บทที่ 15 ลมหายใจที่อยู่ใกล้ชิดกันมาก

บ๗ที่ 15 ลมหายใจที่อยู่ใกล้ชิดกันมาก เวินจิ้งเหมือนถูกสะกิดเรื่องราวในใจ รู้สึกทำอะไรไม่ถูก เธอคิดว่าตัวเองลืมเขาได้นานแล้ว แต่คนนี้ทิ้งบาดแผลในใจเธอค่อนข้างลึก ดังนั้นจึงมีปมฝังใจ “ไม่เกี่ยวกับคุณ”เธอหันหลังให้มู่วี่สิง ไม่อยากให้เขาอ่านใจออก ใบหน้าอันตรายของมู่วี่สิงหรี่ตามองมา สีหน้าหม่นลง “คุณนายมู่ ลืมเขาซะ”มู่วี่สิงพูดด้วยเสียงหม่นๆ ตอนนี้เองโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เวินจิ้งเปิดวีแชท ฉืออี้เหิงทักเธอมาส่วนตัว “เวินจิ้ง พรุ่งนี้คุณมาใช่ไหม？ผมมีของจะให้คุณ” เวินจิ้งไม่ตอบ ใจลอยทั้งคืน ดีที่ตอนดึกมู่วี่สิงออกไป ส่วนเวินจิ้งอยู่ในห้อง แต่ว่าที่นี่คือห้องของมู่วี่สิง อาทิตย์ที่แล้วเธอเป็นลมหลับที่ห้องเขา คืนนี้ไม่มีทาง เธอเปิดประตูเห็นแม่บ้านผ่านมาเลยถาม“ขอถามหน่อยค่ะ ห้องของแขกอยู่ไหนคะ？” “คุณนายคะ ห้องแขกอยู่ที่ชั้นสามค่ะ”แม่บ้านตอบ เวินจิ้งเคาะนิ้วตัวเองแล้วรีบหยิบของของตัวเองขึ้นไปชั้นสาม ช่วงนี้ก็พักอยู่นี่ไปก่อน เธอไม่อยากอยู่ห้องเดียวกับมู่วี่สิง！ ก็แค่ที่นี่มีห้องเยอะมาก เธอเลยไปเปิดห้องตรงกลาง สิ่งที่เตะตากลับเป็นห้องที่เต็มไปด้วยฝุ่น ตกแต่งด้วยสีขาว เฟอร์นิเจอร์ดูออกว่าเก่าหน่อยๆแต่ตกแต่งอย่างมีรสนิยม นี่คือห้องของผู้หญิง แต่น่าจะไม่มีคนมาพักนานแล้ว ตอนที่เธอจะปิดประตูหาห้องอื่น เสียงราบเรียบเย็นชาด้านหลังก็ดังขึ้นมา “คุณมาทำอะไรที่นี่！” เวินจิ้งอึ้ง นิ่งไปทั้งตัว น้ำเสียงของมู่วี่สิงทำให้ตกใจ！ เธอหันไป ยังไม่ทันได้สติก็ถูกเขาโอบเข้าไปหา เหมือนพานักโทษลงไปชั้นสอง “มู่วี่สิง ปล่อยเดี๋ยวนี้！”เวินจิ้งต่อสู้ พอกลับไปถึงห้องเขา มู่วี่สิงโยนเวินจิ้งลงเตียงอย่างไม่เกรงใจ รูปร่างสูงยาวเขามาใกล้จนเวินจิ้งหนีไปไหนไม่ได้ “คุณนายมู่ไม่อยากนอนกับผมเหรอ？หือ？”มู่วี่สิงหรี่ตา นิ้วเรียวยาวจับคางของเวินจิ้งขึ้นมา ตอนนี้เอง อารมณ์ของเขาก็ค่อยๆสงบมาหน่อย แต่เมื่อกี้ เวินจิ้งตกใจจนช็อกไปจริงๆ เธอจับผ้าปูแล้วพยักหน้า “ช่วยไม่ได้” เวินจิ้งขมวดคิ้ว พอพบว่าประตูล็อคถึงเข้าใจความหมายของมู่วี่สิง จำเป็นไหม！ เธออาบน้ำแล้ว เอนพิงที่เตียงแล้วก็นั่งอีกรอบ หาผ้าห่มไปที่โซฟา คืนนี้นอนโซฟาละกัน ตอนที่มู่วี่สิงออกมา เวินจิ้งหลับตาไปแล้ว ใบหน้าขาวสะอาด สวยงาม มู่วี่สิงละสายตาออกไปไม่ได้ เขาเข้ามา แล้วดันเห็นนิ้วของเวินจื้งขยับ ที่จริงเวินจิ้งยังไม่หลับ แค่ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดีเมื่ออยู่กับมู่วี่สิง เลยต้องแกล้งหลับ เขาเข้ามาใกล้เรื่อยๆ จนเวินจิ้งรู้สึกถึงลมหายใจใกล้ๆของเขา เหมือนมีบางอย่างสัมผัสกับปากชมพูๆของเธอ เวินจิ้งรู้สึกเหมือนไฟช็อต จึงรีบลืมตาขึ้นกลับเห็นนิ้วชี้เรียวยาวของมู่วี่สิงอยู่บนริมฝีปากเธอ เธออ้าปากนิดๆ พอได้สติก็หลับตาปี๋ “ฉันจะนอนแล้ว”เวินจิ้งกระพริบตาอย่างกังวล มู่วี่สิงมาใกล้ขนาดนี้ หัวใจของเธอเต้นอย่างบ้าคลั่งไปหมด “อือ”เขานิ่งไป ทันใดนั้นก็อุ้มเวินจิ้งขึ้นมา จิดใต้สำนึกของเธอคล้องคอเขาไว้ เขาอุ้มเธอไปที่เตียง ทันใดนั้นร่างสูงใหญ่ก็เอนลงข้างเธอ