บทที่ 18 งานเลี้ยงปลิ้นปล้อน

บ๗ที่ 18 งานเลี้ยงปลิ้นปล้อน กวนฉีไม่พูดอะไร เขาเดินออกจากห้องเรียนไปเพื่อโทรหาหวางเผิง “หวางเผิง ฉันได้ยินว่าเธอโดนจางเรยรังแก เกิดอะไรขึ้นกันแน่?” “ข่าวกระจายไปเร็วนะ โชคดีที่ฉันไม่ได้ไปห้องเรียน ครั้งนี้ฉันโดนไออ่อนจางเรยเล่นงานเข้าแล้ว รอก่อนเถอะ มันจะต้องชดใช้ให้ฉันอย่างสาสม” เสียงของหวางเผิงในโทรศัพท์นั้นโกรธแค้นเป็นอย่างมาก “เป็นอย่างนี้นี่เอง มิน่าล่ะไออ่อนจางเรยถึงได้หยิ่งผยองนัก อ้อใช่แล้ว ฉันได้ยินว่าเขาจะพาเพื่อนทั้งไปเลี้ยงที่ร้านอาหารทะเลจักรพรรดิ พวกเราไปสั่งสอนเขาสักหน่อยดีไหม ？” “ร้านอาหารทะเลจักรพรรดิหรอ？” หวางเผิงได้ยินก็ทึ่งไปชั่วขณะ คิดไม่ถึงว่าจางเรยจะหน้าใหญ่ใจกว้างขนาดนี้ หวางเผิงคิดไตร่ตรองอยู่ไม่นาน ก็คิดอะไรขึ้นได้ มุมปากของเขายกยิ้มอย่างเย็นชา “ฮึ พวกเราไม่ต้องไปก่อกวนถึงที่นั่นหรอก ฉันมีวิธีที่จะคิดบัญชีจางเรยแล้ว” “หรอ ？วิธีไหน?” กวนฉีถามอย่างประหลาดใจ “ถึงเวลาเดี๋ยวเธอก็รู้เอง” ตอนเย็นจางเรยก็พาเพื่อนๆ ที่สนิทกันของเขาออกจากมหาลัย คิดไม่ถึงว่าเขาจะเจอหวางเผิงและพรรคพวกที่หน้าประตูโรงเรียน ดูๆ ไปก็เหมือนกำลังรอคนปกติ จางเรยเดินผ่านไปด้วยใบหน้าเรียบเฉย หวางเผิงยิ้มน้อยยิ้มใหญ่และเข้าไปพูดคุยกับจางเรยอย่างสุภาพ “จางเรย ฉันได้ยินว่านายเลี้ยงข้าวเพื่อนๆ ยังไงๆ ฉันก็เป็นเพื่อนร่วมห้องของนาย ให้ฉันพาเพื่อนๆ ของฉันไปด้วยได้ไหม?” “หวางเผิง แกคิดว่าแกเป็นใคร จางเรยแค่ชวนแค่คนที่ดีๆ เท่านั้น แกก็เป็นอริกับพี่จางเรย แกยังกล้ามางานกินเลี้ยงของพี่จางเรยอีกหรอ?” จางเรยไม่ทันอ้าปากพูดอะไร หลิวฮ่าวก็หลุดปากด่าออกไป “นี่แกพูดอะไรวะ?” กวนฉีได้ยินดังนั้นจึงรู้สึกเดือดมาก เขาหุนหันจะพุ่งตัวออกไปแต่หวางเผิงมองเข้าด้วยสายตาเรียบเฉย แล้วพูดว่า “กวนฉี อะไรของแก ลืมไปแล้วหรอว่าเรามาทำอะไร?” กวนฉีข่มความโกรธของตัวเองเอาไว้ หวางเผิงยังพูดต่อด้วยความนอบน้อม “จางเรย พวกเราก็เพื่อนกันทั้งนั้น ไม่เห็นต้องตัดความสัมพันธ์กันเลยนี่ พวกเรามาที่นี่วันนี้ก็เพื่อมารอเธอโดยเฉพาะ เธอคงไม่ใจแคบหรอกใช่ไหม?” จางเรยไม่เชื่อคำพูดของเขาอย่างแน่นอน หากว่าหวางเผิงเป็นคนที่เข้าหาก่อนเพื่อที่จะผูกมิตร ถ้าเป็นอย่างนั้นหมูทุกตัวก็ปีนต้นไม้ได้แล้ว ！ แต่จางเรยก็ไม่ได้ปฏิเสธ เขาแค่ยิ้มเพียงเล็กน้อยแล้วพยักหน้า “ในเมื่อคุณชายหวางต้องการจะผูกมิตร พวกเราก็ยินดี อยากไปก็ไป ยังไงพวกแกไปหรือไม่ไปก็ไม่ต่างอะไรกันอยู่แล้ว” “จางเรย แก……” “อือ?” เมื่อพรรคพวกของหวางเผิงได้ยินที่จางเรยพูด พูดไม่ทันขาดคำโดนหวางเผิงห้ามด้วยสายตา จางเรยไม่ได้โต้เถียงอะไรมาก พาเพื่อนๆ ไปยังร้านอาหารทะเลจักรพรรดิ พร้อมหวางเผิงข้างๆ เพราะว่าทั้งห้องมี 50 กว่าคน ทำให้นั่งไม่พอ จางเรยจึงจองห้องอาหารล่วงหน้าไว้ 5 ห้อง จางเรยกับเพื่อนและหวางเผิงและพรรคพวกนั่งอยู่ในห้องอาหารเดียวกัน หลังจากที่นั่งลง พรรคพวกของหวางเผิงก็พูดถึงข้อบกพร่องขึ้นมาว่า “เฮ้อ ห้องอาหารก็ดี แต่น่าเสียดาย อาหารที่สั่งมาเลี้ยงเป็นของเกรดต่ำทั้งนั้นเลย แทนที่จะกินของราคาถูกที่นี่ นั่งกินข้างทางซะยังดีกว่า” “หลี่เสวียน แกหมายความว่าไง？ไม่อยากกินก็ไปให้พ้น ใครใช้ให้แกมา?” หลิวฮ่าวได้ยินคำพูดประชดประชันก็รู้สึกโมโห “หึหึ อย่าเข้าใจผิดสิ ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ยังไงเพื่อนๆ ก็มากันตั้งมากมายขนาดนั้น จางเรยพาเพื่อนมาที่นี่ได้ก็ไม่ง่ายเลยนะ หรือถ้าแกไม่ไหวจริงๆ ให้พวกฉันช่วยไหมล่ะ ให้คุณชายหวางของพวกเราเป็นสปอนเซอร์ให้ แค่นี้ก็แก้ปัญหาได้แล้วนะ” “เห้ย แบบนี้มันตั้งใจหาเรื่องกันนี่!” หลิวฮ่าวลุกขึ้นตบโต๊ะ พร้อมมองไปยังหลี่เสวียนอย่างดุร้าย หลี่เสวียนก็ไม่ได้มีความเกรงใจแม้แต่น้อยลุกขึ้นยืนขึ้นมาด้วยเหมือนกัน ช่วงเวลาสำคัญนี้หวางเผิงโบกมือเพื่อให้หลี่เสวียนใจเย็นและนั่งลง แล้วหันไปพูดกับจางเรยพร้อมรอยยิ้มว่า “จางเรย ขอโทษด้วยนะ พอดีน้องฉันมันอารมณ์ไม่ดีโปรดให้อภัยด้วยเถอะ ยังไงๆ ก็เพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ กันทั้งนั้น หรือไม่พวกเรามาเล่นเกมทำลายบรรยากาศกันสักหน่อยไหม?” จางเรยฟังสิ่งที่เขาพูด จะมาไม้ไหนอีก! “หึหึ ได้สิ คุณชายหวางอยากเล่นเกมอะไรล่ะ?” “เกมก็ง่ายๆ พวกเราแข่งกันใครกินได้เยอะกว่า ฝั่งไหนกินได้เยอะกว่าก็ชนะไป ถ้าพวกเธอชนะวันนี้ห้องอาหาร 5 ห้อง หวางเผิงจ่ายเอง” เมื่อคำพูดนั้นสิ้นสุดลง