ตอนที่ 3 เจ้าเล่ห์

ต๭นที่ 3 เจ้าเล่ห์ “เสี่ยวหลี ตื่นหรือยัง？เป็นอะไรไป？ออกมากินข้าวเช้า！” ด้านนอก ก็มีเสียงแม่พูดเข้ามา หลีโน่รีบบ้วนปากแล้วพูดไปว่า：“กำลังไป！” เหมือนว่าจะอ้วกออกมาหมดไส้หมดพุง พร้อมกับความจำใจกับความเจ็บปวดเมื่อก่อน！เรื่องบางเรื่องก็ควรปล่อยไปนานแล้ว！ ตอนที่ลุกขึ้นมา หลีโน่ก็รู้สึกผ่อนคลาย น้ำใสๆกลับไหลออกมาอย่างไม่ตั้งใจจากหางตา ： “น่าเสียดาย เธอตื่นสายเกินไป！ครั้งแรกที่มีค่าของเธอ——” พอคิดเรื่องเมื่อคืน ทันใดนั้นความเกลียดชังก็เข้ามาในหัว ：เธอระมัดระวังอยู่เสมอ เมื่อคืนก็ไม่ได้ดื่มไปเยอะนะ แต่ความจำ มันเป็นตอนๆช่วงๆ！ เป็นเจียงลู่！อย่างไม่ต้องสงสัยเลย！ ไม่น่าล่ะเมื่อคืนตาของเธอมีทรายเข้าไป แล้วก็เข้ามาช่วยเป่าให้เธอ！พอตอนนี้คิดดู เธอต้องใช้โอกาสนี้ใส่อะไรลงไปในเครื่องดื่มแน่ๆ！ ทำไมล่ะ？ เพราะว่าจางเยวี่ยเจ๋อ？ แต่เธอรู้อยู่แล้วว่า เธอกับเขายังไงก็ไม่มีทางเป็นไปได้！ แล้วทำไมยังต้องมาทำร้ายเธอล่ะ？ เล็บที่ยาวนั้นแทงเข้าไปที่ฝ่ามือ หลีโน่สูดลมหายใจเข้าไป ในตอนนี้ก็มีเสียงของแม่พูดมาพอดีอีกว่า： “เสี่ยวหลี——” “มาแล้ว！” ทันใดนั้นเองก็เหมือนตั้งสติได้ หลีโน่รีบเช็ดน้ำตาออก ที่โต๊ะอาหาร แม่ก็ตักข้าวให้เธอแล้ว：“ทำไมสีหน้าแย่แบบนี้？หรือว่าทำงานหนักไป？หรือว่าไม่สนุกกับงานเลี้ยงเมื่อคืน？ทะเลาะกับลู่ลู่เหรอ？” พอเห็นว่าใบหน้าของแม่ดูแก่ขึ้นอย่างชัดเจน ในใจของหลีโน่ก็รู้สึกเจ็บปวดอีกรอบ เธอคีบไข่ใส่ลงไปในจานของแม่แล้วยิ้มให้： “ไม่มีอะไร！น่าจะดื่มเยอะไปหน่อย นอนน้อย……” เธอจะทำให้แม่เป็นห่วงอีกไม่ได้！ ยังกินไม่เสร็จ โทรศัพท์ของหลีโน่ก็ดังขึ้นมา เจ็บปวดใจสายไป เธอก็รีบร้อนออกไป： “หนูทำโอที น่าจะไปทำนอกสถานที่ ไม่ต้องรอหนูนะ！” หลีโน่กลับมาอีกทีก็หลังจากนั้นอีกครึ่งเดือนกว่า ต้องไปรายงานที่บริษัทก่อน หลีโน่ถึงลากกระเป๋าเดินทางออกไปจากบ้าน ระหว่างทางไม่ไกลจากนั้นก็มองเห็นร้านต่ำซำร้านหนึ่ง นึกขึ้นมาว่าแม่ชอบกินพายทุเรียนของร้านเขามากที่สุด เธอก็เดินไปต่อแถว ตอนที่เดินไป ไม่รู้เมื่อไหร่ก็มีเงาสีเทาๆสูงๆใหญ่ๆมาอยู่ด้านหน้า แล้วจู่ๆในหัวของเธอก็ว่างเปล่า มือผ่อนคลายลงถุงในมือก็ตกลงไปที่พื้น： จาง……จางเยวี่ยเจ๋อ ทำไมเขามาอยู่นี่ได้ล่ะ？ ริมฝีปากปิดสนิท หลีโน่พูดอะไรไม่ออกเหมือนอมน้ำอยู่ ทั้งคู่เผชิญหน้ากัน ทั้งสองนิ่งอยู่อย่างนั้นไม่ขยับอยู่นาน ถนนอีกฟากที่มองเห็นฉากนี้ไกลๆ เจียงลู่เกือบจะไม่ได้ตัดเล็บออก เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เคยจินตนาการภาพที่ทั้งสองพบกันอีกครั้งมานับครั้งไม่ถ้วน หลีโน่กลับคิดไม่ถึง ไม่ใช่ว่ารู้สึกอาย แต่รู้สึกพูดไม่ออก มันผิดไปหมดทุกอย่าง！ จู่ๆก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาทำลายความเงียบของทั้งสอง ตอนที่เธอรับโทรศัพท์ จางเยวี่ยเจ๋อก็หมุนตัวออกไป ยิ้มแบบฝืนๆ หลีโน่ก็หมุนตัวออกไปเช่นกัน ทันใดนั้นเองก็มีเสียง“เพลี๊ยะ”ตบหน้าแรงๆเข้ามาที่สาย！ “แม่？” “อย่ามาเรียกฉัน！ฉันไม่มีลูกสาวที่ไม่ได้เรื่องแบบแก！พ่อของแกยังนอนอยู่ที่โรงพยาบาล แกยังยุ่งเกี่ยวกับเขาไม่เลิก？อยากให้ฉันโกรธจนตายเลยแกถึงมีความสุขใช่ไหม？ทำไมแกทำให้กลายเป็นเรื่องตลกได้？ทำไมครอบครัวเราต้องมานอนกลางดินกินกลางทรายจนวันนี้？ทำไมพวกเราต้องระหกระเหิน ทั้งหมดนี้ แกลืมแล้วเหรอ？ถ้าไม่ใช่เจียงลู่มาบอกฉัน ตอนนี้ ตอนนี้ฉันก็ยังคงงงอยู่……” คุณแม่เจี่ยนโกรธจนตัวสั่นไปทั้งตัว เจียงลู่！เจียงลู่อีกแล้ว！ ยัยเจ้าเล่ห์！