บทที่ 15 ฉันต้องการจีบแฟนของคุณ

บ๗ที่ 15 ฉันต้องการจีบแฟนของคุณ จางเรยรอด้วยความคาดหวัง ไม่นานเสียงหญิงกลของพูดออกมา “ขอแสดงความยินดีกับท่านที่ได้รับการ์ดระบบวัสดุคู่หนึ่งใบ ซึ่งได้เก็บเข้ากระเป๋าสะพายหลังของท่านแล้ว ต้องการเปิดหรือไม่?” “อะไรนะ? วัสดุคู่ เป็นไปได้อย่างไร” “เปิด” จิตใจของจางเรยรู้สึกปลอดโปร่ง นี่คือความสุขจากสวรรค์ “การ์ดวัสดุคู่ได้ถูกเปิดแล้ว ยินดีกับท่านที่ได้รับการ์ดพระราชาท้องใหญ่หนึ่งใบและการ์ดค่าวิทยายุทธ์หนึ่งใบ ใช้ตอนนี้หรือไม่?” “เอ๊ะ?” จางเรยประหลาดใจ จิตใจรู้สึกหดหู่ในทันที ความจริงเขายังต้องการการ์ดซ่อนตัว แต่การ์ดที่ได้รับทั้งสองใบกลับไม่ใช่ “การ์ดสองใบนี้ใช้อย่างไร?”จางเรยถาม “ใช้การ์ดพระราชาท้องใหญ่ ท่านจะได้รับการเจริญอาหาร อาหารของคนคนหนึ่งเปรียบได้กับคนร้อยคน” “ใช้การ์ดค่าวิทยายุทธ์ ท่านจะสามารถเพิ่มพลังการโจมตี เอาชนะคนธรรมดาสามัญได้ยี่สิบคน” การ์ดพระราชาท้องใหญ่ จะให้ฉันกลายเป็นถังข้าวเหรอ? อย่างไรก็ตามการ์ดใบที่สองยังคงมีประโยชน์ แต่ไม่จำเป็นในขณะนี้ “ใช้ตอนนี้หรือไม่?”เสียงหญิงกลพูดอีกครั้ง “ไม่ใช้” “ได้ค่ะ การ์ดทั้งสองใบได้ถูกเก็บเข้ากระเป๋าสะพายหลังของท่านแล้ว” เมื่อพูดจบ เสียงหญิงกลก็หายไป วันต่อมาไปเรียนที่มหาวิทยาลัยตอนเช้า ระหว่างที่เขาเดินผ่านโรงอาหาร ก็มองเห็นหวางเผิงและหญิงสาวที่สวยงามดูคุ้นเคยยืนอยู่ข้างกำแพงยืนพูดคุยกันอยู่ใกล้ๆ เมื่อมองเข้าไปใกล้ๆ ผู้หญิงคนนั้นเป็นคนที่หวางเผิงพูดจาแทะโลมอยู่ที่ถนนในคราวก่อน เมื่อจางเรยเห็นฉากนี้ ก็แทบอดไม่ได้จนอยากจะหัวเราะ เพราะครั้งก่อนหญิงสาวได้ตบหวางเผิงด้วยความโกรธแล้วจากไป คราวนี้ หวางเผิงก้มศีรษะอย่างจริงจังเพื่อเอาใจคนอื่น แต่ผู้หญิงคนนั้นมีสีหน้าเย็นชาและปฏิเสธคำขอของเขา “ซวนซวน คุณอย่าโกรธเลย เรื่องของเมื่อวานได้ผ่านไปแล้ว ฉันยอมรับผิดกับคุณแล้ว” “เหอะๆ ยอมรับผิดเหรอ? หวางเผิง คุณคิดว่าคุณทำเรื่องอย่างนั้น แค่ยอมรับผิดก็พอแล้วอย่างนั้นเหรอ? คุณรู้หรือไม่ว่าทำให้ฉันเสียหน้าเพราะคุณมากแค่ไหน” พูดจบ หญิงสาวคนนั้นก็ผลักมือของหวางเผิงออกไป หวางเผิงได้บอกสิ่งที่ดีทั้งหมดกับเธอแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะยังสนใจเธออยู่ การที่เธอตบเขานั้น ก็คงจะด่าเธอว่าเป็นผู้หญิงสารเลวไปนานแล้ว ท้ายที่สุดในฐานะของหวางเผิงนั้น เคยมีแต่ผู้หญิงเป็นฝ่ายเข้าหาประจบสอพอเขา “เฮ้ ถ้าอย่างนั้นคุณบอกฉันว่าต้องทำอย่างไร คุณถึงจะอภัยให้ฉัน?”