ตอนที่735พวกเรามาเยี่ยมพี่สะใภ้ครับ

ตอนที่735พวกเรามาเยี่ยมพี่สะใภ้ครับ ดราณีรู้สึกช่วยไม่ได้และรู้สึกตลกๆเมื่อก่อนไม่รู้สึกว่าเขาจะเป็นคนขี้อ้อนแฟนแบบนี้ตอนนี้เหมือนกับเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลยเธอเหมือนชายที่อยู่ในความรักซะมากกว่าส่วนเขาเหมือนผู้หญิง ช่วยไม่ได้แฟนอ้อนก็ต้องตามใจหน่อยช่วงนี้ยั่วเขาให้โกรธอยู่บ่อยๆบางครั้งก็ต้องยอมอ่อนลงบ้าง พอคิดเสร็จดราณียื่นป๊อปคอร์นในมือให้ในความมืดหัวของเขาก็ก้มลงงับป๊อปคอร์นในมือเธอตั้งใจดูดปลายนิ้วของเธอเข้าไปด้วยหน่อยหนึ่ง สัมผัสที่อบอุ่นและชื้นแฉะของริมฝีปากของเขาทำให้ดราณีรีบเอามือหลบพลางกระซิบถาม"คุณทำอะไรหน่ะ!" "ทำอะไรล่ะ?"ชนัยทำหน้าไร้เดียงสาแววตาระยิบระยับคู่นั้นสะท้อนกับแสงไฟบนฉากภาพยนตร์ทำให้ส่องประกายน่าหลงใหล"ฉันทำอะไรผิดเหรอคะ?" สายตาคู่นั้นฟ้องว่าดราณีช่างไม่รู้ใจเขาเลยทำให้เธอกลายเป็นแฟนที่ไม่เหมือนแฟนเอาซะเลย ดราณีได้แต่ค่อยๆดึงมือกลับมาทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ในไม่ช้าก็เริ่มฉายภาพยนตร์เป็นเรื่องที่เธอรอมาเป็นเวลานานมากไฟในห้องดับลงดราณีก็สนใจแต่ภาพบนฉากฉายหนังทันที ตลอดที่กำลังดูหนังเธอไม่ค่อยพูดคุยกับชนัยเลย อย่างที่ทุกคนรู้เธอกำลังดูภาพยนตร์แต่สายตาของชนัยกลับหยุดอยู่ที่ร่างของเธอตั้งแต่ต้นจนจบไม่ได้เบนสายตาออกเลยสักนิด มีหลายครั้งที่ชนัยจ้องไปจ้องมาจนอดใจไม่ไหวอยากไปจูบเธอแต่เห็นเธอตั้งใจดูขนาดนั้นก็ไม่อยากไปขัดจังหวะได้แต่อดทนเอาไว้ก่อน ทำไมเขาถึงชอบดราณีมากขนาดนี้? นี่เป็นเรื่องที่ไม่มีทางเข้าใจได้จริงๆ ตอนที่เจอเธอครั้งแรกเขามีแค่ความคิดเดียวคือจะต้องสั่งสอนให้รู้เสียบ้างว่าอะไรเป็นอะไรที่เธอกล้ามาลองดีกับเขา แต่ในใจลึกๆแล้วเธอที่อยู่ตรงหน้าคงจะมีอะไรบ้างอย่างที่ดึงดูดเขาให้อยากเข้าไปใกล้เธอ? คงต้องมีอะไรบ้างอย่างแน่ๆ ชนัยรู้จักตัวเองดีถ้าตอนแรกไม่มีอะไรมาดลใจตอนหลังเขาจะไม่ชอบใครสุ่มสี่สุ่มห้าแน่ๆ เขาอายุปูนนี้แล้วเดินผ่านถนนไม่รู้กี่สายต่อกี่สายคนที่เคยพบเจอก็มากหน้าหลายตามีโอกาสต่อไหมชอบไม่ชอบยังไงมองแปบเดียวเขาก็รู้ได้ทันที แต่เขากลับละเลยจุดเล็กๆที่ดึงดูดเขาให้อยากเข้าใกล้เธอแต่ยังโชคดีที่เขาค้นพบตอนที่ยังไม่สายเกินไปเขายังมีโอกาสผูกมัดเธอเข้ามาไว้ข้างกายเขา