บทที่8 ความเปลี่ยนแปลงของซูชิง

บ๗ที่8 ความเปลี่ยนแปลงของซูชิง “ก็เป็นฉันสิ”จางเรยยิ้ม ๆ เก็บคีย์การ์ดกลับไป“ถ้ารู้ว่าเป็นตึกบ้านแก ฉันไม่น่าซื้อเลย อย่างไงตึกดีก็มีเยอะอยะ นอกจากตึกบ้านแกก็ยังมีตึกอื่นอีก แกว่าใช่มั้ย” กวนฉี：“……” ผู้ชายที่รวยสุดออกมาแข่งฐานะ เศรษฐบุตรอื่นที่ฐานะเล็กกว่าไม่กล้าพูดอะไร เพื่อนร่วมห้องยิ่งอึ้งจนพูดอะไรไม่ออก ที่จริงแล้วเขาไม่ได้แค่เลี้ยงเหล้าได้ แถมยังจ่ายบ้านงวดเดียวได้อีก！ ตำนานของจางเรยกำลังแพร่กระจายในโรงเรียนอย่างไว จางเรยขี้เกียจคุยกับคนอย่างพวกเขา เรียกรถพาหลิวเฮ่ากลับเลย ระหว่างทางหลิวเฮ่าอึ้งมาก ถามจางเรยว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมอยู่ ๆ ถึงโชคเปลี่ยนเป็นคนรวยซะแล้ว จางเรยบอกแค่ว่าถูกหวย ไม่ได้อะไรพูดละเอียดเยอะ อย่างไงฉิงหวันหยูเป็นอย่างไงตัวเองก็ยังไม่แน่ใจ พูดเยอะไม่ดี พอส่งหลิวเฮ่าถึงบ้านเสร็จ จางเรยก็กลับบ้านไปนอน วันที่สองตื่นมา ข้อความเด้งโทรศัพท์จะระเบิด เป็นแต่เพื่อนที่ปกติจะไม่ค่อยสนิททักข้อความมาให้จางเรยช่วยติว หรือไม่ก็ชวนออกไปเที่ยวเล่น ในนั้นมีซูชิงทักข้อความมาเยอะที่สุด หล่อนได้รับข้อความตอนเที่ยงคืนก็รีบตอบข้อความกลับขอโทษจางเรยอย่างต่อเนื่อง ขอให้จางเรยให้อภัยเขา พอเห็นไม่มีตอบกลับก็ส่งรูปเซลฟี่ไป มีรูปเซลฟี่ทุกขนาดทุกแบบทุกสไตล์ ท่าทางอ่อยร่าน ถ้าบอกว่าแรดก็เป็นแค่คำชมสำหรับหล่อนเอง จางเรยไม่คิดอะไร จับซูชิงเข้าบัญชีดำเลยทีเดียว เพึ้งเรียบร้อย ซูชิงก็โทนมาทันที：“จางเรย เรื่องมันไม่ได้เป็นแบบนั้นนะ……ฮึม ๆ นายเข้าใจผิดกับเราแล้ว” ในสาย เสียงซูชิงนุ่มนวลละมุน ฟังแล้วทำให้รู้สึกเอ็นดู ถ้าเป็นแต่ก่อน จางเรยคงแพ้ในความงามหล่อนแน่นอน แต่ตอนนี้เขารู้หน้าแท้ของซูชิงแล้ว รู้สึกน่าเกลียดอยากอ้วกด้วยซ้ำ “เราเข้าใจผิดเธอยังไง？” “ฉันกับคุณชายหวาง……ถุย หวางเผิง ไม่ได้เป็นอะไรกันหรอก เขาบังคับให้ฉันนั่งรถเขาไม่ให้ไปหานาย”ซูชิงพูดอย่างน้อยใจ หวางเผิงเส้นใหญ่นี้คงจะไม่มีทางละ ซูชิงยังไงก็ไม่อยากจะเชื่อว่า จางเรยเป็นคนรวย ซึ่งดูแล้วจะรวยกว่าบ้านหวางเผิงอีก หล่อนเคยดูนิยายที่คนรวยแกล้งอนาถายากจนมากเยอะ จางเรยชอบตัวเองขนาดนี้ แค่พูดขอโทษดี ๆ ไม่ใช่ว่าจะไม่มีโอกาสคืนดีกัน “เธอบอกว่าฉันไม่มีสิทธิ์ไปเทียบกับตู้เอทีเอ็ม ก็เป็นหวางเผิงบังคับว่างั้น？”