บทที่ 3 ป้าคนไร้ยางอาย

บ๗ที่ 3 ป้าคนไร้ยางอาย ฉิงหวันหยูยิ้มมุมปาก :“ไม่งั้นนายจะเสียใจภายหลังแน่นอน เรื่องจดทะเบียนสมรสนายไม่ต้องห่วง เรามีเส้นสายในสำนักงาก นายไม่มตัวจริงาก็ได้ สิ่งที่นายต้องทำ ก็คือ ใช้เงินให้หมด แจ้งเรื่องแต่งงานให้คุณแม่ทราบ สามวันผ่านไป เราเจอกันที่งานแต่ง เวลาและพิกัดโลเคชั่นฉันจะส่งให้ทางมือถือ ” พูดจบ ฉิงหวันหยูขยับไปข้างๆหน้าจางเรย จูบปากหอมแก้มจางเรย จางเรยรู้สึกสองโล่งหมด ร้สึกเหมือนเลือดทั้งตัวพรั่งขึ้นมาที่หน่วงแก้ม พอจางเรยใจเย็นลงได้สติ ฉิงหวันหยูก็อยู่บนรอเฟอร์รารี สตาร์ทรถไปไกลแล้ว มองsuper sports carที่จากไป จางเรยยังตั้งตัวไม่ได้กับเซอร์ไพรส์ที่พึ้งประสบ :“ฉิงหวันหยูเล่นอะไรเนี้ย จะแต่งงานวันนี้ได้จริงหรอ ?” ไม่ว่ายังไง การปรากฏตัวของฉิงหวันหยูช่วยเขาเยอะมาก ทำให้เขาไม่ถูกพูดลบหลู่ดูหมิ่นในที่สาธารณะ บัตรเครดิตเล็กๆที่กำอยู่ในมือ จางเรยตัดสินใจจะไปเช็คยอดที่ธนาคาร เผื่อฉิงหวันหยูอาจแค่เล่น ๆ กับเขา เลยเข้าธนาคารที่อยู่แถว ๆ จางเรยเสียบบัตรเครดิตใส่ตู้เอทีเอ็ม ลองป้อนวันเกิดตัวเองเขาไป ไม่คิดว่าตู้เอทีเอ็มจะขึ้นจอว่า ขั้นตอนไป! รหัสผ่านเป็นวันเกิดของจางเรยจริงๆด้วย ครั้นนี้ ใจจางเรยเริ่มสั่น กดปุ่มเช็คยอดคงเหลือ จางเรยในสั่งเต้นแรงราวจะแตก! “หน่วย สิบ ร้อย พัน หมื่น……ห้าล้านบาทถ้วน !”หลังจากนับยอดในธนาคารเสร็จ จางเรยอึ้งตาค้างเกือบหล่นพื้น เสียงริงโทนโทรศัพท์ดังขึ้น ณ เวลานี้ ควักโทรศัพท์ออกมาดูเป็นสายที่แม่โทรมา “ฮาโหล แม่ ผมมีข่าวใหญ่จะบอกท่าน ทำใจไว้นะ หรือไม่ก็เตรียมยาต้านหัวใจวายฉบับเร่งด่วนไว้……”จางเรยพูด ไม่รอจางเรยพูดจบ แม่พูดนิ่งเฉยว่า:“ฉันรู้หมดแล้ว ไว้ใจได้แม่ยังไหว ตอนบ่ายไม่มีเรียนหรอ? ถ้าไม่มีเรียนก็กลับมาที่บ้าน ” “รู้หมดแล้วหรอ ?”จางเรยอึ้ง ข่าวแพร่กระจายเร็วขนาดนี้เลยหรอ? ขนาดคุณแม่ก็รู้แล้ว ? แต่ว่าดูจากนิสัยใจร้อนของฉิงหวันหยู แจ้งคุณแม่ทราบล่วงหน้าก็ไม่แปลก จางเรยบอกจะกลับไปทันที ให้คุณแม่รอไว้ที่บ้าน แวะกดตังค์ออก500บาท จางเรยไม่คิดจะปั่นจักรยานกลางแดดแจ่ม เรียกรถกลับเลยทีเดียว ระหว่างทาง จางเรยให้คนขับรถเปิดแอร์เต็มๆ! เราก็มีสิทธิ์รับลมเย็นๆสบายๆ! ถึงบ้านเห็นประตูบ้านเปิดไว้ พึ้งขึ้นบันไดก็ได้ยินเสียงหัวเราะแสบแหลมของป้าโจวจวน:“พี่คะ ไม่ใช่ว่าหนูอยากบอกว่าแกไม่เข้าใจกฎหมายนะ จดหมายการอพยพจากศาลส่งมาถึงที่แล้ว แสดงว่าทางศาลเข้าข้างฉัน ยังไงแกก็แพ้คดีอยู่แล้ว ยังจะจ้างทนายทำอะไรล่ะ ?” “บ้านหลังนี้เป็นเงินที่ฉันกับพี่เขยแกช่วยกันเก็บทีละบาททีละสตางค์ อนาคตจะเก็บไว้ให้จางเรยแต่งงานใช้……” “แต่บนใบจดทะเบียนเขียนชื่อฉันไว้! ฉันเองที่เป็นเจ้าของบ้าน !”