ตอนที่732รอให้เธออ้อนฉัน

ตอนที่732รอให้เธออ้อนฉัน ถึงเวลานี้ดราณีถึงได้พูดแบบเขินๆว่า"ฉันไม่ใช่ว่าไม่อยากพึ่งพาคุณฉันแค่กลัวว่าฉันจะรบกวนเวลาทำงานของคุณเท่านั้นเองค่ะ" ตอนแรกชนัยก็หวังว่าจะได้คำตอบอะไรบ้างจากเธอพอได้ยินเธอตอบกลับมาแบบนั้นไม่เหมือนการอธิบายแต่เหมือนว่าเธอกำลังงอนอยู่ใจก็อ่อนลงทันที"จะกลัวอะไรก็เธอเป็นแฟนของฉันใช้เวลาของฉันไปบ้างไม่ใช่เรื่องปกติเหรอ?" คำพูดที่เต็มไปด้วยเหตุผลของเขาทำให้ดราณียิ้มจนแก้มแทบปริแต่น้ำเสียงยังคงราบเรียบ"อ้อถ้าฉันอ้อนคุณมากๆเข้าคุณห้ามรำคาญฉันนะ" ชนัยหัวเราะออกมา"หะ?เธออ้อนคนเป็นด้วยหรอ?ฉันไม่ค่อยอยากจะเชื่อสักเท่าไรเลย..." "จริงๆสิคะ!"ดูเหมือนกลัวว่าเขาจะไม่เชื่อดราณีอธิบายอย่างชุลมุนว่า"เมื่อก่อนตอนเด็กๆจนถึงก่อนเข้ามหาวิทยาลัยฉันเป็นเด็กที่ขี้อ้อนมากจนพ่อแม่ฉันต้องส่งฉันไปอยู่ที่บ้านคุณยายเลยนะ" ชนัยรอเธอพูดแบบนี้อยู่พอดีเขารีบพูดว่า"ได้สิถ้าอย่างนั้นฉันจะรอนะไม่อ้อนไม่ได้นะ" ดราณียังไม่รู้ตัวว่าตัวเองกำลังถูกเขาใช้อุบายยุยงส่งเสริมจนถึงขนาดพูดอ้อนตามใจเขาจนวางสายแล้วก็ยังพิมพ์ข้อความที่มีรูปภาพ‘อ้อน’ส่งหาเขาทันทีแสดงออกว่าอ้อนจริงๆแบบนั้น ผู้จัดการมองไปที่กระจกมองหลังแวบหนึ่งมองเห็นหญิงสาวก้มหน้าก้มตาหัวเราะคิดคักความประสาวัยรุ่นบรรยากาศกรุ่นไปด้วยความสวยงามความรู้สึกเขินๆทั้งหมดสะท้อนอยู่ในตัวเธอ ไม่ใช่ว่าจะไม่เคยไปรับส่งเพศตรงข้ามแทนชนัยคนที่เป็นดาราโด่งดังก็เคยเห็นแต่ละคนล้วนแต่เป็นคนสวยๆกันทั้งนั้นแต่คนที่ยิ่งมองก็ทำให้ยิ่งชอบเหมือนกับคุณดราณีนี้ไม่มีเลยยิ่งมองก็ยิ่งไม่สามารถเบนสายตาไปทางอื่นได้ ผู้หญิงที่สวยมีเสน่ห์มากๆเห็นมากๆเข้าก็กลายเป็นชินตาสิ่งที่สามารถดึงดูดใจได้คือเอกลักษณ์เฉพาะตัวเสน่ห์ความอ่อนโยนที่น่าหลงใหล "คุณดราณีท่านชนัยชอบคุณมากจริงๆครับ"ผู้จัดการพูดออกมาอย่างจริงใจ ดราณีเบนสายตาจากหน้าจอโทรศัพท์มือถือมองไปที่หัวดำๆของคนที่กำลังขับรถอยู่เหมือนยังไม่ค่อยได้สติเท่าไหร่"ทำไมคุณถึงพูดอย่างนั้นล่ะคะ?" "ผมไม่เคยเห็นท่านชนัยใส่ใจใครมากขนานนี้ที่จริงตอนอยู่ที่บริษัทเขาก็พูดถึงคุณอยู่บ่อยๆจนคนในบริษัทรู้ว่าเขามองคุณอยู่ในฐานะที่สำคัญขนาดไหน" เขาพูดจนดราณีรู้สึกเขินยกมือขึ้นเอาผมเหน็บหู"คงคงไม่ขนาดนั้นมั้งคะ" "จริงๆครับพวกผมไม่เคยเห็นท่านชนัยตามใจหรือยอมคนอื่นเลย"ไม่ต้องพูดถึงว่าขอร้องให้อ้อนเขาเลยนึกถึงเมื่อก่อนที่ชนัยคบกับนักแสดงหญิงคนหนึ่งอยู่ พวกเขาอยู่ด้วยกันอย่างมากไม่เกินสามเดือนตอนที่เลิกกันอีกฝ่ายไม่เห็นด้วยเลยใช้วิธีการสร้างกระแสเพื่อขู่ชนัยชนัยไม่พูดอะไรสักคำในวันถัดมาเขาก็ปิดบริษัทที่ดาราคนนั้นอยู่ปีครึ่งจนถึงบัดนี้นักแสดงคนนั้นถึงพอจะมีงานถ่ายทำเข้ามาบ้างนิดๆหน่อยๆ ผู้หญิงทั่วๆไปก็อยากเกาะชนัยที่เปรียบเสมือนต้นไม้ใหญ่ต้นนี้อยู่แล้ววิธีที่จะยั่วให้เขาโกรธมีไม่เยอะก็คงจะมีเพียงวิธีขู่อย่างไม่มีเหตุไม่มีผลเท่านั้น นี่เป็นข้อห้ามสำหรับชนัยไม่ว่าจะเคยอยู่ด้วยกันยังไงความรู้สึกรักหรือชอบพอก็เหมือนเป็นแค่สิ่งที่เติมเต็มช่องว่างที่ขาดหายของแต่ล่ะฝ่ายเท่านั้นดังนั้นจึงไม่มีอะไรที่ต้องอาลัยอาวรณ์แค่เขาอยากจะเลิกก็หมายถึงจุดสิ้นสุดมีใครอยากจะสร้างปัญหาหรือไม่อยากเลิกราเขาไม่เคยใจอ่อนเลยสักครั้ง แต่เมื่อเผชิญหน้ากับดราณีตัวเขาเหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคนความใจอ่อนที่เก็บสะสมมาสามสิบกว่าปีเหมือนเก็บมาใช้ตอนนี้ความรู้สึกที่ว่าอยากหาของที่ดีที่สุดทั้งหมดมาประเคนให้ตรงหน้าเธอแม้แต่คนใต้บังคับบัญชาของเขายังรับรู้ถึงความรู้สึกนี้ได้ ที่จริงดราณีก็รู้ว่าเขาดีต่อเธอขนาดไหนเมื่อก่อนเธอรู้สึกไม่ชอบเขามากๆก็เลยไม่ได้สนใจอะไรแต่ช่วงนี้เธอลองเก็บเรื่องราวต่างๆมาทบทวนใหม่เอามาคิดทบทวนดีๆมีอยู่หลายๆเรื่องที่เขาทำเพื่อเธอ ความดีอันนี้ของเขาเธอจำใส่ใจเสมอแต่พอได้ยินจากปากคนอื่นกลับเป็นอีกแบบหนึ่ง หวานมากๆ...และมีความสุขมากๆ ความรักของสาวแรกแย้มที่ต้องการเป็นที่ยอมรับอย่างน่าอิจฉาและในตอนนี้เธอก็อยู่ในอารมณ์แบบนั้นอยู่ "ใช่แล้วครับอีกสองสัปดาห์จะเป็นวันเกิดของท่านชนัยคุณดราณีลองหาของขวัญที่จะทำให้เขาประหลาดใจดู"ผู้จัดการ‘บอก’เธออย่างตรงๆ ดราณีตะลึงไปชั่วครู่"วันเกิดเหรอ?" "ใช่ครับปีก่อนๆท่านชนัยจะจัดปาร์ตี้งานวันเกิดปีนี้จะต้องเชิญคุณดราณีมางานแน่ๆ" ตั้งแต่เด็กจนถึงตอนนี้ดราณีไม่ค่อยจะได้จัดงานวันเกิดตัวเองเท่าไหร่ดูเหมือนว่าตั้งแต่จำความได้ตอนอายุแปดขวบก็อยู่ที่บ้านมาตลอดเสนานีจะทำอาหารอร่อยๆเต็มโต๊ะแบบนี้ก็ถือว่าจัดงานวันเกิดให้เธอแล้ว คนๆนี้จะต้องจัดงานปาร์ตี้ด้วย? "จัดที่มูตี้คลับเฮาส์หรือเปล่าคะ?"