ตอนที่734เธอป้อนฉันสิ

ตอนที่734เธอป้อนฉันสิ ปวิมลไม่เคยเห็นSUVคันจริงๆสักครั้งไม่ต้องพูดถึงว่าเคยนั่งอย่างเดียวที่รู้จักรถคันนี้คือจากเว็บไซต์รู้จักจากโลโก้ตัวBเท่านั้น เธออ้าปากค้างจนคางแทบหล่นลงพื้น ตอนแรกคิดว่าแค่รถเบนซ์คนนั้นก็สุดยอดแล้วไม่คิดว่าฝ่ายนั้นจะรวยขนาดนี้... ปวิมลซ่อนตัวอยู่ที่มุมกำแพงหัวใจเต้นระส่ำอย่างกับว่าคนที่จะขึ้นไปนั่งในรถเป็นตัวเธอเอง เธอแอบคิดอยู่ในใจยากนักที่คนรอบข้างของเธอจะรู้จักกับคนสังคมชั้นสูงเธอจะต้องคว้าโอกาสนี้ไว้ให้ได้! —— ดราณีไม่รู้สักนิดว่าถูกสะกดรอยตามเปิดประตูรถแล้วขึ้นไปนั่งพูดอย่างหอบแฮ่กๆว่า"ฉันเพิ่งเลิกเรียนรอนานไหมคะ?" วันนี้ชนัยขับรถมารับเธอด้วยตัวเองแล้วก็เปลี่ยนชุดเป็นเสื้อผ้าสบายๆเสื้อคลุมสีขาวมีลายสก๊อตด้านหน้าสีฟ้าที่ไหล่ด้านในเป็นเสื้อเชิ้ตผ้าซาตินสบายๆกางเกงยังคงเป็นสีดำกับรองเท้าผ้าใบสีขาวดูอายุน้อยลงตั้งเจ็ดแปดปี "ยังดีฉันเกือบติดงาน"ชนัยพูดพลางเอื้อมมือไปด้านเบาะหลังหยิบถุงกระดาษสีขาวที่มีโลโก้หรูหราขนาดใหญ่พิมพ์อยู่ด้านบนเขาวางมันลงบนหน้าตักของดราณี"ข้างในมีเสื้อกันหนาวอยู่เธอใส่ซะสิ" วันนี้ดราณีสวมเสื้อคลุมบางๆด้านในใส่เสื้อยืดแขนสั้นแบบเรียบง่าย เพียงแต่...... "ทำไมคุณถึงคิดจะให้เสื้อผ้าให้ฉันล่ะ?" ชนัยเลิกคิ้วพูดแบบมีลับลมคมในว่า"เธอเปิดดูก็รู้เอง" ดังนั้นดราณีจึงเปิดถุงกระดาษนั้นด้วยความอยากรู้อยากเห็นข้างในมีกล่องสี่เหลี่ยมอยู่เธอแก้ปมโบว์ที่ผูกกล่องออกเปิดฝากล่องนั้นเป็นเสื้อคลุมแขนยาวที่ลายเหมือนกันกับที่เขาใส่ นี่เป็นเสื้อคลุมคู่รักเหรอ? ดราณีสัมผัสถึงเสื้อกันหนาวที่นุ่มนวลตอนแรกเธอเห็นโลโก้ก็รู้สึกอึดอัดใจแต่ตอนนี้รู้สึกว่าจะเป็นเรื่องราคาหรือยี่ห้อก็ไม่สำคัญแล้ว "เป็นไงชอบไหม?" "ชอบค่ะ"ดราณีดึงเสื้อออกมามองซ้ายมองขวา"คุณไปซื้อตั้งแต่เมื่อไหร่?" "ฉันสั่งตัดเมื่อคืนตอนบ่ายให้ผู้ช่วยไปรับมา"ชนัยรอไม่ไหวที่จะให้เธอลองใส่เสื้อดู"ลองใส่ดูสิว่าเป็นยังไงบ้าง" ดราณีถอดเสื้อคลุมตัวเก่าออกเปิดแขนขาวนวลเนียนของเธอให้เขาเห็นชนัยจินตนาการถึงภาพร่างกายเธออยู่ภายใต้ร่างกายของเขาแขนเรียวงามคู่นั้นกุมมืออยู่ที่ท้ายทอยของเขา เขาหลบสายตาไปทางอื่นหยิบน้ำแร่นำเข้าที่วางอยู่ด้านข้างมาดื่มเพื่อระงับไฟกามารมณ์ ดราณีสวมเสื้อกันหนาวเสื้อเป็นแบบไหล่หลวมๆสวมแล้วไม่ดูว่าอ้วนแถมยังดูน่ารักอีกด้วย "ดูดีไหมคะ?"เธอหันไปถามชนัย เห็นเธอถามเขาถึงหันหน้าไปมองที่เธออีกครั้งมองดูเสื้อกันหนาวและหัวเล็กๆของเธอก็พยักหน้าชื่นชม"มันเหมาะกับเธอมาก" เมื่อวานหลังจากเห็นรูปเสื้อกันหนาวนี้ก็คิดว่ามันน่าจะเหมาะกับเธอมากปกติสไตล์การแต่งตัวของเธอก็ราบเรียบมากๆการเลือกเสื้อผ้าที่ใส่ก็ออกจะเรียบร้อยรัดกุมดูออกจะเป็นผู้หญิงหวานเรียบร้อยซะด้วยซ้ำ ดังนั้นถ้าหาชุดที่หรูหราสีสันฉูดฉาดคงไม่เหมาะกับเธอถ้าเป็นเสื้อผ้าสไตล์ที่เขาเลือกนี้น่าจะเหมาะกว่า ดราณีถามด้วยความไม่แน่ใจ"จริงเหรอคะ?" "อืมก็แน่ล่ะซิไม่เสียทีที่เป็นแฟนของฉันใส่สวยกว่านางแบบนิตยสารเสียอีก"ชนัยยกยอปอปันเขาขับรถแต่ไม่อยากมองถนนอยากมองแต่ดราณีคนเดียวเท่านั้น แต่สิ่งที่ทำให้ดราณีมีความสุขยิ่งกว่านั้นคือเสื้อที่เธอใส่มีลายคล้ายกับเสื้อของเขามองแปบเดียวก็รู้ว่าเป็นเสื้อคู่รักทำให้รู้สึกหวานฉ่ำและใกล้ชิดสนิทสนมเป็นพิเศษ ดูเหมือนว่าคนอื่นจะแตกต่างจากพวกเขาเพียงแค่ทั้งสองฝ่ายต้องการจูนเข้าหากันเท่านั้น "ชอบไหม?"เมื่อเห็นเธอไม่พูดชนัยเลยถาม ก่อนหน้านี้ที่เคยซื้อของให้เธอก็ถูกเธอปฏิเสธเสียหมดไม่ก็บอกว่าราคาค่าของแพงเกินไปแล้วก็ส่งกลับทำให้ชนัยจะส่งของขวัญทั้งทีก็ต้องคิดแล้วคิดอีกเพราะกลัวว่าเธอจะไม่รับ กลัวว่าเพราะของราคาแพงเธอจะปฏิเสธอีก แต่ที่ผิดคาดคือดราณีไม่ปฏิเสธแถมยังรับไว้อย่างดีใจแม้ว่าปากเธอจะพูดเสมอว่าไม่ต้องให้เขาเปลืองเงินซื้อเสื้อผ้าให้เธอแต่มองออกว่าครั้งนี้เธอดีใจมากจริงๆ ทันใดนั้นชนัยเกิดเข้าใจเรื่องหนึ่งผู้หญิงคนอื่นๆที่คบกับเขาก็เพราะเงินและอำนาจที่เขามีถึงแม้ว่าตอนแรกๆจะไม่ได้เห็นแก่เงินเวลาผ่านไปนานๆก็เปลี่ยนกันทั้งนั้น แต่เธอแตกต่างจากคนอื่นเหตุผลที่เธอรับเสื้อตัวนี้เป็นเพราะว่าเสื้อที่เขาใส่มีลายเหมือนกันกับเสื้อที่เขามอบให้เธอเพราะเป็นเสื้อคู่รัก ตั้งแต่ที่คบกันจนถึงตอนนี้เธอไม่เคยสนใจฐานะของเขาแต่พยายามจะใช้แบบออกกันคนละครึ่งตลอด