บทที่ 13 คืนวันแต่งงาน

บ๗ที่ 13 คืนวันแต่งงาน คืนวันแต่งงาน แม้ว่างานแต่งงานนี้จะมีเพียงคุณท่านโม่และโม่ถิงเชียนเท่านั้นที่รู้กันในตระกูล แต่โห้หานก็รู้ดีว่างานนี้เป็นเพียงงานเลี้ยงฉลองของเธอคนเดียว โม่ถิงเชียนไม่พูดอะไรเลยตั้งแต่ต้นจนจบ อาหารมื้อนี้ก็เป็นเพราะว่าคุณท่านโม่บังคับเขากลับมา การจากที่กินข้าวเสร็จ คุณท่านก็ให้พวกเขากลับเข้าห้องมาพักผ่อน เมื่อเดินเข้ามาในห้อง ขายาวที่เดินนำเธอมา ก็แตะประตูปิดเสียงดังลั่น จนลมพัดเข้าบาดหน้าของเธอ ชายหนุ่มบีบมือเธอแน่นอย่างไม่ปรานีเธอสักนิด “คุณจะทำอะไร” คิ้วของเขาขมวด ความเจ็บที่ข้อมือทำให้เจ็บทรมาน เธอเงยหน้ามองเขา พวกเขาสบตากันอย่างไม่ตั้งใจ โม่ถิงเชียนเม้มริมฝีปากแน่น ริมฝีปากที่บางเหมือนกับกระดาษ มีแต่ความเย็นชา คุณปู่ให้เรานอนห้องเดียวกัน แต่ไม่ได้ยอกว่าให้เรานอนเตียงเดียวกัน เธอไปนอนที่โซฟา “ให้ฉันนอนที่โซฟา” หญิงสาวขมวดคิ้วแล้วหันไปมองเตียงขนาดคิงไซค์ เธอยืนกรานปฏิเสธ “ไม่นอน คุณนอนที่โซฟา” เธอสะบัดมือเขาออก แล้วก็เดินตรงไปนั่งที่เตียง “นี่คือเตียงของฉัน เธอจะมานอนได้ยังไง” โม่ถิงเชียนดึงเธอให้ลุกขึ้นแล้วผลักเธอไปที่ข้างโซฟา แล้วก็โยนผ้าห่มตามไป เตียงของเขา เธออย่ามาเข้าใกล้ โห้หานกัดฟันกรอด มองไปทางเตียงที่ดูเหมือนจะยิ่งห่างไกลออกไป เรื่องที่จะต้องก็จะไม่มีทางเกิดขึ้น เธอไม่สน เธอต้องท้องให้ได้ โม่ถิงเชียนมองเธออย่างดูถูก เพราะผู้หญิงคนนี้คนเดียว คนแรกที่กล้าขู่เขา แถมยังได้ตำแหน่งคุณผู้หญิงของตระกูลโม่ “คืนนี้เป็นคืนแรก เขาจะดูสิว่าเธอจะทนได้ขนาดไหน” เขาเดินเข้าห้องน้ำไปหลังจากที่ทิ้งคำพูดที่โหดร้ายไว้ เสียงของน้ำที่ดังซู่ซ่าลอยมา ชายหนุ่มกำลังอาบน้ำ โห้หานแอบมองแล้วก็ปีนขึ้นเตียงไป เธอลืมตาขึ้นในผ้าห่มแล้วก็ฉุกคิดว่า นี่คือคืนเข้าห้องหอของเธอ เธอไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจะต้องมาแต่งงานกับผู้ชายด้วยวิธีนี้ เคยมีคนบอกว่าเธอจะขอเธอแต่งงาน แต่มันก็ผ่านมาแล้วเหมือนควันที่จางหายไป ไม่นานก็มีเสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ดังขึ้นเบาๆดึงความคิดของเธอกลับมา ดวงตาของเธอก็เหมือนมีเมฆหมอกมาบังตา เธอมองไปที่โทรศัพท์ของโม่ถิงเชียน ตอนแรกเธอก็ไม่ได้อยากจะรับโทรศัพท์ แต่เสียงน้ำในห้องน้ำก็ยังดังไม่หยุด โทรศัพท์ก็ดังมาสามรอบแล้ว ดังจนเธอรู้สึกรำคาญ เธอก็ลังเลอยู่ว่าจะบอกคนในโทรศัพท์ดีไหม แต่ก็ไม่รู้ว่าผีห่าซาตานตัวไหนดลใจเธอให้กดรับโทรศัพท์ ให้ฟ้าดินเป็นพยาน เธอไม่ได้ตั้งใจจริงๆและอย่างไม่รู้ตัวว่ามือก็เป็นไปโดยอัตโนมัติ... “ถิงเชียน แวะมาหน่อยได้ไหม แคร่กๆ ฉันเป็นหวัด” อีกฝั่งเป็นเสียงอันอ่อนแอของผู้หญิงที่ไอไม่หยุดอย่างคนป่วยหนัก หลังจากนั้นเสียงเย็นเหมือนน้ำแข็งลอยทะลุเข้าหูของเธอ “ถิงเชียน ฉันทรมานเหรอกเกิน ฉัน” ประตูห้องน้ำถูกเปิดออกมาแล้ว น้ำหยดลงมาที่แก้มสองข้างของชายหนุ่มจากด้านบนศีรษะ ไหลลงมาตามผิวกายขาวเนียน ที่บริเวณเอวถูกห่อด้วยผ้าเช็ดตัวโชว์ให้เห็นบริเวณท้องน้อย ดูมีเสน่ห์อย่างน่าหลงใหล โห้หานยืนตะลึง เธอตกตะลึงกับภาพตรงหน้าไม่ก็เสียงจากโทรศัพท์ น่าจะทั่งคู่ “เธอหยิบโทรศัพท์ฉันทำไม” ผ้าเช็ดตัวถูกโยนทิ้งไปอีกฝั่ง คิ้วของเขาขมวดอย่างสงสัยแล้วก็รีบคว้าโทรศัพท์ทันที “ฉัน” โห้หานอยากจะอธิบาย เธอกำลังจะพูดออกมา แค่เห็นโม่ถิงเชียนรับโทรศัพท์แล้ว สีหน้าก็เปลี่ยนไปในทันที เขาพูดอย่างอ่อนโยนว่า “รอก่อน ฉันจะรีบไปทันที”