เธอนึกถึงคลับเฮาส์เพราะเขาเป็นเจ้าของของคลับเฮาส์อยู่แล้ว ผู้จัดการหัวเราะขึ้นมาเบาๆ"นิสัยอย่างท่านชนัยจะจัดงานปาร์ตี้ในสำนักงานตัวเองได้อย่างไรกันครับถ้าจัดที่นั้นคนรู้จักท่านที่มากันอย่างล้นหลามคงเหยียบธรณีประตูราบเป็นหน้ากลองแน่ๆ" "จริงด้วยสินะ" ดราณีคิดไปคิดมาก็เห็นด้วยเมื่อก่อนเธอเคยไปทำงานที่มูตี้คลับเฮาส์เธอก็เคยเห็นว่ามีคนตั้งเท่าไรต้องการประจบสอพลอเขาอย่าพูดถึงงานวันเกิดเลยแค่จัดงานเลี้ยงธรรมดาๆยังต้องจัดกันแบบเงียบๆ แต่ถ้าไม่จัดที่มูตี้คลับเฮาส์แล้วจะไปจัดที่ไหนล่ะ? ดูเหมือนว่าจะรู้ข้อสงสัยของเธอผู้จัดการพูดต่อ"เมื่อปีที่แล้วท่านชนัยจัดงานวันเกิดบนเกาะเล็กๆในประเทศRของสหรัฐอเมริกาครับที่นั้นอยู่ใกล้ๆกับJCityขึ้นเครื่องสามชั่วโมงก็ถึงแล้ว" แต่ดราณีฟังแล้วก็ตะขิดตะขวงใจแค่จัดงานวันเกิดแค่นี้ถึงกับต้องปิดเกาะฉลองเลย...มันจะไม่เป็นการฟุ่มเฟือยเกินไปเหรอ? เธออดไม่ได้ที่จะกังวล"อ้าวแล้วฉันจะให้ของขวัญอะไรกับเขาดีล่ะ?" คนๆนี้มีทั้งเงินมีทั้งอำนาจไม่ได้ขาดอะไรสักนิดของใช้ของกินก็มีให้เลือกมากมายขนาดนี้ของที่เธอสามารถให้ได้เขาก็คงไม่ชอบแน่ๆเลยล่ะมั้ง? แต่ผู้จัดการไม่คิดอย่างนั้น"ถ้าเป็นของที่คุณดราณีให้เขาท่านชนัยต้องชอบแน่ๆที่สำคัญไม่ใช่ของขวัญแต่เป็นคนที่ให้ของขวัญต่างหาก" "จริงเหรอคะ?"ดราณียังคงกังวล"เขาเป็นคนพิถีพิถันมากขนาดนั้น..." "จริงสิครับ"ผู้จัดการยืนยันด้วยน้ำเสียงที่ชัดเจนถ้าเป็นคนอื่นอาจจะไม่แต่ถ้าเป็นคุณดราณีท่านชนัยไม่เป็นแบบนั้นแน่ๆร้อยเปอร์เซ็นต์ เขาคิดถึงขนาดที่ว่าถ้าคุณดราณีจะตบเขาเขาก็น้อมรับแต่โดยดี ความคิดในหัวของดราณีวนเวียนแต่เรื่องวันเกิดของชนัยรถขับมาถึงมหาวิทยาลัยแล้วก็ยังไม่สังเกตเห็นผู้จัดการบอกเธอๆถึงได้ดึงสติกลับมา เธอรีบขอบคุณแล้วหยิบกระเป๋าลงจากรถ"ขอบคุณค่ะผู้จัดการถ้าอย่างนั้นฉันไปก่อนนะคะ" "คุณดราณีไม่ต้องเกรงใจครับมันเป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้ว" หลังจากอำลาที่ไม่ยืดเยื้อดราณีรีบเดินไปที่อาคารเรียนอย่างรวดเร็วทยุติไม่สบายอยู่หลายวันทำให้เธอต้องลาไปดูแลวันนี้จะไปสายไม่ได้ ใครจะไปคาดคิดด้านหลังมีเสียงที่คุ้นเคยแว่วดังมา"ดราณี?" ดราณีหันหลังกลับไปเห็นปวิมลเพื่อนร่วมชั้นและเพื่อนร่วมห้องวิ่งเหยาะๆตามมา"ปวิมล?บังเอิญจังเลย" "ใช่จ๊ะ"ปวิมลขยับแขนของเธอพลางถาม"เมื่อกี้ฉันเห็นเธอที่ประตูมหาวิทยาลัยใครมาส่งเธอหรอ?" ดราณีชะงักไปพักหนึ่งนึกถึงผู้จัดการขับเบนซ์สีดำรู้สึกตกใจเล็กน้อย"ไม่มีหรอกพอดีฉันใช้Appเรียกรถหน่ะ"