บทที่ 2 ภรรยาร่ำรวยตกลงมาจากสวรรค์

บ๗ที่ 2 ภรรยาร่ำรวยตกลงมาจากสวรรค์ จางเรยรู้สึกคุ้นเคยกับสายตาขี้เล่นคู่นี้ “อ้อ! เธอเป็นคนนั้นที่เรียนตอนอนุบาล3……” “ใช่ๆ ฉิงหวันหยูที่เรียนอนุบาลออร์สัน นึกออกละใช่มั้ย? ตอนนั้นนายแกะเชือกกระโปรงฉัน ทำให้ฉันต้อง……ตอนนั้นนายก็สาบานกับฟ้าว่าโตมาจะให้ฉันเป็นภรรยาของนาย เราสองคนยังตกลงเป็นคู่หมั่นคู่หมายตั้งแต่วัยเด็กด้วยกัน เราจำได้นะ เพราะฉะนั้น ต่อไปนี้นายเป็นสามีฉันแล้ว” ฉิงหวันหยูพูดพร้อมช่วยพยุงจางเรยลุกขึ้นมาจากพื้น ช่วยปัดดินในตัวเขาออก แล้วกวาดสายตาไปบนแผลร่างกายจางเรย สีหน้าเอ็นดูเป็นห่วง คนดูรอบๆทุกคนอึ่งอ้าปากค้างกับฉากที่กำลังเห็นนี้ มีแบบนี้ด้วย? ตอนเด็กที่พูดเล่นไปเรื่อย ทำให้ได้ภรรยาที่สวยขาวรวยจริงด้วย ต่างเกลียดตัวเองที่ตอนอนุบาลไม่เจ้าเล่ห์ ไม่เล่นกระโปรงผู้หญิงนัดเป็นคู่หมั่นคู่หมายตั้งแต่วัยเด็ก ! ระหว่างที่ทุกคนกำลังอึ้ง ซูชิงเป็นคนแรกที่เกิดหวนนึกขึ้นมาได้ มองฉิงหวันหยูด้วยความโกรธเคืองสุดขีด ผู้หญิงคนนี้เพอร์เฟคตั้งแต่หัวจรดเท้า บำรุงตัวเองละเอียดกว่าตัวเอง ซูชิงที่เป็นที่ดึงดูดสายตามาตลอด พออยู่หน้าหล่อนกลับกลายเป็นลูกเป็ดขี้เหร่ กลับไม่มีใครสนใจซูชิง โดยเฉพาะหวางเผิงที่กำลังมองไปฉิงหวันหยูด้วยสายตาที่หลงใหลเพ้อเจ้อ ซูชิงพาลบันดาลโทสะแผดเสียงตวาดว่า：“คำพูดเล่นตอนเรียนอนุบาล ตอนนี้ก็กล้าที่จะเรียกสามีภรรยากันว่างั้น? มีใครไม่รู้ว่า นางโดนแกเรียกมาเป็นหน้าเป็นตาให้นาย กลัวจะหน้าแตกเพราะโดนฉันบอกเลิกแล้วต่อไปจะอยู่ยากในโรงเรียน จางเรย ฉันไม่เคยคิดเลยว่าแกไม่ได้แค่ยากจนนะ ยังชอบแกล้งเอาหน้าเอาตาอีก ฉันว่าผู้แกจ้างหญิงคนนี้มาแน่นอน หน้าตาแบบนี้ น่าเสียดายจริงๆถ้าไม่ไปเป็นพริตตี้ไนต์คลับ” “พริตตี้ ? พริตตี้คืออะไร ? ”ฉิงหวันหยูทำหน้างงเงย “เลิกแกล้งทำเป็นใสๆไม่รู้เรื่องได้แล้ว ก็เป็นผู้หญิงที่พาแขกร้องเพลงชวนดื่มเหล้าในไนต์คลับ”หวางเผิงสะดุ้งตื่นออกจากความงามของฉิงหวันหยู ซูชิงพูดถูกแล้ว คนอนาถายากจนอย่างจางเรยจะไปมีแฟนที่เพอร์เฟคขนาดนี้ได้ไง คนสวยนี้ต้องไปจ้างมาแน่นอน ถึงแม้ว่ามีเสน่ห์โดดเด่นสง่างามไม่เหมือนคนที่ออกมาจากไนต์คลับเลยซักนิดก็ตาม แต่นอกจาก ความน่าจะเป็นไปได้นี้แล้ว