น้ำเสียงของหวางเผิงเย็นชาเล็กน้อย เมื่อซวนซวนได้ยินน้ำเสียงของหวางเผิง ทันใดนั้นก็ใจสั่น แม้ว่าเธอจะโกรธหวางเผิง แต่เธอก็ระวังตัวมากเพราะเธอรู้สถานะในหัวใจของหวางเผิงทำไมจึงไม่มีผู้หญิงอยู่ข้างกายเขา มันไม่ง่ายที่จะได้เขามาอยู่ในมือของตัวเอง ถ้าทำหลุดมือไป คงน่าเสียดายมาก เธอจ้องมองหวางเผิงสักครู่และพูดอย่างใจเย็น "มันก็ไม่ใช่ไม่มีวิธี ช่วงนี้ฉันชอบโทรศัพท์อยู่รุ่นหนึ่ง แค่คุณช่วยซื้อให้ฉัน ฉันก็จะไปพิจารณาการให้อภัยคุณ" เมื่อได้ยินสิ่งนี้ หวางเผิงก็ทำอะไรไม่ถูก ในใจกำลังพูดว่าเธอคือสาวผู้บูชาเงิน พูดคุยตั้งนาน ก็ยังนึกถึงแต่เรื่องเงินของฉัน “ได้ ฉันรับปากคุณ” หวางเผิงไม่พูดมากตกปากรับคำเธอ เขาคิดว่าโทรศัพท์หนึ่งเครื่องราคาราวๆสามพันหยวน มันก็แค่ค่าอาหารหนึ่งมื้อของเขาหายไปก็เท่านั้นเอง “เมื่อคุณพูดอย่างนี้ วันนี้ตอนเที่ยงพวกเราไปซื้อกันเลย โทรศัพท์ที่พังแล้วเครื่องนี้ ฉันอยากซื้อใหม่ตั้งนานแล้ว ที่ไหนมีโทรศัพท์ไอโฟนรุ่นใหม่ล่าสุดน่าใช้กัน” “คุณพูดอะไรนะ?” หวางเผิงได้ยินโทรศัพท์ไอโฟนรุ่นใหม่ล่าสุดไม่กี่คำ การแสดงออกก็เปลี่ยนไปทันที โทรศัพท์ไอโฟนรุ่นใหม่ล่าสุดราคาหนึ่งหมื่นหยวน ถึงแม้หวางเผิงจะมีเงินใช้ไม่ขาด แต่เมื่อยังไม่ได้หลับนอนกับเธอก็ต้องจ่ายเยอะขนาดนี้แล้วเหรอ? ยิ่งไปกว่านั้นเพราะเรื่องคราวก่อน ทำให้ถูกพ่อยึดอำนาจทางการเงินแล้ว หนึ่งหมื่นหยวนสำหรับหวางเผิงในตอนนี้นั้นนับว่าเป็นตัวเลขไม่น้อยเลยทีเดียว “อะไรกัน ทำไมถึงกลับคำเร็วอย่างนี้? ฉันแค่จะให้คุณซื้อโทรศัพท์ไอโฟนมาเพื่อชดเชยความผิดเท่านั้น คิดไม่ถึงว่าคุณจะไม่ยินยอม” “ถ้าคุณพูดอย่างนี้ พวกเราก็ไม่มีอะไรต้องคุยกัน ต่อไปคุณก็ไม่ต้องมาหาฉันอีก” พูดจบ หญิงสาวเตรียมที่จะเดินจากไป หวางเผิงก็ครุ่นคิดอยู่ในใจ “ผู้หญิงคนนี้ช่างบูชาเงินเสียจริง แต่เงินหนึ่งหมื่นหยวน อย่างน้อยก็นอนกับเธอได้ตั้งหนึ่งเดือน อีกทั้งดูเหมือนเธอจะหัวอ่อนไม่มีประสบการณ์ นับว่าไม่เสียเปรียบ ” “ซวนซวน ดูคุณอารมณ์ของคุณแล้วไม่ได้รับร้อนมาก ฉันไม่ได้พูดว่าจะไม่ซื้อให้คุณ ฉันรับปากคุณแล้วไง” หวางเผิงต้องทนทุกข์ทรมานกับการบีบบังคับของผู้หญิงสาวและจบลงด้วยการประนีประนอม