บทที่ 5 ภายในสามวัน ผมจะพาเธอมา

บ๗ที่ 5 ภายในสามวัน ผมจะพาเธอมา ตระกูลมู่ เที่ยงคืนแล้ว มู่วี่สิงกลับมาจากโรงพยาบาล คุณปู่มู่ มู่เฉิงยังไม่ได้นอน “ไปเดทมา？”มู่เฉิงมองหลานชาย พอเข้าไปใกล้ก็ได้กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อ คิดๆดูน่าจะทำโอทีที่โรงพยาบาลอีกแล้ว “มีผ่าตัด”มู่วี่สิงตอบกลับอย่างไม่สนใจ “หลานสะใภ้ฉันล่ะ？”มู่เฉิงถามต่อ เขาสั่งไปแล้วว่ามู่วี่สิงต้องพาแฟนมาบ้านในหนึ่งเดือนนี้！ ได้ยินดังนั้นเขาก็หยุดลง ในหัวมีหน้าของเวินจิ้งเข้ามา สายตาแสดงความไม่ชัดเจนหน่อยๆ “ภายในสามวัน ผมจะพาเธอมา” “จริงเหรอ？”ที่จริงมู่เฉิงหมดหวังแล้ว พอได้ยินก็ดีใจสุดๆ “อือ”มู่วี่สิงตอบแล้วขึ้นไปที่ห้อง มู่เฉิงลูบเคราแล้วตบขา นี่เป็นครั้งแรกที่หลานชายพาแฟนมาบ้านเชียว！ ดูเหมือนว่าจะเป็นจริง！ วันถัดมา เวินจิ้งตื่นแต่เช้า ข้างๆหมอนวางนามบัตรของมู่วี่สิง เธอยืนยันอีกทีว่าที่จริงแล้วเขาก็คือ……หัวหน้าหมอประสาท？ เธอนึกว่าเขาจะเป็นทายาทคนรวยที่วันๆไม่ทำอะไรซะอีก พอคิดขึ้นมา บวกกับที่ก่อนหน้านี้เขาพาเธอมาส่งเอง ก็เหมือนกับว่าเขาจะเป็นคนดีเหมือนกันนะ？ ตอนที่ได้สติคืนมา เวินจิ้งก็มาที่โรงพยาบาลเหรินหมิน ที่นี่คือโรงพยาบาลที่ดีที่สุดของเมืองหนานเฉิงไม่มีอะไรเทียบได้ หมอที่ทำงานที่นี่ถือว่าเก่งสุดๆ อัตราการพลาดเกือบจะเป็นศูนย์ เธอมองป้ายชื่อที่แขวนอยู่กำแพงแปปนึงก็หาชื่อมู่วี่สิงเจอ เขาคือหัวหน้าประสาทวิทยา……ประธานสมาคมโรคพาร์กินสันและความผิดปกติของการเคลื่อนไหวระดับโลก……ประธานสมาคมการควบคุมระบบประสาทระดับโลก……ผู้อำนวยการสถาบันวิจัยการแพทย์ระหว่างประเทศ…… มีหลายคำที่เวินจิ้งไม่เข้าใจ ในหัวมีแค่ความเข้าใจที่คลุมเครือ——มู่วี่สิงโคตรเทพ！ “พระเจ้า ฉันลงคิวของหมอมู่ไม่ได้อีกแล้ว！” “อะไรนะ？ไม่มีคิวคุณหมอมู่แล้ว？เป็นไปได้ไง ไม่ได้บอกว่าแปดโมงตรงวางเบอร์เหรอ？” “ใช่ แต่บัตรของฉันติดเข้าไปแล้วดันจ่ายเงินไม่ได้！ร้องไห้ อาทิตย์หนึ่งคุณหมอมู่เข้ามาแค่เช้าวันเดียวเอง ต้องรอสัปดาห์หน้าอีกแล้ว” เวินจิ้งขมวดคิ้ว หันไปเห็นหลายคนรวยตัวอยู่ที่แผนกลงทะเบียน “เขาได้รับความนิยมขนาดนี้เชียว？”เวินจิ้งสงสัยอย่างเงียบๆ เหมือนว่าวันนี้เขาจะยุ่ง เธอมาไม่เหมาะเวลาจริงๆ พอหมุนตัวจะออกไป ในตอนนี้ลิฟท์ก็เปิด เวินจิ้งถูกเบียดเข้าไปในลิฟท์ และบังเอิญจริงๆที่อยู่ข้างๆเธอ นี่เป็นครั้งแรกที่เวินจิ้งเห็นเขาสวมชุดกาวน์ ออร่าความเย็นชามีไม่น้อย ใบหน้าหล่อๆนั่นช่างโดดเด่นแต่เขาดูเหมือนจะอ่อนเพลียมาก หว่างคิ้วมีรอยบางๆ เวินจิ้งอยากพูด แต่คนที่เบียดเข้ามาเหมือนกันต่างล้อมรอบมู่วี่สิงไว้ “คุณหมอมู่ วางคิวเยอะกว่านี้ได้ไหมคะ？ฉันไม่ได้คิวหมอมาเดือนหนึ่งแล้ว！” “ถอยไปซิ ผมวางคิวมาครึ่งปีแล้ว คุณหมอมู่ ขอคิวให้ผมเถอะ！” “คุณหมอมู่ หน้าด้านขวาของผมแข็งขึ้นมา หมอช่วยดูให้ผม……” “……” เวินจิ้งตะลึงอีกรอบและก็ไม่รู้ว่าลิฟท์เปิดเมื่อไหร่ ผู้คนต่างตามมู่วี่สิงออกไป เมื่อกี้มู่วี่สิงเห็นเธอไหม？ เธออยู่ในมุม ส่วนเขาถูกผู้คนล้อมไว้ตรงกลาง เหมือนจะมองไม่เห็นเธอ ตอนนี้ พยาบาลท่านหนึ่งก็เข้ามา“คุณคือคุณเวิน？” “ฉันค่ะ”เวินจิ้งมองเธออย่างสงสัย “คุณหมอมู่ให้ฉันมา ตอนนี้เขายุ่งมาก เดี๋ยวฉันจะพาคุณไปห้องพักผ่อน คุณรอเขาแปปนึง”