หลิวฮ่าวก็รู้สึกหวั่นไหว เพราะเขารู้สึกคุ้นเคยชายรูปร่างอ้วนข้างๆ หวางเผิง เขาชื่อ หงต้าผ้างหนักเกือบ 200 กิโล ในโรงเรียนมีเพียงไม่กี่คนที่ไม่รู้จักเขา เป็นนักกินที่มีชื่อเสียงมาก เขาคนเดียวสามารถกินข้าวสำหรับ 10 คนได้ หวางเผิงตั้งจะเล่นเกมนี้ชัดเจนเลยว่าต้องการให้จางเรยล้มละลาย！ “ได้!” จางเรยรับปากไปอย่างสบายๆ หลิวฮ่าวทึ่งไปชั่วขณะ เขาเข้าไปไปใกล้แล้วพูดกับจางเรยว่า “จางเรย เธอไปรับปากมันไม่ได้นะ คนที่นั่งข้างๆ เขาเจ้านั่นกินได้อย่างบ้าคลั่งเลย ฉันได้ยินมาว่าตอนกินข้าวที่โรงเรียน เขาคนเดียวกินข้าวเป็น 10 ถ้วย พวกเราทั้งหมดรวมอาจจะยังกินได้ไม่มากเท่าเขา” “หึหึ แต่ถ้าไม่รับปากจะโดนหวางเผิงดูถูกเอาได้นะ วางใจเถอะ มื้อนี้ฉันตั้งใจจะเลี้ยงอยู่แล้ว เงินไม่เท่าไหร่หรอก แต่ถ้าคืนนี้เราชนะ เงินสักบาทก็ไม่ต้องจ่าย” จางเรยพูดโน้มน้าวด้วยเสียงเบา ถึงจะพูดอย่างนี้ก็เถอะ หลิวฮ่าวก็ยังไม่วางใจอยู่ดี เหมือนกับว่ายังไม่ได้แข่ง เขาก็หมดกำลังใจไปแล้ว อีกทั้งฝั่งหวางเผิง ยังดูมั่นใจซะขนาดนั้น อย่างที่หลิวฮ่าบอกไว้ คืนนี้หวางเผิงต้องเตรียมมาดีแล้วแน่ๆ และยังมาพร้อมกับความแค้นเต็มหัวใจ ครั้งที่แล้วจางเรยตั้งใจสั่งไวน์ราคาแพงให้จางเรยล้มละลาย วันนี้เขาจะให้จางเรยได้ลิ้มความรู้สึกที่ไม่มีเงินจ่ายบิล！ หวางเผิงมองไปยังหงต้าผ้าง ราวกับจะบอกว่า “ต้าผ้าง วันนี้ต้องกินให้อิ่ม ไม่ว่ายังไงเงินก็ไม่ต้องจ่ายสักบาท แค่กินให้จางเรยมันล้มละลายให้ฉันก็พอ!” หงต้าผ้างมั่นใจมาก พร้อมพยักหน้าให้ ราวกับจะบอกว่า “ไม่เป็นไร มีฉันอยู่ทั้งคน วันนี้จางเรยไม่รอดแน่นอน” หลิวฮ่าวนั้นไม่ยอมอ่อนแอพ่ายแพ้ ถึงยังไงก็ต้องแข่ง ก็เอาให้สุดๆ ไปเลย ใครกลัวกันล่ะ! จากนั้น เขาก็ให้กำลังพรรคพวกพี่น้องของตัวเอง วันนี้ไม่ว่ายังไงก็ขอสู้ตาย อย่าให้หวางเผิงหยิ่งผยองจองขนได้อีก ยกเว้นเสียจากจางเรย เขาไร้ซึ่งความกังวลใด เพราะเขามีระบบบุญคุณ จริงแล้วๆ เขาคิดว่าการ์ดราชาพุงโตหยิบขึ้นมาได้เมื่อคืนนั้นไร้ประโยชน์มาก คิดไม่ถึงว่าวันนี้ถึงทีของหวางเผิงแล้ว มาให้เขาจัดการถึงที่ ในเมื่อเขาอยากจะเล่น จางเรยก็เล่นเป็นเพื่อนเขาสักหน่อยละกัน！