บทที่ 12 อาลัยอาวรณ์ที่จะจาก

บ๗ที่ 12 อาลัยอาวรณ์ที่จะจาก สามชั่วโมงถัดมา ในที่สุดก็ถึงคิวของอั้ยเถียน ที่จริงเวินจิ้งจะไม่เข้าไป แต่อั้ยเถียนเดินโซเซ เธอเลยประคองเข้าไป ข้างกายของมู่วี่สิงมีพยาบาลล้อมรอบและก็มีแพทย์ฝึกหัด พอเห็นเวินจิ้งตามเข้ามา มู่วี่สิงก็นิ่งไป สายตาหม่นลง “อาการเป็นยังไงครับ？”เขาถามอั้ยเถียน แล้วหยิบเคสของอั้ยเถียนขึ้นมา เวินจิ้งยืนใกล้ประตู มองไปรอบๆ ในห้องแขวนรูปกับใบประกาศไม่น้อย ต่างเป็นความสำเร็จวิชาทางแพทย์ที่มู่วี่สิงได้มาในไม่กี่ปีนี้ มองจนเหม่อไป ไม่ทันสังเกตว่าข้างๆวางของทดลองไปไว้ เธอถอยไป หลอดทดลองบนโต๊ะต่างสั่น จากนั้นก็ตกลงมาที่พื้น…… เวินจิ้งตาโต ใบหน้าดูตื่นตระหนก“ขอโทษค่ะ……” สายตามองไป มู่วี่สิงมองเวินจิ้งที่ก้มลง ภาพที่เธอกำลังเก็บ เขาเกือบจะลุกขึ้นมา พูดไปว่า“อย่าแตะ” เวินจิ้งสั่น ไม่กล้าขยับ มู่วี่สิงเดินเข้ามา สวมถุงมือจะเก็บหลอดทดลองพร้อมพูดอย่างดุๆว่า“ของเหลวในนี้จะกัดผิวคุณได้” เวินจิ้งรีบชักมือเข้าไป กลัวไปหมด “คุณหมอมู่ ฉันเองค่ะ”พยาบาลสองสามคนรีบเข้ามา ตัวใกล้มู่วี่สิง ตอนนี้เอง ในใจของเวินจิ้งก็แปลกๆ เหมือนว่าปกติข้างกายมู่วี่สิงก็มีแต่สาวๆเนี่ย “จิ้งจิ้ง เธอมานี่”อั้ยเถียนอดไม่ได้ที่จะมองเธอ เวินจิ้งก้มหน้าลง ไม่กล้าเดินมั่ว มู่วี่สิงกลับไปนั่งที่เดิม สายตากลับจ้องไปที่เวินจิ้ง เธอแลบลิ้นใส่เขา จ่ายยาเสร็จ ตอนที่อั้ยเถียนออกไปก็ยังรู้สึกอาลัยอาวรณ์ “คุณหมอมู่หล่อมากเลย ทำไมหล่อขนาดนี้ทำให้อาการปวดหัวของฉันหายไปเลย……” เวินจิ้ง：…… “ฉันไปเอายาให้”เวินจิ้งพูด ตอนนี้เองที่ทางเดินก็มีเสียงเข้ามา：คุณหมอมู่ทำโอทีมาอาทิตย์หนึ่งแล้ว วันนี้จะเข้าเวรไม่ได้อีกแล้ว ผู้ป่วยที่ได้คิวค่อยมาพรุ่งนี้ ก้าวเท้าของเวินจิ้งถูกอั้ยเถียนห้ามไว้“ฉันนี่โคตรโชคดี เป็นคนไข้คนสุดท้ายของคุณหมอมู่วันนี้” “ฉันว่าเธอไม่ได้ปวดหัว แต่โง่มากกว่า” “เธอต่างหากล่ะ จิ้งจิ้ง ไม่คิดเหรอว่าคุณหมอมู่นี่โคตรเพอร์เฟค！เมื่อกี้เขายังช่วยเธอ ไม่งั้นผิวเธอคงจะแย่จนต้องไปหาหมอนะ！หล่อละยังจิตใจดี！” “เถียนเถียน ฉันจะบอกไรให้ฟัง ฉันแต่งงานกับมู่วี่สิงแล้ว”ทันใดนั้นเวินจิ้งก็พูด “หูวว นี่ไม่ขำ เอาใหม่！” เวินจิ้งขมวดคิ้ว มันยากที่จะเชื่อขนาดนั้นเชียว？ “จริงๆ”เธอย้ำ ดึงศอกของอั้ยเถียนแล้วโน้มไปที่ข้างหูเธอ“พวกเราจดทะเบียนสมรสแล้ว！” เวินจิ้งไม่ได้หลอก อีกอย่างคำพูดของเธอดูจริงจัง ในที่สุดอั้ยเถียนก็มองเธออย่างเหลือเชื่อ แต่ว่าเอามือแตะหน้าผากเธอ“เธอมีไข้เหรอ？” เวินจิ้งพูดไม่ออก “ไม่เชื่อก็ไม่ต้องเชื่อ” ทั้งสองรับยาเสร็จก็ออกไป อั้ยเถียนยังหลงอยู่ในใบหน้าหล่อเหลาของมู่วี่สิง เวินจิ้งดึงเธอออกไปเรียกรถแท็กซี่ ตอนนี้เอง รถปอร์เช่ที่คุ้นเคยหยุดอยู่ที่ข้างๆเวินจิ้ง มู่วี่สิงลงมา “อุ่ย……นั่นใชคุณหมอมู่ไหม？”อั้ยเถียนดึงเวินจิ้งอย่างประหม่า “ใช่”เวินจิ้งถอยหลังไป นี่คือหน้าโรงพยาบาล มู่วี่สิงไม่คิดว่าตัวเองช่างดึงดูดสายตาเหรอ？คนรอบๆต่างมองมา “เขากำลังรอฉันเหรอ？”อั้ยเถียนถามอย่างตื่นเต้น มุมปากของเวินจิ้งยกขึ้น“ตอนนี้เธอยังไม่เชื่อฉัน？”