ตอนที่ 17 เจ็บไหม

ต๭นที่ 17 เจ็บไหม สุดท้ายไม่ถึงสามนาทีหลีโน่ก็ออกมา จากนั้นก็หยิบผ้าห่มบางๆในตู้มาหนึ่งผืนแล้วก็เดินไปที่โซฟา ไม่มองสักนิดแล้วก็เห็นเธอกอดหมอนไว้เอนตัวลงแล้วก็หลับไป เห็นเธอแบบนี้ เฟิงหีโม่ก็โกรธจนปากเกือบจะไม่ขยับ แล้วก็“ป้าบ”กลับไปอีกหนึ่งที แรงเยอะๆนั่นดึงผ้าห่มไป เตียงมีเสียงดังเอี๊ยดอ๊าดตาม บางทีแม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่รู้ตัว เขาที่มีอารมณ์เล็กๆน้อยๆ กี่วันมานี้เหมือนกับกลืนดินปืนเข้าไป เพราะมักจะแตกหักอยู่เสมอ—— ปะทะลงไป สองวันนี้ถือว่าใกล้จะจบแล้ว ตอนบ่ายคุณยายมักจะไปพักผ่อน ส่วนหลีโน่ก็เข้าไปงีบในห้องพอตื่นมาก็สามโมงกว่าแล้ว พอถึงเวลาทานข้าวเย็นก็ต้องลงไป เห็นว่าเฟิงหีโม่ยังไม่มาเธอก็เก็บของ จากนั้นเปิดประตูออกไป อยากไปนั่งเป็นเพื่อนคุณยาย ตอนที่จะลงบันได จู่ๆที่ขาก็มีอะไรแปลกๆ หลีโน่ก้มลงก็เห็นแมวอ้วนสีขาวคลอเคลียอยู่ที่ขา ขนขาวๆนั่นกับตาโตสีฟ้า น่ารักสุดๆ เธอเอนตัวลงอุ้มขึ้นมา： “แมวน่ารักจังเลย！” “อย่าใช้มือสกปรกๆของเธอมาแตะแมวฉัน！” รอยยิ้มมุมปากยังไม่ทันฉีกยิ้มออกมา ก็มีสายตาของคนข้างหน้าที่แสดงอาการขุ่นเคืองเข้ามาพร้อมมือเปล่าๆนั่น หลีโน่ยังไม่ได้สติก็โดนผลักอย่างแรง จากนั้นก็โซเซ ขาชนบันไดพอดีแล้วจึงนั่งลงไปที่พื้น： “อื้อ！” เสียงฮึดฮัดออกมา หลีโน่ถึงมองเห็นผู้หญิงตรงหน้าชัดๆ ที่แท้ก็ลูกสาวคนโตของกระกูลเฟิง น้องสาวต่างแม่ของเฟิงหีโม่——เฟิงหันเซียง ตอนนี้หลอนอุ้มแมวนั่นพอดีแล้วก็ลูบมัน จากนั้นสายตาของเธอที่เต็มไปด้วยความเหยียดหยามและดูแคลนก็จ้องลงมา： “พวกคนบ้านนอก！ไม่รู้เหรอว่าของคนอื่นอย่าซี้ซั้วแตะมั่ว？ไม่ได้รับการสั่งสอนจริงๆ！ไม่ขอก็หยิบไปเลย！ถ้าฉันไม่มาเห็นพอดี เธอจะถือโอกาสหยิบฉวยของคนอื่นไปใช่ไหม？” หลีโน่ลุกขึ้นมา ตอบกลับไปอย่างไม่น้อยหน้า： “คุณเฟิง ไม่ถามตัวเองล่ะ ไม่รับการอบรมสั่งสอนม บิดเบือนข้อมูลนิดๆคนอื่นมาขยายความต่อ พูดเรื่องการศึกษาคนอื่นมันดีแล้วเหรอ？ฉันก็เป็นส่วนหนึ่งของตระกูลนี่ และไม่รู้ว่านี่เป็นแมวคุณ และก็ไม่ได้คิดจะเอาไปด้วย！คุณอย่ามาทำเป็นเดาแล้วก็ตัดสินฉันผิดๆ คุณค่าไม่ได้แบ่งว่าสูงหรือต่ำ！” “อุ้ย ทำไมพอถูกฉันพูดก็โกรธขนาดนี้เลยล่ะ？ยัยคนจน！Babyของฉันแพงกว่าเธออีก！นกกระจอกยังไงก็เป็นนกกระจอก เธอคิดจริงๆเหรอว่าเธอจะบินสูงเหมือนหงส์ได้หรือไง？” ยังไงซะก็ไม่ได้กินอะไรของๆเธอ หลีโน่ไม่ชินน้ำเสียงของเธอจริงๆ พอจะพูดอะไร ก็มีเสียงราบเรียบของผู้ชายเข้ามา： “หลีโน่——” ตอนนี้ถึงเห็นว่าเฟิงหีโม่ยืนอยู่หน้าประตู จากนั้นหลีโน่ก็กัดปากแน่น หมุนตัวไป สีหน้าของเฟิงหันเซียงก็เปลี่ยนไป คิดว่าเขาจะโทษตัวเอง ยังไงวันนี้ตั้งแต่เช้าเขาก็อารมณ์เสียใส่เธอตลอด หลีโน่คิ้วหม่นลงแต่ก็ยังซ่อนความรั้นไว้： ยังไงซะเธอก็ไม่ผิดอย่าได้คิด“ขอโทษ！” เฟิงหีโม่เดินเข้ามา สายตามองไปที่เฟิงหันเซียงอย่างเย็นชา จากนั้นก็ยกมือของเธอเล็กๆนั่นที่โดนแมวข่วนเป็นรอยแดงสองจุด： “เจ็บไหม？” เงยขึ้นมองหลีโน่ก็พยักหน้า แต่กลับเห็นว่า เฟิงหันเซียงที่เมื่อกี้หยิ่งผยองนั้น จากนั้นมือกลับสั่น แล้วเสียงก็สั่นนิดๆ ยิ่งพูดเสียงก็ยิ่งเล็กลง： “เธอไม่รู้จักกาลเทศะ ไปอุ้มแมวของฉัน baby ไม่ชิน——” เธอกลัวเฟิงหีโม่？ ความคิดนั้นทำให้หลีโน่ไม่เข้าใจจริงๆ：ทำไมล่ะ？