึง เหล่ตาเล็กน้อย เจียนเจียหรูในใจเริ่มรู้สึกเหมือนเกิดวิกฤต หันหัวไปก็เห็นเฮ่อหยินจ้องเธอเหมือนจะยิ้มไม่ยิ้ม เจียนเจียหรูตัวสั่น ถ้าเดาไม่ผิด สายที่รับเมื่อกี้คงจะเป็นหนุ่มโฮสโทรมา ก็ไม่รู้ว่าหนุ่มโฮสโทรมาพูดอะไร เฮ่อหยินพูดอย่างเย็นชาสามคำ “ไม่จำเป็น” รอยยิ้มบนหน้าของเจียนเจียหรูช่างหน้าสมเพชจริงๆ พูดเสียงสั่นๆ : “เดี๋ยวนี้ฉันชอบมีสายแปลกๆ โทรมา ถ้ามีสายแปลกๆ อย่าเชื่อเด็ดขาด” “เช่น?” “มีคนบอกว่าตัวเองเป็นดาราดัง ถูกคนป่าแย่งชิงอยู่ในป่าลึก ขาดการติดต่อกับลูกเรือ ให้ฉันโอนเงิน มีคนบอกว่าตัวเองเป็นฉินฉือฮวง จะซื้อยาอายุวัฒนะให้ฉัน มีคนบอกว่าเป็นแฟนฉัน นายอย่าเชื่อนะ……” เฮ่อหยินพูดนิ่งๆ : “อืม” หลินถิงมองเขาสองคนจู๋จี๋กัน มือในเสื้อที่กำอยู่ในเสื้อ เสนอขึ้นมาว่า : “พวกเรากินข้าวเสร็จแล้ว ไปร้องเพลงกันเถอะ?” เจียนเจียหรูมองเฮ่อหยิน เขาพยักหน้า : “อืม ฉันจัดการเอง”