จางเรยพูดนิ่ง ๆ ซูชิงรีบพยักหน้า：“ใช่ เขาบอกว่าถ้าฉันไม่พูดจาลบหลู่ดูหมิ่นนายเขาก็จะใช้เส้นไล่นายออกจากโรงเรียน！ฉันก็แค่อยากปกป้องนาย……” ผู้หญิงนี้ โม้เก่งจริง ๆ จางเรยยิ้มคิดแผนแกล้งคนออก：“‘งั้นเธอจะให้ฉันรออะไรล่ะ” “รอฉันไปอธิบายให้นายฟัง……วันนี้ตอนเย็นนายมีเวลาว่างมั้ย？ฉันเปิดห้องที่โรงแรมไว้ อยากอธิบายให้นายฟังดี ๆ แป่ปนึง……”ซูชิงพูดไปทำเสียงเบาแกล้งทำเป็นเขินอาย จางเรยยิ้มเยาะเย้ย รู้สึกตัวเองไม่คุ้ม แต่ก่อนซูชิงเป็นนางงามไอดอลในเขา เขาขยันทำงานหาเงินเพื่อซื้อของขวัญหลายอย่างให้ซูชิง ซูชิงกลับไม่ให้แตะตัวแม้แต่นิ่วมือ แต่ตอนนี้กลับได้ข่าวว่าตัวเองรวย ก็มาถึงขั้นนี้ทีเดียวเลย？ “ได้ เธอบอกเวลาและโลเคชั่นมาให้ฉัน ฉันจะไปตรงเวลาเลย”จางเรยพูด ฉันจะลองดู ซูชิงจะอดทนได้แค่ไหน วางสายเสร็จ จางเรยล้างหน้าล้างหน้าแล้วออกบ้าน จริงๆว่าจะรถมาขับ แต่เมื่อคืนช่วยหลิวเฮ่าใช้จ่ายไปแสนห้า ยังไม่ซื้อรถดีกว่า งานแต่งสำคัญกว่า ภาคเช้าต้องไปที่บริษัท จัดงานแต่งงาน แล้วต้องนัดพบทนายคุยเรื่องขึ้นศาสกับไอ่ป้าแก่โจวจวนอีก พอทำงานเสร็จ ก็ใกล้เที่ยงแล้ว ซูชิงส่งข้อความบอกพิกัดอยู่ที่โรงแรมว่ายเหา หล่อนเปิดห้องเสร็จเรียบร้อย กำลังอาบน้ำรอ เปิดห้องจริงหรอ？ จางเรยสตั๊นแป่ปนึง เก็บโทรศัพท์แล้วรีบไปโรงแรมว่านเหา เคาะประตู ประตูห้องไม่ได้ล็อกไว้ จางเรยดันประตูเข้าไป ในนั้นเต็มไปด้วยกลิ่นน้ำหอมบางเบา แต่รู้สึกแสบจมูก เตียงคู่ในห้องเต็มไปด้วยเสื้อผ้าผู้หญิง มีเสียงน้ำในห้องอาบน้ำ ซูชิงกำลังร้องเพลงในอ่างอาบน้ำ “ซูชิง”ซูชิงดับลงในใจจางเรย เห็นซูชิงนัดเปิดห้องกับตักเองอย่างเปิดเผย เหลือแค่ความดูหมิ่นในใจจางเรย “เข้ามาสิ~” ซูชิงพูดเสียงสั่น “ฉันแค่ขอถามคำถามเดียว”อย่างไงเขาก็เป็นคนที่เคยแต่งงานแล้ว จางเรยเลยหันหน้าออกไปไม่มองซูชิง “กระเป๋าที่ฉันซื้อให้เธออยู่ไหน？” “ก็อยู่ที่หัวเตียง ของที่นายให้ ฉันเก็บรักษาไว้ดีมากเลยนะ……” ซูชิงรีบใส่ผ้าคลุมอาบน้ำไว้เดินออกมา ยิ้มอ่อยพูด “รักษาไว้ดีแล้ว ก็เหมือนที่ฉันเคยรักษาเธอไว้”จางเรยพูดแล้วจับกรรไกรด่ามแหลมคมกรีดบนกระเป๋าแบรนด์แนมนี้ กระเป๋าดีโดนตัดจนพังหมด ซูชิงตะโกนกริ๊ด กระพือมา：“กระเป๋าของฉัน！