ตอนที่736ทำตัวติดกันตลอดเวลา

ตอนที่736ทำตัวติดกันตลอดเวลา "ไม่ได้ขัดขวางความสุขฉัน"ชนัยพูดพลางโบกมือไล่"ไปๆ" ทั้งสองเห็นว่าเขาไม่อยากแนะนำแฟนให้รู้จักก็เริ่มจับต้นชนปลายไม่ถูกมองตากันพักหนึ่งคนที่รูปร่างสูงโปร่งกล่าวขึ้นก่อน"แปลกจริงปกติคบกับใครก็ชอบเปิดเผยให้คนอื่นรู้พอถึงตอนนี้กลับไม่อยากแนะนำซะอย่างนั้น" "ครั้งหน้าครั้งหน้า"ชนัยเริ่มหมดความอดทน"รีบไปเร็วๆอย่าทำให้รำคาญ" เห็นว่าท่าทีของเขาแน่วแน่ขนาดนั้นพวกเขาเลยไม่อยากยั่วโมโหอีกพูดอีกไม่กี่ประโยคก็เดินออกจากห้องนั้นไป ในทันใดนั้นห้องที่เสียงดังเอะอะก็เงียบสงบลงพอประตูปิดลงเขาถึงปล่อยมือที่กุมศีรษะของดราณีออกกระซิบกระซาบกับเธอว่า"ผู้ชายแท้ๆพูดเยอะยังกับผู้หญิง......" ดราณียกมือขึ้นจัดผมของตัวเองไม่ค่อยเข้าใจการกระทำของเขา"คุณกดหัวฉันทำไมล่ะ?" ไม่อยากแนะนำฉันให้เพื่อนคุณรู้จักเหรอ? หรือว่าสภาพฉันแบบนี้ไม่เหมาะกับคุณ? มือที่จับตะเกียบของชนัยชะงักไปพักหนึ่งแล้ววางตะเกียบลงดวงตาเรียวยาวของเขามองไปที่เธอแววตาของเขาทำให้คนที่เห็นใจเต้นไปเป็นส่ำ"ในหัวเธอคิดอะไรอีกล่ะ?" ดราณีมองเขาด้วยความรู้สึกไม่ค่อยพอใจ"ไม่ใช่หรอ?ทำไหมคุณถึงกดหัวฉันล่ะ" ชนัย"หน้าเธอแดงซะขนาดนั้นจะให้คนอื่นเห็นได้ยังไง?" "อา?"เธอพูดไม่ออกคุยไปคุยมาทำไมพูดถึงตัวเราได้... ชนัยพูดว่าเธอเฉยพูดแบบมีหลักการหนักหนา"ผู้หญิงของฉันหน้าแดงฉันมองได้แค่คนเดียวคนแอบดูนิดเดียวก็ไม่ได้" "......" ทันใดนั้นดราณีก็เข้าใจว่าทำไมเขาถึงมีท่าทีผิดไปเธอพอจะเข้าใจว่าคนที่คบกันบางทีก็จะใส่ใจซึ่งกันและกันโดยไม่รู้ตัว แต่คนที่หวงแฟนขนาดนี้ก็เพิ่งเห็น "มันไม่ต้องขนาดนี้ก็ได้มั้ง..."ดราณีกระซิบกระซาบกับตัวเอง "แน่นอนล่ะจะให้พวกเขาเห็นได้ยังไงพวกนั้นดูท่าจะตาบอดฉันออกเดทแต่ละทีเธอคิดว่าง่ายหรอจะมีเวลาให้คนอื่นได้ยังไง" ดราณีไม่ค่อยเข้าใจมิตรภาพระหว่างผู้ชายแต่อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ"นิสัยแบบคุณมีเพื่อนด้วยหรอ" ถ้าเปลี่ยนเป็นผู้หญิงเห็นแฟนสำคัญกว่าเพื่อนแบบนี้สงสัยคงกลายเป็นเรื่องหลังอาหารเช้ากลางวันเย็นแน่ๆ เมื่อชนัยฟังจบก็ยิ่งอารมณ์ขึ้น"ดราณีเธอยังไม่เข้าใจสถานะของฉันในเมืองJมีใครไม่อยากเป็นเพื่อนกับฉันบ้าง" "ค่ะๆๆ"ดราณีทนความหลงตัวเองของเขาไม่ได้"ฉันรู้ว่าคุณเก่งแค่ไหนแต่จะเก่งแค่ไหนก็ต้องกินข้าวไม่ใช่เหรอ?" พูดจบเธอก็หยิบปลาชิ้นหนึ่งวางไว้ในจานของเขาใช้วิธีนี้ปิดปากเขา ชนัยถึงได้หยุดปากกินปลาที่แฟนหยิบให้ ทั้งสองกินอาหารเสร็จก็หกโมงเย็นดราณีบอกกับที่บ้านว่าจะกลับตอนหนึ่งทุ่มยังเหลือเวลาอีกหนึ่งชั่วโมง "วันนี้ฉันจะไปพักที่บ้านอาไม่ไปโรงพยาบาลคะ" ชนัยยกคิ้ว"อ้อบ้านคุณอาคนนั้นนั่นเหรอ" แม้ว่าน้ำเสียงของเขาจะราบเรียบแต่ดราณีก็ยังฟังออกว่าเขารู้สึกไม่ค่อยชอบใจเธอมองไปที่คนที่อยู่ข้างๆ"คุณไม่ชอบอาของฉันเหรอ?" "ไม่มีอะไรนี่ไม่รู้สึกอะไร" "เห็นชัดๆว่าคุณไม่ชอบ" ชนัยหัวเราะ"มันก็นิดหนึ่งแต่เมื่อเขาเป็นญาติเธอฉันก็ไม่อยากพูดอะไรมาก" "คุณดูออกเหรอ?"ดราณีรู้สึกประหลาดใจยังไงเขาก็เคยเจออาสาวแค่ครั้งเดียวยังไม่นับว่าเจอหน้ากันจริงๆด้วยซ้ำแค่เคยเจอกันที่หน้าห้องฉุกเฉินแค่นั้น ชนัยจำอาของเธอได้ก็ถือว่าไม่ง่ายเลยยังดูนิสัยของอาเธอออกด้วย "ฉันมองออกว่าอาชายเธอเจ้าเล่ห์กว่าอาสาวเธอเสียอีก" ดราณีพยักหน้าค่อนข้างชื่มชมการมองคนของเขา"คุณมองคนเก่งจัง" พูดจบเหมือนว่าเธอคิดอะไรออกถามอย่างรีบร้อนว่า"อย่างนั้นคุณแม่ของฉันเป็นคนเจ้าเล่ห์ด้วยหรือเปล่า?" ในสายตาของคนที่ร่ำรวยพวกคนจนๆไม่ค่อยมีเงินมีสไตล์การดำเนินชีวิตที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง หรือไม่ค่อยจะถูกชะตาหรือเปล่า? ชนัยกังวลว่าเสนานีจะคิดยังไงกับเขาแต่ลืมถามคำถามหนึ่งว่าเสนานีคิดยังไงกับเขา "คุณแม่ของเธอนะเหรอไม่มีอะไรนี่เขาเป็นคนที่เข้มแข็งมาก"เขาไม่คิดอะไรมากพูดออกมาตรงๆพูดชมเชยใหญ่"เธอเหมือนพ่อกับแม่เธอไม่เหมือนอาชายกับอาสาวของเธอ" "คุณคิดอย่างนั้นจริงเหรอ?" "อืม"ชนัยนึกขึ้นมาไม่รู้ว่าจะดีใจหรือเสียใจดี"ใครๆก็รู้ว่าลูกสาวของเขาหาแฟนได้ดีขนาดนี้ไม่ควรจะดีใจหรือแต่แม่ของเธอกลับกลัวว่าเธอจะเสียเปรียบอยากให้เธอเลิกคบกับฉันของพวกนี้อาจจะไม่จำเป็นสำหรับฉันแต่ก็ทำให้ฉันตื้นตันใจ" ชนัยพูดเยอะขนาดนี้น้อยครั้งชมเชยใครโดยไม่มีเรื่องผลประโยชน์เข้ามาแอบแฝงดังนั้นดราณีจึงเชื่อทุกคำที่เขาพูด