ไม่รอคุณแม่พูดจบ โจวจวนพูดแทรกอย่างมุ่งร้าย หล่อนนึกอะไรออก หัวเราะออกมา:“อีกอย่างนะ จะมีคู่แต่งงานมั้ยว่าไปอีกอย่าง เบ้าหน้าอย่างจางเรยบ้านแกเนี่ยนะ ไม่มีเงิน ไม่มีแฟน นอกจากการเรียนดีแล้ว ยังมีความสามารถอะไรอีก? เป็นแต่หนอนหนังสือ โดนแฟนหักหลังยังไม่รู้ตัวอีก พึ้งเมื่อวาน ฉันยังเห็นแฟนเขาไปเปิดห้องกับทายาทเศรษฐีที่โรงแรมที่ฉันทำงานอยู่เลย ฉันเป็นคนจดทะเบียนคีย์การ์ดห้องพักเอง ผู้ชายคนนั้นใส่แบรนด์แนมทั้งตัว จางเรยจะเอาอะไรไปเทียบกับเขาได้? ” “เป็นไปไม่ได้ ซูชิงไม่ใช่คนแบบนั้น !”แม่จางเรยโกรธเผลดจนตัวสั่น หน้าซีดกระทันหัน แย่ละ แม่หัวใจวายอีกแล้ว ป้ายังไม่ทราบเรื่องฉิงหวันหยูหรอ ? งั้นที่แม่โทรบอกตัวเองว่ารู้หมดแล้ว หมายถึงอะไรกันแน่ ? จางเรยยังไม่ทันตั้งตัว รีบวิ่งเข้าบ้านกะทันหัน รีบหยุงคุณแม่ไว้ รีบจีบยาต้านหัวใจวายออกป้อนเข้าปากแม่ มองแรงใส่ผู้หญิงนิสัยร้ายที่อยู่ตรงหน้า :“แกมาที่นี่ทำอะไร บ้านฉันไม่ต้อนรับแก!” “บ้านแก?”โจวจวนเหมือนได้ยินเรื่องตลกที่ตลกที่สุด ปลายจมูกโด่งจนจะชี้ฟ้า :“เข้าใจผิดรึเปล่า บ้านหลังนี้อยู่ใต้นามฉัน ฉันเองที่เป็นเจ้าของบ้าน ขนาดใบแจ้งเตือนจากศาลลงมาตอนนี้แล้ว ให้พวกแกย้ายออกไป ยังไม่รีบไปอีก” โจวจวนโยนกระดาษอย่างยโสโอหังใส่หน้าจางเรย จางเรยรับกระดาษมา กวาดสายตาอ่านอย่างรวดเร็ว เป็นใบสั่งอพยพจากศาลจริง ๆ แจ้งให้จางเรยย้ายบ้านออก บ้านหลังนี้เป็นบ้านที่คุณพ่อคุณแม่จางเรยขยันขวนขวายเก็บเงินซื้อไว้ ตอนซื้อบ้านเป็นตอนที่ป้าจบม.ต้นพอดี เพื่อที่จะลงทะเบียนบ้านในเมือง คุณยายออกหน้าช่วยคุยให้ซื้อบ้านในนามป้า แบบนี้ป้าจะได้กลายเป็นคนในเมืองจริง ๆ แต่อนาคตกลับไม่เหมือนเดิม คุณแม่เป็นคนจริงใจรักพี่น้อง ยิ่งมีคุณยายพูดเป่าหูเพิ่ม เลยปรึกษาเจรจาตกลงกับคุณพ่อ แต่ไม่คิดว่ากลับเป็นจุดเกิดรากเหง้าของความชั่วร้าย หลังจากที่คุณพ่อและคุณยายเสียชีวิต โจวจวนก็กลับเปลี่ยนตัวเปลี่ยนใจ ไม่ได้แค่พูดจาพูดจาสอดเสียดเหน็บแนมกับคุณแม่ ยังคิดจะยึดบ้านของตัวเองด้วยซ้ำ ต้นปีนี้ยังตามหาผู้ซื้อบ้านมาดูต่อเนื่อง คิดอยากขายบ้านนี้ออก คุณแม่อยู่ทนไม่ได้ เลยฟ้องโจวจวนขึ้นศาส