บทที่ 7 โชคดี

บ๗ที่ 7 โชคดี ซับมิทจดทะเบียน กรอกเอกสาร ถ่ายรูปแล้วก็ได้เล่มนั้นมา พอเข้าไปในสำนักงานกิจการพลเรือน เวินจิ้งก็หยิบเอกสารแต่งงานอย่างร้อนรน ยังงุนงงหน่อยๆ แบบนี้ก็ แต่งงานแล้ว มองผู้ชายหล่อๆที่อยู่ข้างๆ เธอถึงนึกได้ว่าตัวเองยังมีเรื่องอีกเยอะที่ต้องถามเขา สุดท้ายก็ถูกเขาดึงไป “มู่วี่สิง คุณจะไม่เสียใจทีหลังใช่ไหม？”นั่งข้างในรถ เวินจิ้งอดไม่ได้ที่จะถามเขา จากที่เข้าใจเขาที่โรงพยาบาลวันนี้ ผู้ชายเพียบพร้อมอย่างเขา เธอแต่งงานด้วย ช่างโชคดีจริงๆ！ “เสียใจทีหลังอะไร？”มู่วี่สิงขับรถไปอย่างเรียบๆ “ไม่รู้สิ ฉันว่าระหว่างพวกเรา มีช่องว่างต่อกันมาก”เวินจิ้งก้มลง เธอก็แค่คนธรรมดาที่ธรรมดาสุดๆ แต่ว่ามู่วี่สิงคือหัวหน้าหมอที่มีชื่อเสียง “ถ้าผมใส่ใจก็คงไม่แต่งงานกับคุณ” “ก็ใช่”เวินจิ้งคิดไม่ออกจริงๆว่าทำไมมู่วี่สิงถึงเลือกเธอ งั้นก็เลิกคิดละ “ตอนนี้คุณส่งฉันกลับบ้านใช่ไหม？”เวินจิ้งถามเขา “ไปบ้านผมก่อน รอผมจัดการเรื่องเสร็จแล้วค่อยไปพบที่บ้านคุณ”มู่วี่สิงพูดอย่างเป็นขั้นเป็นตอน เวินจิ้งพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง บ้านของตระกูลมู่ตั้งอยู่ที่ตอนเหนือของเมืองหนานเฉิง เวินจิ้งไม่เคยเข้ามาที่นี่ เธอมองแล้วเหมือนกำลังเข้าไปในปราสาท พอจอดรถ เวินจิ้งก้มลงมองตัวเองที่แต่งตัว เสื้อยืดสีครีมกับกางเกงยีน สวมรองเท้ากีฬา ดับบ้านตรงหน้าแล้วทำไมรู้สึกว่าต้องสวมชุดสุภาพเข้าไปนะ？ ตอนที่อึ้งไป มู่วี่สิงก็โอบเอวเธอแล้ว เวินจิ้งรีบดึงเขา“ที่นี่มีร้านขายของผู้หญิงไหม？” “จะทำอะไร？” “ฉันอยากเปลี่ยนกระโปรง” “ไม่ต้อง”มู่วี่สิงขมวดคิ้วแล้วพาเธอเข้าไปในบ้าน มู่เฉิงกำลังดูข่าวเศรษฐกิจก็หันหัวมา“มู่วี่สิง ถ้าไม่พาแฟนมา ก็ไม่ต้องกลับบ้าน！” ได้ยินดังนั้น เวินจิ้งก็ยิ้มออกมา ทันใดนั้นก็เข้าใจความกดดันของที่บ้านมู่วี่สิง รอยยิ้มนี้ทำให้มู่เฉิงได้ยินแล้วหันมามองเวินจิ้ง ใบหน้าชรานั่นมีความยินดีออกมา “นี่……นี่คือหลานสะใภ้ฉัน？”มู่เฉิงเข้ามาอย่างตื่นเต้น เวินจิ้งยิ้ม ทักทายหลานสะใภ้แบบนี้ได้ยินแล้วรื่นหูดีจัง “คุณปู่ สวัสดีค่ะ หนูชื่อเวินจิ้ง”เวินจิ้งเข้าไปประคองคุณปู่ ทักทายอย่างมีมารยาท “เวินจิ้ง ชื่อนี้ดีจัง อ่อนโยนและเงียบ ฉันชอบเด็กแบบนี้！”มู่เฉิงดูท่าทางพอใจเป็นอย่างมาก “กระต่ายน้อย ไม่เลวไม่เลว！พวกเธอวางแผนจะแต่งงานเมื่อไหร่？”มู่เฉิงมองทั้งสองคน “แต่งแล้ว”มู่เฉิงแสดงใบทะเบียนสมรส เวินจิ้งก้มหน้าลง แก้มแดง มู่เฉิงหัวเราะออกมาเสียงดังจากนั้นก็ทำหน้านิ่ง“โอเค พวกเธอคงไม่ได้จดทะเบียนเพื่อแสดงละครอะไรใช่ไหม？” สีหน้าเวินจิ้งชาไป คุณปู่ดูรายการของเหล่าไอดอลด้วย？ทันสมัยจริงๆ！ “คิดว่าผมว่างเหรอ？”มู่วี่สิงขมวดคิ้วอย่างเรียบๆแล้วดึงเวินจิ้งเข้ามาในอ้อมกอด อยากใกล้ชิด มู่เฉิงกลับสงสัยคงต้องดูๆอีกที “กินข้าวก่อนละกัน หลานสะใภ้ เดี๋ยวมาคุยกับปู่ว่าแต่งงานกันได้ไง” เวินจิ้งพยักหน้า ดีที่เมื่อกี้อยู่ในรถมู่วี่สิงได้เอาสคริปต์ให้เธอแล้ว อาหารบนโต๊ะค่อนข้างรสอ่อน เวินจิ้งคิดว่าครอบครัวรวยๆแบบมู่วี่สิงจะต้องเน้นทานเนื้อเยอะๆแน่ แต่กลับไม่ใช่ กินเสร็จก็ดื่มซุปไปสองถ้วย เวินจิ้งอิ่มแล้วจะสะอึก แต่พอคิดว่าต้องรักษาท่าที เวินจิ้งก็ยืดตัวแล้วไม่พูดเยอะ