เสนานีและทยุติดำเนินชีวิตด้วยความซื่อสัตย์สุจริตมาโดยตลอดไม่เคยคิดว่าจะใช้ใครไต่เต้าใฝ่สูงดราณีได้รับการปลูกฝังแบบนี้มาตลอดเช่นกัน ครอบครัวนี้ชนัยชอบมากไม่ใช่ว่าชอบที่พวกเขาพึ่งพาตนเองเขาอยากให้ผู้หญิงของเขาพึ่งพาเขาสักนิดแต่สิ่งแรกคือเขาอยากได้แค่ความรู้สึกที่บริสุทธิ์เท่านั้น ตอนนี้ดูเหมือนว่าความรู้สึกของดราณีที่มีต่อเขาบริสุทธิ์อย่างแท้จริง ทั้งสองจับมือกันเดินเล่นไปตามถนนข้างถนนมีคนมาปูขายของเป็นตลาดกลางคืนดราณีเห็นเคสโทรศัพท์อันหนึ่งเลยซื้อที่เป็นแบบคู่รักอันหนึ่งให้ชนัยอีกอันใช้เอง เหลืออีกครึ่งชั่วโมงเธอจะต้องกลับบ้าน ชนัยขับรถพาเธอมาส่งที่ชั้นล่างตึกของบ้านอาเป็นตึกเก่าๆแบบเปิดมีหลายครอบครัวที่ย้ายถิ่นฐานมาสภาพแวดล้อมในที่แย่มากค่าดูแลส่วนกลางที่จ่ายไปทุกเดือนก็ไม่มีคนงานมาทำความสะอาด ในเวลานี้รถของชนัยจอดอยู่ที่ข้างถนนขรุขระรู้สึกห่างไกล ดราณีคลายเข็มขัดนิรภัยเอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าหนังสือที่เบาะหลัง"ถ้าอย่างนั้นฉันขึ้นไปก่อนนะ?" "อืมฉันรอเธอขึ้นไปแล้วฉันค่อยกลับ"ชนัยพูดพลางปลดเข็มขัดนิรภัยออกเอนตัวไปจูบเธอ ยังไม่ทันถูกตัวดราณีรีบเอนตัวหลบ"......อย่าสิตอนนี้ทุ่มหนึ่งแล้ว" แม้ว่าจะถึงที่อยู่ใต้ตึกแล้วแต่ชนัยยังทำแบบนี้อีกดราณียังรู้สึกสงสัยในการกระทำของเขา"พรุ่งนี้กับมะรืนนี้ฉันมีเรียนนะไม่ใช่ว่าจะไม่ได้เจอกันซะเมื่อไร" "แต่ฉันไม่อยากแยกจากเธอตอนนี้แทบอยากจะรับเธอไปอยู่บ้านของฉัน" "ฉันก็ไม่อยากแยกจากคุณแต่มันช่วยไม่ได้นี่หน่า..." ชนัยเห็นเธอลำบากใจก็เลยไม่พูดอะไรอีกได้แต่เปิดประตูให้เธอกลับบ้านไป มองดูเงาของเธอที่หายไปบนตึกชนัยอดไม่ได้ที่จะยิ้มแล้วส่ายหัวเบาๆชีวิตที่ลำบากตรากตรำของเธอเมื่อไรจะสิ้นสุดเสียทีนะ