บทที่ 15 ถึงเวลาที่เธอต้องไปทำงานที่บริษัท

บ๗ที่ 15 ถึงเวลาที่เธอต้องไปทำงานที่บริษัท เธอดูเหมือนจะเข้าใจในคำพูดของคุณท่าน ยังไงก็แต่งงานเข้ามาอยู่บ้านเขาแล้วก็ต้องทำหน้าหน้าที่ศรีภรรยาให้สมบูรณ์ซึ่งเธอก็เข้าใจดี “ค่ะ ทราบแล้วค่ะ” เธอพยักหน้าสองสามครั้งและยิ้มอย่างเชื่อฟัง “อืม” คุณท่านค่อยๆยกถ้วยน้ำชาขึ้นมาจิบเบาๆ จากนั้นก็วางลงพลางพูดว่า "ตอนนี้เธอไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับค่ารักษาพยาบาลทั้งหมดของพ่อเธอนะ เดี๋ยวตระกูลโม่จะจ่ายให้ เมื่อเธอเข้ามาอยู่ในบ้านนี้แล้ว เธอจะไม่เสียผลประโยชน์เลยซักบาท แต่เธอต้องรีบไปลาออกจากงานอย่างว่านั้นซะ อย่าทำให้ตระกูลโม่ต้องเสื่อมเสียชื่อเสียง" ฟังตอนแรกก็ดีอยู่หรอก จนกระทั่งสองประโยคสุดท้าย ทำให้โห้หานก็มีสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย "ทำไมฉันถึงต้องลาออก? ฉันก็ต้องมีงานทำ ฉันไม่อยากพึ่งพาพวกคุณไปตลอดนะ" ระยะเวลาที่ตกลงกันแค่สองปี ถ้าหลังจากสองปีเธอกลายเป็นกาฝากนั่งงอมืองอเท้าสบายๆแล้วจะทำอย่างไร คุณท่านขมวดคิ้วเล็กน้อย คิ้วสีเทาๆของเขาแสดงท่าทีอย่างเอาจริงเอาจัง “ผู้หญิงที่แต่งงานแล้วแบบเธอมันสมควรที่จะไปสถานที่อโคจรผับบาร์แบบนั้นไหม แล้วถ้าต่อไปเกิดมีลูกขึ้นมาจะทำอย่างไร เรื่องงานเดี๋ยวฉันจะเป็นคนจัดการให้เธอเอง เดี๋ยวถึงเวลาเธอก็ไปทำงานที่บริษัท ไปเป็นผู้ช่วยให้ถิงเชียน ไปคอยช่วยเขา” โห้หานได้ยินดังนั้นเธอก็ตกตะลึง อะไรนะ？ นี่เธอจะต้องไปทำงานใกล้ชิดกับโม่ถิงเชียนเหรอ？ "คุณปู่คะ เขาจะยอมเหรอคะ" ในหัวของโห้หานเต็มไปด้วยภาพของชายหนุ่มที่มองมาที่เธอความรังเกียจเมื่อคืน จะให้เธอปรากฏตัวต่อหน้าเขาได้อย่างไร มองไปทางไหนก็มืดมนไปหมด ยังไม่รู้ชะตากรรมตัวเองเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้น  “เธอเป็นภรรยาของเขานะ เขาจะไม่ยอมได้ยังไง” คุณท่านท่าทางดูจริงจัง ราวกับว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องถูกต้องตามธรรมเนียม โห้หานทำอะไรไม่ได้ ทำได้แค่ถอนหายใจลึกๆ ดูที่ท่านพูด ตามนั้น ไว้รอดูก็แล้วกัน ผับบาร์โรงแรมพวกนั้นมันไม่เหมาะสำหรับเธออีกต่อไป เป็นแหล่งมั่วสุมมอมมอมผู้คน “ค่ะ วันนี้ฉันจะเข้าบริษัทไปลาออก ตามที่คุณท่านบอกค่ะ” “อืมม” คุณท่านมองเธออย่างพอใจ เช็คเงินที่อยู่ในมือมันทำให้คนร้อนรนได้ ถือไว้เกรงว่าจะควบคุมตัวเองไม่ไหว โห้หานหันมองสีหน้าของคุณท่านที่ดูสดใสอย่างชัดเจน ใบหน้าที่แดงระเรื่อ อิ่มเอมมีความสุข เธอยิ้มบางๆพลางพูดว่า "ถ้างั้นเชิญคุณปู่มีความสุขกับการจิบชายามเช้าตามสบายนะคะ หนูขอตัวออกไปข้างนอกก่อน" เธอหยิบเช็คในมือเธอชูขึ้นมาเล็กน้อย คิ้วสีเทาหม่นๆของคุณปู่ยกขึ้นเพื่อแสดงว่าเขาเข้าใจแล้ว “ได้ ไปเถอะ”   โห้หานเดินไปถึงประตูก็ได้ยินเสียงมาจากในบ้าน “ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปถือว่าเธอเป็นหลานสะใภ้ของตระกูลโม่แล้ว จะต้องฟังและทำตามคำสั่งจากตระกูลโม่เท่านั้น เธอยิ้มด้วยสีหน้าเจื่อน แล้วพูดว่า “ทราบแล้วค่ะคุณปู่” ………… หลังจากที่เธอเดินออกมาจากคฤหาสน์ตระกูลโม่ เธอก็ตรงดิ่งไปโรงพยาบาลเพื่อนำเช็คไปจ่ายให้คุณหมอ จากเรื่องไม่คาดคิดครั้งที่แล้วทำให้เธอยังรู้สึกช็อคอยู่ ครั้งนี้เธอจึงต้องยื่นเช็คให้คุณหมอด้วยมือของเธอเอง เธอถึงจะมั่นใจ เมื่อเงินถูกโอนเรียบร้อย การผ่าตัดก็เริ่มขึ้นทันที มันเป็นการรอคอยที่แสนจะยาวนาน เธอเดินวนไปวนมารอบๆโรงพยาบาลเป็นสิบๆรอบ ตัวหนังสือสีแดงที่สว่างมาจากห้องผ่าตัดมันช่างสะดุดตาเหลือเกิน เป็นเครื่องย้ำเตือนว่าเธอจะต้องทนทรมานต่อไป ในที่สุดความกระวนกระวายใจนั่งไม่ลงกว่าสามชั่วโมงก็ได้สิ้นสุดลงเสียที การผ่าตัดสำเร็จเป็นอย่างดี ขณะที่เดินออกมาจากห้องผ่าตัด บังเอิญว่าหัวหน้าทีมผ่าตัดเป็นคุณหมอหลินพอดี เมื่อเห็นโห้หานก็อดประหลาดใจไม่ได้ “เธอไปหาเงินสามแสนมาจากไหน เงินไม่ใช่จำนวนน้อยๆเลยนะ” หญิงสาวที่ยื่นอยู่ที่กำแพง เดินปรี่เข้ามาอย่างดีใจ หลังจากที่ได้ยินคำถามนั้นสายตาเธอก็อดไม่ได้ที่จะนิ่งเฉย ครู่เดียว เธอก็ค่อยๆยิ้มอ่อนๆออกมา “ยืมเพื่อนมา เขามีพอดีก็เลยไปขอร้องเขามา” คุณหมอหลินก็ดูสดใสขึ้นมาทันที “อ้อ มิน่าล่ะ ฉันก็ว่าคุณจะไปหาเงินเยอะขนาดนี้มาจากไหนแค่ช่วงเวลาแป๊บๆ ไม่ต้องกังวลนะ ไม่มีอะไรแล้ว การผ่าตัดเป็นไปอย่างราบรื่นดี ไม่จ่ายเงินไปฟรีๆหรอก” “ดีแล้วค่ะ แล้วก็ต้องขอบคุณ.....” โห้หานหรี่ตาลงเล็กน้อยพร้อมริมฝีปากบางๆ คลี่ยิ้มมุมปากที่แสดงความรู้สึกขอบคุณ แววตาเป็นประกายวิบวับจนไม่สามารถละจากเธอได้เลย ด้านข้างของคนๆหนึ่งที่คุ้นเคย ทำให้เธอตะลึง เป็นอะไรไปเหรอ