หญิงสาวได้ฟังคำตอบรับของเขา จิตใจก็รู้สึกสบายใจ แต่สีหน้าไม่ได้แสดงออกถึงความดีใจแม้แต่นิด “หึ นับว่าคุณยังมีคุณธรรม” ทั้งสองกลับมาคืนดีกันอีกครั้ง สีหน้าของหวางเผิงแสดงให้เห็นถึงรอยยิ้มเล็กน้อย ขณะที่จะพาเธอหันหลังไป แต่ในขณะที่เธอหันหน้าไป ก็เห็นจางเรยยืนอยู่ไกล ๆ ทันใดนั้น หวางเผิงมีความคิดมากมายเกิดขึ้น เมื่อสักครู่ที่ขอร้องซวนซวนให้อภัย คงจะถูกไอ่จางเรยเห็นเข้าทั้งหมดแล้วสินะ เดิมทีที่เขามาที่มุมเล็กๆนี้ เป็นเพราะกลัวคนอื่นเห็น แต่คิดไม่ถึงว่ายังมีคนเห็น อีกทั้งยังเป็นจางเรย คนที่เขาเกลียดมากที่สุด สิ่งนี้จะนำไปปนกันในมหาวิทยาลัยในอนาคตได้อย่างไร? เขาพาหญิงสาวเดินไปข้างหน้าของจางเรย สีหน้าของเขาดูเหยียดหยาม จ้องมองเขาด้วยความรังเกียจ เขายิ้มแล้วพูดว่า: "จางเรย ดูเหมือนคุณจะมีอารมณ์มากนะ อะไรกัน อิจฉาที่ฉันมีสาวสวยมากมายข้างกายจนไม่อยากเดินหนเลยเหรอ? “เหอะๆ ช่างเป็นคำพูดที่น่าตลก ฉันน่ะเหรอที่จะอิจฉาพ่อหมู? ” “คุณพูดอะไร?” ประโยคที่จางเรยพูดน่ายั่วให้หวางเผิงโมโห แต่ยังไม่ทันที่จางเรยจะพูดจบ เสียงของเขาก็ลดลง จางเรยเหน็บแหนมเขาต่อ “หวางเผิง ท่าทางที่คุณขอโทษแฟนของคุณเมื่อสักครู่ มันช่างน่าดูเสียจริง เหมือนหมาปั๊กที่บ้านของภรรยาฉันเลี้ยงไว้เลย ” “แก จางเรย แกมีสิทธิ์อะไรมาหัวเราะเยาะฉัน คุณไม่ใช่คนที่เกาะผู้หญิงกินอย่างนั้นเหรอ? ถ้าไม่มีภรรยาที่มีเงินของคุณ คุณก็ไม่มีอะไรเลย คนอื่นนั้นให้เงินแก่ผู้หญิง แต่คุณช่างดีจริงๆ กลับได้ใช้เงินของผู้หญิง นี่มันช่างมีศักดิ์ศรีเสียจริง” จางเรยรู้ว่าหวางเผิงตั้งใจพูดยั่วโมโหตัวเอง เพื่อหลีกเลี่ยงจุดอ่อนที่เขาเพิ่งแสดงมันออกมา พวกเขาโต้เถียงกันกันอยู่ตรงนี้ จนมีนักศึกษาให้ความสนใจพวกเขา โดยเฉพาะเมื่อพวกเขาเห็นว่าผู้ที่ทะเลาะด้วยนั้นเป็นเศรษฐีมีเสียงอันดับสองของมหาวิทยาลัย ยิ่งทำให้คนมุงดูมากยิ่งขึ้น ในเวลานี้ จางเรยมีแผนที่จะใช้ประโยชน์จากความอับอายของเขาบนถนนในครั้งนี้เพื่อให้เพื่อนร่วมมหาวิทยาลัยทุกคนรู้ถึงความชั่วร้ายของเขา “ฮ่า ฮ่า ฮ่า ” ทันใดนั้นจางเรยก็หัวเราะออกมาเสียงดัง หลังจากที่สายตาทั้งหมดมองมาที่เขา เขาก็พูดเหยียดหยามเสียงดัง “หวางเผิง คุณยังมีหน้ามาพูดกับฉัน คุณให้เงินผู้หญิงใช้ก็จริง แต่ถึงจะเงินมากแค่ไหน