กระเป๋าที่ฉันรักที่สุด！” ถึงแม้จะโมโหในใจแค่ไหนก็ต้องเก็บไว้ เพราะตอนนี้จางเรยรวยแล้ว กรีดพังกระเป๋าแบบนี้ยังไปซื้อกระเป๋าที่แพงกว่านี้ได้อีก ：“เรย ฉันผิดเอง เรื่องนั้นโทษฉันไม่ได้หรอกนะ ถ้านายยังโกรธเรื่องอะไรก็มาระบายตรงฉันสิ ไม่ต้องไปโกรธอะไรกับกระเป๋าหรอกหน่า” ซูชิงพูดพร้อมดึงขอบเสื้อล่าง โชว์ผิวเนียนใสแล้วเดินมา จางเรยออกห่างจางเรยอย่างว่องไวแล้วเดินออกไป：“ไม่ต้องเกรงใจหรอก พอระบายโกรธเสร็จ เราสองคนก็ถือว่าหายกัน” “อย่าสิ……”เห็นว่าจางเรยใจนิ่งซูชิงเริ่มกลัว:“นายพึ้งมาก็จะกลับแล้วหรอ” ให้จางเรยกลับตอนนี้ อย่าว่าเลยเป็นการปล่อยปลามีค่า แถมยังโดนตัดกระเป๋าอีก ประเด็นคือ ค่าห้องยังไม่ได้จ่าย หล่อนตั้งใจจะเลือกเปิดห้องที่โรงแรม5ดาวนี้ ราคาตั้งพันกว่า！ ถ้าเขากลับไปตัวเองก็ต้องจ่ายเอง เห็นจางเรยเดินออกจากห้องไป หล่อนกัดฟันคิดในใจจะทำก็ทำ วิ่งไปหน้าห้องห้ามจางเรยไว้ “จางเรย เราขอให้นายให้อภัยฉันได้มั้ย？ถ้าพวกเรากลับไปแต่ก่อนได้ เรายอมทำทุกอย่างให้นายเลยนะ” พูดเสร็จ นางแกะกระดุมผ้าคลุมสุดท้ายออก สะบัดเบา ๆ ผ้าคลุมบนตัวหลุดลง ทันใดนั้น ซูชิงยืนตัวเปล่าหน้าจางเรย ฉากนี้ถ้าเจอในแต่ก่อน จางเรยคงจะอุ้มหล่อนขึ้นเตียงทันที ละจับแน่นขึ้นสวรรค์กับหล่อน แต่ในตอนนี้ จางเรยเหลือแค่ความรู้สึกที่ดูหมิ่นและมองเยาะนาง นางยิ่งเป็นแบบนี้ยิ่งทำให้จางเรยดูหมิ่นมากขึ้น “ขออภัยด้วยนะ พวกเราจบกันแล้ว ต่อไปนี้ขอให้คุณอย่ามาการล่วงละเมิดฉันอีก” จางเรยพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเย็นชา ผลักมือนางออกแล้วกำลังจะยื่นมือออกไปเปิดประตู ทันใดนั้น ซูชิงกลับเปลี่ยนสีหน้า สายตาของหล่อนดูเหมือนแหลมคมโหดดุ พูดว่า：“จางเรย ฉันจะพูดตรง ๆ กับนาย ถ้านายกล้าเปิดประตูตอนนี้ ข้างนอกก็จะมีคนมากักตัวนายไว้ พอถึงตอนนั้นฉันก็จะตะโกนว่าช่วยด้วย นายยังตัดใจจากฉันลืมอดีตไม่ได้ อยากขมขื่นฉัน ” โทง！ จางเรยใจกระตุก เขายังไงก็ไม่คิดว่าซูชิงเรียกตัวเองมาที่นี่เพื่อแบบนี้นี่เอง