บทที่13 เรื่องราว

บ๗ที่13 เรื่องราว กินข้าวเสร็จแล้ว เฮ่อหยินช่วยเธอหยิบกระเป๋าตังอย่างสุภาพบุรุษ และจับมือเธอลงมา ตอนเช็คบิล เฮ่อหยินเปิดกระเป๋าตังค์ หยิบบัตรเอทีเอ็มเธอออกมา กรอกรหัสผ่านรูดบัตร เหมือนกับบัตรของเขาเอง “ฉันคิดว่าเธอเก็บเงินไม่น้อยนะ นี่ก็มีตังค์เลี้ยงหนุ่มโฮสแล้ว แต่กินข้าวมื้อหนึ่งก็หมดแล้ว” “ฉัน ……” เฮ่อหยินส่งคนไปส่งพวกหลินถิงที่สถานบันเทิง เฮ่อหยินยังไม่ได้ระบุเส้นทาง เปลี่ยนรถให้เป็นโหมดไม่ต้องมีคนขับ อุ้มเจียนเจียหรูไปที่นั่ง เหมือนนอนอยู่บนที่นอน หน้าหล่อๆ นั่นไม่มีความอ่อนโยนอีกต่อไป พูดเบาๆ : “แฟนเก่ากับหนุ่มโฮสนี่มันเรื่องอะไรกัน?” “เรื่องแฟนเก่ากับหนุ่มโฮสนั่น ฉันโง่เอง” “อืม?” “เอ่อ” งงงวย เธอจะรู้ไหมว่าฉันงงงวยแค่ไหน? ไฟในรถบ้านมืดลง ส่องไปที่หน้าของเธอ ตาสวยๆ คู่นั้นใสเหมือนน้ำ ประทับใจคนอย่างบอกไม่ถูก เฮ่อหยินคิดว่าปากของตัวเองแห้ง ทำหน้าเย็นชาแล้วพูดว่า : “เจียนเจียหรูไม่พูดไม่จริง เดี๋ยวจะทำให้เธอร้องไห้” “เอิ่ม?” เจียนเจียหรูโง่ทันใด “ใจร้ายขนาดนั้นเลยหรอ?” ไม่สนใจเรื่องของคนอื่นฉันบริสุทธิ์เหมือนดอกบัวสีขาว? เจ้านายทำหน้าดุจนเธอตกใจ เพราะเธอหลอกไม่สำเร็จ เธอก็เลยอธิบายทีละอย่าง ตอนมอปลายโดนเพื่อนหักหลัง ตอนมหาลัยโดนเพื่อนนินทา ถ้าไม่ใช่เพราะรักศักดิ์ศรี เธอจะไปหาหนุ่มโฮสเพื่ออะไร? เฮ่อหยินเห็นสีหน้าเธอน้อยใจ ใจก็อ่อนลง เอาเธอมากอดไว้ที่อก : “เสียใจก็ร้องออกมา” เจียนเจียหรูเบะปาก : “ถึงฉันร้องออกมาฉันก็เสียใจ” “มีเหตุผล” เฮ่อหยินกระซิบที่หูของเธอ ด้วยเสียงต่ำและแหบนิดๆ “งั้นพวกเราทำเรื่องที่มีความสุขกันไหม” เจียนเจียหรูยังไม่ได้ตอบสนองอะไรก็โดนเขากดลงไป ริมฝีปากสีแดงของเธอช่างเย้ายวน ในรถบ้านที่เงียบสงบ ได้ยินแต่เสียงลมหายใจของทั้งสองคน จนเจียนเจียหรูผลักเขาออก ดวงตาที่สวยของเธอยิ่งชุ่มชื้น : “พวกเรารีบไปที่สถานบันเทิงเถอะ ไม่เดี๋ยวพวกเธอจะกังวล” “ยังเศร้าอยู่ไหม” เจียนเจียหรูพยักหน้าอย่างเดียว : “ไม่เศร้าแล้ว” “อืม” เฮ่อหยินลุกขึ้นนั่ง จัดการเสื้อผ้า กลับมาเป็นมาดผู้ดีเหมือนเดิม “เฮ่อหยิน” คิดถึงเรื่องที่เจ้านายทำเพื่อเธอ เจียนเจียหรูในใจร้อนมาก เหมือนอกจะระเบิด ดวงตาสีเข้มขนาดใหญ่และดวงตาที่สดใส ไร้เดียงสาและบริสุทธิ์ ปากแดงๆ ของเธอพูดว่า : “ขอบคุณนะ” ผู้ชายที่ตาดำเหมือนกันท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดาว กดตัวไว้ที่ข้างล่างเอว จูบเธออย่างละมุนเจียนเจียหรไม่ได้คิดว่าแค่คำขอบคุณของเธอเพียงประโยคเดียวจะทำให้เขาเปลี่ยนเป็นหมาป่า สองคนพลอดรักอยู่ในรถบ้านชั่วโมงกว่า ขณะที่เปิดประตูรถ รถก็ถึงที่หมายพอดี เฮ่อหยินอุ้มเจียนเจียหรูลงจากรถ อุ้มเขาไปที่ห้องคาราโอเกะ หลินถิงเจ้าเล่ห์ ใบหน้าแอบยิ้ม : “เจียนเจียหรู เธอร้องเพลงเพราะ เธอมาร้องสักเพลงสิ” “เธอเจ็บคอ” เฮ่อหยินตอบ เธอครางมาเป็นชั่วโมง เสียงแหบแล้ว เครื่องดื่มในมือหลินถิงสั่น ทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้นเสนอขึ้นมาว่า : “งั้นเรามาเล่นเกมพูดความจริงหรือรับคำท้ากันไหม?”