คุณก็ไม่สามารถถอดกางเกงของคุณต่อหน้าผู้คนมากมายบนถนนอย่างนั้น เพื่อนนักศึกษาพวกเราตั้งมากมาย ฉันไม่รู้เลยจริงๆว่าคุณมีงานอดิเรกเช่นนี้” “อะไร? หวางเผิงถอดกางเกงบนถนนเหรอ? ตอนไหน?” ทันทีที่คำพูดจบลง นักศึกษาที่ดูอยู่รอบ ๆ ทุกคนก็ประหลาดใจ จนมีเสียงกระซิบดังขึ้นมา ในใจของหวางเผิงรู้สึกสงสัย เขาพูดกับตัวเองว่าจางเรยรู้เรื่องนี้ได้อย่างไร? “หวางเผิง คุณมันโรคจิต นึกไม่ถึงว่าคุณจะนำเรื่องนี้มาพูด ช่างน่าละอายเสียจริง”หญิงสาวที่อยู่ด้านข้างหวางเผิงด่าเขาขึ้นมาทันที “ซวนซวน ฉันเปล่านะ” หวางเผิงงุนงง สองวินาทีต่อมา เขาก็ทวีความโกรธไปที่จางเรย “จางเรย คุณรู้ได้อย่างไร?” ทันทีที่พูดออกมา เขาก็เสียใจภายหลังในทันที นี่ไม่เท่ากับว่ายอมรับกับทุกคนเรื่องที่เขาถอดกางเกงแล้วเหรอ? อย่างที่คาดไว้ เพื่อนๆที่อยู่รอบ ๆ เขา มองดูอย่างน่ารังเกียจมากขึ้น และบางคนก็ชี้ไปที่เขา “ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง คิดไม่ถึงว่าหวางเผิงจะทำเรื่องเช่นนี้” “ใช่ คิดว่าตัวเองมีเงินมากเหรอ? ไม่มีคุณภาพของคนเลย แถมยังเป็นนักศึกษาของมหาวิทยาลัยนี้อีก” “ทำให้หาวิทยาลัยของพวกเราเสียหน้าจริงๆ” นักศึกษาต่างพากันวิพากษ์วิจารณ์ และหวางเผิงก็ไม่มีโอกาสได้อธิบาย รอยยิ้มบนใบหน้าของจางเรยนั้นสดใสยิ่งขึ้น “หวางเผิง คุณต้องการที่จะรู้ว่าฉันรู้ได้อย่างไรจริง ๆ เหรอ? คุณลองทายดูสิ” สายตาของหวางเผิงมองไปที่จางเรยอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าเขาภูมิใจ ก็มีปฏิกิริยาทันที หรือว่าเขาจะสร้างผีขึ้นมา? แต่เขากลับมาคิดว่าไม่ใช่ ตอนที่เกิดเรื่องนั้น เห็นได้ชัดว่าจางเรยไม่ได้อยู่ข้างตัว เขาจะรู้ได้อย่างไร? หรือว่าเขาบังเอิญผ่านไป และเห็นทั้งหมดแล้ว หวางเผิงยิ่งคิดยิ่งโมโห เขาอยู่ในมหาวิทยาลัยนั้นเป็นที่รักใคร่ตลอดเวลา ไม่ต้องพูดถึงเพื่อนๆ แม้แต่ครูจนถึงครูใหญ่ก็ยังไว้หน้า ไม่มีใครกล้าหัวเราะตัวเอง แต่ตอนนี้จางเรยพูดอย่างนั้น เพื่อดึงดูดผู้คนจำนวนมากให้หัวเราะเขา ต่อไปเขาจะอยู่ในมหาวิทยาลัยได้อย่างไร? “แก จางเรย วันนี้ฉันจะฆ่าแก” ปฏิกิริยาที่ตอบโต้กลับมาของหวางเผิง เมื่อดูเพื่อนๆรอบตัวที่กำลังสบประมาทและดูถูกตัวเองมากขึ้นเรื่อย ๆ ในที่สุดความโกรธของเขาก็มาถึงขีดสุด เขาส่งเสียงกรีดร้องและยกกำปั้นของเขาไปที่จางเรย