บทที่ 19 ประลองกับถังข้าว

บ๗ที่ 19 ประลองกับถังข้าว “ระบบบุญคุณของท่านได้เปิดใช้งานแล้วค่ะ กรุณาเลือกรายการ” “เปิดกระเป๋า เลือกการ์ดพระราชาพุงโต” “ยินดีด้วยค่ะ เปิดการใช้งานการ์ดพระราชาพุงโต มีอายุการใช้งาน 24 ชั่วโมงค่ะ” เมื่อสิ้นเสียงของเครื่องจักร จางเรยรู้สึกเหมือนกับว่าในท้องของเขามีลมและรู้สึกท้องป่องมาก เขาก้มดูท้องตัวเองมองเห็นแสงสีเขียวประกายออกมาสักพักหนึ่งแสงนั้นและความรู้สึกอึดอัดก็ค่อยๆ หายไป จางเรยลูบท้องของตัวเองแล้วคิดว่า แค่นี้ก็ได้แล้วหรอ？ สุดท้ายแล้วได้หรือไม่ได้ เดี๋ยวก็ได้รู้กัน หวางเผิงได้ยินจางเรยรับปากก็ยิ้มพร้อมพูดว่า “ดี ในเมื่อตกปากรับคำไวขนาดนี้ เราก็มาเริ่มการแข่งขันกันเลยดีกว่า!” “พนักงาน ขอเมนูด้วยครับ” หวางเผิงเรียกพนักงานเข้ามาอย่างไม่มีความเกรงใจ。 เขาพลิกเมนูพร้อมกับรอยยิ้มที่ดูลึกลับพร้อมกับคิดในใจว่า จางเรยวันนี้แกเสร็จฉันแน่ร้านราคานี้แพงกว่าร้านอาหารทะเลปกติทั่วไปเป็น 10 เท่า ปูจักรพรรดิออสเตรเลีย 1 ตัว 500 กรัมก็สองหมื่นหยวนแล้ว ต้าผ้างแค่คนเดียวอย่างน้อยก็ 5 ตัว “พนักงาน เราเอาปูจักรพรรดิออสเตรเลีย 5 ตัว หอยนางรมเบลอน 5 ที่ ฝรั่งเศสซาซิมินิวซีแลนด์ 5 ที่ กุ้งกรามออสเตรเลีย แล้วก็……” “คุณผู้ชายครับ ที่คุณสั่งมานี้พอดีกับ 12 ท่านรับประทานแล้วครับ แน่ใจว่าจะสั่งเพิ่มไหมครับ ？” พนักงานพูดขัดขึ้น หลิวฮ่าวได้ยินหวางเผิงสั่งอาหาร ใจก็เริ่มไม่สู้ แค่ฟังเมนูก็รู้แล้วราคาต้องสูงลิบลิ่ว โต๊ะนี้รวมกันก็น่าจะเป็นแสนแล้ว ถึงเขาจะไม่เคยมาที่นี่แต่ก็พอรู้ราคาอยู่บ้าง ถึงแม้ว่าหนึ่งครอบครัวมากินแต่สามคน สั่งของไม่แพง ก็พาเข้าไปหลายพันหยวนแล้ว สำหรับคนธรรมดานี่มันฟุ่มเฟือยเกินไป หวางเผิงตั้งใจสั่งแค่อาหารทะเลนำเข้า ต่อให้เขามากินที่นี่บ่อยก็ไม่กล้าสั่งของพวกนี้มากินหรอก ？ “หมายความว่ายัง คิดว่าเราจ่ายไม่ไหวหรอ？พวกเรามีเงิน ให้จดเธอก็จดสิ？