ตอนที่737ในที่สุดก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว

ตอนที่737ในที่สุดก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว ดราณีปีนบันไดขึ้นไปรวดเดียวถึงชั้นสี่ตึงเก่าแบ่งเป็นหนึ่งชั้นสองห้องเคาะประตูคนที่มาเปิดประตูเป็นอาชายชื่อว่าธนชิต เห็นเธอยืนอยู่นอกประตูต้อนรับอย่างสุภาพ"อ้าวดราณีมาแล้วหรอ!" "อาเขย"ดราณีเรียกเขาอย่างสุภาพหลังจากเปลี่ยนรองเท้าใส่ในบ้านเรียบร้อยเงยหน้ามองไปที่ห้องรับแขกที่อาสาวนั่งอยู่"อาหมุย" "มาแล้วเหรอ"ท่าทีของอาสาวดูจะจืดชืดสักหน่อยคงเป็นเพราะรู้จักกันดีถึงยังไงก็เป็นครอบครัวเดียวกันความสัมพันธ์ใกล้ชิดความไม่พอใจที่เธอมาขออาศัยเลยชัดเจนเป็นพิเศษ ดราณีรู้ว่าพวกเขาไม่ค่อยเต็มใจให้เธอมาอาศัยถึงแม้ว่าลูกของพวกเขาจะพักอยู่ที่หอพักมหาวิทยาลัยห้องที่เหลือว่างก็มีมีคนอื่นมาอยู่ด้วยคงจะไม่สะดวกล่ะมั้ง ดราณีเข้าใจเพราะเธอเป็นฝ่ายมารบกวนมีที่ค้างคืนก็ดีมากแล้ว ดังนั้นเธอจึงไม่ได้เก็บไปคิดมากแม้ว่าเธอยังเด็กอยู่แต่เธอก็ไม่ได้มีนิสัยรักสบายอะไรพอมาถึงก็ช่วยกรอกน้ำให้"ช่วงนี้พ่อของหนูเข้าโรงพยาบาลเลยต้องมารบกวนอาสาวกับอาเขย" "ไม่เป็นไรหรอกคนครอบครัวเดียวกันจะเกรงใจอะไร"อาเขยธนชิตโบกมือไปมาหยิบกล้วยลูกหนึ่งส่งให้เธอส้มที่วางไว้ข้างๆไม่ได้หยิบให้ ส้มแพงกว่าเลยเสียดายไม่อยากให้ ถึงยังไงดราณีก็ไม่คิดจะกินอยู่แล้วรับมาเป็นมารยาทแล้ววางไว้ข้างๆ"ปกติหนูอยู่ที่มหาวิทยาลัยแล้วก็โรงพยาบาลกินข้าวกลางวันที่โรงอาหารจะกลับมาค้างคืนที่นี้เท่านั้นเรื่องอื่นไม่มีอะไรมากอาไว้ใจได้ค่ะ" "พูดอย่างนั้นได้ยังไงมีอะไรที่ฉันไม่ไว้ใจล่ะมีอย่างเดียวที่ฉันไม่ไว้ใจคือกลัวว่าจะดูแลเธอไม่ดีพอเดี๋ยวแม่เธอจะปวดใจนะสิ" "ไม่เป็นไรค่ะ"ดราณียิ้มๆ"หนูโตขนาดนี้แล้วดูแลตัวเองได้ค่ะ" "ถ้าอย่างนั้นก็ดี"เหมือนหล่อนกำลังรอคำพูดของเธอประโยคนี้อยู่พอดีพูดต่อว่า"ฉันกับอาเขยเธอปกติไปทำงานก็ยุ่งมากพออยู่แล้วไหนต้องไปเยี่ยมพ่อเธอที่โรงพยาบาลอีกถ้ามีตรงไหนขาดตกบกพร่องก็อย่าถือสาเลยนะ" "ไม่หรอกคะ"ดราณีรู้ความหมายของคำพูดอาสาวแต่ก็รู้ว่าตัวเธออยู่ในฐานะผู้น้อยตั้งแต่ต้นจนจบพูดอย่างมีมารยาทไม่แสดงออกถึงความไม่พอใจเลยสักนิด แม้ว่าในใจเธอจะรู้สึกอึดอัดไม่น้อย