เมื่อฉากที่น่าตื้นตันใจของภาพยนตร์ปรากฏขึ้นดราณีก็จะยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาด้านข้างมีผ้าเช็ดหน้าสีขาวยื่นมาให้ เธอชะงักไปชั่วครู่ไม่ได้รีบหยิบผ้าเช็ดหน้านั้นมาทันทีชนัยเห็นว่าเธอไม่เข้าใจก็เลยเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาบนหน้าของเธอให้อย่างอ่อนโยนกลัวว่าเธอจะรู้สึกเจ็บ "ร้องไห้ทำไมมันก็เป็นแค่การแสดงละคร" ประโยคนี้ทำให้หนังเสียบรรยากาศหมดเลยแต่ดราณีฟังแล้วรู้สึกตื้นตันใจเธอถามพลางกระซิกๆ"คุณไม่รู้สึกว่ามันซึ้งเลยเหรอ?" "ซึ้งสิ"ชนัยแสร้งตอบเธอแต่ในใจไม่ได้คิดอย่างที่พูดสักนิดเพราะการดำเนินเรื่องของหนังเขาได้ดูอยู่ไม่กี่ฉากมัวแต่มองเธอตลอดเวลา "แล้วทำไมคุณไม่ร้องไห้ล่ะ?" "......"มือของชนัยชะงักไปพักหนึ่งหัวเราะขึ้นมาเบาๆ"เธอเห็นฉันเป็นผู้หญิงเหรอ?" มันก็จริง เกิดเป็นชายห้ามเสียน้ำตาอย่างง่ายๆ ดราณีสูดๆจมูกหยิบผ้าเช็ดหน้าจากมือเขาแล้วหันหน้ากลับไปดูหนังต่อ เมื่อหนังฉายจบเปิดไฟตาของเธอก็ร้องไห้จนแดงก่ำชนัยเห็นแล้วก็ปวดใจ"เห็นเธอร้องไห้ฉันรู้สึกไม่สบายใจเลย" "ฉันไม่ได้ร้องไห้เพราะเรื่องอื่นสักหน่อยหนังเรื่องนี้ดีมากจริงๆนี่นา" ทั้งสองพูดพลางเดินออกจากที่นั้นเดินไปที่ลานจอดรถ ชนัยจูงมือเล็กๆเธออย่างเป็นธรรมชาติรู้สึกเหมือนมีสายลมแผ่วพัดผ่านตัวเขาความรู้สึกที่สบายคลายกังวลใจเป็นความรู้สึกที่เมื่อก่อนเวลาคบกับใครเขาไม่เคยสัมผัสมาก่อน "อีกสักพักเธออยากกินอะไร?" ดราณีคิดอยู่ครู่หนึ่งไม่รู้ว่าจะกินอะไรดี"อะไรก็ได้ค่ะฉันไม่เลือกกินอยู่แล้ว" "บอกว่าอยากกินอาหารประมาณไหนก็ได้" "งั้นก็...อาหารจีน?" ชนัยรู้สึกผิดคาดนิดหนึ่ง"ตอนอยู่โรงพยาบาลยังไม่เบื่ออีกเหรอ?" "อาหารของโรงพยาบาลไม่อร่อยนี่นาฉันอยากกินปลาเก๋า" "ได้สิ"ชนัยเปิดประตูรถให้เธอเอามือป้องหัวเล็กๆของเธอตอนขึ้นรถเห็นเธอขึ้นไปนั่งเรียบร้อยถึงเดินไปนั่งที่ที่นั่งคนขับ"เธออยากกินฉันจะพาไป" พอดีว่าเขารู้จักร้านอาหารจีนที่รสชาติไม่เลวอยู่ร้านหนึ่งปกติเขาไม่ค่อยเลือกที่จะกินอาหารจีนสักเท่าไรเพราะว่าฝีมือของพ่อครัวของมูตี้คลับเฮาส์สุดยอดอยู่แล้วดังนั้นถ้าเขาออกไปทานข้าวข้างนอกก็จะเลือกอาหารฝรั่งเศสหรืออาหารตะวันตกเสียมากกว่า สภาพแวดล้อมดีแล้วก็บรรยากาศดีด้วย ใครจะรู้ว่าเธออยากกินอาหารจีนช่างเลี้ยงง่ายจริงๆ ชนัยขับรถมาถึงร้านอาหารร้านอาหารร้านนี้เป็นระบบที่ต้องจองล่วงหน้าจึงไม่มีใครต้องรอคิวพอเข้าไปข้างในร้านก็เต็มหมดทุกโต๊ะ ชนัยรู้จักกับเจ้าของร้านเจ้าของร้านมีห้องอาหารส่วนตัวอยู่ห้องหนึ่งพอเห็นเขามาก็รีบบอกให้พนักงานไปเตรียมห้องให้ทันที "ทำตามมาตรฐานก่อนหน้านี้เลยเพิ่มรายการปลาเก๋ามาตัวหนึ่ง" พนักงานจดข้อความอย่างขะมักเขม้นถามเขาอย่างมีมารยาท"ท่านประทานชนัยปลาเก๋าให้ทำเป็นแบบไหนครับ?" ชนัยส่งสายตาให้ดราณีดราณีรีบตอบ"ทำแบบเปรี้ยวหวานค่ะ" "ได้ครับกรุณารอสักครู่" หลังจากที่พนักงานเดินออกไปดราณีมองไปรอบๆตัวพิจารณาโครงสร้างของห้องอาหารนี้ห้องใหญ่ขนาดนี้มีเพียงพวกเขาสองคนดูเหมือนจะว่างเปล่าจังเลย เธอค่อยๆย้ายตำแหน่งเก้าอี้ของเธอมานั่งอยู่ข้างๆชนัย"ฉันนั่งข้างๆคุณดีกว่าไม่งั้นรู้สึกว่าอยู่ไกลกันจัง" แน่นอนว่าชนัยยินดีอย่างยิ่งเพิ่งจะเตรียมโอบเธอเข้ามากอดจูบลูบคลำก็มีเสียงเคาะประตูจากด้านนอก เขาหยุดชะงักรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย"มีอะไร?" "ท่านประธานชนัยมีเพื่อนของคุณมาขอพบครับ" เพื่อน? เขาเลิกคิ้ว"เชิญเขาเข้ามาได้" ประตูถูกเปิดออกมีผู้ชายรูปร่างสูงโปร่งใส่เสื้อผ้าสบายๆเดินเข้ามาด้านหลังของเขามีชายที่สูงน้อยกว่าเขาเล็กน้อยตามมาด้วยอีกสองคน สามคนนี้เป็นเพื่อนของชนัยทั้งหมดความสัมพันธ์อาจไม่ดีเท่าเตชิตแต่ก็นับว่าไม่เลว "เอ้าพวกแกก็อยู่ที่นี่เหรอ"เขาพูดทักขึ้นมาประโยคหนึ่งแต่ไม่ได้ลุกขึ้นจากเก้าอี้ ดราณีรู้สึกว่าแบบนี้เสียมารยาทเธอกำลังจะลุกขึ้นแต่ก็ถูกมือของเขาที่วางพาดไว้ที่บ่ากดลง"ไม่ต้องลุกหรอกคนกันเอง" ชายทั้งสามมองดูเธอเป็นตาเดียว"ใช่ๆพี่สะใภ้พวกเราคนกันเองไม่ต้องเกรงใจหรอก" หัวของดราณีเหมือนถูกระเบิดอะอะอะไรนะ! พี่สะใภ้!? ในชีวิตเพิ่งจะถูกเรียกแบบนี้เป็นครั้งแรกดราณีเขิลจนตัวร้อนเธอไม่รู้จะตอบพวกเขายังไงทันใดนั้นศีรษะของเธอก็ถูกมือชนัยเอนเขามาที่อกเขา ตามด้วยเสียงแหบๆของเขาดังมาจากบนหัว"ไม่เห็นว่าฉันกำลังยุ่งอยู่หรือไงสายตาพวกแกสามคนนี้ไม่ได้เรื่องเลยนะ" "เราไม่ได้มาหาพี่สักหน่อยพวกเรามาดูพี่สะใภ้โดยเฉพาะเลยนะ" "ตอนนี้ก็เห็นแล้วไปได้หรือยัง?"ชนัยพูดไล่แขกที่มาเยือนแบบไม่ไว้หน้าแขกสักนิด อีกฝ่ายไม่ได้สนใจอะไรรู้สึกว่าความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาค่อนข้างใกล้ชิดสนิทสนมกันดี "ไม่เจอกันแค่ไม่กี่วันทำเป็นขี้งกไปได้?มาดูหน่อยก็ไม่ได้?"