เมื่อกี้ที่พูดไปจดหรือยัง แล้วก็อีกอย่างนะ เอาปลาปักเป้าเสือห้ากิโลกรัม 1 ตัว มรกตแห่งออสเตรเลีย 2 ที่ ……” “อ้อ สุดท้ายก็ข้าวผัดแตงกวาทะเล 10 จาน” หวางเผิงสั่งอาหารเสร็จ พนักงานทนไม่ไหวต้องกลืนน้ำลายลงไป เขาไม่เคยเจอใครสั่งอาหารแบบนี้มาก่อน แน่นอนว่าคนที่มาที่นี่ได้ต้องเป็นคนฐานะ ไม่ได้สงสัยหรอกว่าพวกเขาจะจ่ายเงินได้หรือไม่ได้ สุดท้ายพนักงานจึงทวนรายการอาหารให้ฟัง ต้องใช้เวลาเกือบ 3 นาทีในการอ่านเมนู ขณะมองไปหวางเผิงเห็นเพียงแค่ท่าทางที่เย่อหยิ่งเท่านั้น “ไม่ผิดครับ ตามนี้” “ค่ะ กรุณารอสักครู่นะคะ” พนักงานเดินออกจากห้องอาหารไป หวางเผิงก็มองไปยังพรรคพวกของตัวเอง，ทุกคนต่างยกนิ้วให้เขา คิดว่าคุณชายหวางช่างสั่งอาหารเป็นจริงๆ รอจางเรยจ่ายเงินก็มีอะไรสนุกๆ ดูแล้ว！ หลิวฮ่าวหน้าซีด เขาเข้าใกล้กับจางเรยแล้วพูดเสียงเบาว่า “จางเรย หวางเผิงตั้งใจจะเล่นพวกเรา ที่เขาสั่งไป……” “หึหึ ไม่ต้องกังวล ให้พวกมันกินไป พวกเราเงินไม่ขาดอยู่แล้ว” จางเรยไม่บอกความจริงกับพวกหลิวฮ่าว เขาแค่อยากดูความเย่อหยิ่งของหวางเผิง ไม่นานนักพนักงาน 7-8 คนก็เข้ามาเสิร์ฟอาหาร ปกติแล้วแค่พนักงานหนึ่งคนรับผิดหนึ่งห้องอาการ แต่พวกเขาสั่งอาหารเยอะ โต๊ะเดียววางไม่พอสุดท้ายแล้วจานก็ต้องวางซ้อนๆ กัน บนโต๊ะตอนนี้เหมือนภูเขาลูกเล็กๆ หวางเผิงและลูกน้องรู้สึกราวกับว่าทำสำเร็จแล้ว “ฮ่าฮ่า จางเรย พวกเราขอเริ่มก่อนละกันนะ เดี๋ยวแพ้จะมารู้สึกเสียดายที่หลังไม่ได้นะ” “วางใจเถอะ จางเรยคนนี้ถ้าหากว่าแพ้แล้วก็จะยอมรับว่าแพ้ เชิญเถอะ” จางเรยมองไปยังหวางเผิงด้วยความรังเกียจ จางเรยตอนนี้แกยังปากดีไปเถอะ ถ้าวันนี้ฉันไม่กินจนแกล้มละลาย อย่ามาเรียกฉันว่าซิ่งหวาง ขณะนั้นเขาก็หันหน้าไปยิ้มเบาๆ ให้หงต้าผ้าง “ต้าผ้าง คืนนี้กินให้ได้เยอะๆ นะ ไม่พอก็สั่งอีก” “ฮ่าฮ่า ครับพี่” สิ้นเสียงนั้น ต้าผ้างลุกขึ้นขยับกล้ามเนื้อ ยื่นมือไปหยิบกุ้งออสเตรเลีย อ้าปากกว้างกัดกุ้งไปครึ่งตัวด้วยเสียงดัง ไม่เกินอึดใจเขาก็เอาที่เหลือใส่เข้าไปในปาก การกินของเขาดูตะกละและน่ากลัวมาก。 สายตาของหลิวฮ่าวและคนอื่นๆ ดูเหม่อลอย หงต้าผ้างสมชื่อเสียงที่ได้ยินมาจริงๆ รุนแรงมาก！ “วา วา” ถัดมา อาหารทั้งโต๊ะก็เป็นของหงต้าผ้าง ไม่ว่าปูจะตัวใหญ่แค่ไหน แต่เข้าปากเขาแค่2คำเท่านั้นกินแล้วเอามือมาเช็ดปาก แล้วก็กิน ราวกับไม่ได้กินข้าวมา 10 ชาติแล้ว หวางเผิงก็เริ่มจะกินแล้ว กินไปพร้อมกับหงต้าผ้าง แต่จำนวนอาหารของเขาคือปกติ กินไปเรื่อยๆ ก็อิ่ม ขอยอมแพ้แล้ว เหลือแค่หงต้าผ้างกินเป็นคนสุดท้าย ทุกคนต่างคิดไม่ถูกว่าเขาจะกินข้าวผัดแตงกวาทะเลคนเดียว 10 จนหมด โต๊ะอาหารที่เหมือนภูเขาเล็กๆ ตอนนี้เหลือแค่จานเปล่า “เอิ้ก!” หงต้าผ้างเธอออกมาแล้ว พยักหน้าด้วยความพอใจ “อร่อยจริงๆ พี่ ฉันกินอิ่มแล้ว。” คุ้มค่าจริงๆ กับการเป็นราชาพุงโตของเรา ต่อไปเจ้าพวกจางเรยต้องแพ้แน่ๆ” “ฮ่าฮ่า พวกนั้นมีแต่ตัวเล็กๆ น่าจะกินได้ไม่ถึงครึ่งหนึ่งของเราด้วยซ้ำ” หลายคนพูดเหน็บแนม ส่วนหวางเผิงแกล้งทำเป็นคนดีพูดว่า “จางเรยเป็นยังไง ยังต้องแข่งอีกไหม ถ้ายอมแพ้ตอนนี้จะได้จ่ายเงินน้อยหน่อยนะ” “จางเรย ฉันว่าพวกเราไม่ต้องแข่งแล้ว” “ใช่ พวกเขากินข้าวสำหรับ 12 คนนะ ฉันว่าไม่ชนะหรอก。” “พนักงาน เก็บโต๊ะ สั่งอาหารด้วยครับ” จางเรยไม่ได้สนใจคำพูดของเพื่อน แต่กลับเรียกพนักงานมาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง พนักงานเข้ามาเห็นจานที่ว่างเปล่า ตกใจตาแทบจะหลุดออกมาคิดไม่ถึงว่าคนพวกนี้จะกินมากขนาดนี้ แต่เขาไม่รู้ว่านี่แค่คนแค่ครึ่งหนึ่งได้กิน อีกครึ่งหนึ่งท้องยังว่างอยู่เลย。 “พวกคุณ……จะสั่งอาหารอีกหรอ？” “ฮ่าฮ่า พวกเรายินดีที่จะสั่ง ไม่ดีหรอ เอาเมนูให้ฉัน” จางเรยยิ้มอ่อน พนักงานจึงหยิบเมนูอาหารมาให้ใหม่ เพื่อนของจางเรยต่างพูดว่าไม่ต้องสั่งเยอะ ต่างอยากช่วยประหยัดเงิน แต่เมื่อเขารับเมนูมาก็ไม่ได้พลิกเปิดดูเลยแค่เขียนอะไรลงไปบางอย่างแล้วส่งให้พนักงาน พนักงานเห็นแล้วจึงตกใจพูดกับจางเรยว่า “คุณผู้ชายแน่ใจไหมคะว่าสั่งอาหารตามนี้?” พวกหวางเผิงต่างสงสัยอยากรู้ว่าสั่งอะไรจึงถามพนักงานว่า “เขาสั่งอะไร?” พนักงานยังไม่ทันตอบอะไร จางเรยจึงพูดว่า “ก็ยึดตามเกณฑ์ของเธอที่สั่งอาหารไง” “ค่ะ คุณผู้ชายจะไปเตรียมอาหารให้ค่ะ” เมื่อพนักงานออกไป พวกหวางเผิงหน้าตาเต็มไปด้วยความสงสัย แม้กระทั่งหลิวฮ่าวก็ไม่รู้ว่าเขาเขียนอะไร