เมื่อก่อนตอนที่ลูกสาวของเธอมีเรื่องต้องมาที่เมืองBครอบครัวเธอก็ดูแลเป็นอย่างดีตอนนี้เธอแค่มาขอพักแรมกลับพูดประชดซะมากมาย แต่ล่ะคนไม่เหมือนกันจริงๆ คุยกันสักพักหนึ่งอาสาวพาเธอไปที่ห้องพัก ดราณีเอามาเพียงของใช้จำเป็นเก็บของเข้าที่อย่างว่องไวเลยเอาผ้าคลุมเตียงเก่าไปซักด้วย หลังจากเห็นท่าทางของเธออาเขยก็อดชมไม่ได้"เป็นเด็กดีเชื่อฟังผู้ใหญ่จริงๆ" อาสาวรีบเอาศอกกระทุ้งสีข้างของเขาส่งสัญญาณไม่ให้เขาพูดมาก ดราณีทำเป็นมองไม่เห็นมีสมาธิกับเรื่องที่กำลังทำอยู่ที่จริงในใจเธอรู้สึกหดหู่อยู่นิดๆพอทำงานเสร็จกลับมาที่ห้องนอนมองเห็นข้อความที่ชนัยส่งมาให้เธอความหดหู่ที่มีก็มลายหายไปพลัน ความรู้สึกที่ถูกรังเกียจที่อยู่ต่อหน้าเมื่อสักครู่กลายเป็นเจ้าหญิงที่ถูกทะนุถนอมความรู้สึกนี้เหมือนเป็นเกาะกำแพงที่ล้อมรอบตัวเธอปิดกั้นความเสียใจทุกอย่างจากภายนอกไม่สามารถเข้ามาถึงตัวเธอได้ ชายคนนั้นทำให้เธอเข้มแข็งขึ้นและสงบเยือกเย็นขึ้น ไม่ใช่ดราณีคนเก่าที่ใช้ชีวิตเรียบง่ายประคองศักดิ์ศรีอยู่ไปวันๆกลายเป็นดราณีที่มีความกล้าหาญเผชิญกับอุปสรรคทุกอย่างที่เข้ามา ความรักที่ดีงามคือการเติบโตไปด้วยกันดราณีรู้สึกขอบคุณเขามากในชีวิตที่ราบเรียบที่ไม่โลดโผนชีวิตที่ลำบากเหมือนอยู่ใต้น้ำใต้ไฟลึกเธอรู้จักกับชนัย เขามักจะพูดเสมอว่าเธอเปรียบดังแสงสว่างและสีสันในชีวิตที่มืดมนของเขาแต่เขาไม่รู้ว่าสำหรับเธอเขาก็เป็นเช่นนั้นเหมือนกัน —— ร่างกายของทยุติเริ่มแข็งแรงขึ้นช้าๆรักษาตัวที่โรงพยาบาลมาเกือบครึ่งเดือนผลตรวจร่างกายคือเขาสามารถออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว ทยุติเป็นคนที่ดีใจที่สุดเรื่องแรกคือหายป่วยแล้วเรื่องที่สองคือพอเขาคิดถึงเงินที่ต้องเสียให้โรงพยาบาลทุกวันใจเขาก็แทบลากเลือด ดราณีรีบบอกข่าวดีให้ชนัยแต่อีกฝ่ายกลับดีใจไม่ออก"ออกจากโรงพยาบาลเร็วขนาดนั้น?ยังไม่ได้ฝึกกายภาพเลยไม่ใช่เหรอ?" "หมอบอกว่ากลับไปกายภาพที่บ้านได้พักอยู่โรงพยาบาลค่าใช้จ่ายแพงจะตายพ่อเขาไม่อยากใช้เงินเยอะ”วันหนึ่งค่าใช้จ่ายหลักพันสำหรับครอบครัวของเธอแล้วรับภาระขนาดนี้ไม่ไหว "จะออกจากโรงพยาบาลจริงๆเหรอ?" "อืมแม่ฉันทำเรื่องย้ายออกจากโรงพยาบาลแล้ว" ชนัย"งั้นก็ได้ออกมาจากโรงพยาบาลแล้วพวกเธอจะพักที่ไหน?" "ตอนแรกแม่เขาจะเช่าห้องอยู่แต่พ่อเขาบอกว่าอยากกลับไปบ้านมากกว่าถึงเวลาหมอนัดเมื่อไรค่อยเดินทางมา"ดราณีเล่าให้เขาฟัง "ถ้าอย่างนั้นฉันส่งรถให้ไปรับคุณป้ากับคุณลุงแล้วกันนะ" ดราณีไม่ปฏิเสธเมื่อกี้ได้ยินเสนานีกำลังกังวลเรื่องหารถกลับบ้านอยากจะเช่ารถผิดกฎหมายอยู่ แต่เธอฟังแล้วไม่ค่อยวางใจเท่าไรตอนนี้ชนัยอยากช่วยเธอไม่จำเป็นต้องปฏิเสธอย่างดื้อๆ "ขอบคุณนะค่ะ..."เธอพูดขอบคุณฝ่ายตรงข้าม"ครั้งนี้พ่อของฉันเข้าโรงพยาบาลถ้าไม่มีคุณคงไม่ราบรื่นขนาดนี้" ครอบครัวของพวกเธอมาจากที่อื่นในเจซิตี้ก็ไม่มีญาติอาสาวกับอาชายก็แค่คนธรรมดามีปัญหาอะไรก็ช่วยพวกเขาไม่ได้อยู่ดี ถ้าไม่ใช่เพราะชนัยออกหน้าคงไม่ได้ผ่าตัดทันเวลาขนาดนี้ดูจากสภาพร่างกายของทยุติถ้ายังถ่วงเวลาต่อไปไม่รู้ป่านนี้จะเป็นยังไง เพราะฉะนั้นดราณีรู้สึกขอบคุณชนัยจริงๆคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นก็รู้สึกซาบซึ้งบุญคุณ "พูดอะไรโง่ๆแบบนั้น"ชนัยไม่ได้ใส่ใจอะไร"ฉันเป็นแฟนเธอทำแบบนี้ก็เป็นเรื่องปกติไม่ใช่หรอ?" "ยังไงก็ต้องขอบคุณ"เธอรู้ว่าเขาไม่อยากให้เธอเกรงใจเขาก็พูดต่อว่า"คราวนี้ฉันต้องพูด...แทนคำขอบคุณของพ่อฉัน" "ไม่จำเป็นหรอกพ่อของเธอก็คือพ่อตาของฉันต่อไปพวกเราคือคนในครอบครัวเดียวกัน" ดราณีได้ยินเสียงตอบกลับมาของเขาอย่างน้ำไหลไฟดับไม่รู้จะทำตัวยังไง พวกเขาเพิ่งจะคบกันได้ไม่นานพ่อตาอะไรกันยังไม่ทันได้แต่งงานซะหน่อยเขาคิดอะไรอยู่กันแน่... แต่ที่แน่ๆความดีใจที่เธอเก็บไว้มันหลอกคนอื่นไม่ได้ เธอดีใจมากที่ชนัยให้ความนับถือพ่อแม่ของเธอไม่ใช่ในฐานะคนรวยแต่เป็นในฐานะของแฟนเธอ ชนัยรีบส่งรถมารับที่โรงพยาบาลดราณีหลอกเสนานีว่าเพื่อนร่วมชั้นของเธอทำธุรกิจด้านนี้ให้เพื่อนไปห้าร้อย เสนานีถึงพอจะเชื่อพาทยุติขึ้นรถ "ดราณีพ่อกับแม่จะกลับบ้านไปก่อนแล้วลูกจะกลับด้วยกันไหม..." ดราณีโบกมือไปมา"หนูยังมีเรียนเดี๋ยววันหยุดเสาร์อาทิตย์หนูค่อยกลับไปเยี่ยมพ่อที่บ้านนะ" ทยุติพยักหน้า"ก็ได้ถ้าอย่างนั้นดูแลสุขภาพด้วยนะลูกพักผ่อนเยอะๆไม่ต้องเป็นห่วงพ่อกับแม่ออกจากโรงพยาบาลได้ก็ไม่เป็นไรแล้ว" "จ๊ะหนูรู้แล้ว"ดราณีทำสัญลักษณ์ปริมาณการใช้ยาในแต่ล่ะมื้ออย่างละเอียดส่งให้เขา เห็นรถแล่นออกไปไกลแล้วเหมือนยกภูเขาออกจากอก