ตอนที่ 8 ปากพูดไม่ได้เหรอ

ต๭นที่ 8 ปากพูดไม่ได้เหรอ รอเธอออกมา พนักงานคนนั้นก็เอากาแฟมาเสิร์ฟพอดี ส่วนเฟิงหีโม่ลุกขึ้นไปหาเธอไม่สนใจ： “ชอบไหม？” ถึงจะชอบแต่ในตอนนี้เธอกลับไปอยากได้ก็เลยส่ายหัว “ก็ไม่เท่าไหร่！” ส่วนพนักงานก็รออยู่นาน พอจะเอากาแฟวางเสิร์ฟก็ได้ยินเขาพูด：“จะทานกาแฟไหม？” ไม่รอหลีโน่ตอบเขาก็พูด：“เอามาเสิร์ฟ！” ที่จริงพนักงานเสียความมั่นใจไปแล้ว ส่วนตอนนี้ก็ยิ่งกลัวเข้าไปใหญ่ มือสั่นไม่หยุด เสียงของเฟิงหีโม่ผิดปกติ ยิ่งกลัวอะไรก็จะมาอย่างนั้น พอเธอจะเอาเข้าไปให้ แต่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น กาแฟก็สาดใส่กระโปรงของหลีโน่ ตกใจจึงเธอถึงกับทำแก้วแตก： “ขอโทษค่ะ ขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจ…” กระโปรงสีขาว รอยกาแฟเลยชัดมาก พนักงานรีบลงไปนั่ง เฟิงหีโม่กลับพูดออกไปอย่างเย็นชา：“นี่เป็นบริการ‘ชั้นดี’ของพวกคุณเหรอ？” สายตาเย็นชาราบเรียบของเขาแต่หลีโน่กลับเข้าใจอย่างชัดเจนแล้วรีบเปลี่ยนเป็นชุดของตัวเอง พอออกมาพนักงานก็ยังหมอบอยู่ที่พื้น อีกทางนึงก็มีผู้จัดการผู้ชายสวมสูทก้มหัวให้： “ประธานเฟิง ขออภัยครับ！เด็กบ้านนอกเพิ่งมา เลยไม่เป็นงาน——” สายตาเย็นชามองกวาด เฟิงหีโม่ไม่ไว้หน้า：“ผมว่ายี่ห้อของพวกคุณเหมาะให้คนบ้านนอกใส่！เราไปกันเถอะ！” หลีโน่เดินตามไป รู้สึกอบอุ่นใจเหมือนมีแสงสว่างส่องมา！ ก่อนออกไป เธอเหมือนกับว่าจะได้ยินเสียงร้องของพนักงาน：“เธอจะถูกหัก！ค่าชุดจะถูกหักจากโบนัสเงินเดือน！” แม้ว่าจะไม่ชอบที่รังแกคนอื่น แต่เธอกลับไม่เห็นใจยัยพนักงานคนนั้น！อีกอย่าง ถ้าเมื่อกี้ไม่ได้เขา คนที่จะขายหน้าก็เป็นเธอต่างหาก！ ตอนที่อยากขอบคุณเขา ก็มีน้ำเย็นสาดเข้ามา：“ขายหน้า！ปากพูดไม่ได้หรือไง？” ลูกค้ารวยๆคือพระเจ้า เธอไม่รู้หรือไง？ เธอเม้มปากน้อยใจอย่างมาก：ใครไม่อยากมีพลังล่ะ？แต่พลังก็มีข้อจำกัด！ เมื่อกี้กำลังรู้สึกดีกับเขาแต่จู่ๆก็หายไปทันที！ สุดท้าย หลีโน่ก็ถูกเฟิงหีโม่ดึงเข้าไปอีกร้าน พอเข้าไป ใบหน้าของเธอก็ยังไม่พอใจ ขณะเดียวกันเฟิงหีโม่เบื่อที่จะสนเธอก็เลยเข้าไปเลือกมาสองชุดแล้วโยนใส่เธอ： “ไปลอง！” สุดท้ายก็เลือกกระโปรงสั้นระดับเข่าลายดอกบัวชมพูที่เย็บอย่างประณีต เฟิงหีโม่ไปจ่ายเงิน ตลอดทางทั้งสองไม่พูดคุยอะไรกันมากเหมือนคู่รักทะเลาะกันทั่วไป เฟิงหีโม่ก็อดทนไว้ ส่วนหลีโน่ก็แก้มปูดออกมา ที่นอกหน้าต่าง ทางลี่เสิ้งที่มองเห็นเขาสองคนอย่างผ่านๆก็ตะลึงอย่างตื่นเต้น แล้วก็วนอยู่ที่ถนนไปมาแล้วจึงกลับมาตามทั้งสองคนเข้ามาตรงกลางถนน ไม่รู้ว่าตัวเองตาฝาดหรือเปล่า ข้างๆเขาเป็นผู้หญิงใช่หรือไม่ ตรงทางข้าม ในที่สุดเขาก็ไปขวางทางเฟิงหีโม่แล้วก็วิ่งหอบๆ：“พี่เฟิง ที่แท้ก็พี่เอง！” ตัวตรงงชะโงกหน้าไป เขามองไปที่ด้านหลังของเขาเห็นหลีโน่ค่อยๆเงยหน้ามา ทันใดนั้นรอยยิ้มที่มุมปากก็นิ่งไป ความช็อกก็แผ่ไปทั่ว： “คุณ…ซี…” ไม่รู้จักเขา เมื่อกี้กำลังฟุ้งซ่าน หลีโน่คิดว่าตัวเองพลาดอะไรไป สายตาของเธอเต็มไปด้วยความสงสัย： “นายพูดกับฉันเหรอ？ซีอะไร？” เห็นสีตาของเฟิงหีโม่แปลกไป ตอนนั้นเองทางลี่เสิ้งก็ได้สติ：“เอ่อ ผมพูดว่า…แขกคนสำคัญ！แขกสำคัญจริงๆ！พี่เฟิงก็มี…ผู้หญิง？”