ดีที่ตอนนี้กินข้าวดูหนังไม่ต้องออกคนล่ะครึ่งอีกไม่อย่างนั้นเขาคงอารมณ์เสียแน่ๆ และนี่ก็เป็นจุดหนึ่งที่ทำให้ชนัยรักเธอถึงแม้จะมีคนที่เธอสามารถพึ่งพาได้แต่เธอกลับพยายามไม่ขอความช่วยเหลือจากใครแก้ปัญหาด้วยตัวเองก่อนไม่เคยคิดจะใช้ใครเป็นเครื่องมือเพื่อแลกกับสิ่งที่เธอต้องการซื่อสัตย์จริงใจไม่ทะเยอทะยานแต่กลับเข้มแข็ง ดังนั้นชนัยเลยgetว่าจะส่งของขวัญอะไรให้กับเธอ——แบบคู่รัก ต่อไปถ้าเขาจะซื้อเครื่องประดับหรือเสื้อผ้าต้องพยายามเลือกแบบคู่รักแบบนี้ก็จะหาเหตุผลซื้อของขวัญให้เธอโดยที่เธอไม่ปฏิเสธ เขาหาเงินได้จำนวนมากมายมหาศาลจึงไม่ค่อยเห็นค่าของเงินแล้วถึงยังไงก็ไม่มีอะไรที่เงินของเขาซื้อหามาไม่ได้เงินสำหรับเขาเป็นเพียงจำนวนตัวเลขเท่านั้น เพียงแต่เรื่องซื้อของให้ดราณีนี้เท่านั้นที่ทำให้เขารู้สึกพอใจในประโยขน์ของเงิน ดังนั้นเขาจะไม่มีวันยอมแพ้ ทั้งสองขับรถมาถึงโรงภาพยนตร์ส่วนตัวชนัยไม่ค่อยชอบอยู่กับกลุ่มคนแปลกหน้าเยอะๆเขามักจะมองหาสถานที่ที่ค่อยข้างมิดชิดเสมอ เข้าสู่ห้องฉายภาพยนตร์ไม่เหมือนกับโรงภาพยนตร์ทั่วไปที่นี่มีที่นั่งน้อยมากในห้องที่กว้างขวางนี้มีเก้าอี้เพียงสิบกว่าตัวเท่านั้นที่นั่งเป็นเก้าอี้หนังแท้เป็นแบบเอนนอนได้ด้วย เป็นครั้งแรกที่ดราณีมาดูหนังในสถานที่แบบนี้ตื่นเต้นมากๆทนไม่ไหวมองแล้วมองอีกเป็นนาน"ที่นี่คนน้อยจังเลย....." นอกจากคู่ของพวกเธอแล้วก็ไม่มีคนอื่น ชนัยแย้มยิ้มนิดหนึ่งไม่ได้บอกเด็กโง่คนนี้ก่อนล่วงหน้าเพื่อที่จะออกเดทกับเธอตามลำพังสองต่อสองเขาก็เลยจองเหมาทั้งโรงภาพยนตร์เลย "ไม่มีใครเลยไม่ดีกว่าเหรอ"เขาพูดออกมาลอยๆส่งป๊อปคอร์นในมือให้เธอ"เอ้าผู้หญิงชอบกินนี่ใช่ไหม?" ตั้งแต่ตอนที่ซื้อป๊อปคอร์นดราณีก็รู้สึกตลกๆมองดูป๊อปคอร์นสีทองหนึ่งถังในมือเขารู้สึกว่ามันไม่เข้ากับเขาสักเท่าไร เธอรับถังป๊อปคอร์นมาจากเขาเอาใส่ปากหนึ่งอัน"อืมก็คงอย่างนั้นล่ะหวานๆกรอบๆอร่อยดีออก" ปกติชนัยไม่ค่อยสนใจพวกของคบเคี้ยวสักเท่าไรแต่พอเห็นเธอกินอย่างเอร็ดอร่อยแบบนั้นอดไม่ได้อยากชิมสักอัน เขาเอนหัวไปทางเธอ"เธอป้อนฉันหน่อยสิ"