หลังจากรู้สาเหตุที่โจวจวนมาวันนี้ จางเรยทำใจเย็นและตั้งสติทันที ชี้ใบแจ้งและบอกว่า:“แกมาซ่าอะไร ? ไม่ได้แปลว่าศาลจะยกบ้านนี้ให้แก แค่จะให้พวกเราย้ายบ้านตอนนี้เฉย ๆ แกก็ไม่มีสิทธิ์มาอยู่ สุดท้ายบ้านหลังนี้จะเป็นของใครกันแน่ยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำ ” “ไม่ได้บอกจะเข้ามาอยู่ซะหน่อย ?”เห็นจางเรยไม่พอใจ สีหน้าโจวจวนยิ่งยโสโอหัง อยากด่าจางเรยมากแค่ไหน:“นี่เป็นศึกชักเย่อแย่งชิงบ้าน กว่าพวกแกยอมย้ายบ้านออก ฉันมี พร้อมเสียเวลาเยอะแยะกับพวกแก จะรอดูว่าพวกแกจะนอนที่ไหน แค่อย่างสถานการณ์เศรษฐกิจอย่างบ้านแกเนี่ยนะ เช่าบ้านก็คงยาก? พอถึงตอนยากจนนั้นอย่ามาโทษฉันนะ ตอนนี้พวกแกถอนฟ้องตอนนี้ ฉันจะจ่ายค่าชดใช้1แสนบาทกับค่าซื้อบ้าน อย่ามาบอกว่าฉันรังแกลูกกำพร้าพ่อและแม่หม้ายนะ” มองดูหน้าตาน่าเกลียดคลั่งของโจวจวน จางเรยกลั้นขำไม่ได้ ระหว่าง1แสนสมัยนี้กับ20ปีก่อนจะเอามาเทียบกันได้หรอ ยังไม่รวมถึงค่าราคาบ้านขึ้นไปเท่าไหร่ ถึงจะเงินเฟ้อ ราคาก็คงขึ้นเป็นหลายเท่าแล้ว “โจวจวน แกจะทำแบบนี้ไม่ได้ อย่างน้อยเราก็เป็นพี่น้องกันแท้ๆนะ……”คุณแม่โกรธจนน้ำตาไหลพราก จางเรยพูดยิ้มอ่อนแบบเย็นชาช่วยแม่ว่า :“พี่น้องแท้อะไรเล่า มีเครือญาติแบบนี้ รีบตัดขาดยิ่งดี หล่อนบอกจะให้พวกเราย้ายบ้านใช่ป้ะ ลองมาดูกันสิว่าใครจะเก่งกว่า ใคร พวกเราไปเก็บของ จะย้ายออกตอนนี้เลย” “จางเรย ย้ายไม่ได้นะ ย้ายแล้วพวกเราจะไปอยู่ไหนกัน ยิ่งตอนนี้ค่าเช่ากำลังแพง” “ไม่ต้องเช่าบ้าน ผมมีเงิน หายห่วงได้นะแม่” ทีแรกโจวจวนคิดว่าจะเป็นศึกชักเย่แย่งชิงบ้าน แต่ไม่คิดว่าจางเรยจะยอมตอบตกลงเร็วขนาดนี้ แต่นี่กลับทำให้หล่อนรู้สึกไม่พอใจ จริง ๆ อยากจะขู่ด้วยเหตุผลนี้ให้พวกเขาถอนฟ้อง แต่ดูจากสีหน้าจางเรย รู้เลยว่าจะเข้าศึกกับฉันแน่นอน ! ตอนนี้ติดต่อคนซื้อบ้านไว้แล้ว ราคาขายคุยกันเรียบร้อย แต่ถ้าไม่ได้ทำการซื้อขายซักทีเรื่องคงจบไม่ได้ขาย ! โจวจวนกังวลในใจ น้ำเสียงพูดประชดยิ่งขึ้น:“โอ้โห ไม่ต้องเช่าบ้านก็แสดงว่าจางเรยหาเงินเป็นกองได้แล้วสิ แกจะพาแม่แกไปนอนข้างถนนหรอ? 555 ดูไม่ออกนะเนี่ย แกอายุน้อยๆ ไม่มีความสามารถอะไรแต่มโนเก่งจัง ไม่แปลกที่ซูชิงจะไปแอบมีกิ๊ก” “ไอ่หญิงแก่หุบปากซะ ! เอาเวลามาพูดแบบนี้ไปหาทนายที่ดี ๆเถอะนะ จะได้ไม่ต้องชดใช้ค่าชดเฉยทางจิตใจหลังแพ้คดี ” ทำไงได้ที่หล่อนช่างพูดแรงเหลือเกิน ทำให้จางเรยโกรธโพดโมโหทันที