หวางเผิงนึกไม่ออกว่ามีทางไหนอีกที่จะจ้างคนสวยขนาดนี้มาเป็นหน้าเป็นตาให้ “คนสวย แกล้งเป็นหน้าเป็นตาให้คนจนแบบนี้ไม่ได้รายได้เยอะหรอกนะ เธอบอกชื่อไนต์คลับที่เธอทำงานอยู่ วันนี้ฉันคุณชายหวังจะไปใช้บริการเอง แกว่าดีมั้ย ? ” พูดพร้อมเอาเงินปึกนึง แลดูน่าจะมีซะประมาณ5 6พันให้ฉิงหวันหยู สีหน้าฉิงหวันหยูโกรธคลั่งขึ้นมาทันที จางเรยทนเห็นฉิงหวันหยูถูกดูหมิ่นแบบนี้ไม่ได้ ผลักเงินที่หวางเผิงยื่นมาออก เสียงตบหน้าที่มาพร้อมลมตบลงบนหน้าหวางเผิงก่อนที่จางเรยกำลังกำหมัดจะชกไปบนหน้าหวางเผิง ทันใดนั้น รอยฝ่ามือสีแดงก็ปรากฎบนใบหน้าหวางเผิงอย่างชัดเจน หวางเผิงไม่คิดว่าอยู่ในโรงเรียนมีคนกล้าตบหน้าตัวเอง ภายใต้จิตสำนึกต้องตบกลับไป แต่กลับยกมือค้างท่ามกลางอากาศ :“พ่อ ? ” “ไอ่เด็กเปรตบ้า ขนาดคุณฉิงยังกล้าลบหลู่ดูหมิ่น ? ”คนที่มานี้เป็นประธานโรงเรียนที่ใหญ่ที่สุด ชื่อหวางเปียว เป็นพ่อของหวางเผิง ท่านไม่ค่อยปรากฏตัวในโรงเรียน ตอนนี้กลับโกรธหวางเผิงอย่างยิ่ง พูดไปยกมือขึ้นกำลังจะตบลงบนหน้าหวางเผิง รู้เลยว่าโมโหแค่ไหน “คุณอาหวาง ช่างเถอะ”ฉิงหวันหยูพูด “จะปล่อยได้ไง ?ไอ่เด็กเปรตบ้านี้ถูกฉันตามใจจนนิสัยเสียหมดแล้ว คนอะไรก็กล้ายุ่ง นายรู้ไหมว่าคุณฉิงเป็นคนอะไร ? ขนาดฉันที่เป็นพ่อนายยังต้องน้อมตัวเชิญชวนคุณฉิงย้ายโรงเรียนมาที่นี่ เด็กเปรตอย่างแกมีสิทธิคุยกับคุณฉิงแบบนี้ด้วยหรอ? ”ดูจากชื่อหวางเปียวก็รู้ ไม่ได้พูดหวังดี ยิ่งพูดยิ่งโมโห ยกมือขึ้นไปตบหน้าหวางเผิงเพิ่มอีก เริ่มหายโกรธไปนิด :“ยังยืนนิ่งทำอะไร ไม่รีบขอโทษคุณฉิง ! ” โดนพ่อตบหน้าต่อหน้าเพื่อนทั้งหมด หวางเผิงหน้าแตกมากมาย อยากจะเอาหน้ามุดดิน แต่พ่อเป็นคนให้ค่าใช้จ่าย ถึงขายหน้าก็ต้องทำตาม ขอโทษฉิงหวันหยูอย่างถ่อมตัวเคารพ สายตาที่หวางเผิงมองจางเรยเต็มไปด้วยความเลยร้าย ความน่าอายในวันนี้ ล้วนเป็นเพราะคนอนาถายากจน รอบนี้ฉันหมายหัวจางเรยไว้แน่นอน ! “คุณอาหวาง เขายังกล้ามองหน้าแฟนฉันอีก ! ”ขอโทษเสร็จ พ่อพึ้งหายโกรธ ฉิงหวันหยูพูดขึ้นมากระทันหัน ความโมโหที่พึ้งดับลงกลับมาอีกครั้ง หวางเปียงโกรธแค้นไอ่เด็กเปรตนี้อยากตีตายลูกคนนี้ด้วยซ้ำ ตะโกนว่า:“เหมือนปกติฉันจะตามใจเกินไปเลยเลี้ยงดูมาเป็นแบบนี้ ตั้งแต่วันนี้ ฉันจะระงับบัตรเครดิตทั้งหมดในมือนาย ยึดรถ ให้นายยอมรับการเปลี่ยนแปลงตัวเองจริงๆ คุณฉิงว่าจะดีไหม?” ใบหน้าฉิงหวันหยูมีรอยยิ้มอ่อนๆ สายตาตกลงที่ซูชิง :“จะโทษคุณชายหวางทั้งหมดก็ไม่ได้ ที่จริงแล้วก็เพราะแฟนของเขา……” “อะไรจะแฟนไม่แฟน ไม่มีเรื่องแบบนี้ เป็นแค่เพื่อนธรรมดา ”หวางเปียวเข้าใจทันที บอกคำสั่งให้หวางเผิง:“ต่อไปนี้ให้แกออกห่างเพื่อนผู้หญิงคนนี้ ”ขนาดเลือกคบเพื่อนยังไม่เป็น ต่อไปนี้ถ้าให้เห็นว่านายเดินคู่กับหล่อนนะ แกก็ไม่ต้องกลับบ้านอีก !” “ครับ พ่อ”หวางเผิงไหนจะกล้าไปกวนพ่ออีก ทันใดนั้น ผลักซูชิงออกไป ออกห่างไกลๆ เหมือนว่าซูชิงเป็นตัวกาฬโรค ซูชิงไม่เคยถูกดูหมิ่นแบบนี้มาก่อน อายจนหน้าแดงปลิ๊งทันที แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ทำได้แค่มองแรงจางเรย ตะโกนว่า:“แกรอไว้นะ” “ไม่ต้องในใจหล่อยหรอกค่ะคุณสามี”ฉิงหวันหยูพึ้งจะเผยรอยยิ้มออกมาบนใบหน้า หวางเปียวเลยโล่งอกไป ไม่กล้ายุ่งฉิงหวันหยูอีก หวางเปียวรีบพาหวางเผิงออกไป หลังปิดศึก คนดูก็ต่างแยกย้ายกัน จางเรยรีบกล่าวคำขอบคุณกับฉิงหวันหยู :“ของคุณแกนะฉิงหวันหยู” ปลอมตัวเป็นแฟนฉัน ช่วยฉันแก้ตัวในเวลาสำคัญ ไม่งั้นฉันคงไม่มีหน้าจะอยู่ในโรงเรียนอีก ฉิงหวันหยูยิ้มแย้มดวงตาโค้งได้รูปเหมือนคันศร พูดกับจางเรยว่า:“ไม่มีใครปลอมตัวเป็นแฟนนายหรอกนะ นายบอกเองว่าโตมาจะขอฉันต่างงาน อยากถอนคำพูดว่างั้นหรอ?” “อ้าว ?” รองบนี้ตาจางเรยเป็นงงเอ๋อ จางเรยเข้าใจว่าสิ่งที่ฉิงหวันหยูกระทำเมื่อครู่นั้นเป็นเพียงไม่ชอบที่เพื่อนเก่าถูกรังแก เลยออกมาช่วยตัวเอง แต่คำพูดของฉิงหวันหยูต่อจากนี้ทำให้เขาไม่รู้จะรับมืออย่างไงรู้สึกทำตัวไม่ถูกไปหมด :“ฉันย้ายโรงเรียนมาที่นี่เพื่อนาย ฉันจะแต่งงานกับนาย วันนี้ฉันจะไปจดทะเบียนสมรสกับนาย อีก3วันจัดงานงาน” นายเริ่มเตรียมตัวได้แล้ว ถึงตอนนั้นอย่าทำให้แผนแตกนะ ฉิงหวันหยูพูดพร้อมควักบัตรเครดิตออกมายื่นให้จางเรย :“ในบัตรนี้มียอด5ล้าน รหัสผ่านเป็นวันเกิดของนาย นายเอาไว้เป็นค่าสินสอดนะ ก่อนแต่งงานต้องใช้ให้หมด ใม่งั้น……” “ไม่งั้นอะไร ?”จางเรยรู้สึกเหมือนฝันอยู่ แต่บัตรเครดิตอยู่ในมือจริง ๆ ยิ่งฉิงหวันหยูพูดจาชัดเจนแน่วแน่ท่าทางไม่เหลือให้จางเรยปฏิเสธ